ΑΣΤΡΙΝΟΣ ΕΜΜ . ΔΡΕΤΑΚΗΣ
Επιμνημόσυνος λόγος εκφωνηθείς υπό του κ. Χρ. Εμμ. Παπαδάκη κατά το 40ήμερο μνημόσυνο του Αστρινού Εμμ. Δρετάκη εκ Γερανίου φονευθέντος υπό βόμβας.
Αγαπημένε μας Αστρινέ:
Πάνε τώρα σαράντα μέρες από τη μαύρη εκείνη ημέρα κατά την οποία το μοιραίο βλήμα που άθελά σου έκαμες να εκραγεί σου αφέρεσε τόσο ύπουλα την Ζωή σου. Εστάθηκες τότε σαν παληκάρι που ήσουν στο ύψος σου, δεν άφηκες να σε κυριέψει ο φόβος ούτε για μια στιγμή, αλλά με το υπερβολικό σου θάρρος σου έδινες θάρρος και δύναμη σ’ εκείνους που κρατούσαν το φορείο σου κατά τη διαδρομή έως το Ρέθυμνον αλλά παρ’ όλα τα μέσα που κατεβλήθησαν, παρά τις προσπάθειες των ιατρών να σε κρατήσουν στη ζωή, ο θάνατος ενίκησε την επιστήμη και το επόμενο πρωί ξεψυχούσες ήσυχα και με το χαμόγελο στα χείλη, στην αγκαλιά της άμοιρης μανούλας. Η
οργάνωσή μας έτσι έχασε ένα από τα πιο επίλεκτα μέλη της και η γαλανή μας πατρίδα ένα καλό και άξιο παλικάρι, ένα λαμπρό πατριώτη. Μόλις εγύρισες εις το Ρέθυμνο από την Αθήνα που βρισκόσουν κατά τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, εντάχθηκες στας τάξεις της πατριωτικής μας οργανώσεως, και εργάσθηκες με ζήλο και αυταπάρνηση παραδειγματική και έτσι απόκτησες την αγάπη των ανωτέρρων σου και τον σεβασμόν των συναγωνιστών σου. Η οργάνωσή μας θρηνεί στον τάφο σου τον καλό πατριώτη, τον ευσυνείδητον, τον συναγωνιστή και το καλό παλικάρι. Το κενό το οποίο άφησες φεύγοντας ανάμεσά μας θα μείνει ασυμπλήρωτο γιατί κανείς άλλος δε θα φτάσει στο ύψος που εσύ έφτασες. Όλοι οι φίλοι σου με συντριμμένη την καρδιά καταδικάζομεν την κακή μοίρα που έκαμε να χάσομεν τόσο απότομα τον καλύτερο φίλο της παρέας μας. Εσύ ήσουν ο παραδειγματικός φίλος, ο φίλος ο οποίος τα πάντα θυσίαζες για το χατίρι των άλλων και εφερόσουν προς όλους μας σαν ένας πραγματικός αδελφός. Αλλά περισσότερο βέβαια από μας αισθάνθηκαν το χαμό σου οι χαροκαμένοι γονείς σου και τα αδέλφια σου που σε εσένα είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους.
Ονειρεύονταν, όπως κι εσύ- πόσες φορές δεν μας το’ χες πει- να σε κάμουν ένα καλό και χρήσιμο πολίτη της αυριανής κοινωνίας και να σε δουν να ανεβαίνεις ψηλά, πολύ ψηλά τα σκαλοπάτια της επιστήμης και της δόξης. Αλλά άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε ο Θεός κελεύει. Αστρινέ κατά την στιγμήν αυτήν κατά την οποίαν η ιερή σου σκιά πλανάται ανάμεσά μας γονατίζομεν και παρακαλούμεν τον Ύψιστον όπως, εσέ μεν κατατάξη ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται στους γονείς σου δε δώσει εξ ύψους την παρηγοριάν.
Δεν πρέπει σε να ξεχνούν ότι «νέος θρηνεί όν φιλεί Θεός». Αιωνία σου η μνήμη πολυσγαπημένε μου φίλε.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 1945 )