Του Λεωνίδα Καούνη
Χειμωνιάτικο δειλινό. Ανήμερα της Μεγάλης Μέρας του Χριστιανισμού. Κόσμος πολύς ξεχυμένος στους δρόμους, μια τρικυμισμένη ανθρωποθάλασσα, ξέσπασε σήμερα στην αγορά της όμορφης πολιτείας.
Εργατικοί που διαθέτουν το τίμιο μεροκάματο, πλούσιοι που σκορπούν επιδεικτικά από το παραφορτωμένοπορτοφόλι, γυναίκες που ικανοποιούν τη φιλοδοξία τους χλωμά παιδάκια που χαζεύουν στις στολισμένες βιτρίνες και πλούσια φορτωμένα με δεματάκια γεμάτα παιχνίδια. Γραμμόφωνα, μουσικές, ραδιόφωνα κι αθώες παιδικές φωνούλες, αναγγέλλουν τον ερχομό του Θείου βρέφους.
Καθισμένος δίπλα στον ασύρματο μου περιμένω την ώρα της επαφής με τους λόχους του τάγματος . από το παράθυρο βλέπω εκστατικός το βιαστικό αυτό περπάτημα του κόσμου, του φορτωμένου με τα ψώνια και τις γαλοπούλες το εορταστικό στόλισμα των μαγαζιών, και το μυαλό μου φτερουγίζει στο μικρό μα τόσο όμορφο Ρεθεμνάκι μας.
Βλέπω ,βλέπω και δεν πιστεύω. Ξαναζώ και πάλι σε πολιτεία ύστερα από μια άχαρη ζωή 12 μηνών μέσα σε ανήλια αμπριά που είχαν μια τρύπα για πόρτα και παράθυρο συνάμα μα που το ιερό καθήκον προς την Πατρίδα επέβαλε, και έτσι σήμερα όλα μου φαίνονται πιο όμορφα και πιο χαρωπά. Μα ξάφνου μέσα στης βροχής το σιγοστάλαγμα το μάτι μου πετιέται στην απέναντι πλευρά των σπιτιών που περνά ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο.
Δίπλα στα σπίτια, το ένα κεραμιδιαστό και το άλλο στη σκεπή λεπιδιασμένο. Βλέπω να τρέχουν τα νερά τα πεντακάθαρα απ’ των κεραμιδιών τη στέγη, και τα θολωμένα από τις της λεπίδας τη μαυρίλα.
Μα βρέχε και το καλώδιο κι από τα δύο νερά και παίρνει σταγόνες καθαρές μαζί και μαυρισμένες.
Βλέπω τις καθαρές σταγόνες πάνω στο σύρμα να κυλούν να φεύγουν γρήγορα -γρήγορα σαν κάτι να φοβούνται μα οι σταγόνες οι μαύρες κι’ ακάθαρτες τις φτάνουν, ανακατεύονται μαζί και πέφτουν κάτω στη γη.
Στέκομαι και βλέπω αυτό το άγριο κυνηγητό, αυτό το άδικο πνίξιμο της κάθε μιας καθάριας σταγόνας. Πόσο ασήμαντο κι απρόσεχτο μα πόσο παρόμοιο και ταιριαστό με της ζωής το κύλισμα!
Ανθρώπινες σταγόνες καθαρές και ανθρώπινες σταγόνες μαυρισμένες πάνω στο σύρμα της ζωής.
Ανθρώπινες θολές σταγόνες πάψτε να πνίγετε τις καθαρές. Αφήστε τις να κυλούν αγνές κάτω στη γη. Παρασυρθείτε σεις από την αγνότητα και την διαμαντένια τους όψη, από τη διαφάνεια του απεσταγμένου περιεχομένου τους. Καθαρίστε σεις την όψη σας. Είναι καιρός ύστερα από τόσα χρόνια από τότε που σαν κι αυτή τη νύχτα τ’ αστέρι οδήγησε του Μάγους και το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» αγγελικό ακούστηκε στη γη.