OIKOΓΕΝΕΙΑ ΒΑΜΒΟΥΚΑ

Πρόλογος
στην τιμητική έκδοση αφιερωμένη στην οικογένεια Βάμβουκα
Οι πρώτες πληροφορίες για την οικογένεια Βάμβουκα ανάγονται στα χρόνια της
Βυζαντινής αυτοκρατορίας, καθώς αναφέρεται ότι στο χωριό Βενί Μυλοποτάμου, η
οικογένεια Βάμβουκα, που ήταν η αρχαιότερη, ήλθε το 961 μ.Χ από την
Κωνσταντινούπολη, μαζί με τα στρατεύματα του Νικηφόρου Φωκά.
Το αρχικό πραγματικό όνομα των προπατόρων μου ήταν Ψαρομήλλιγγος. Ήσαν
γενναίοι πολεμιστές και μάλιστα, επειδή πολεμούσαν γενναία με τους συντοπίτες τους,
ο αυτοκράτορας είχε δώσει εντολή ενδογαμίας, για να αποφευχθεί η υποβάθμιση της
ράτσας από γάμους με τους κατοίκους άλλων περιοχών. Το όνομα Ψαρομίλληγγος
άλλαξε κατά την διάρκεια της Ενετοκρατίας εξ αιτίας ενός γεγονότος που μας έχει
μεταφερθεί από προφορική παράδοση, και σχετίζεται με τον απαγχονισμό του
γενναίου επαναστάτη προγόνου της οικογένειας Ιωάννη Ψαρομηλλίγγου, τον οποίο
οι Ενετοί κρέμασαν σε πλάτανο και αφού έθεσαν στο στόμα του κόπρο αιγών,
απέκοψαν την κεφαλή του.
Υπάρχουν πολλές ιστορικές αναφορές για την συμμετοχή της οικογένειας Βάμβουκα
στους αγώνες για την απελευθέρωση της Κρήτης από την Τουρκοκρατία, καθώς και
σε όλους στους αγώνες του έθνους, με αποκορύφωμα αυτούς της απελευθέρωσης
της Θεσσαλονίκης, όπου είχαν σημαντική συμβολή τα δύο τιμώμενα εξαδέλφια,
Γεώργιος Δ. Βάμβουκας και Γεώργιος Κ. Βάμβουκας, καθώς και στην Μικρασιατική
εκστρατεία, με ιστορικά καταγεγραμμένη την λαμπρή δράση τους. Και βέβαια μαζί με
τα ηρωικά χωριά του Μυλοποτάμου κατά την Γερμανική κατοχή, ανέπτυξαν εξαίρετη
και πολυσχιδή αντιστασιακή δράση.
Προσωπικά δεν γνώρισα τον μεγαλύτερο αδελφό του πατέρα μου και τον
συνονόματό μου αεροπόρο Τάσο Βάμβουκα, τον γνώρισα όμως μέσα από τις
διηγήσεις των οικείων και συγγενών μας και εβίωσα τον καημό της οικογένειας και των
πολλών φίλων του, τον γνώρισα ως ένα πολύ ξεχωριστό και ωραίο παλικάρι που
χάθηκε πρόωρα. Επρόκειτο για μια πολύ χαρισματική προσωπικότητα, ήταν
ατρόμητος, υπήρξε αθλητής, ήταν ικανότατος πιλότος, με αντιστασιακή δράση την
περίοδο της Γερμανικής κατοχής και ιδιαίτερα αγαπητός στην πόλη που ζούσε τα
Χανιά και στον τόπο καταγωγής του πατέρα του, τα Λιβάδια, που σήμερα τον τιμούν,
καθώς η μνήμη του δεν έσβησε 73 χρόνια μετά. Ακόμα και σήμερα ανάμεσα στους
Λιβαδιώτες κυκλοφορεί η ανάμνηση του Τάσου, να υπερίπταται πάνω από το χωριό
του για να το αποχαιρετήσει λίγο πριν φύγει για την Κορέα. Όσο δε για τον παππού
μου Γεώργιο Δ. Βάμβουκα και τον θείο μου Γεώργιο Κ. Βάμβουκα, τους δύο αυτούς
γενναίους και ξεχωριστούς αξιωματικούς της Χωροφυλακής και του Στρατού, τις δύο
αυτές δυναμικές προσωπικότητες, μεγάλωσα μαζί με τα ξαδέλφια μου, με τις διηγήσεις
τους και το φορτίο που κουβαλάγανε για τις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας,
αλλά και τις αναμνήσεις τους από τη δράση και τη συμβολή τους στους
απελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδας μας, στις αρχές και τα μέσα του
περασμένου αιώνα.

Και από τη θέση αυτή νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά όλους τους
Λιβαδιώτες και Μυλοποταμίτες, τον νυν και τον τέως Δήμαρχο Μυλοποτάμου και όλο
το Δημοτικό Συμβούλιο, τον πολιτιστικό σύλλογο Λιβαδίων, την Περιφέρεια Κρήτης
και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, για την μεγάλη τιμή προς την οικογένειά μας,
καθώς μια πρωτοβουλία που είχε από χρόνια ωριμάσει, έφτασε η ώρα να
πραγματοποιηθεί με το εξαίρετο μνημείο που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Μανώλης
Αγγελιδάκης.

Με ευλάβεια και σεβασμό υποκλίνομαι στην ιερή μνήμη των τιμώμενων
προγόνων μου καθώς και στην μνήμη όλων των αγωνιστών του αδούλωτου
Μυλοποτάμου, που στο διάβα του χρόνου συνέβαλαν στην απελευθέρωση της
πατρίδας μας και της Κρήτης από κάθε είδους κατακτητές κατά την νεότερη ιστορία
της.

 

ΜΝΗΜΗ ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΒΑΜΒΟΥΚΑ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΩΝΣ ΒΑΜΒΟΥΚΑΣ (Κριάρης)
του Γεωργίου Αριστ. Βάμβουκα
Καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο Γεώργιος Κωνστ. Βάμβουκας γεννήθηκε το 1889 στα Λιβάδια της
επαρχίας
Μυλοποτάμου του Νομού Ρεθύμνης. Απεβίωσε το 1965 στην πόλη των
Χανίων.
Ήταν γνωστός με το παρωνύμιο (παρατσούκλι) Κριάρης. Ο Γιώργης
Βάμβουκας
υπήρξε πρότυπο θαρραλέου πολεμιστή, ανιδιοτελή Έλληνα και
ψυχωμένου
πατριώτη.
Από τα ατομικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στο Βιβλίο Ποιότητος
του
Γεωργίου Κ. Βάμβουκα, βάσει των αρχείων που τηρούνται στο Γενικό
Επιτελείο
Στρατού (Γ.Ε.Σ.), καθώς επίσης και από τις περιγραφές που
καταγράφονται στα
επιμέρους Φύλλα Ποιότητος της μακράς στρατιωτικής του θητείας,
πιστοποιείται

 

3os λόχος σχολής Χωροφυλακής το 1937 όπου όπως αναγράφεται στο κάτω μέρος λοχαγός μοίραρχος ήταν ο Γεώργιος Δ. Βάμβουκας

