Χρυσή Παπαδάκη: Ελεγεία σε μια αρχόντισσα μάρτυρα της ζωής

ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΓΑΠΗΣ

Χρυσή Παπαδάκη: Ελεγεία σε μια αρχόντισσα μάρτυρα της ζωής
 
Από καιρό ήθελα να γράψω δυο λόγια για μια αρχόντισσα του Ρεθύμνου που έκρυβε το μεγαλείο της σε ανεκτίμητη προσφορά αγάπης και συμπόνιας, ευγένειας και καλοσύνης. Όπου χρειαζόταν.
Κι αν άφησα τον χρόνο να κυλήσει δημιουργώντας ένα κενό από τη μέρα που ταξίδεψε για τη γειτονιά των Αγγέλων είναι επειδή με κατέκτησε και με καθήλωσε η αναφορά του γιου της Γιάννη, γνωστού και δημοφιλέστατου ηθοποιού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου ξεδιπλώνει πτυχή πτυχή την προσωπικότητα της ξεχωριστής του μητέρας.
Μια ζωή σαν μυθιστόρημα η ζωή αυτή και όλοι τον πιέζουμε κάποτε να το εκδώσει.
Η Χρυσή Παπαδάκη μπορεί να μην το έδειξε ποτέ αλλά καταγόταν από μια οικογένεια με ανεκτίμητο βιος, τόσο μάλιστα που έγινε αφορμή κάποιοι να χάσουν αναίτια τη ζωή τους, κάποιοι να καταστραφούν αφήνοντας την απληστία να τους παρασύρει. Το χειρότερο είναι ότι εξιλαστήριο θύμα μιας αδηφάγου διάθεσης για την απόκτηση περισσότερου πλούτου στάθηκε η μικρή Χρυσούλα χωρίς να φταίει και χωρίς ποτέ να μάθει το «γιατί». Έτσι αναίτια έμελε να γίνει η κοινωνική της θέση και ο πλούτος της αφορμή για το δικό της Γολγοθά.
Μικρό κοριτσάκι όπως γύριζε ανυποψίαστο από την εξοχή στο σπίτι δέχτηκε δολοφονική επίθεση από συγγενικά πρόσωπα στην προσπάθειά τους να την βγάλουν από τη μέση για να αποκτήσουν αυτοί τα αγαθά της.
Ο Θεός την προστάτεψε. Και κείνη και την άλλη φορά που προσπάθησαν οι ίδιοι δήμιοι να τελειώσουν ότι βάλανε στο νου τους. Μάζεψε το κουράγιο της κι άρχισε πάλι να ελπίζει στη ζωή για καλύτερες μέρες. Η αγάπη της έλειπε. Όλα τα άλλα την άφηναν αδιάφορη. Ξόδευε την ενέργειά της από τα παιδικά της χρόνια σε σκληρή δουλειά ίσως γιατί ένιωθε πόσο αναγκαίο ήταν να μάθει να ζει από τα χέρια και το μυαλό της.
Θα ήταν δώδεκα χρόνων όταν γνώρισε το Λευτέρη. Η Χρυσούλα ήταν ακόμα ακάτεχη στα μυστήρια της ζωής. Το ίδιο κι ο Λευτέρης, παιδί στα 15 κι αυτός. Όταν όμως προστάζουν τα συμφέροντα όλα πάνε στην άκρη.
Έτσι η μικρή Χρυσούλα με την ανόθευτη ομορφιά βρέθηκε ξαφνικά στα χέρια ομάδας αδόκητων επιδρομέων που έσερναν μαζί τους εκτός από το Λευτέρη και τον παπά για να τελέσει το μυστήριο. Κι έγινε ο γάμος κάτω από τις απερίγραπτες αυτές συνθήκες σκλαβώνοντας δυο παιδιά που δεν ήξεραν ακόμα τι σημαίνει ζωή.
Μια μικροπαντρεμένη κι η Χρυσούλα πριν προλάβει να χορτάσει τη ξεγνοιασιά της παιδικής της ηλικίας. Ούτε όμως η καταγωγή της, καθώς ήταν μοσχαναθρεμμένη ούτε και η μικρή της ηλικία εμπόδισαν τους νέους βασανιστές που την έβλεπαν εμπόδιο στα συμφέροντά τους να την αφήσουν να δημιουργήσει τη ζωή της. Έκαναν κόλαση την κάθε της μέρα χωρίς ποτέ να της εξηγήσουν σε τι έφταιξε για να πληρώνει τόση βαρβαρότητα.
Πριν ακόμα περάσει στην εφηβεία γνώρισε αφάνταστα βασανιστήρια από την οικογένεια που ωστόσο δεν μίσησε. Πείνα και ταπεινώσεις… Πόσο ν’ αντέξει ένα παιδί; Από ποιον να ζητήσει εξηγήσεις;
Αν και τόσο μικρή απόθεσε στη μητρότητα τις απαντοχές της. Ένα παιδί θα την έσωζε από την τρέλα που την οδηγούσαν τα βάσανα.
