Οι τουρκομάχοι Πρινάρηδες

Οι Πρινάρηδες έμειναν στην ιστορία ως Τουρκομάχοι. Γιατί επί ένα αιώνα συμμετείχαν σε όλες τις επαναστάσεις,αλλά και σε καιρούς ειρήνης ποτέ δεν ξεμάκρυναν από το όραμα της λευτεριάς.

Στους Πρινάρηδες ήταν αφιερωμένη η εκδήλωση τιμής που οργάνωσε ο Σύλλογος Δαμαβόλου που με πρόεδρο τον κ.Μανόλη Παπαδάκη ήταν αναμενόμενο να έχει μεγάλη επιτυχία και από οργανωτικής πλευράς .Όσο για την προσέλευση κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους: Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Άνθιμος, ο βουλευτής κ. Μανόλης Όθωνας, ο Αντινομάρχης κ. Μανόλης Αρχοντάκης, οι πολιτευτές κ.κ. Όλγα Κεφαλογιάννη και Κωστής Σχοινάς, οι νομαρχιακοί σύμβουλοι κ.κ. Μαρία Αρχοντάκη, Ζωή Σταρένιου Μπριλλάκη, Γιάννα Κεφαλογιάννη, Γιάννης Νικολούδης, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Κουλούκωνα κ. Μανούσος Κλάδος κ.α

 

 

Ο κεντρικός ομιλητής κ. Βασίλης Αποστολάκης υποστράτηγος της ΕΛΑΣ ήταν όπως πάντα μεστός και περιεκτικός σε νοήματα έτσι που να ρέει ο λόγος του γοητεύοντας το κοινό.

Είναι γνωστή η ευρυμάθεια του εκλεκτού συμπολίτη και απεδείχθη  ακόμα μια φορά στην προχθεσινή ομιλία του που εντυπωσίασε.

Όπως είπε μεταξύ άλλων ο χαρισματικός ομιλητής :

“Ο καπετάν Πριναρο Μανώλης (παππούς),επαναστάτης, αγωνιστής, μετείχει σε όλους τους ξεσηκωμούς της Κρήτης από το 1821, που εκδηλώθηκε η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση ,μέχρι και το μεγάλο ξεσηκωμό, του 1866.Δυο χρόνια αργότερα πέθανε.

Επικεφαλής μεγάλης ομάδας Μυλοποταμιτών αγωνιστών ο καπετάν Πρινάρης, είχε  κοντά του από ηλικίας 12 χρόνων τον εγγονό του Μανωλιό,πρωτότοκο γιο του πρωτότοκου γιου του Μιχάλη και τον γυμνάζε στα όπλα.

Το Μανωλιό γεννημένο το 1848,είχε μια έμφυτη  κλήση στα όπλα και διακρινόταν από μια ιδιαίτερη επαναστατική και αγωνιστική διάθεση.

Στρυφογυριζάμενο ,δραστήριο και ευκίνητο όπως ήταν βρισκόταν  πρώτο στι βάρδιες ,στις μπροσκάδες και στις επιθέσεις, χωρίς κανένα φόβο ,χωρίς καμία δειλία μπροστά στα τουρικικά βόλια.

Φόβος και τρόμος είχαν γίνει οι δυο Πριναρο Μανώληδες για τους Τούρκους,που για να τους εκβιάσουν να παραδοθούν ,συνέλαβαν τη γριά Πρινάραινα σύζυγο του ενός και γιαγιά του άλλου και την έκλεισαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων στο Ρουμελί ,απ’ όπου ο εγγονός της κατάφερε με κίνδυνο της ζωής του να την απελευθερώσει.

Πέθανε όμως η καημένη από τις κακουχίες του στραοπέδου ύστερα από λίγο.

Ύστερα από πολλά ανδραγαθήματα , ο εγγονός Πριναρο-Μανώλης, αναγορεύεται αρχές του 1866 σε καπετάνιο και σε ηλικία μόλις 18 χρόνων.

Έτσι στο μεγάλο σηκωμό του 1866 μετέχουν στις προφυλακές δυο καπεταναίοι. Οι Πριναρο μανώληδες Ο παππούς με τους άνδρες του στου Λατζιμά και ο εγγονός με τους δικούς του στον Πλατανέ.

Ο παπούς πέθανε το 1868 κι ο εγγονός παντρεύτηκε το 1876 με την Καλλιόπη Καραντώνη  κι έκαμε 14 παιδιά .Χήρεψε όμως και ξαναπαντρεύτηκε αργότερα την Δέσποινα Δανδόλου με την οποία έκαμε  άλλα παιδιά

Τούτος ο δεύτερος Καπετάν Πριναρο Μανώλης μετείχε σε όλους τους ξεσηκωμούς ,από το 1860 ως τα 1899 που αυτονομήθηκε η Κρήτη. Η Κρητική πολιτεία αναγνωρίζοντας την εθνική προσφορά του απένειμε σύνταξη οπλαρχηγού και του εδίδετο τιμητική θέση σ’ όλες τις εθνικές τελετές και εκδηλώσεις της εποχής. Ένα από τα 14 παιδιά του πρώτου του γάμου ήταν ο Επαμεινώνδας Πρινάρης, που γεννήθηκε το 1885 και κατετάγη στην Κρητική Χωροφυλακή το 1905.