ότι ο Βάμβουκας υπήρξε ατρόμητος αγωνιστής του ελληνικού στρατού
που
πολέμησε για τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας στην πρώτη γραμμή
του
μετώπου. Επέζησε παρά τους σοβαρούς τραυματισμούς που υπέστη
στα πεδία
των μαχών.
Συμμετείχε στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, είχε
δραστήρια
συμμετοχή στην Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922 και άφησε
ένδοξο
αποτύπωμα στην Κρήτη στα οδυνηρά χρόνια της Εθνικής Αντίστασης
1941-
1944. Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έχοντας τον
τιμητικό βαθμό
του Ταξιάρχου πεζικού, διετέλεσε για περίπου τρία χρόνια
Στρατιωτικός Διοικητής
Κρήτης, όπου και αποστρατεύτηκε το 1949 με τον τιμητικό βαθμό του
Υποστρατήγου.
Στις επιμέρους κρίσεις από το βαθμό του Ανθυπολοχαγού έως το
βαθμό του
Ταγματάρχη που περιλαμβάνονται στο Βιβλίο Ποιότητας και με
κριτήριο τις
καταγεγραμμένες διαδοχικές αξιολογήσεις και κριτικές της περιόδου
1918-1934,
οι στρατιωτικοί προϊστάμενοί του αξιολογούν και χαρακτηρίζουν τον
Γεώργιο

Βάμβουκα, αξιοπρεπή, έντιμο, ψύχραιμο, πρόθυμο, σοβαρό,
πειθαρχημένο,
εργατικότατο, ηθικό, ειλικρινή, ευσυνείδητο, θαρραλέο, φιλότιμο,
ευφυή, ευθύ,
1 Ο συγγραφέας του παρόντος κειμένου είναι Καθηγητής του
Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
(πρώην ΑΣΟΕΕ). Είναι εγγονός του Γεωργίου Κωνστ. Βάμβουκα
(Κριάρη).

2
λαμπρό πολεμιστή, γενναίο και φιλόπονο, καθώς επίσης αξιωματικό
με πολύ
ικανοποιητική διοικητική ικανότητα.
Πρόσφερε τις στρατιωτικές υπηρεσίες του στην Πατρίδα για 40
περίπου χρόνια.
Πάντοτε στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Το παρωνύμιο
(παρατσούκλι)
Κριάρης υποδήλωνε το σθένος, την αποφασιστικότητα και το θάρρος
του, να
κουτουλάει με ορμή σαν κριάρι στο τείχος του εχθρού. Για τις
πολύτιμες
υπηρεσίες που πρόσφερε στη μητέρα Πατρίδα έλαβε πολλά τιμητικά
βραβεία,
όπως Πολεμικοί Σταυροί, Μετάλλια Εξαίρετων Πράξεων, κ.ο.κ.
Προεξέχουσα
θέση έχουν τα τρία Χρυσά Αριστεία Ανδρείας που του απένειμε η
Ελληνική

Πολιτεία.
Αξιομνημόνευτο είναι ότι στα συγκλονιστικά χρόνια της Μικρασιατικής
Εκστρατείας, έχοντας το βαθμό του Υπολοχαγού, γνώρισε στη Σμύρνη
την
δασκάλα Σταυριάνθη (Σταυρία) Κομνηνού. Μέσα από τις φλόγες και τα
αποκαΐδια του πολέμου γεννήθηκε ένας μεγάλος έρωτας που
μετουσιώθηκε σε
έγγαμη συμβίωση τον Μάρτιο του 1922. Καρπός του γάμου τους ήταν
πέντε
παιδιά, ο Κωνσταντίνος (1923-1976), ο πατέρας μου Αριστείδης (Άρης)
(1925-
2010), ο Ελευθέριος (1926-1986), ο Νικόλαος (1928-) και η Παρασκευή
(1935-
2022). Η μόνιμη κατοικία της οικογένειας στην πόλη των Χανίων
βρισκόταν στην
συνοικία Τοπανά, μία περιοχή πίσω από το φρούριο Φιρκά. Το
πατρικό σπίτι της
πολύτεκνης οικογένειας Γιώργου Βάμβουκα ήταν εφαπτόμενο στην
πίσω μεριά
του κάστρου Φιρκάς.

 

φωτογραφία που απεικονίζει τον Γεώργιο Κ. Βάμβουκα με την σύζυγό του Σταυρία με ιερωμένο συγγενή τους την οποία τον Αύγουστο του 1923 είχαν αποστείλλει με ευχές στον εξάδελφο Γεώργιο Δ. Βάμβουκα και την σύζυγό του Δέσποινα

Ο Κριάρης είχε αναπτύξει προσωπική φιλία τόσο με τον Εθνάρχη
Ελευθέριο
Βενιζέλο όσο και με τον υιό του Σοφοκλή. Η ροή των ιστορικών
γεγονότων έφερε
τον Βάμβουκα εμπλεκόμενο στο βενιζελικό κίνημα της 1 ης Μαρτίου
1935. Το

στρατιωτικό πραξικόπημα απέτυχε, με οικτρή συνέπεια τη σύλληψη,
την απόταξή
του από το στράτευμα και την καταδίκη του από το αρμόδιο
στρατοδικείο σε ένα
έτος φυλάκιση. Εγκλείστηκε στις εγκληματικές φυλακές στο Καλάμι
Χανίων.
Μετά την αποφυλάκισή του ιδιώτευσε και τον Μάιο του 1941
επανήλθε στις τάξεις
του ελληνικού στρατού με το βαθμό του Ταγματάρχη. Σύντομα
προήχθη στο
βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Στα τραγικά και συνταρακτικά χρόνια
της
γερμανικής κατοχής στην Κρήτη ο Βάμβουκας πολέμησε με σθένος,
θάρρος και

3
γενναιότητα κατά του γερμανού κατακτητή. Ο αγωνιστής της Εθνικής
Αντίστασης
Δημήτριος Κίππης στο βιβλίο του «Από τον Ψηλορείτη στη Σκιά του
Ολύμπου-
Εθνική Αντίσταση Κρήτης» (Αθήνα 1981) σχολιάζει με τιμητικά λόγια
την ενεργή
συμμετοχή του Γεωργίου Κωνστ. Βάμβουκα στην Εθνική Αντίσταση της
Κρήτης.
Το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του Δημητρίου Κίππη
πιστοποιεί του
λόγου το αληθές:

«Καθώς προχωρούσε ο χρόνος κατά την άνοιξη του 1943 λόγω έντασης
της
προετοιμασίας αποβάσεων στην Κρήτη ή την Σικελία όπου και
πραγματοποιήθηκαν, έπρεπε το Συμμαχικό Στρατηγείο να έχει μια
πλήρη εικόνα
της αμυντικής διάταξης του εχθρού στο νησί. Ο ειδικός αποσταλμένος
του
Ταγματάρχης Πάτρικ Λη Φέρμαρ ζήτησε τη συνδρομή της οργάνωσης
Ανωγείων
για την τοπογραφική απεικόνιση με θετική ακρίβεια των τελευταίων
στοιχείων του
Πολεμικού μηχανισμού του φρουρίου Κρήτης κυρίως της περιοχής
νομού
Ρεθύμνης μέχρι δυτικά του Ηρακλείου….. Για την ταχύτερη περαίωση
της όλης
προσπάθειας ο Ταγματάρχης Φέρμαρ είχε τη βοήθεια του Γενικού
Στρατιωτικού
υπευθύνου Άνω Μυλοποτάμου και Δυτικού Μαλεβυζίου ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΒΑΜΒΟΥΚΑ
τότε Ταγματάρχου πεζικού που προσκόμισε αμυντικά στοιχεία των
όρμων Μπαλή
και Πανόρμου Ρεθύμνης…..» (σελ. 173).
Από το απόσπασμα αυτό συνάγεται η αξιοσημείωτη δραστηριότητα
και ενεργή
συμμετοχή του Γεωργίου Βάμβουκα στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης
κατά του
γερμανού εισβολέα από το σημαντικό πόστο του Γενικού Στρατιωτικού

