Το σκηνικό της ονειρικής φαντασίας δεν αλλάζει.
Μια φάτνη, ένα βρέφος, μια γλυκύτατη μορφή να ζει τις πρώτες στιγμές μιας ευλογίας που λέγεται μητρότητα, ένας ηθικός παραστάτης , μερικά ζώα που κοιτάζουν με απορία το μέγιστο θαύμα , ένα πλήθος αγγέλων που ψάλει " Επί Γης Ειρήνη"και βοσκοί που ήρθαν να προσκυνήσουν το νεογέννητο Λυτρωτή.
Το σκηνικό της παραδοσιακής φαντασίας επίσης δεν αλλάζει…
Μικρά παιδιά από το χάραμα γυρίζουν πόρτα πόρτα για να πουν τα κάλαντα, νοικοκυρές γεμάτες από την ένταση της προετοιμασίας γεμίζουν το σπίτι ευωδιά γιορτής , σφραγίζοντας φαγητά και γλυκά με τη δική τους φροντίδα, εχθροί απλώνουν τα χέρια σε μια διάθεση συμφιλίωσης , οικογένειες συναθροίζονται στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι…
Είναι πολύ όμορφα και τα δύο για να είναι αληθινά. Απομένουν ωστόσο για να δίνουν θέμα στο "Σκέπτομαι και Γράφω" των μικρών παιδιών.Ούτε σε έκθεση ιδεών δεν έχουν θέση πια.
Πίσω από το πλασματικό αίσθημα χαράς με τα πολύχρωμα λαμπιόνια κρύβεται επιμελημένα το αλλοπρόσαλλο σκηνικό της σκληρής πραγματικότητας σε όλο του το μεγαλείο. Δεν αλλάζει παρά μόνο σε πρόσωπα και επιρροές από το σύγχρονο τρόπο ζωής.
Παιδιά από όλες τις φυλές του Ισραήλ ζητούν στο κατώφλι μας να ψάλουν τα κάλαντα γιατί είναι ο μόνος τρόπος να φθάσουν στο σπίτι μερικά ευρώ παραπάνω, τα κινητά παίρνουν φωτιά για να σταλούν τα εορταστικά μηνύματα, η επιταγή που λήγει τέλος του μήνα και κινδυνεύει να μείνει ακάλυπτη κάνει εφιαλτικό το γιορταστικό διήμερο,κάποιοι δεν πήραν τις επιδοτήσεις τους για πολλούς και διάφορους λόγους, οι παραγωγικές τάξεις ετοιμάζουν την επόμενη απεργία τους, το εορτοδάνειο δεν έφτασε για να καλυφθούν οι τρέχουσες υποχρέωσεις, τα κίτρινα έντυπα βρήκαν ύλη για μέρες με την περίπτωση Ζαχόπουλου, τα Ζωνιανά έχασαν την πρωτιά στην επικαιρότητα, οι φορείς επισκέπτονται ηλικιωμένους και πάσχοντες λόγω εορτών και από χρόνου πάλι, οι δρόμοι άδειασαν ξαφνικά από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, οι έμποροι μεταθέτουν στις αγορές της Πρωτοχρονιάς να καλύψουν υποχρέωσεις και …
Υπάρχει κι ο νεογέννητος Χριστός που περιμένει και φέτος τα δώρα του. Αλλά όσο κι αν λειτουργήσει η ονειρική φαντασία ,όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλει η παράδοση δεν θα πάρει τίποτα περισσότερο από κόντρες στη Βουλή, ογκωδέστατους φακέλους με υποθέσεις σκανδάλων που εντυπωσιάζουν, περιπτώσεις παιδεραστίας που ανατριχιάζουν,εκκλήσεις βοηθείας από το Γολγοθά που έχει πλέον μεταφερθεί σε κρεβάτια νοσοκομείων, κραυγές οδύνης από πενθούντες θύματα της ασφάλτου, φωνές απόγνωσης από πυρόπληκτους που ακόμα περιμένουν τα βαρυσήμαντα υπεσχημένα της πολιτείας,βουβά παράπονα από γυναικόπαιδα που κακοποιούνται πίσω από κλειστές πόρτες..
Ευτυχώς όμως που επιμένουμε να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα γιατί η Ελπίδα που είναι πιό πάνω και από τα όνειρα και από τις παραδόσεις κερδίζει σε συνέχεια . Ευτυχώς… Γιατί είναι η μόνη που δίνει ακόμα και στη Μεγάλη Γιορτή ένα νόημα τώρα που και η αγάπη έγινε απλή ουτοπία και η πίστη μια πρόχειρη σανίδα σωτηρίας μετά το ναυάγιο. Χριστός Γεννάται. Αρα υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ…
Χρόνια Πολλά
Εύα Λαδιά