Ήταν ανάμεσα στους 140 επίλεκτους άντρες της Κρητικής Χωροφυλακής που έστειλε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη Θεσσαλονίκη το 1912 ,υπό τον ταγματάρχη Μομφέρατο για να βγάλουν τη Βουλγαρική φρουρά από την πόλη.Τότε ήταν που για να δηλώνει το επώνυμό του την Κρητική καταγωγή του το έγραψε πρώτη φορά Πριναράκης.

Ήταν ο πρώτος τραυματίας της κρητικής Χωροφυλάκης στη Θεσσαλονίκη κατά τις συμπλοκές με τους Βούλγαρους Κομητατζήδες. Πολέμησε στους εθνικούς αγώνες του 1912-1913 ,στους Βαλακανικούς πολέμους και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Τον Αύγουστο του 1916,ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία στην Αστυνομική Διεύθυνση Σερρών,αιχμαλωτίζεται μαζι με το Δ’ Σώμα Στρατού από τα Γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα και οδηγείται στο στρατόπεδο αιχμαλώτων του Γκέρλιτς της Γερμανίας. Δραπετεύει όμως από το στρατόπεδο και ύστερα από ομηρικές περιπλανήσεις στην ύπαιθρο γερμανική χώρα ,καταδιωκόμενος από τις Γερμανικές αρχές,καταφέρνει να επιστρέψει στην Ελλάδα στις 26 του Δεκέμβρη ,Χριστούγεννα του 1918,ύστερα από δυόμιση περίπου χρόνια. Εδώ στο χωριό του εν τω μεταξύ, στου Δαμαβόλου ,του είχαν κάνει δυο τρία ετήσια μνημόσυνα.

Τον Φεβρουάριο του 1919 παίρνει μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου πολέμισε ηρωικά ,ανδραγάθησε και τραυματίστηκε επανειλλημμένα ,ως επικεφαλής αποσπάσματος προερχομένων από την Κρητική χωροφυλακή ανδρών που αποστολή είχαν να προστατεύσουν τους ελληνικούς πληθυσμούς της υπαίθρου από τις επιδρομές των Τσετών Στη Μικρά Ασία έμεινε ως το 1921 Έτσι με τη θητεία και τη δράση του Επαμεινώνδα στη Μικρασιατική εκστρατεια ,η οικογένεια των Πρινάρηδων συμπληρώνει αποδειδειγμένα εκατό χρόνια αγώνων κατά των Τούρκων.Για τους εθνικούς τους αγωνες απονεμήθηκαν πολλές διακρίσεις ,μετάλλια και παράσημα ανδρείας,πανηγυρικοί έπαινοι και προαγωγές επ’ ανδραγαθία ώστε να φτάσει στο βαθμό του αντισυνταγματάρχου Τραυματίστηκε 12 φορές. Παντρεύτηκε τη Μαρία Γασπαράκη από το Χρωμοναστήρι κι απόχτησε επτά παιδιά. Πέθανε το 1942 σε ηλικία 57 ετών από μετακίνηση προς την καρδιά δύο βλημάτων που ήταν σφηνωμένα στην  αριστερά πλευρά του …”

Τα σπάνια αυτά ιστορικά στοιχεία ίσως θάπρεπε να προβληθούν περισσότερο γιατί αναδεικνύουν μια οικογένεια που πρόσφερε πολλά στους αγώνες για την ελευθερία.

Την εκδήλωση κάλυψε μουσικά ο Μιχάλης Παυλάκης  στη  λύρα και στο τραγούδι και οι Αδαμάντιος Μιξάκης και Σταύρος Παναγιουλάκης στα λαούτα. Χόρεψαν Κρητικούς χορούς τα μέλη του χορευτικού συγκροτήματος “ΑΡΚΑΔΙ”

Ακολούθησε δεξίωση και χορός.

Για την υπέροχη αυτή βραδιά ο εκπρόσωπος της οικογενείας των Πρινάρηδων κ.Μιχάλης Επ.Πριναράκης ,ευχαρίστησε θερμά τη Διοίκηση του Πολιτιστικού Συλλόγου Δαμαβόλου και ιδιαίτερα τον πρόεδρο κ.Μανόλη Παπαδάκη καθώς και τον στρατηγό της Αστυνομίας κ.Βασίλη Απαοστολάκη , που με αυτό τον ξεχωριστό τόπο τίμησε τους προγόνους του.

Οι εντυπώσεις από την εκδήλωση ήταν άριστες κυρίως επειδή ένας πολιτιστικός σύλλογος σε μια μικρή και απόκεντρη περιοχή μας έδειξε με έναν τόσο απλό τρόπο ότι πολιτισμός δεν είναι μόνο χοροεσπερίδες αλλά και προβολή της τοπικής ιστορίας.

Εύα Λαδιά  (ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ NEA 9-8-2007)

Αφήστε μια απάντηση