υπευθύνου Άνω Μυλοποτάμου και Δυτικού Μαλεβυζίου.
Αξιομνημόνευτο είναι ότι αξιόλογοι συγγραφείς που έχουν
δημοσιεύσει
σημαντικές μελέτες για τα μαύρα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην
Κρήτη και
την εμφυλιοπολεμική αιματοχυσία της περιόδου 1943-1949,
αναφέρονται στα
πολεμικά κατορθώματα και την αντιστασιακή δράση του Γιώργου
Βάμβουκα, του
περιβόητου Κριάρη. Ο Εμμανουήλ Ματθ. Τσιριμονάκης στο βιβλίο του
«Η Εθνική
Αντίσταση 1941-1944 στο Νομό Ρεθύμνης» (Αθήνα: Βιβλιοπωλείο της
Εστίας,
1985) μνημονεύει την αντιστασιακή δράση του Γιώργη Βάμβουκα στα
συνταρακτικά χρόνια της γερμανοκρατούμενης Κρήτης.

4

Πιθανολογήται κάπου στην Μικρά Ασία όπου ο Γεώργιος Δημητρίου Βάμβουκας είναι καθήμενος στην πρώτη σειρά με ανοικτόχρωμη στολή

Ο Τσιριμονάκης ανάμεσα στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής της
αντιστασιακής
οργάνωσης ΕΟΡ (Εθνικής Οργάνωσης Ρεθύμνης) αναφέρει και τον
απόστρατο
αντισυνταγματάρχη πεζικού Γεώργιο Βάμβουκα. Καταγράφει το
γεγονός ότι ο
Βάμβουκας και οι υπόλοιποι επικεφαλείς της Κεντρικής Επιτροπής της
ΕΟΡ

«υπήρξαν από του Ιουνίου 1941 στελέχη της Εθνικής Οργάνωσης
Αντίστασης
Κρήτης» (σελ. 124). Με την παράθεση πρωτογενών ιστορικών πηγών, ο
Τσιριμονάκης υπογραμμίζει την σημαίνουσα και αποφασιστική
συμβολή τους
στον αντιστασιακό αγώνα που διεξήγαγαν κατά του γερμανού
δυνάστη.
Αρκετοί συγγραφείς, πολιτικοί και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης,
σε κείμενά
τους σχολιάζουν με τιμητικά λόγια, την αξιοκρατική, ευσυνείδητη,
έντιμη και
ανιδιοτελή θητεία του από το πόστο του Στρατιωτικού Διοικητή
Κρήτης. Ο πρώην
Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στα απομνημονεύματά
του,
«Πολιτική Βιογραφία» (Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση, 1989) παραθέτει
τη δική του
μαρτυρία για τον πατριωτισμό και την ανδρεία του Γεωργίου
Βάμβουκα. Στον
πρώτο τόμο της Πολιτικής Βιογραφίας του, ο πρώην Πρωθυπουργός
αναφέρει τα
εξής:
«Η αγριότερη στιγμή του εμφυλίου πολέμου φτάνει το 1948. Τότε ήταν
που
δολοφονήθηκε την 1 η Μαΐου 1948 ο υπουργός Δικαιοσύνης Χρήστος
Λαδάς από

τον κομμουνιστή Μουτσογιάννη…. Ο αγώνας ήταν αγώνας επιβίωσης.
Στην
Κρήτη έγινε μια μεγάλη αγροτική εξέγερση με προτροπή των
αριστερών, και
κύκλωσαν τα Χανιά. Ο Εμμανουήλ Μπακλατζής που ήταν γενικός
διοικητής
Κρήτης (Έπαρχος) θεωρούσε βέβαιη την ήττα των κυβερνητικών.
Σκέφθηκε ότι οι
αντάρτες την επόμενη μέρα θα καταλάμβαναν τα Χανιά και πρότεινε η
τοπική
ηγεσία να εγκαταλείψει την πόλη και να συμπτυχθούν στην
Παλαιοχώρα …. Την
άλλη μέρα, δύο αξιωματικοί, ο Βάμβουκας και ο Γαλάνης, μάζεψαν
τους άνδρες
της φρουράς των Χανίων και τους μοίρασαν τουφέκια. Ο ΒΑΜΒΟΥΚΑΣ
ζήτησε
από όσους ήταν διατεθειμένοι να αντισταθούν στην εισβολή, να
κάνουν ένα βήμα
μπροστά. Από τους τετρακόσιους, τριάντα εννέα μόνο δέχτηκαν. Με
αυτούς του
τριάντα εννέα ο ΒΑΜΒΟΥΚΑΣ απείλησε τους άοπλους αλλά
πολυάριθμους
στασιαστές πυροβολώντας πάνω από τα κεφάλια τους, οι οποίοι
τελικά

5

διαλύθηκαν. Έτσι τελείωσε αυτή η περιπέτεια, η οποία όμως είχε
μεγάλη τοπική
σημασία την εποχή εκείνη» (Τόμος Α’, σελ. 280-284).
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν τα επαινετικά λόγια για το ήθος και
την
εντιμότητα του Βάμβουκα από στελέχη του ΕΑΜ Κρήτης. Ενδεικτική
είναι η
προσωπική μαρτυρία του Νίκου Μαν. Περακάκη, ο οποίος αρχές του
1947 κατά
τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου μαζί με άλλους τέσσερις
συντρόφους του,
γλύτωσαν με την καθοριστικής σημασίας παρέμβαση του Βάμβουκα
την ποινή
του θανάτου.
Ο Ν.Μ. Περακάκης στο βιβλίο του «ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ: Πολεμικές-Ιστορικές-
Αντιστασιακές» (Αθήνα: Εκδόσεις Μυλοπόταμος, 1977) παραθέτει μια
ενδιαφέρουσα προσωπική μαρτυρία, που καταδεικνύει το ήθος, την
εντιμότητα,
τον αλτρουισμό και τον πατριωτισμό του τότε Στρατιωτικού Διοικητή
Κρήτης
Γιώργου Κωνστ. Βάμβουκα. Γράφει ο Περακάκης (σελ. 198-206):

