O Kώστας Καννάς ήταν ο άνθρωπος που είχε συνδέσει το όνομά του άμεσα με κορυφαίες διοργανώσεις όπως η Γιορτή Κρασιού και το Καρναβάλι.

Η όποια αναφορά όσο θερμή κι αν είναι δεν μπορεί να μας σκιαγραφήσει, όπως ήταν, εκείνο το φαινόμενο ανθρώπου που λεγόταν Κώστας Καννάς.

Μεγαλωμένος σε περιβάλλον που είχε μεστώσει στο κλίμα του πολιτισμού και της παράδοσης αφιέρωσε τη ζωή του στην προβολή του Ρεθύμνου.

Είχα τη ευτυχία να τον γνωρίσω περισσότερο από την πρώτη διοργάνωση Καρναβαλιού που έζησα από το 1973 και μετά.

Είχα εντυπωσιαστεί από τις τεράστιες φιγούρες των αρμάτων και τη ζωντάνια που είχε αποκτήσει ξαφνικά το Ρέθυμνο. Που είχε βρεθεί ξαφνικά τόσος κόσμος;

Ήταν βλέπετε τότε η πόλη τόση δα που μέσα σε δέκα λεπτά έκανες το γύρω της. Κι όμως τότε οι πολίτες της πίστευαν περισσότερο στον τόπο τους από ότι οι σημερινοί.

Ο Κώστας Καννάς με είχε προϊδεάσει για το θέαμα. Κι εγώ καμάρωνα εκτός από το θέαμα και τους ανθρώπους που μας το πρόσφεραν. Ήταν ο Μιχάλης Μανουράς, ο Γιάννης Πρινιωτάκης, η Όλγα Δασκαλάκη και ο Αντώνης ο αδελφός της, ο Γιάννης Φωτόπουλος και τόσοι άλλοι που δεν έρχονται τώρα στο νου αλλά τους σέβομαι πάντα και τους τιμώ.

Ο Καννάς ήταν πάλι η αφορμή να παρακολουθήσω πως ετοίμαζαν τα άρματα με εργαστήρια που θυμάμαι στο κτίριο της σημερινής Φιλαρμονικής και στην αίθουσα του Αγίου Φραγκίσκου.

Αυτός ο άνθρωπος είχε τη μεγάλη ικανότητα να μεταδίδει το πάθος του για την αναβάθμιση της πολιτιστικής ζωής της πόλης. Το Καρναβάλι και η Γιορτή Κρασιού ήταν οι βασικοί τομείς που έκλεβαν το ενδιαφέρον του. Δεν απουσίαζε όμως και από πολλές άλλες δραστηριότητες. Για παράδειγμα ήταν από τους πιο τακτικούς στη Μικτή Χορωδία Ρεθύμνου.

Η αξέχαστη Δανάη Μαραγκουδάκη είχε να κάνει με τη συνέπειά του.

Δεν έλειπε ούτε από τα μαθήματα που μας έκανε μέχρι τη μέρα της γενικής πρόβας που γινόταν από το μαέστρο Μπάμπη Πραματευτάκη.

Η Δανάη και η Ρίτσα Καρνιωτάκη, για όσους δεν θυμούνται ήταν οι κυρίες που αναλάμβαναν την προγύμναση της χορωδίας. Ο Κώστας Καννάς εκτός από συνεπής χορωδός έδινε και ζωντάνια στο σχήμα με το αστείρευτο χιούμορ που η ευγένεια της ψυχής του δεν επέτρεπε ποτέ να ξεφύγει από το μέτρο.

Αυτό το πηγαίο χιούμορ του είχε εμπνεύσει και τον έμμετρο απολογισμό που έκανε κάθε φορά στο τέλος του Καρναβαλιού όταν μαζεύονταν τα μέλη της Περιηγητικής να πιουν ένα κρασί ξεκούραστο πια μετά από τόσο μόχθο για να ετοιμαστούν τα άρματα της παρέλασης.

Είχε και για τον καθένα συνεργάτη να πει κάτι στον έμμετρο αυτό απολογισμό. Και μια μέρα τους έδωσε και …παράσημα. Ήταν στο σχήμα της …ανοικτής παλάμης. Μια πρωτοβουλία που σκόρπισε πολύ γέλιο.

Ο Κώστας Καννάς και πριν αναλάβει καθήκοντα προέδρου ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Είχε ιδέες, είχε φαντασία, έπιαναν τα χέρια του. Δίκαια τον θεωρούσαν πολύτιμη παρουσία και τον τιμούσαν ανάλογα.

Η δράση του πολλές φορές προκαλούσε την αντίδραση των ανθρώπων που ζυγιάζουν τα γεγονότα με τα δικά τους πενιχρά σταθμά κι όπως είναι φυσικό οι υπεραξίες δεν χωράνε σ’ αυτά.

Σε μια διοργάνωση Καρναβάλου, θα πρέπει να ήταν το 1972, η μεγάλη προσέλευση κόσμου δυναμίτισε τη φαντασία του στρατιωτικού διοικητή.

Και πολύ απλά ζήτησε να σταματήσει η παρέλαση των αρμάτων πριν να αρχίσει. Τα πρώτα όμως άρματα κατέβαιναν από την οδό Κριάρη. Και πώς να ειδοποιηθούν οι συντελεστές να γυρίσουν πίσω;

Και γιατί ο κόσμος να πάρει αυτή την απογοήτευση που περίμενε με τόση χαρά την παρέλαση;

Αυτή και μόνο η σκέψη έκανε τον Κώστα Καννά να ξεχάσει ποιο καθεστώς κυβερνούσε. Και αδιαφορώντας για τις συνέπειες ζήτησε το λόγο από το… στρατιωτικό διοικητή.

