Για μια γενιά σαν τη δική μου η μάνα δεν αποτελεί μόνο το ζωοφόρο άγγελο, που μας χάρισε ο θεός, σαν έμπρακτη συγγνώμη για την παρακοή του ανθρώπου
Είναι η αφνανής ηρωίδα της ζωή που είχε ταυτίσει την ύπαρξή της με τη θυσία.
Είναι η μανα που με κάθε καιρό έκανε χιλιόμετρα για να φέρει από το χωριό λίγο μαγειρευμένο φαγητό στο παιδί της που σπούδαζε στην πόλη. Είναι η μάνα – όπως η δική μου – που πήρε τη μεγάλη απόφαση να θυσιάσει μεγάλο μέρος από το πενιχρό βδομαδιάτικο, για να αποκτήσω τα πολυπόθητα νάιλον καλύμματα βιβλίων που είχαν γίνει απωθημένο των επτά χρόνων μου.
Αυτή τη μάνα θέλησα να βάλω στο σημερινό αφιέρωμα. Την αγωνίστρια, την αστείρευτη πηγή θάρρους, τη γυναίκα που σου μιλούσε για την καλοκαιριά και σ’ έπειθε να την περιμένεις κι ας ήταν καταχείμωνο.
Μια μάνα σαν την Ελένη Γιάννη Μαθιουδάκη έψαχνα για το σημείωμα αυτό. Και με την ευκαιρία που ο γιος της Μανόλης Μαθιουδάκης εκλεκτός δημοσιογράφος και γενικός γραμματέας της ΕΣΗΕΑ βρίσκεται στη πολη μας ήταν μια ευκαιρία να ξεδιπλώσουμε μαζί πτυχή πτυχή την προσωπικότητα αυτής της σπάνιας γυναίκας.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Αύριο Κυριακή στο πλαίσιο μιας λαμπρής εκδήλωσης του δήμου Αρκαδίου για τους ήρωρες μάρτυρες της Γκιουμπριάς, που τους βρήκαν τα βόλια του κατακτητή στο μετερίζι του χρέους θα τιμηθεί και ο ακριβός της σύντροφος Γιαννης Μαθιουδάκης.
Ο καθηγητής που δεν διέπρεψε μόνο στην επιστήμη της γλώσσας αλλα και στον αγώνα για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Εκείνες οι σφαίρες που χάρισαν την αθανασία στον ήρωα Γιάννη Μαθιουδάκη έγραψαν και την αρχή ενός δράματος που δεν απασχόλησε ποτέ ιστορικούς.
Και γιατί να τους ενδιαφέρει μια 27 χρονη γυναίκα, με αρχοντικό παράστημα που έμεινε να θρηνεί τον αγαπημένο της με ένα παιδί μόλις 8 χρόνων; Μόλις έγινε το κακό η άμοιρη γυναίκα βρήκε διέξοδο στον πόνο που έσκιζε τα σωθικά της συνεχίζοντας τη δράση του συζύγου της όπου της όρισε η οργάνωση που άνηκε.
΄Επειτα ήρθε ο καιρός που η ελληνική κοινωνία προσπαθούσε να κλείσει της πληγές της =. Η χήρα του Γιάννη Μαθιουδάκη πήρε μια σύνταξη για να ζήσει. Οσο όμως κι αν υπολογίστηκαν οι βαθμοί που θα έπαιρνε ο άνδρας της, αν ζούσε, εξαντλώντας την ιεραρχία της εκπαίδευσης, ένα ποσόν που μόλις έφθανε για να συντηρηθεί ένα άτομο μπήκε στο σπίτι.
Όταν δεν έφτανε το φαγητό
Μας λεει χαρακτηριστικά ο γιος της Μανόλης Μαθιουδάκης: «κείνα τα δύσκολα χρονια δεν έφτανε ποτέ το φαγητό και για το βράδυ. Τοτε η μητέρα μου εύρισκε διάφορες προφάσεις για να πάρω εγώ τη μερίδα της. Πότε ήταν αδιάθετη, πότε πονούσε το στομάχι της. Με φρόντιζε όσο έτρωγα κι έβλεπα στα μάτια της μια ικανοποίηση που μονο πολύ αργότερα καταλάβαινα τι μπορεί να σημαίνει».