ΕΓΚΛΗΤΗΡΙΟΝ

«Ο Βασιλικός Επίτροπος του Εκτάκτου Στρατοδικείου Χανίων

Έχοντες υπόψη το άρθρον 100 της Σ.Π.Ν., την υπ’ αριθμ. 111, 10-7-1947
Διαταγήν του ασκούντος την ποινικήν αγωγήν περί τω εκτάκτω
Στρατοδικείω περί
εισαγωγής εις δίκην των 1) Περακάκη Νικολάου του Εμμανουήλ και της
Ευαγγελίας γεννηθέντος εις Πασσαλίτες Μυλοποτάμου ετών 30, 2)
Νενεδάκη
Ιωάννου του Νικολάου και της Μαρίας γεννηθέντος εις Ρέθυμνον ετών
31, 3)
Μπαλμπακάκη Κων/νου του Δημητρίου και της Μαρίας γεννηθείς εις
Πλευριανά
Μυλ/μου ετών 30, 4) Βαμβακά Κων/νου του Γεωργίου και της Ευγενίας
γεννηθείς
εις Μ. Ασίαν ετών 45 και 5) Κουκουβάγια Αντωνίου του Ανδρέου και
της Μαρίας
γεννηθείς εις Ρέθυμνον ετών 32 …. Κατηγορούνται ως υπαίτιοι του ότι
είχον
καταρτίσει ομάδας επί σκοπώ προσβολής των δημοσίων Αρχών της
Δημοσίας
Δυνάμεως και Ασφαλείας και γενικών της υποστάσεως του κρατούντος
καθεστώτος εν γνώσει και εκ προθέσεως ….. αποτελούντες μέλη
ιδιωτικής
οργανώσεως κατείχαν παρανόμως μακρύκανα πολεμικά πυροβόλα
όπλα…. Διά

6

ταύτα, Κατηγορούμεν τους μνησθέντες επί παραβάσει των άνω
άρθρων και
εξαιτούμεθα όπως κατά Νόμον κηρυχθώσι ένοχοι…..»

Χανιά 11 Ιουλίου 1947,

Ο Βασιλικός Επίτροπος Εμμανουήλ Τσιριμονάκης.

Συνεχίζει ως ακολούθως ο Περακάκης: «….. Δικαστές, κείνο το καιρό,
Βασιλικοί
Επίτροποι, ήσαν τρεις Κρητικοί. Δύο Ρεθεμιώτες, ο Κώστας Φασουλής
κι ο
Μανώλης Τσιριμονάκης, κι ο Λουλακάκης Ηρακλειώτης. Στρατιωτικός
Διοικητής,
και κατά συνέπεια Πρόεδρος του Έκτακτου Στρατοδικείου, Ρεθυμιώτης
και
Μυλοποταμίτης, ο Ταξίαρχος ΓΙΩΡΓΗΣ ΒΑΜΒΟΥΚΑΣ (ΚΡΙΑΡΗΣ). Οι
εντολές
που είχαν δοθεί ήταν ρητές και κατηγορηματικές: Να καταδικαστούν
εις θάνατον
οι κατηγορούμενοι και να εκτελεστούν στον Ευλιγιά Ρεθύμνους για
παραδειγματισμό….. Οι πιέσεις από την Ασφάλεια Ρεθέμνους δεν
έπαυσαν να
είναι κατηγορηματικές: Θάνατος στους “Βούλγαρους”…. Στη
περίπτωση, όμως, τη

δική μας, είμαι υποχρεωμένος να ομολογήσω ότι, τόσον οι Βασιλικοί
Επίτροποι
συμπατριώτες μας, όσον και ο Πρόεδρος ΒΑΜΒΟΥΚΑΣ και την
διαδικασία
τήρησαν, παρά τη φοβερή τρομοκρατία, κανονικά, και δίκαιη όσο των
επέτρεπαν
οι αυστηροί κανονισμοί και νόμοι σκοπιμότητας απόφαση, έβγαλαν.
Απόδειξη
τούτου, ότι, μετά την απόφαση, τους μετέθεσαν, και τους τρεις
(Βασιλικούς
Επιτρόπους), εκτός Κρήτης. Η απόφαση που πήραν, ήταν:
Απαλλάσσονται οι Νικόλαος Εμμ. Περακάκης, Ιωάννης Ν. Νενεδάκης,
Αντώνιος
Ανδρ. Κουκουβάγιας, Κων/νος Γ. Βαμβακάς, και, καταδικάζει σε εφτά
(7) χρόνια
φυλάκιση το Κωστή Δ. Μπαλμπακάκη….. ».
Ο Νίκος Μαν. Περακάκης ήταν ένας από τους πέντε κατηγορούμενους
του ΕΑΜ
που γλύτωσε την ποινή του θανάτου. Αφιερώνει μερικές σελίδες του
βιβλίου του,
εξιστορώντας το παρασκήνιο που εκτυλίχτηκε παραμονές της κρίσιμης
δίκης,
υπογραμμίζοντας την ανιδιοτέλεια, την τόλμη και την πυγμή του
Προέδρου
Στρατιωτικού Διοικητή Κρήτης Γεωργίου Βάμβουκα. Για το ήθος και τον
γνήσιο

πατριωτισμό του Βάμβουκα ο Περακάκης επισημαίνει: «…. Πιστεύω
και θα

7
εξακολουθήσω να πιστεύω, ότι κάθε καλή, δίκαιη και σωστή πράξη,
από
οπουδήποτε και από όποιον δήποτε προέρχεται, πρέπει να
εκλαϊκεύεται, πρέπει,
καθώς λέει ο λαός μας: “Το καλό να λέγεται”, δεν πρέπει να θάφτεται,
γιατί μαζί μ’
αυτή, θα θαφτούν ή και θα ματαιωθούν χιλιάδες άλλες που θα την
ακολουθήσουν
στο μέλλον».
Οι προαναφερθείσες καταγεγραμμένες απόψεις του Νίκου Περακάκη
αναφορικά
με το ήθος, το θάρρος, την ευσυνειδησία και τον αλτρουισμό του
Γεωργίου
Βάμβουκα (Κριάρη), έχουν διατυπωθεί από ένα πρόσωπο που ανήκε
στον
ευρύτερο χώρο της αριστεράς. Ο Περακάκης υπήρξε ένας από τους
πέντε
εαμήτες, ο οποίος στο δικαστήριο του Ιουλίου 1947 κάθισε στο εδώλιο
του
κατηγορουμένου. Αναφέρει δε ότι ο Πρόεδρος του δικαστηρίου
Γιώργης
Βάμβουκας έφερε τον βαθμό του Ταξιάρχου Πεζικού, υποδηλώνοντας
έτσι ότι το

1949 που αποστρατεύτηκε θα τιμήθηκε με το βαθμό του
Υποστρατήγου.
Στα παιδιά του, σε συγγενείς και φίλους του, ο Κριάρης έχει
εξιστορήσει
πάμπολλα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των
Βαλκανικών
Πολέμων 1912-1913, της Μικρασιατικής Εκστρατείας 1919-1922, του
στρατιωτικού κινήματος της 1 ης Μαρτίου 1935, των δραματικών
χρόνων της
Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, του εμφύλιου αλληλοσπαραγμού 1943-
1949 και
της περιόδου που θήτευσε ως Στρατιωτικός Διοικητής Κρήτης. Για τους
μακρόχρονους αγώνες του η Πατρίδα τον τίμησε επιβραβεύοντάς τον
με πολλά
παράσημα. Ο Γεώργιος Κωνστ. Βάμβουκας συγκαταλέγεται ανάμεσα
στους
λίγους στρατιωτικούς στους οποίους η Πολιτεία έχει απονέμη τρία
Χρυσά
Αριστεία Ανδρείας.
Υ.Γ. Στην ιερή μνήμη του παππού μου κλίνω με ευλάβεια το γόνυ μου.
=========================================================
Γεώργιος Βάμβουκας (Τσιρμιρης) : Μια ζωή
αφιερωμένη σε εθνικούς αγώνες
της Εύας Λαδιά
Ήταν σπουδαίος άνθρωπος ο Γεώργιος Βάμβουκας, που αφιέρωσε τη
ζωή του στους εθνικούς αγώνες.

