Από την Κατερίνα Λαμπρινού
Η Κατερίνα Λαμπρινού δεν είναι από τους ανθρώπους
που επιδιώκουν τα δυνατά φώτα για να δηλώσουν την
παρουσία τους. Ίσως γιατί διαθέτει και την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ
των ανθρώπων που γεννήθηκαν δημιουργοί.
Θυμόμαστε τις πνευματικές ανησυχίες της Κατερίνας
από τότε που πρωτάνοιξε το βιβλιοπωλείο της στο
Ρέθυμνο. Σε κεινο το περίφημο πατάρι του κάποιοι
ξεδίπλωσαν για πρώτη φορά τα φτερά του στοχασμού
τους και δεν είναι υπερβολικό να βεβαιώσουμε ότι
κάπου σ’ αυτό επωάσθηκαν τα όνειρα του μετέπειτα
Συλλόγου Συγγραφέων Λογοτεχνών. Έπειτα όταν ο
καθένας βρήκε δικό του βήμα έκφρασης η Κατερίνα
Λαμπρινού συνέχισε να προσφέρει στο πολιτιστικό
γίγνεσθαι της πόλης με τις βιβλιοπαρουσιάσεις που
οργάνωσε και με κείνες τις μοναδικές συνεντεύξεις
προσωπικοτήτων που δημοσίευσε.
Το πάθος της για τον Καζαντζάκη ήταν γνωστό από
παλιά. Έτσι δεν μας ξάφνιασε η πρόσφατη πνευματική
της σπονδή στα σαράντα χρόνια από τον θάνατο του
μεγάλου μας συγγραφέα.
Επιγράφεται Στιγμές Νίκου Καζαντζάκη κι είναι
άγνωστες πτυχές του κορυφαίου δημιουργού, που
ανακαλύπτονται μέσα από τις συνεντεύξεις της Ελένης
Καζαντζάκη, του Γιάννη Μαγκλή, της Άννας Σικελιανού
και του Ζυλ Ντασσέν.
Οι τέσσερις αυτές ξεχωριστές προσωπικότητες
ανοίγουν την καρδιά τους στην Κατερίνα Λαμπρινού
που ξέρει να σε αφοπλίζει από τις επιφυλάξεις σου, και
μιλούν για το Νίκο Καζαντζάκη, όπως τον έζησαν και τον
αγάπησαν.
Όσο για την Κατερίνα Λαμπρινού, στον πρόλογό της
λέει χαρακτηριστικά, ίσως για να αιτιολογήσει την
αφοσίωσή της στον τιτάνα αυτό της σύγχρονης
λογοτεχνίας:
Γεγονός είναι ότι ο Καζαντζάκης ήταν μια
πραγματικότητα που επηρέασε τη ζωή μας. Όταν
φοιτήτρια διάβασα το βιβλίο της Έλλης Αλεξίου Για να
γίνει Μεγάλος όλοι οι φίλοι περίμεναν την
αποκαθήλωση του Καζαντζάκη. Δεν ήταν ο τέλειος, για
πρότυπο. Ήταν ανθρώπινος. Μ’ ενδιαφέρει το έργο του.
Όχι η προσωπική του ζωή, φώναζα.
Όμως ήρθε και για μένα η εποχή που ο Καζαντζάκης
μπήκε στο περιθώριο κι άλλοι πήραν τη θέση του.
Μα όταν αργότερα ψάχνοντας γι’ αυτογνωσία είδα τον
Καζαντζάκη να έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου,
θέλησα να πλησιάσω ανθρώπους που έζησαν και
μοιράστηκαν στιγμές μαζί του
Ειλικρινά καλοτυχίζουμε το βιβλίο αυτό της Κατερίνας
Λαμπρινού, επειδή δεν πρόκειται να γνωρίσει τη σκόνη
της λησμονιάς σε κάποιο ράφι.
Το θέμα του διαχρονικού ενδιαφέροντος κάτι θα έχει να
δώσει και στους επόμενους που θάθελαν να γνωρίσουν
καλύτερα το Νίκο Καζαντζάκη. Και είναι πάντα τόσοι
πολλοί εκείνοι που ενδιαφέρονται…
Ε.Λ.
ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ 6 ΜΑΪΟΥ 1997