Κι εκεί όμως στάθηκε άτυχη. Η μια αποβολή μετά την άλλη. Κι όμως η Χρυσή δεν απελπίστηκε. Πίστευε και παρακαλούσε για ένα χαμόγελο της ζωής.
Κάποτε κάτω από συνθήκες αυστηρά «εν οίκω» που δεν ενδιαφέρουν τον δήμο κατάφερε να ελευθερωθεί από τα δεσμά της. Και με την μητέρα της να συνεχίσει την οδύσσειά της ελπίζοντας ότι θα βρει την Ιθάκη.
Η ζωή της χαμογέλασε όταν πήγε να πάρει το διαζύγιό της. Ο δικηγόρος γοητευμένος από την ομορφιά και τους καλούς τρόπους της κοπέλας την πρότεινε για τον ανιψιό του. Φτωχό αλλά τίμιο παιδί. Εκείνη δέχτηκε να τον γνωρίσει χωρίς ιδιαίτερη επιθυμία. Όταν όμως τον είδε εντυπωσιάστηκε έτσι λεβέντης που ήταν. Επιτέλους Θα γνώριζε κι εκείνη την ευτυχία. Αυτή τη φορά τουλάχιστον θα έκανε κάτι που ήταν επιλογή της. Στην αρχή όλα έδειχναν ότι ήρθε η στιγμή να χαμογελάσει κι εκείνη. Το ένα μετά το άλλο στέριωσαν στην αγκαλιά της και δυο όμορφα και χαρισματικά παιδιά. Τι άλλο να ήθελε η Χρυσούλα; Είχε εκπληρωθεί το μεγαλύτερο όνειρό της. Μα δεν άργησαν νέα σύννεφα να σκεπάσουν το δικό της ουρανό. Το πέρασμα του χρόνου άλλαξε τα δεδομένα. Νέες αναζητήσεις από την πλευρά του συντρόφου, αλλαγή πλεύσης στο πλοίο της αγάπης οδηγούσε το γάμο στην ξέρα. Για τα σημερινά δεδομένα κάτι σύνηθες και επαναλαμβανόμενο στην καθημερινότητά μας. Εκείνα τα χρόνια όμως όλα μετρούσαν. Και πάλι η Χρυσούλα έδειξε την αξιοπρέπειά της. Έτσι όπως ήταν μαθημένη να πράττει. Έκανε τη νύχτα μέρα για να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά της. Κι ακόμα όταν δεν είχε ανάγκη πάλι δούλευε. Σε μια κολυμπήθρα Σιλωάμ βυθιζόταν όποτε βρισκόταν κοντά στη φύση. Τελικά διαπίστωσε ότι πουθενά αλλού δεν θα εύρισκε αληθινή φιλία. Εκεί δεν θα μπορούσε να την προδώσει κανένας.
Τα παιδιά της τη λάτρευαν. Ήταν όλος τους ο κόσμος ιδιαίτερα για τον Γιάννη. Η μητρική της αφοσίωση δεν την άφησε να μετρήσει το χρόνο που άρχισε να βαραίνει στους ώμους της. Ευτύχισε να καμαρώσει και τα εγγόνια της. Αν την άφηνε ο μαύρος καβαλάρης λίγες μέρες ακόμα θα καμάρωνε και δισέγγονο από τη λατρεμένη της εγγονή που φέρει και τ’ όνομά της.
Είχε τα στερνά που εύχονται στις εκκλησίες οι ιερείς. Η ψυχή της φτερούγισε ενώ βρισκόταν στην αγκαλιά του γιου και των εγγονών της. Έφυγε ευτυχισμένη. Είχε εκπληρώσει στο ακέραιο το καθήκον της μάνας γιατί έμαθε πάνω απ’ όλα στα παιδιά της την αξία που είχε γίνει έμβλημά της στη ζωή. Αξιοπρέπεια και μόνο. Πάνω από τιμές και πλούτη. Κόντρα στη ματαιότητα των ανθρώπων που αναζητούν στο χρήμα την ευτυχία.
Κλείστηκε στον εαυτό της χωρίς να αφήσει στο κατώφλι κανέναν από τον περίγυρό της. Ευγενική πάντα αλλά χωρίς να επιδιώκει κοινωνικές επαφές και ψυχοφθόρες συζητήσεις έτσι για να περνά η ώρα.
Προτιμούσε τη σιωπή που έσταζε βάλσαμο στις πληγές του παρελθόντος.
Αρχόντισσα Χρυσή. Αναπαύσου εν ειρήνη. Η ψυχή σου πέταξε. Έμεινε όμως η μνήμη σου ολόφωτη να μας ζεσταίνει. Στεφάνι δόξας για μια ζωή γεμάτη αγώνες. Πάμφωτη Ανάσταση μετά από έναν ατέρμονο Γολγοθά που ανέτειλε στη στοργή των παιδιών σου. Η απέραντη αγάπη τους είναι για σένα μεταλαβιά αθανασίας που άξιζες όσο λίγοι αρχόντισσα Χρυσή.

 

Αφήστε μια απάντηση