Μέσα εις την ασέληνο νύκτα την 11 ην ώρα τςη 14 Οκτωβρίου εν μέσω
καταρρακτώδους βροχής άφηκε τον μάταιο τουτο και απατηλό κόσμο η
Μοναχή – Χατζήνα Δομνίνκη Μανουσογιαννάκη οιστρηλατημένη από
την ακόρεστον αγάπη προς τον Χριστόν και την Παναγία, παραδομένη
εις τον τελευταίο βαθμό της υπομονής εκ παιδικής ηλικίας έως το
γήρας, ηταν ύπόδειγμα ηθικής και αξιοπρέπειας.
Από το 1913 άφηκε την γενέτειρα της Πίκρι και εργάστηκε εις το
Ρέθυμνο – αφήνω τα πρώτα – 6 τελευταία της χρόνια εις την ιερά Μονή
Μεταμορφώσεως και στιλιτεύω 20 χρονια εις την Κυρία των Αγγέλων,
την διηγήσεται τους κόπους αγρυπνίες χαμεκιτίες μόχθους αλλά και τα
θαύματα .. ρακένδιτη ακτήμων ως άλλος Στηλίτης 11 χρόνια
ανεβοκατέβαινε 64 σκαλοπάτια που την φιλοξενούσε το παλιό
καμπαναριό της Κυρίας των Αγγέλων αγογγύστως υπέμεινε τον
καύσωνα της ημέρα και τον παγετόν της νυκτός, έκρυβε εις τα τρίσβαθα
της καρδιάς της τον πόνο και το παράπονο και απόσταζε τα χείλη της
πάντα το γλυκό της χαμόγελο αυτό το βλέπαμε το πιστεύαμε και το
ομολογούσαμε ότι υπήρξαται επίζηλο κόσμημα της Κυρίας των
Αγγέλων.
Δι όσα εγράφησαν θα αντιδρά ή καθαρή σου ψυχή διοτι ηρέσκεσον εις
την αφάνειαν και την μετριοφροσύνη.
Αιωνία σου η Μνήμη. Ήσουνα μεγαλόκαρδη, γλυκιά και αγαπημένη γι’
αυτό εις τα πόδια του Χριστού είσαι παραδομένη.
Η ψυχή σου εις το απόρθητο Βασίλειο του Ουρανού διαβαίνει το
Τρισυπόστατο Θεοβλεπι και γαληνεύει.
Διαμάντι της υπομονής που έφυγες μακριά μας κρίπτυκες μα δεν
έσβησες ποτέ απτή καρδιά μας.
Αθόρυβα εσκόρπιζες και ταπεινώς εκράτης το ανάστημα της αρετής
μες της ψυχής τα βάθη.
Φωτόλουστος ο Τάφος σου πάνω από το Μοναστήρι τα κύματα με τα
πουλιά ου ψέλνουν κάθε δίλη.
Εφημ «Κρητική Επιθεώρησις»
22/1/1978