Μόνο όποιος δεν ήξερε τον Καννά θα μου χρεώσει υπερβολή. Μπροστά στο δίκιο δεν υπολόγιζε κανέναν.

Όλα έδειχναν ότι εκείνη η διοργάνωση δεν θα είχε αίσιο τέλος. Και ο Καννάς κινδύνευε να συλληφθεί για …αντίσταση κατά της αρχής.

Όπως μου είχε αναφέρει ο ίδιος τότε που μου έκανε την ιστορική αναδρομή στην πορεία της Περιηγητικής Λέσχης ο Δημήτρης Αρχοντάκης δια της διπλωματικής οδού κατάφερε να κατευνάσει τα πνεύματα… Και ο στρατιωτικός διοικητής να σκεφθεί και μια άλλη παράμετρο που μπορεί να του στοίχιζε «γαλόνια».

Γιατί αν ματαίωνε μια τόσο επίπονη σε προετοιμασία παρέλαση σίγουρα θα προκαλούσε δυσαρέσκεια που θα έφερνε σε δύσκολη θέση τους κρατούντες. Άλλωστε με «άρτο και θεάματα» δεν προσπαθούσαν να εδραιώσουν τη θέση τους;

Μεσολάβησαν και άλλα γεγονότα που δεν είναι της παρούσης.

Σημασία έχει όμως ότι κάτι παραπάνω ωφέλησε αυτή η περιπέτεια. Την επόμενη χρονιά εκλήθη ο Καννάς στην στρατιωτική διοίκηση κι εκεί που περίμενε να τον στείλουν σε καμιά φυλακή του δήλωσαν τη συνεργασία με τροχοφόρα για την άνετη και χωρίς κίνδυνο μεταφορά των αρμάτων.

Αυτά είναι καταγεγραμμένα στο αρχείο μου αλλά περίμενα να κάνω την ταινία για την ιστορική πορεία του Καρναβαλιού και να τα αναδείξω. Γι’ αυτά και άλλα πολλά είναι η ταινία αφιερωμένη στον Κώστα Καννά.

Κανένας βέβαια δεν είχε αντίρρηση για την επιλογή μου αυτή. Οι πάντες αναγνωρίζουν την προσφορά του Κώστα Καννά και στο Καρναβάλι.

Μου έκανε εντύπωση σε πρόσφατη επίσκεψη στον εκλεκτό συμπολίτη μας κ. Γιώργο Αγγελιδάκη αν θυμάται κάτι για το Καρναβάλι. Εκείνος μου δήλωσε βέβαια ότι μια φορά μόνο στη ζωή του είχε παρέλαση αποκριάτικων αρμάτων εκτός Κρήτης. Όμως για το Ρεθεμνιώτικο Καρναβάλι ήξερε κάποιον που έκανε μάλιστα κορνίζες στην οδό Τσουδερών, δεν θυμόταν το όνομά του. Αυτός λοιπόν για το γιατρό ήταν το πιο γνωστό πρόσωπο που ανακατευόταν με την ετοιμασία του κορυφαίου αυτού θεσμού. Και φυσικά η εμβληματική αυτή προσωπικότητα της πόλης μας «φωτογράφιζε» τον Κώστα Καννά.

Ο αξέχαστος συμπολίτης ήταν και ο κινητήριος μοχλός σε κάθε διοργάνωση. Έτρεφε μεγάλο πάθος για την κατασκευή των αρμάτων.

«Αν δεν το φτιάξεις κι εσύ, δεν μπορείς να καταλάβεις απόκρια», συνήθιζε να λέει.

Και να πεις πως είχαν τα σημερινά μέσα; Όλα ήταν χειροποίητα. Για βδομάδες πονούσαν οι παλάμες εκείνων που συμμετείχαν ενεργά στην κατασκευή.

Η λεβεντιά ωστόσο αυτού του ανθρώπου φαινόταν όπου έπρεπε κι όταν έπρεπε. Μας λέει και στην ταινία ο Μιχάλης Καρράς.

Ήταν τότε που επρόκειτο ο δήμος να αναλάβει το Καρναβάλι. Σε μια συνάντηση των φορέων όμως ο τότε δήμαρχος -πριν τον Αρχοντάκη- είχε μιλήσει απότομα σχεδόν προσβλητικά στον Μιχάλη.

Και τότε σηκώθηκε ο Καννάς να φύγει. Έκπληκτος ο δήμαρχος τον ρώτησε που πηγαίνει κι εκείνος απάντησε με το γνωστό του ύφος «Δεν έχω καμιά θέση εκεί που περιφρονείται ένας άνθρωπος που νοιάζεται για την πόλη και τον πολιτισμό. Η προσβολή που δέχτηκε ο Μιχάλης είναι και δική μου προσβολή» Αυτός ήταν ο Κώστας Καννάς εν ολίγοις.

Ο άνθρωπος που πικράθηκε όσο δεν άξιζε από θεσμούς και ανόητες τυπικές διαδικασίες. Ο άνθρωπος που είχε μέχρι το τέλος ένα μεγάλο παράπονο. Για διοργανώσεις που δεν προχωρούσαν με δικαιολογίες που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα αδικαιολόγητα.

Κι όμως τελευταία στιγμή πριν το τέλος, ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς, η μόνη του έγνοια ήταν αν είχε βγει το άρμα με τον Άγιο Βασίλη.

Κι όταν πήρε καταφατική απάντηση έγειρε το κεφάλι και ξεψύχησε.

Μπορεί τάχα εύκολα να ξεχαστεί αυτός ο άνθρωπος που μέχρι και την ώρα του θανάτου είχε στο νου το Ρέθυμνο και την προκοπή του;