Όταν αστράφτει όλη η γη
και γίνεται μια φλόγα
Θεέ μου! Συ και Κύριε
τον άνθρωπο ευλόγα.
Στης νύχτας τ’ αντιφέγγισμα
και στ’ ουρανού το βάθος
στ’ Αρκάδι φλόγα άναψε
με στοχασμό με πάθος.
Tο ιστορικό Αρκάδι με την ανομολόγητη ιστορία του, τη θρυλική ολοκαύτωσή του, έγινε σύμβολο παγκόσμιο και της αιώνιας Ελλάδος θείος και Ιερός παλμός. Μέσα από τ’ άγιο μοναστήρι, ανέβλυσε νερό ζωντανό και όταν έρχεσαι να προσκυνήσεις, ακούς την αδιάκοπη ροή του και νιώθεις στα κατάβαθα της ψυχής σου, τη δροσιά και την ευλογία του. Το αγιασμένο αυτό νερό ρέει ασταμάτητα στο άγιο Βήμα και τα κράσπεδα του ναού, στα μπαρουτοκαπνισμένα κελιά, στα κλάουστρα και τα μεσοκούμια, στην πυριτιδαποθήκη και τον περίβολο. Μα είναι πολύ πιο κάτω από την επιφάνεια οι σωληνώσεις και οι πηγές. Και πρέπει να σκύψεις βαθειά, να βάλεις τ’ αυτί σου στη γη να ακροασθείς, για ν’ ακούσεις τη ροή του και να δροσισθείς στο φοβερό καύσωνα τούτου του αιώνα, του απαταιώνα.
Αν φθάσεις στο Αρκάδι να προσκυνήσεις, μα αν φύγεις χωρίς να στοχασθείς, χωρίς να βαπτισθείς στα άγια νάματα αυτής τη μυστικής πηγής, σαν άνθρωπο σε θεωρώ λιποτάκτη και δυστυχή. Αυτός ο ιερός τόπος, μιλεί σε όλα τα μεγέθη της ζωής, στις κορυφές και τα βάθη, στους Έλληνες και τους ξένους, στους φλογισμένους ανθρώπους και τους αδιάφορους, στους πιστούς και τους άπιστους, τους πατριώτες και τους δειλούς. Όλους τους αφυπνίζει και τους προβληματίζει. Τράπεζα μυστική και αγιασμένο ψαλτήρι καλείται σήμερα να ανάψει όλων τις καρδιές και να δώσει σε όλο τον κόσμο άπλετο και ανέσπερο φως. Αλλά ποια είναι τα σημεία που δίδουν στο ιστορικό Αρκάδι, αυτή την παγκοσμιότητα και το απόθετο κάλλος; Δεν είναι δύσκολο να τα προσδιορίσομε.
Το γενικό πρόσταγμα σε τούτη την ανέκφραστη ιστορία είχε ένας μοναχός, ο Ηγούμενος Γαβριήλ, με εκατό περίπου μοναχούς που του συμπαραστέκονταν, σε τούτο τον ιερό αγώνα. Θαυμάζω ένα μοναχό που το πνεύμα του Θεού, του λέει να είναι ειρηνικός, φιλήσυχος, συμφιλιωμένος με όλους, όμως εκείνος γίνεται θηρίο ανήμερο, γιατί βλέπει να βεβηλώνονται τα ιερά μας και να ατιμάζεται ο λαός του Θεού.
