07 Φεβρουαρίου 1973
Από τα μαλλιά της κεφαλής της…
ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ
ΜΙΑΣ ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΣΣΑΣ
Στις προσθήκες της αιθούσης του Λυκείου Ελληνίδων*
Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ, τι οδηγεί την πέννα ενός λογοτέχνου, το χρωστήρα ενός ζωγράφου, τη σμίλη ενός γλύπτου ή το βελόνι μιας γυναίκας στη δημιουργία ενός έργου;
Μα τι άλλο από την Τέχνη.
Την πολύμορφη αυτή θεά που όποιον ευνοήσει, δεν θα τον αφίση να γαληνέψη ούτε στιγμή μα θα τον σπρώχνη να δημιουργή συνεχώς, ώσπου η ψυχή του να απελευθερωθή από το σώμα και μόνον έτσι να λυτρωθή.
Αυτή η θεά, λοιπόν, μπήκε και στην καρδιά μιας Ρεθυμνίας από την Επισκοπή, της Χρυσής Παπαδάκη και την βασάνιζε μέχρι να της δώση μια μορφή. Και η γυναίκα της έδωσε. Όλο το πάθος της για δημιουργία το έκανε εργόχειρα και γυναικεία ενδύματα που αφήνουν κατάπληκτο αυτόν που θα τα δη. Όχι μόνο για την ομορφιά τους και τη σωστή δουλειά που τα διακρίνει, όσο για το υλικό με το οποίο τα έφτιαξε.
Κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τα… μαλλιά της κεφαλής της.
Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, η Χρυσή Παπαδάκη, από δεκαπεντάχρονη παιδούλα, μάζευε σχολαστικά κάθε τρίχα που έμενε στο χτένι καθώς κτένιζε τα ξανθά της μαλλιά.
Ξεχώριζε τις μεγάλες τρίχες από τις μικρές και τις φύλαγε.
Όταν πια γίνονταν αρκετές, τις μεν μικρές τις έκανε νήμα, φτιάχνοντας μ’ αυτό τσάντες, ταγιέρ κι άλλα ενδύματα και εργόχειρα, τις δε μεγάλες τις έφτιαχνε χονδρές κοτσίδες και ποστίς.
Ο χρόνος ήρθε βοηθός στο έργο της και με το πέρασμά του, άλλαξε το χρώμα των μαλλιών αλλάζοντας έτσι και το χρωματισμόν των δημιουργημάτων της.
Δούλεψε εξηνταπέντε χρόνια τις τρίχες της κεφαλής της χωρίς καμμιά φιλοδοξία. Δούλευε μόνον για να δημιουργή. Όταν πια πλησίαζε το τέλος της σκέφτηκε πως η πρωτότυπη αυτή συλλογή της -που αν δεν υπήρχε άλλη μία ίδια στο Λονδίνο θα εθεωρείτο η μοναδική στον κόσμο- δεν έπρεπε να μείνη κληρονομιά μόνο στα εγγόνια της αλλά στο Ρέθυμνο.
Και άφησε παραγγελία στην κόρη της, μετά τον θάνατό της, να τα δωρήση στο Λύκειο των Ελληνίδων Ρεθύμνης, όπως και έγινε.
Η Χρυσή Παπαδάκη, το γένος Σταυριανίδη, η γυναίκα που υπηρέτησε αθόρυβα εξηνταπέντε χρόνια την Τέχνη με τον δικό της τρόπο, δεν υπάρχει πια.
Υπάρχει όμως όλο της το έργο στις προθήκες του Λυκείου των Ελληνίδων.
Και θα μείνη εκεί να δείχνη σ’ όποιον το βλέπει, τι μπορεί να δώση η φαντασία όταν την αγκαλιάσουν η ευαισθησία και η δίψα της δημιουργίας μιας Ρεθεμνιώτικης ψυχής.
ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ – ΜΑΤΣΑΚΑ
- Το πρώτο της ρεπορτάζ