Αλλα παρά την τρυφεράδα που έδειχναν οι πράξεις της ποτέ δεν έχασε την αυστηρότητά της προσπαθώντας να είναι και μάνα και πατέρας για το παιδί της.
Από μικρό παιδί μας λεει ο κ. Μανόλης Μαθιουδάκης, με είχε μάθει να μην επιβαρύνω τους άλλους. Το κρεβάτι μου έπρεπε να στρωθεί από τα δικά μου χέρια. Τα πράγματά μου έπρεπε να είναι νοικοκυρεμένα στη θέση τους. Μου έλεγε συχνά η μάνα μου. «Δε ζεις σε ξενοδοχείο. Να μάθεις να μην τα περιμένεις όλα από τους άλλους. Θα θυμάσαι πως οι άλλοι δεν είναι δικοί σου υπηρέτες. Ούτε και συ βέβαια θα υπηρετείς εκείνους που δεν έχουν ανάγκη. Να έχεις έγνοια μόνο για εκείνους που είναι ανήμποροι και σε χρειάζονται. Να υπηρετείς το δίκιο και τις ανθρώπινες αξίες».
Κι ήρθαν τα χρόνια της εφηβείας για το Μανόλη. Από νω΄ρις αυτή η θαυμάσια γυναίκα φρόντισε να δώσει αρχές και νόημα ύπαρξης στο παιδί της. «Να μάθεις , του έλεγε συχνά, πως η γυναίκα αξίζει σεβασμό. Ιδιαίτερα στη γειτονιά σου πρέπει να είσαι το παράδειγμα. Μην ακούσω κακομοίρη μου πως δεν σεβάστηκες τους ανθρώπους που σου λένε την καλημέρα τους και σ’ εμπιστεύονται».
Όμως η κυρία Ελένη υποχρεώθηκε και άλλες φορές να φανεί αυστηρή προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει σωστά το παιδί της. Θυμάται ο γιος της και χαμογελά.
«Μεταξύ των πολλών αρετών της η μητέρα μου είχε και το χάρισμα της συνέπειας και της ακρίβειας. ΄Ετσι χρειάστηκε μια δυο φορές που σαν νέος κι εγώ άργησα να επιστρέψω στο σπίτι να υποστώ τις συνέπειες της αργοπορίας μου. Βρήκα την πόρτα κλειδωμένη και έμεινα έξω να κόβω βόλτες στο πεζοδρόμιο. Και το ωραίο δεν ξέρετε ποιο είναι. Με τον τρόπο που με μεγάλωνε δεν ένιωσα πικρία για την τιμωρία μου. Ήξερα ότι δίκαια έπασχα. Αυτό είχε καταφέρει σε μένα η μάνα μου. Και την ευγνομονώ.
Ετσι μεγάλωσε το παιδί της η Ελένη Μαθιουδάκη. Προσπαθούσε να του δώσει εφόδια για να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες της ζωής. Χαρακτηριστικό είναι κι αυτό που μας καταθέτει ο κ. Μαθιουδάκης. «Μια από τις παραξενιές και ιδιοτροπίες που είχα από μικρός ήταν η απέχθειά μου στις μελιτζάνες. Σας πληροφορώ ότι η μητέρα μου επι μία εβδομάδα έψηνε μελιτζάνες και μάλιστα χωρίς καρυκεύματα. Σχεδόν άγνωστες. Νερόβραστες.
«Είναι σκληρή η ζωή μου έλεγε. Δεν σηκώνει παραξενιές και ιδιοτροπίες. Θα λες δόξα των θεώ και θα τρως το βρισκούμενο». Αυτή η εμπειρία ήταν επίσης πολύτιμη για μένα».
Ποτέ δεν επαινεσε το κείμενό του
Το όνειρο της Ελένης Μαθιουδάκη ήταν να δει τον γιο της πολιτικό μηχανικό.
«Βέβαια , λέει ο ίδιος με τους βαθμούς που έπαιρνα χατιρικά στα μαθηματικά, καθώς τα φιλολογικά μαθήματα με ενδιέφεραν, ούτε έξω από το Πολυτεχνείο δεν τα ίχνη του πατέρα μου. Με κέρδισε όμως η δημοσιογραφία κι ετσι δεν της έκανα το χατίρι να βλέπει το όνομά μου στις μεγάλες επιγραφές πάνω από οικοδομές. Η Νύφη της, όμως η Μαριάννα μου, της έδωσε αυτή την ικανοποίηση καθώς είναι αρχιτεκτόνισσα».