Και ακούω μέσα από την αγιασμένη ψυχή του να βγαίνει μια φωνή σαν εκείνη του Απόστολου των Εθνών «η ψυχή μου υπέρ των αδελφών ανάθεμα έστω». Και σ’ αυτό το σημείο κρύβεται όλο το μυστήριο της υπέρτατης θυσίας, του αφιερωμένου στο Θεό, του μοναχού ο νους μου γοργότερος τρέχει προς τον ανεμόμυλο, στα δυτικά της μονής. Εκεί κλείσθηκαν 7 γενναία παλικάρια μοναχοί και λαϊκοί. Είναι οι πρώτοι που ολοκαυτώθηκαν. Ένας μόνο έζησε και έγινε μάρτυρας της πύρινης θυσίας, τότε που ο ανεμόμυλος έγινε «η κάμινος του πυρός η καιομένη». Γι’ αυτούς τους αθάνατους ήρωες ένας Ρεθύμνιος ιστορικός, ο Χριστόφορος Σταυρουλάκης, Έλληνας Αξιωματικός έγραψε «ω μαυροφόροι ακροβάται του θανάτου, αθάνατοι της ελευθερίας ιδεαλισταί, ω άγνωστοι σιωπηλοί και αθόρυβοι στρατιώται του Χριστού και της Πατρίδος και ποιό μπορεί να είναι το μέτρο της δικαίας υπερηφάνειας, που πρέπει να κρατήσει για σας η Εκκλησία και το Έθνος;». Μας μιλεί και μας συνεπαίρνει ο Ναός, το καθολικό της Μονής. Τη νύχτα πριν την ολοκαύτωση, έγινε μια θεία λειτουργία, κάτω από το φως του κανδηλιού και κοινώνησαν όλοι των αχράντων μυστηρίων. Και μέσα στην άκρα σιωπή αυτής της μυσταγωγικής νύχτας ακούστηκε του Ηγουμένου η φωνή. «Αδέλφια είναι καλό να πεθαίνει κανείς για την πατρίδα. Καλήν αντάμωση στον ουρανό!». Και από τότε μέχρι σήμερα ακούεται μυστικά αυτή η θεία λειτουργία και την αισθάνονται όσοι έχουν καλό πνευματικό αισθητήριο, πίστη στο Χριστό και αγάπη στην Πατρίδα. Δεν υστερεί σε μεγαλωσύνη ο περίβολος του Ναού, εκεί πολέμησαν γίγαντες στήθος με στήθος, άνδρες και γυναίκες και έπεσαν μέχρις ενός γιγαντιαίοι άνθρωποι, αθάνατοι ήρωες, της ελευθερίας ιδεαλιστές. Και όταν πλέον ο ήλιος είχε βασιλέψει και η μάχη είχε κριθεί και το σκοτάδι άρχισε να σκεπάζει τα πάντα ένα μικρό παιδί κρατώντας στα χέρια του ένα αναμένο φαναράκι, χτυπούσε τις πόρτες των κελιών που είχαν καταφύγει οι ελάχιστοι αγωνιστές απομείνει και έλεγε με παιδική αφέλεια «Ελάτε όσοι θέλετε να πεθάνετε μαζί μας στο λαγούμι. Και δίκαια το λόγο παίρνει η πυριτιδαποθήκη και μας μιλεί και μας συγκλονίζει, γιατί ήταν η κατάληξη μιας τραγικής ιστορίας, μιας ανέκφραστης και ανεπανάληπτης θυσίας. Εκεί είχαν μαζευθεί ένα πλήθος αγωνιστών ακόμη και γυναικόπαιδα και ο Κωστής Γιαμπουδάκης έδωσε φωτιά στο μπαρούτι και τινάχθηκαν στον αέρα. Ένα μόνο μικρό παιδί έζησε 5-6 χρόνων η Ελένη Λουκάκη. Το τύλιξαν οι φλόγες, το σκέπασε ο Θεός, έζησε πολλά χρόνια και έγινε ο πλέον αψευδής μάρτυρας της υπέρλογης θυσίας, που συγκίνησε τον κόσμο ολόκληρο. Ένα ακόμη γενναίο κοριτσάκι μας μιλεί και μας φρονιματίζει, το έκαψαν οι Τούρκοι ζωντανό, γιατί δεν θέλησε να ενδώσει την ατιμωτική μανία δύο Τούρκων αξιωματικών.
Μας μιλεί η μαρτυρική τράπεζα που τριάντα και πλέον παλικάρια σφάγησαν εκεί. Αλλά και όλος ο κόσμος της γυναίκας, της Τίμιας Κρητικοπούλας που δε δέχθηκε να εγκαταλείψει το μοναστήρι λίγο πριν την πολιορκία του, γίνεται δάσκαλος ακραιφνής και μαρτυρία της όμορφης χριστιανικής οικογένειας, που όλοι γίνονται ένα, άνδρας, γυναίκα και παιδιά. Η Χαρίκλεια η Δασκαλάκη που έδωσε στον ιερό αγώνα τα παιδιά της και ο Γιάννης Δημακόπουλος Έλληνας αξιωματικός, γίνονται σύμβολα αιώνια της αγάπης στην πατρίδα και της πίστεως στο Χριστό.
Τρίτη 8 Νοεμβρίου 1994