Γεννήθηκε το 1892 όταν ακόμα η Κρήτη στέναζε κάτω από το ζυγό.
Ψυχή ανυπότακτη με φιλελεύθερο πνεύμα, με τα γονίδια της ιστορικής
γενιάς του να κυριαρχούν στο είναι του, με εξαιρετικά φυσικά και ηθικά
προσόντα και μια ξεχωριστή δωρεά από τη φύση, που του χάρισε ένα
λαμπρό παράστημα, ήταν καμάρι της οικογένειας. Και επειδή φαινόταν
πως θα διακριθεί στη ζωή του, τον έστειλαν να τελειώσει και το
Γυμνάσιο.
Εθελοντής στο μέτωπο
Εκείνη την εποχή έβραζε σαν ηφαίστειο η Ελλάδα που ζούσε τις μεγάλες
της όσο και οδυνηρές στιγμές.
Ο Γεώργιος δεν μπορούσε να μένει αμέτοχος. Αμέσως μετά το Γυμνάσιο
έτρεξε και κατατάχτηκε εθελοντής, στις τάξεις της Κρητικής
Χωροφυλακής, γιατί από εκεί μπορούσε να ενσαρκώσει στην πράξη τα
μεγάλα όνειρα τα νιότης του.
Έλαβε μέρος σε όλες τις εκστρατείες από το 1912, μέχρι το 1922 και
έζησε από κοντά το μαρτύριο και το δράμα του ξεριζωμού του
περήφανου λαού της Ιωνίας. Ήταν και οι πρώτες του κονταρομαχίες με
το θάνατο εκεί για να προστατεύσει τους αμάχους.
Στις μάχες ο Γεώργιος είχε την ευκαιρία να αναδείξει τη μεγάλη του
γενναιότητα, αναλαμβάνοντας με χαρά τις πιο επικίνδυνες αποστολές
που έφερνε σε πέρας με απόλυτη επιτυχία. Η αποφασιστικότητά του
ήταν παροιμιώδης κι όμως ποτέ δεν έδειξε πως πρόσφερε κάτι
σημαντικό. Έμενε πάντα σεμνός, πασχίζοντας συνειδητά για τα ιδεώδη
της φυλής.
Με την κήρυξη του πρώτου Βαλκανικού Πολέμου αποσπάστηκε από τη
Χωροφυλακή στο Στρατό Ξηράς, επειδή αναγνωρίστηκαν στο έπακρον οι
πολεμικές του ικανότητες.
Πολέμησε πάντα με απαράμιλλη γενναιότητα, στην πρώτη γραμμή, και
σε όλες τις μάχες, από το Σαραντάπορο μέχρι τη Θεσσαλονίκη, που
αξιώθηκε να μπει απελευθερωτής.
Λάτρης του Βενιζέλου

Όπως όλοι οι νέοι της εποχής του είχε κι αυτός ένα ίνδαλμα, τον
Ελευθέριο Βενιζέλο. Αφοσιώθηκε στα πιστεύω του αυτά με όλη τη θέρμη
της ψυχής του. Ήταν από τους πρώτους που έλαβε μέρος στο Κίνημα της
Θεσσαλονίκης, του Αυγούστου του 1916, όπου ως γνωστόν θριάμβευσε
η Κρητική Χωροφυλακή με πρωτοστάτη το γενναίο Ρεθεμνιώτη
ανθυπομοίραρχο, Μάνο Τσάκωνα, διοικητή λόχου 300 γενναίων
χωροφυλάκων.
Το 1919 ο Γεώργιος Βάμβουκας αναλαμβάνει νέα αποστολή, που του
ετοιμάζει πολλές περγαμηνές τιμής και δόξας. Συμμετέχει ως
ανθυπομοίραρχος στο τάγμα Χωροφυλακής, που συγκροτήθηκε στη
Σχολή Χωροφυλακής στο Γουδί και στη συνέχεια τον έστειλαν στη
Σμύρνη, για να παγιώσει την τάξη και την ασφάλεια στην περιοχή.
Εκεί στα μαρτυρικά χώματα της Μικράς Ασίας τοποθετήθηκε διοικητής
στο Δερμιτζίκι. Και με την ιδιότητα αυτή ανέπτυξε εθνική και πολεμική
δράση που δεν μπορεί να περιγραφεί σε λίγες παραγράφους.
Κάτω από την απειλή των Τσετών
Κάθε αποστολή για την επιβολή της τάξης δεν ήταν καθόλου εύκολη.
Παντού έσπερναν τον πανικό, από τις αρχές Ιουνίου του 1919,
οργανωμένες συμμορίες από αιμοσταγείς Τσέτες, που διοικούσαν
μόνιμοι αξιωματικοί του τουρκικού στρατού. Οι συμμορίες αυτές
ξεχώριζαν για την απίστευτη αγριότητά του. Κατέσφαζαν αδιάκριτα, σε
καθημερινή βάση, άμαχο πληθυσμό για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο.
Δεν γλίτωναν από τη θηριωδία τους ούτε και γυναικόπαιδα. Είχαν πάντα
στο στόχαστρο τους Χωροφύλακες, με τους οποίους είχαν ανοίξει ένα
φοβερό κλεφτοπόλεμο. Αλίμονο στο χωροφύλακα που έπιαναν
αιχμάλωτο. Τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, μέχρι θανάτου και
μετά πετούσαν, στον δρόμο, το ακρωτηριασμένο του πτώμα, για να
σπείρουν τον πανικό στον τοπικό πληθυσμό, που είχε τα θάρρη του στη
Χωροφυλακή.
Σκοπός τους βέβαια ήταν να κάνουν επίδειξη δύναμης και στους
Χωροφύλακες, με απώτερο σκοπό να τους πανικοβάλουν, διαμηνύοντας
ότι θα έχουν το ίδιο τέλος με το άψυχο κουφάρι που έβλεπαν.
Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε το μέγεθος του ηρωισμού,
εκείνων των νέων, ανάμεσά τους και ο Βάμβουκας, που δεν είχαν καμιά