-Μα και το δικό σας όνομα έμπαινε κατω από σημαντικά κείμενα και μάλιστα δημοσιευμένα σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας
-Ναι αλλά ποτέ δεν μου είπε αν της άρεσαν τα κείμενά μου. Τη ρωτούσα αν τα είδε. Απαντούσε καταφατικά χωρίς όμως να κάνει το παραμικρό σχόλιο. Μου είπε όμως και δεν το ξεχνώ ότι πρώτα πρέπει να με αγαπήσουν τα σκαλοπάτια της εφημερίδας και στη συνέχεια να είμαι καλός με τους άλλους. Και κάτι ακόμα σπουδαίο. Με συμβούλευε να φεύγω από μια παρέα που κουβέντιαζε σε βάρος κάποιου απόντα «Ακόμα και η σιωπή σου- μου έλεγε- σε μια τέτοια περίπτωση θα μαρτυρά μια ένοχη στάση». Μ’ εμαθε να αποφεύγω τις ίντριγκες και ν’ ανεβαίνω με την αξία μου.
΄Οσο όμως αυστηρή μητέρα υπήρξε για το γιο της η Ελένη Μαθιουδάκη τόσο ανεκτική ήταν με τις εγγονές της και τώρα με τη δισέγγονή της . Τη μικρή Δανάη.
«Αναρωτιέμαι μας λεει ο κ. Μαθιουδάκης αν εχω μπροστά μου αυτήν την αυστηρή γυναίκα που μου δημιούργησε το βαθύ σεβασμό και το φόβο αν θέλετε στα παιδικά μου χρόνια. Άλλος άνθρωπος έγινε πλάι στις εγγονές και τώρα στη μικρούλα τη δισέγγοννή της που μας έχει ξετρελάνει».
Η κ. Ελένη σήμερα με μια αρχοντιά που σε κερδίζει περνά όμορφα χρόνια πλάι στο γιο της και τη νύφη της την κ. Μαριάννα, που την λατρεύει καμαρώνοντας τα εγγόνια της. Τα χρόνια και οι δοκιμασίες της ζωής δεν την έχουν δαμάσει ακόμα. Συμμετέχει σε κάθε δραστηριότητα μέσα στο σπίτι και το χαμόγελο δεν της λείπει. Όμως κάθε φορά που θα φροντίσει τα λουλούδια, επιστρέφει στο εσωτερικό του σπιτιού κρατώντας το καλύτερο και το πιο ευωδιαστό. Πηγαίνει στη φωτογραφία του ανδρός της αποσύρει το λουλούδι που πάντα βρίσκεται εκεί και τοποθετεί με προσοχή το καινούργιο. Μένει για λιγο, τον κοιτάζει και απομακρύνεται.
Πιστή στη μνήμη εκείνου
«Έχουν περάσει 56 χρόνια, μας λέει ο γιος της , κι όμως είναι ακόμα ερωτευμένη με κείνον που έφυγε τόσο νωρίς. Έμεινε αφοσιωμένη στη μνήμη του καθώς κανένας άλλος δεν μπόρεσε να πάρει τη θέση του στην καρδιά και στη ζωή της».
Μέσα σ’ αυτή τη σύντομη αναφορά μας σε μια αγωνίστρια μητέρα την Ελένη Μαθιουδάκη θελήσαμε να τιμήσουμε και όλες εκείνες τις γυναίκες που μεγάλωσαν τα παιδιά τους σε χρόνια πέτρινα με τόση αφοσίωση και τόσες θυσίες. Σίγουρα δεν θα βρίσκουμε καλύτερο πρότυπο από την κ. Ελένη που απολαμβάνει τώρα πλουσιοπάροχα τον καρπό του μόχθου της και μπορεί πια να χαμογελά. Ένα χαμόγελο που της χρωστούσε η ζωή από χρόνια τώρα. Κι ας της έδειξε πρώτα τη σκληρή της όψη.
Εύα Λαδιά