Έναν ακόμα ήρωα μας σκιαγραφεί ο Νίκος Περακάκης και αξίζει να τον συμπεριλάβουμε στο αφιέρωμά μας Πρόκειται για τον Μπάμπη Σ. Λεωνιδάκη. Γεννήθηκε στα 1915 στο Μούντρος Ρεθέμνους από φτωχούς γονείς με μεγάλη οικογένεια. Με χίλιες στερήσεις τέλειωσε το Γυμνάσιο και στη συνέχεια, χάρις στο ενδιαφέρον και τη βοήθεια των συγγενών του, κατάφερε να σπουδάσει στην Ανωτάτη Εμπορική.
Στις παραμονές του πολέμου υπηρετούσε στην ΑΤΕ και με την κήρυξη του πολέμου βρέθηκε στο Μέτωπο της Αλβανίας.
Πολέμησε σαν έφεδρος αξιωματικός και μάλιστα προτάθηκε για το μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων άσχετα αν δεν το έλαβε ποτέ. Δεν του το έδωσαν ποτέ επειδή ήταν αριστερός ….
Η κατοχή τον βρήκε στον Μωριά να βοηθά του αγρότες και τους κατατρεγμένους που κινδύνευε η περιουσία τους, το μικρό τους χωραφάκι από την αδηφάγο μανία εκείνων που ήθελαν να πλουτίσουν σε βάρος των αδικημένων της ζωής. Από τη διαρκή του προσπάθεια δεν πέρασε ούτε κουκί σιτάρι στον εχθρό.
Στο ΕΑΜ
Με την ίδρυση του ΕΑΜ αφοσιώνεται στον αγώνα για τη λευτεριά. Μόλις φούντωσε το αντάρτικο στον Ταύγετο και στον Πάρνωνα, λυσσά η αντίδραση στους κάμπους, γράφει ο Περακάκης με το γνωστό του γλαφυρό ύφος.
Τον Αύγουστο του 1944, ο Λεωνιδάκης, πιάνεται από τμήματα εθνοπροδοτών και μπροστά στο επίχαρο βλέμμα των Γερμανών του ετοιμάζουν κρεμάλα στην πλατεία των Γαργαλιάνων. Γλίτωσε από σύμπτωση. Κρατήθηκε όμως στα μπουντρούμια τους ως τη θριαμβευτική προέλαση του ΕΛΑΣ το Σεπτέμβρη του 1944 στο Μωριά. Τα βάσανά του όμως δεν τελειώνουν εδώ.
Νέος εχθρός του οι Άγγλοι και οι παρακρατικοί. Άνοιξη του 1945 τον συλλαμβάνουν και πάλι. Καταφέρνει να σωθεί. Αποπειρώνται δυο τρεις φορές να τον σκοτώσουν. Δεν τα καταφέρνουν. Κλείνεται στις φυλακές. Οι σκηνοθετημένες κατηγορίες για καταδίκη του πέφτουν στο κενό. Μια όμως η «επί εσχάτη προδοσία σύστασις ενόπλου τμήματος το 1945, επί κεφαλής του οποίου, προσπάθησε να αποσπάσει μέρος ή όλο της επικρατείας και την παράδοσίν του εις ξένην δύναμιν» στήθηκε έντεχνα με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε ισόβια. Τον θάνατο που ζήτησε ο Εισαγγελέας δεν τον προβλέπει ο νόμος.
Γιάρος, Ακροναυπλία, Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Ιτζεδίν μοιράστηκαν 15 και μισό χρόνια από τη ζωή του πατριώτη αυτού. Ούτε στα μπουντρούμια, όμως, σταμάτησε να παλεύει μαζί με καταδίκους με την ίδια κατηγορία για την ανατροπή της άδικης και παράνομης καταδικαστικής απόφασης.
Και ήρθε η δικαίωση
Έτσι τον Οκτώβρη του 1960 καταφέρνει να πετύχει αναθεώρηση της δίκης του και να αθωωθεί πανηγυρικά από δικαστήριο της Κέρκυρας.
Μέχρι το Νοέμβρη 1980 πάλευε διωγμένος από τη δουλειά του για τη συνταξιοδότηση του μέσα από τις γραμμές της Ένωσης των απολυθέντων υπαλλήλων. Ποιος ξέρει τι απέγινε;
Εύα Λαδιά