υποχρέωση να υποβληθούν σε τόσες ταλαιπωρίες, αν δεν πυρπολούσε
τα στήθη τους ο πόθος για την υπεράσπιση των όσιων και των ιερών της
φυλής. Ενώ σε καθημερινή βάση αντιμετώπιζαν τη μανία των Τούρκων,
εκείνοι συνέχιζαν τον αγώνα τους για την προστασία των αμάχων.
Τιτάνιος αγώνας
Ο αγώνας τους ήταν τιτάνιος γιατί όλη η Χωροφυλακή ήταν διάσπαρτη
σε ανώμαλα και ορεινά εδάφη, χωρίς ευκολία επικοινωνίας μεταξύ
σταθμών και τμημάτων. Και από πάνω είχε τους Τούρκους αμάχους, που
κατασκόπευαν κάθε της κίνηση. Παρά τις δυσκολίες, οι χωροφύλακες,
είχαν καταφέρει να εξουδετερώσουν χιλιάδες Τσέτες, δίνοντας ανάσα
ανακούφισης στους ταλαίπωρους χριστιανούς που τους έβλεπαν πια σαν
σωτήρες και τους τιμούσαν ανάλογα.
Ο Γεώργιος Βάμβουκας χωρίς να το επιδιώκει δεν περνούσε
απαρατήρητος.
Τα ανδραγαθήματά του σε συνδυασμό με τη λεβέντικη κορμοστασιά
του, προκαλούσαν τον θαυμασμό. Εκεί στα χώματα της Μικράς Ασίας,
καραδοκούσε ο έρωτας τον λεβέντη Κρητικό αξιωματικό και τον
συνάντησε στο πρόσωπο μιας πανέμορφης κοπέλας από το Αιδίνι, της
Δέσποινας Ζαμπετάκη. Αν και οι καιροί δεν ευνοούσαν συναισθήματα ο
Βάμβουκας θέλησε αμέσως να κάνει οικογένεια, με την κοπέλα αυτή,
που διακρινόταν για το ήθος και την ελληνοχριστιανική της αγωγή.
Παντρεύτηκαν το 1919, αλλά ο Γεώργιος είχε άλλη αποστολή, προς το
παρόν, αφού η πατρίδα του βρισκόταν σε κίνδυνο. Και δεν απουσίασε
από κανένα προσκλητήριο προς τους γενναίους της.
Πρώτος σε επικίνδυνες αποστολές
Σε όλες τις αποστολές ήταν πρώτος ο Βάμβουκας προκαλώντας το
θαυμασμό και των συναδέλφων του. Ιδιαίτερα διακρίθηκε στην
πολύνεκρη μάχη, που έγινε στις 30 Απριλίου 1920, στο Ερέκ, πίσω από τη
μετωπική γραμμή.
Είναι όμως και πολλές ακόμα οι περιπτώσεις που έδρασε σαν ημίθεος
μέσα στη φωτιά της μάχης.

Σε άλλη περίπτωση, όταν είχε εγκλωβιστεί λόχος συναδέλφων του, που
είχαν αρχίσει να βλέπουν πια το χάρο με τα μάτια τους, μόνοι και
αβοήθητοι, καταφθάνει επιτόπου ο Ανθυπομοίραρχος, επικεφαλής 170
ανδρών της Χωροφυλακής, αλλά και ντόπιων, εθελοντών και ελεύθερων
σκοπευτών που ήθελαν να βοηθήσουν.
Σαν κεραυνός χτύπησε, εύστοχα και αιφνιδιαστικά τους Τούρκους,
διέσπασε τις γραμμές τους και ανεφοδιάζοντας με πυρομαχικά τον
εγκλωβισμένο λόχο, κατάφερε να τον ελευθερώσει. Ούτε και με αυτό
όμως ήταν ικανοποιημένος. Αποφασίζοντας με απίστευτη τόλμη,
κεραυνοβόλο αντεπίθεση, έτρεψε σε άτακτη φυγή την τουρκική δύναμη
που ήταν περίπου 2.000 άνδρες, εξοντώνοντας πολλούς από αυτούς. Το
ανδραγάθημά του αυτό είχε και την ανάλογη ανταμοιβή, με την
ευγνωμοσύνη της πατρίδας. Για τη λαμπρή του επιτυχία τιμήθηκε με το
Αριστείο ανδρείας, σε επίσημη τελετή που κινηματογραφήθηκε και το
ντοκιμαντέρ αυτό το πρόβαλλαν για πολλά χρόνια στους ελληνικούς
κινηματογράφους.
Η δράση του όμως δεν σταματά εδώ.
Εκεί που διακρίθηκε περισσότερο ήταν στις επιχειρήσεις κατά την
υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από τη Μικρά Ασία το 1922.
Ο Γεώργιος Βάμβουκας μπήκε επικεφαλής 700 χωροφυλάκων, δύναμη
που αποτελούσε στην πραγματικότητα ένα «τάγμα θανάτου». Με αυτό
έγινε ο δαίμονας για τους προελαύνοντες Τούρκους και τελικά
οχυρώθηκε στη νότια πλευρά της Ερυθραίας, όπου κι εκεί αντιμετώπισε
τις λυσσαλέες επιθέσεις του εχθρού.
Τελικά με την προστασία του θωρηκτού «Λήμνος» επιβιβάστηκε με τους
άνδρες του σε ένα οπλιταγωγό και πέρασαν στη Χίο. Ήταν οι τελευταίοι
που εγκατέλειψαν τη Μικρά Ασία. Τι περίεργη σύμπτωση. Τελευταίοι
που έφυγαν από το Βυζάντιο, 29 Μαΐου 1453 μετά την πτώση του, ήταν
Κρήτες αγωνιστές.
Η συμμετοχή του στην Αντίσταση
Ο επόμενος πόλεμος τον βρήκε επίσης στις επάλξεις και μάλιστα έλαβε
μέρος και στη Μάχη της Κρήτης.

Η δράση του και στην Αντίσταση, κατά τη Γερμανική Κατοχή είναι
αξιόλογη.
Με τη λαχτάρα εφήβου οργανώθηκε, από τους πρώτους, για να
πολεμήσει τον κατακτητή. Ήταν επικεφαλής ενόπλου ομάδας ανταρτών,
αλλά και στέλεχος της Συμμαχικής Αντικατασκοπίας στην περιοχή του
Ψηλορείτη.
Και για τη δράση του αυτή τιμήθηκε με δεκάδα μεταλλείων και
παρασήμων, ελληνικών και συμμαχικών δυνάμεων, μεταξύ των οποίων
τρία αριστεία ανδρείας, ενώ προήχθη δυο φορές επ’ ανδραγαθία.
Οι Ναζί τον αναζητούσαν με μανία και το 1944 κατάφεραν να τον
χτυπήσουν εκεί που πραγματικά πονούσε συλλαμβάνοντας το γιο του
Δημήτρη, που ακολουθούσε τον πατέρα του και ήταν ενεργό μέλος της
Αντίστασης. Τελικά τον απελευθέρωσαν όταν έφυγαν από το νησί.
Άριστος αξιωματικός
Αλλά και στην αστυνομική του καριέρα διακρίθηκε ο Βάμβουκας.
Διετέλεσε διοικητής Ασφαλείας το 1930, την επόμενη διετία διοικητής
Λόχου Δοκίμων Χωροφυλάκων στη Σχολή Χωροφυλακής στο Γουδί.
Διετέλεσε επίσης προϊστάμενος της προσωπικής ασφαλείας του
Ελευθερίου Βενιζέλου.
Το 1935 αποτάχθηκε από τη Χωροφυλακή, επειδή είχε λάβει μέρος στο
αποτυχόν Κίνημα του Βενιζέλου.
Επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία με την κήρυξη του πολέμου του 1940
με το βαθμό του Συνταγματάρχη.
Το 1945, ο Γεώργιος Βάμβουκας βρίσκεται στην Καβάλα έδρα της
Ανωτέρας Διοίκησης Χωροφυλακής Ανατολικής Μακεδονίας, έχοντας
αναλάβει τη διοίκηση. Εκεί θλίβεται η ψυχή του βλέποντας παντού
σωρούς ερειπίων και νεκροταφεία ηρώων μαρτύρων από τις επιδρομές
των Βουλγάρων. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι τεράστια. Οι
ανάγκες του πληθυσμού μεγάλες. Ο Ρεθεμνιώτης διοικητής θέλει να
βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις αυτούς τους δυστυχείς να
ξανασταθούν στα πόδια τους, αλλά δεν βλέπει τον τρόπο. Κατέβαλε
όμως φιλότιμες προσπάθειες που ο κόσμος εκτίμησε και ανταπέδωσε με
σεβασμό και αγάπη στον Κρητικό Αξιωματικό.

