Κόσμος πάει κι έρχεται έρχεται
και πάει
κι ο Καστανάς ο δύστυχος
στο σπίτι του τραβάει
Ο νους του στο σπιτάκι του
το ξεχαρβαλωμένο
και είναι τρία τα μικρά
τί βλέμμα πονεμένο…
Ολημερίς στα τρίστρατα με χέρια ξυλιασμένα
στο κρύο και στην παγωνιά
κι είναι τα βάσανα πολλά
που τ’ άρχονται ένα, ένα…
Ο Καστανάς φωνάζει εδώ
«ο Καστανάς» πλειο περα
με την τρεμουλιαστή φωνή
από την τόσο δύσκολη ζωή…
Μεσα στις σκέψεις τις βαριές
του λογισμού, μια κάποια ερώτηση
στα χείλη του τα ολόχλωμα ανεβαίνει …
θε να’ ρθει κάποτε καιρός να σκορπιστή
ο βραχνάς αυτός;..
θε να’ρθει κάποτε καιρός να σκορπιστούν
στο μίζερο σπιτικό, λίγα λουλούδια χαράς αχός;
Μέσα στη τόση απελπισιά,
ένα κάποιο φωτάκι παραδέρνει
είναι η ελπίδα…
που σαν χρυσαντηλιά μέσα στη σκοτεινιά του νου
αχνοφέγγει..
ΣΕΙΡΙΟΣ