Στην Ελένη Παπαδογιάννη που έφυγε …
Ε-ιχε σειρά να μοιραστεί
Λ-ησμονημένη από το φως δικολογιά στον Άδη
Ε-ναστρη νύχτα άφησες στη γη τα βήματά σου
Ν-α διώχνει από το λογισμό της λήθης το σκοτάδι
Η-λιόθωρή μας κι ακριβή της αρχοντιάς πετράδι.
Έφυγε και η Ελένη μετά από πολύχρονη δοκιμασία κι ενώ όλα έδειχναν ότι είχε ξορκίσει τη βάσκανη μοίρα της με τη δύναμη της θέλησης που τη διέκρινε.
Η Ελένη ευτύχησε να μεγαλώσει σε μια οικογένεια από τις πιο γνωστές του Σπηλίου,που είχε μετώπη τις αρετές που τιμούν τον άνθρωπο. Γαλουχήθηκε με τα ακούσματα της
παράδοσης από το Σκορδαλό και τους Μαρκογιαννάκηδες
Διαμόρφωσε την προσωπικότητά της μέσα σε ένα κλίμα αγώνων για τη μια κοινωνία
καλύτερη
Κι έγινε έτσι ένα καμάρι για τους γονείς της το Μιχάλη και τη Σοφία Πραματευτάκη αλλά και της κοινωνίας του Ρεθύμνου καθώς μεγαλώνοντας τη χαρακτήριζε η καλλονή και στην ψυχή και στην εμφάνιση.
Αλλά ενώ ήταν ρόδο ευωδιαστό ήθελε να συμπεριφέρεται με την σεμνότητα ενός
αγριολούλουδου κι ενώ τηρούσε με ευλάβεια τις παραδόσεις κυρίως της υπακοής, όταν έπρεπε αποδείκνυε τη δυναμικότητά της.
Ένωσε τη ζωή της με τον Πέτρο Παπαδογιάννη και μεγάλωσε τα παιδιά της το Γιάννη και τη Σόφη της με τρυφερότητα αλλά και φροντίδα να δώσει στην κοινωνία σωστούς
ανθρώπους. Και αρίστευσε σαν μάνα όπως ήταν πάντα άριστη σαν σύζυγος , σαν αδελφή,σαν φίλη.
Τα εγγόνια της,που ήρθαν πανέμορφα κι αυτά να συμπληρώσουν τα δώρα της ζωής της, βρήκαν στο πρόσωπό της την ιδανική γιαγιά που ήταν πάντα πρόθυμη να προσφέρει αγάπη και να γαλουχεί τις ψυχούλες τους με τα νάματα που την έκαναν ξεχωριστή και την ίδια.
Το έπαθλο της υποδειγματικής ζωής της δόθηκε τη μέρα που με οδύνη η τοπική κοινωνία τη συνώδευσε στην τελευταία της κατοικία. Όλοι είχαν κι ένα δάκρι ν’ αποθέσουν στη σορό της ,μυρωμένο από τα καλύτερα συναισθήματα για την Ελένη ,που θα θυμόμαστε πάντα έτσι όπως την γνωρίσαμε. Να μας κοιτάζει με κείνο το ολογάλανο βλέμμα που σε πλημμύριζε φως και να χαμογελά με αυτοκυριαρχία όσο κι αν οι θύελλες της ζωής απειλούσαν το κουράγιο. Στο καλό αγαπημένη φίλη. Μεγάλες μορφές από τη γενιά σου σε περιμένουν στον Άδη να σε καλοδεχτούν και να σ’ ευχαριστήσουν για την περηφάνια που τους χάρισες. Γιατί τους τίμησε με την απλή αλλά τόσο ουσιαστική έντιμη ζωή σου. Όπως τίμησες και όλες τις αρετές που απλόχερα σου είχε χαρίσε η φύση χωρίς ποτέ να τις σπαταλήσεις για μικρές εφήμερες χαρές ,ανώφελες και ψυχοφθόρες.
το φέγγος της ματιάς σου
Εύα Λαδιά