Μέχρι που ήρθε ο κεραυνός να τον κλονίσει . Αυτός που είχε συναντήσει
τόσες φορές το θάνατο και είχε περάσει τόσες δοκιμασίες, αυτός που
έκανε και τους Τσέτες ακόμα να τον φοβηθούν δε άντεξε το θάνατο του
γιου του Τάσου, ιπτάμενου σμηναγού της Πολεμικής μας Αεροπορίας,
που σκοτώθηκε στον πόλεμο της Κορέας το 1951, ηρωικά μαχόμενος.
Όταν διαπίστωσε ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις του να διαχειριστεί το
βαρύ του πένθος, παραιτήθηκε από την υπηρεσία του κι επέστρεψε στην
Κρήτη Προτίμησε να μείνει στα Χανιά και να ιδιωτεύσει, κοντά στη φύση,
καλλιεργώντας το κτήμα του και αποκτώντας πολλούς φίλους, γιατί ο
αδαμάντινος χαρακτήρας του έφερνε κοντά του εκλεκτούς ανθρώπους.
Έδινε σε όλους την αίσθηση ενός ανθρώπου πληγωμένου από τη ζωή,
που προσπαθεί μέσα από την ακλόνητη πίστη του στα θεία να κρατηθεί
στο ύψος του. Ήθελε να μένει μακριά από τα φώτα της προβολής. Έτσι
ελάχιστοι από τους νέους του φίλους γνώριζαν λεπτομέρειες για το βίο
και την πολιτεία του γενναίου αυτού που δόξασε τον τόπο του με
πράξεις αφάνταστου ηρωισμού.
Έφυγε λησμονημένος
Ο θάνατος τον βρήκε στο θάλαμο 217 του Νοσοκομείου Χανίων, μετά
από διήμερη πάλη με το θάνατο. Έφυγε αξιοπρεπής όπως είχε μάθει να
ζει, αλλά λησμονημένος από την πολιτεία. Κανένα στεφάνι στη σορό του,
καμιά σημαία. Απλός, απέριττος και λεβέντης όπως πάντα έκλεισε την
επίγεια πορεία του. Ήταν όμως κοντά του δεκάδες απλοί άνθρωποι που
θρηνούσαν την απώλειά του με ειλικρινείς εκδηλώσεις πένθους.
Ευτυχώς για τη μνήμη του ήρωα βρέθηκε ο Νικόλαος Γαρνέλλης και να
καλύψει με ενδελεχή έρευνα και λογοτεχνικό ύφος το μεγάλο χρέος της
αναφοράς στα ηρωικά του κατορθώματα.
Όπως το επιθυμούσε το σώμα του αναπαύθηκε στον οικογενειακό τάφο,
εκεί στον Άγιο Λουκά κοντά στα τιμημένα οστά του πρωτότοκου γιου του
Τάσου. Εκείνου που ο θάνατος του είχε στοιχίσει τόσο πολύ.
ΤΑΣΟΣ ΒΑΜΒΟΥΚΑΣ

Γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα.

 

Ο  Τάσος Βάμβουκας με το αεροπλάνο spitfire του οποίου ήταν πιλότος 
με τον πατέρα και την αδελφή του έξω από πατρικό σπίτι στα Χανιά στισ δύο πρώτες και στις δύο τελευταίες έχει προστεθεί και η μητέρα του Δέσποινα

Κατατάχθηκε στη Β. Αεροπορία τον Ιούνιο του 1945 με την πρώτη
μεταπολεμική σειρά για το Τμήμα Δοκίμων Εφέδρων Υπξκών
Χειριστών. Τελικά αποφοίτησε το Μάιο του 1948 με το βαθμό του
μονίμου ανθυποσμηναγού.
Στη διάρκεια των επιχειρήσεων του Εμφυλίου πολέμου είχε δείξει
αφάνταστη γενναιότητα Σε μια από τις επικίνδυνες αποστολές που
είχε αναλάβει ,πετώντας με Spitfire τραυματίστηκε σοβαρά στο
κεφάλι Η κατάσταση της υγείας του ήταν ανησυχητική. Όλοι
περίμεναν το μοιραίο. Και τότε αποφασίστηκε να του εφαρμοστεί μια
μέθοδος με την τοποθέτηση τιτανίου σε τμήμα του κρανίου του ,
μέθοδος που τελικά αποδείχτηκε σωτήρια .Ο Τάσος είχε πραγματικά
ανασυρθεί από τον Άδη . Όπως ήταν επόμενο μετά την περιπέτειά του
αυτή θα έπρεπε να τεθεί σε τιμητική αποστρατεία και να φροντίσει
τον εαυτό του Όσο όμως και αν τον πίεσαν και συγγενικά του
πρόσωπα , τονίζοντας ότι θα ρίσκαρε τη ζωή του μπαίνοντας σε νέα
περιπέτεια εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά την αποστρατεία.
Ζήτησε να παραμείνει με την ειδικότητα του ιπτάμενου και έτσι έγινε
Τον Απρίλιο του 1951 με το αξίωμα του ανθυποσμηναγού , πήγε στην
Κορέα και προστέθηκε στη δύναμη του 13ου Σμήνους που μαχόταν
εκεί. Όλα έγιναν με δική του αίτηση και επιμονή. Ήταν η μόνη
περίπτωση που δεν ήθελε καν να ακούσει τις παραινέσεις του πατέρα
του που από τη μια ένοιωθε περήφανος , από την άλλη όμως
ανησυχούσε για την υγεία του παιδιού του

 

Και από το νέο του μετερίζι που διάλεξε ο Τάσος Βάμβουκας
μεγαλουργούσε κι ας ήταν ο νεότερος κυβερνήτης του σμήνους.
Εκτός από γενναίος ήταν και άνθρωπος έξω καρδιά. Συνάδελφοί του
είχαν να λένε για το πλούσιο γέλιο του που γέμιζε αισιοδοξία όποιον
το άκουγε.
Στις 26 Μαίου 1951 με συγκυβερνήτη τον έφεδρο ανθυποσμηναγό
Μάμαλη Νικόλαο , και μηχανικό τον Αρχισμηνία Αρτσίτα Ανδρέα
εκτελεί με C-47 Dacota 92-612 διατεταγμένη πτήση από το
αεροδρόμιο Κ-2 ( Taegu) προς το αντίστοιχο Κ-14 (Κίμπο) κοντά
στη Σεούλ. Στο ίδιο αεροσκάφος επιβαίνουν ο Υποσμηνίας
Οικονομόπουλος και ο Νοτιοκορεάτης Υπολοχαγός Γιαν Πο.

Οι μετεωρολογικές συνθήκες ήταν άθλιες. Ειδικά στην περιοχή
μεταξύ Taegu και Σεούλ επικρατούσαν συνθήκες παγετού πέραν της
χαμηλής νέφωσης Αυτός ο καιρός ταλαιπωρούσε επί ένα διήμερο
την περιοχή αλλά δεν στάθηκε εμπόδιο στον Τάσο Βάμβουκα να
πάρει το πηδάλιο.
Ήταν η τελευταία του πτήση Σύμφωνα με τις αναφορές στο βιβλίο «
Ελληνικά Φτερά στον Πόλεμο της Κορέας» (σελ.76-77)το
αεροσκάφος είχε πάρει ύψος και πετούσε εντός των νεφών, αλλά
πλησιάζοντας στην Taejon έμπαινε σε περιοχή όπου η κακοκαιρία
μαινόταν Σύμφωνα με τους πραγματογνώμονες ο κυβερνήτης θα
προτίμησε να συνεχίσει κάτω από τα σύννεφα εκμεταλλευόμενος
κάποιο άνοιγμα Από τα συντρίμμια του αεροσκάφους που βρέθηκαν
αργότερα στην περιοχή Taejon εικάζεται ότι ο άτυχος Βάμβουκας
ακολούθησε ένα ίχνος μέσω του ποταμού Pochong-Chon από τα
ανατολικά στα δυτικά σε χαμηλό ύψος προσπαθώντας να βρεί
διέξοδο Αλλά μια απροσπέλαστη αλυσίδα από κορυφές σκεπασμένες
με πυκνά σύννεφα και η δυνατή βροχή στάθηκαν μοιραία. Από τη
συντριβή του αεροσκάφους κανένας δεν επέζησε
Ένας συστρατιώτης του Βάμβουκα, ο σμηναγός Τσιτσόγλου
Γεώργιος, ,μιλώντας στον δημοσιογράφο Μπλαβέρη Λεωνίδα (η
συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΠΟΛΕΜΟΣ και
ΙΣΤΟΡΙΑ» τεύχος Ιουλίου 2002), ανέφερε για το θανατηφόρο
ατύχημα
«Απογειώθηκα με άλλο αεροσκάφος και μετά από λίγα λεπτά
ακούσω στον ασύρματο ότι ο Βάμβουκας είναι έτοιμος για
απογείωση Σε λίγο ξαναμιλήσαμε στον αέρα και μετά δεν
ξαναμιλήσαμε ξανά.
Εγώ πέταγα σε καιρό που συνεχώς χειροτέρευε μέχρι που μπήκα σε
σύννεφα κατάμαυρα . Πίσσα. Δεν βλέπαμε τίποτα έξω. Το αεροπλάνο
μας άρχισε να κτυπιέται δεξιά κι αριστερά , πάνω –κάτω.
Ταυτόχρονα έπεφτε δυνατό χαλάζι. Εκκωφαντικός ο θόρυβος. Ο
κόσμος που μετέφερα πίσω , Αμερικανοί στρατιώτες , άρχισε να
φωνάζει και να ουρλιάζει: « Μας σκοτώνεις, μας σκοτώνεις» Τα
όργανα πτήσης του αεροσκάφους έκαναν σαν τρελά. Δεν υπάκουσαν

Έκαναν ό,τι ήθελαν Όταν είδα ότι η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο
αποφάσισα να κάνω στροφή 180 ο και να επιστρέψω πίσω. Σε λίγο
αποκαταστάθηκε και η λειτουργία των οργάνων πτήσης και περίμενα
να ακούσω το Βάμβουκα. Σε λίγο χτύπησε ένα τηλέφωνο.
«Συναγερμός . Έπεσε ένα αεροπλάνο σε κοντινό λόφο…» Έτσι
σκοτώθηκε αυτό το παιδί. Ο Θεός ας τον συγχωρέσει .»
Στο βιβλίο του Ηλία Μαγκλίνη « ΠΡΩΙΝΗ ΓΑΛΗΝΗ»(εκδόσεις
ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) που μας έθεσε υπόψη ο ανηψιός του ήρωα
πανεπιστημιακός κ. Γεώργιος Αρ. Βάμβουκας, αναφέρεται σε
διάλογο , στη σελίδα 360. « …Εχω λίγους μήνες στο σμήνος Ήρθαμε
μαζί με τον συμμαθητή μου το Βάμβουκα. Θα τα έχετε μάθει τα δικά
του εκεί στο τάγμα , απογειώθηκε, τον έκλεισε ο καιρός κι έπεσε
πάνω στην πλαγιά.Κάηκαν όλοι. Τίποτε δεν έμεινε. Το πιστόλι του
είχε λιώσει . μια πλεξούδα είχε γίνει . εγώ ο ίδιος το μάζεψα. Ήμουν
στο συνεργείο περισυλλογής στοιχείων. Μαύρος Μάιος ο περασμένος
για το σμήνος μας Μαύρος κατάμαυρος. Και να σκεφτείς μετά το
βαρύτατο τραυματισμό του στον ανταρτοπόλεμο , ο Βάμβουκας
,μπορούσε να βγει σε πολεμική διαθεσιμότητα , κι όμως αυτός ο
ξεροκέφαλος Κρητικός ήθελε να συνεχίσει να πετάει και ζήτησε
μόνος του να έρθει εδώ χάμω…»
Στον Ανθυποσμηναγό Βάμβουκα Αναστάσιο απονεμήθηκε μετά
θάνατον ο βαθμός του σμηναγού.
Η σορός του μεταφέρθηκε με οπλιταγωγό , χρόνια αργότερα με
άλλες 172 σορούς από στρατιωτικό νεκροταφείο του Πουσάν Κορέας στο
λιμάνι του Πειραιά
Σύσσωμη η πολιτειακή, πολιτική, στρατιωτική κ.λπ. εξουσία ήταν εκεί για να
υποδεχθούν τα φέρετρα. Και από εκεί τα μετέφεραν με τιμές στο Α
Νεκροταφείο Αθηνών όπου βρήκαν οι ήρωες την αιώνια ανάπαυση
Από αφηγήσεις και μνήμες όσων τον έζησαν αποδεικνύεται η γενναιότητα
του ανδρός , ενός νέου με φλογερά πατριωτικά αισθήματα , που χάθηκε
πιστός στο καθήκον ,ενώ θα μπορούσε να είχε σωθεί Αλλά για τον Τάσο
Βάμβουκα δεν υπήρχε ζωή μακριά από το μετερίζι της τιμής όπου
μέτρησαν το μπόι της ψυχής του τόσοι και τόσοι άλλοι πρόγονοί του . Έτσι
έλαβε το στέφανο της αθανασίας , οριοθετώντας με τη θυσία του τους
κανόνες του χρέους προς την πατρίδα.

Αφήστε μια απάντηση