Είχανε χαρές στο σπίτι του Νικολάου Καλλέργη στη Λούτρα. Το ζευγάρι αποκτούσε τον πρωτότοκο. Ήταν το σωτήριο έτος 1886 και πέρα από τις μικρές αυτές κοινωνικές χαρές τι άλλο είχε να περιμένει ο πληγωμένος από τις επαναστάσεις λαός της Κρήτης μας.

Πήρε ο πατέρας στα χέρια του το γιο και ευχήθηκε να ναι γερός. Τι καλύτερη ευχή. Που να φανταζόταν ότι κρατούσε στα χέρια του έναν μελλοντικό ήρωα που δόξασε αργότερα τον τόπο του και το νησί του ευρύτερα.

Η οικογένεια δεν άργησε να μεγαλώσει. Ήρθαν κι άλλα παιδιά να την γεμίσουν χαρές. Αλλά ο Κωνσταντίνος από μικρός ξεχώριζε. Ήταν η δίψα του για μόρφωση, ήταν το πάθος του να προσφέρει στον τόπο του.

Κι έτσι στην ηλικία που άλλοι νέοι αναζητούν το δρόμο τους εκείνος είχε ήδη μια αξιόλογη μόρφωση, προνόμιο για την εποχή του. Μιλούσε άπταιστα τη Γαλλική γλώσσα, και σαν δευτεροβάθμιος δημοδιδάσκαλος της Κρητικής Πολιτείας, έδινε τα φώτα της γνώσης σε πολλά παιδιά, υπηρετώντας σε διάφορα χωριά του Ρεθύμνου.

Είχε κι άλλα χαρίσματα πάντως ο νεαρός Καλλέργης. Σαν νέος «έκλεβε» καρδιές με την ωραία του κορμοστασιά και τη λεβεντιά του. Οι φίλοι του τον είχαν καμάρι τους, γιατί έδινε ζωή στην παρέα με το μπουλγαρί του και την υπέροχη φωνή του.

Ο γεμάτος ήχος αυτού του σπουδαίου παραδοσιακού οργάνου αντιλαλούσε στα γλέντια. Πότε στέναζε και πότε αχολαλούσε χαρά της ζωής στα επιδέξια χέρια του νεαρού δασκάλου. Κι ήταν χάρμα να τον ακούει κανείς.

Είχε όμως και λογοτεχνικό ταλέντο. Σε στιγμές που κανένας δεν υποψιαζόταν έγραψε, το 1911, δυο θεατρικά έργα. Την «Πατρική Κατάρα» και την «Ημέρα Πένθους». Με την άλλη του αρετή αυτή της καλλιγραφίας φρόντισε τα δυο έργα που δεν δημοσιεύτηκαν μεν, αλλά αποτελούν και σαν εμφάνιση έργα τέχνης.

Όπως όλοι οι λεβέντες της εποχής του ζούσε με το όραμα της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Η αγάπη για την πατρίδα υπερίσχυε πολλές φορές μέσα του σε βαθμό που να θυσιάζει ευχαρίστως κάθε άλλη χαρά της ζωής αν ήταν να την καμαρώσει λεύτερη.

Το 1912, ήταν πια ένα παλικάρι μόλις 26 χρόνων, γεμάτο ζωντάνια και γενναιότητα. Πολλές οικογένειες τον ονειρεύονταν για γαμπρό. Εκείνος όμως υπάκουσε μόνο στη φωνή της καρδιάς του.

Και χωρίς πολλές συζητήσεις έσπευσε να καταταγεί στον Ελληνικό Στρατό, ως εθελοντής απλός στρατιώτης. Από την πρώτη στιγμή που ζώστηκε τ’ άρματα νόμισε ότι ξαναγεννιέται. Κι αυτό το συναίσθημα πέρασε στην συμπεριφορά του σε κάθε μάχη.

Έκανε περήφανο και τον τόπο του, αλλά και το ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών με το οποίο έλαβε μέρος σε σπουδαίες μάχες στον Βαλκανικό πόλεμο. Αρκετά είχε βαρύνει η ημισέληνος τα άγια χώματα της πατρίδας του. Ήταν καιρός να αναπνεύσει ελεύθερη από τον τουρκικό βραχνά.

Σαν το λιοντάρι ριχνόταν στη Μάχη. Κι ήταν περήφανος που πολέμησε στην Ελασσόνα, στο Σαραντάπορο, στα Γιαννιτσά, στο Όστροβο, στην Κορυτσά, και στην μάχη της Αετοράχης της 7ης Ιανουαρίου 1913.

Αυτή ήταν και ιδιαίτερα σημαντική. Αναφέρεται σχετικά σε απόσπασμα διαταγής του Μεράρχου Ματθαιοπούλου, προς το 14ον Σύνταγμα Κρητών:

(Κρητικό Ηρώον, Έκδοση Εφημ. «Ανεξάρτητος» Χανιά 1914).

Και μια αποφράδα μέρα έφτασε το πικρό μήνυμα στη Λούτρα. Ο Κωνσταντίνος Νικ. Καλλέργης έπεσε ηρωικά υπέρ πατρίδος στο Μπιζάνι Ιωαννίνων τον Φεβρουάριο του 1913.

Ήταν οι πιο αποφασιστικές μάχες αυτές γύρω από το Μπιζάνι, θέση δεσπόζουσα προς την πεδιάδα των Ιωαννίνων από το Νοέμβριο του 1912 μέχρι τον Ιανουάριο του 1913, με αντικειμενικό σκοπό βέβαια την κατάκτηση της πρωτεύουσας της Ηπείρου.

Η πόλις των Ιωαννίνων αντιστάθηκε στην πολιορκία του ελληνικού στρατού και μόνο μετά από αιματηρές μάχες κυρίως περί το Μπιζάνι, παρεδόθη μετά του οχυρωμένου φρουρίου Μπιζανίου την 23ην Φεβρουαρίου 1913» (επίτομον εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν Ελευθερουδάκη, έκδοση 1935).

Η «πατρίς ευγνωμονούσα», απένειμε δίπλωμα και μετάλλιο τιμής και δόξης στην οικογένειά του την 25/3/1914, δια του τότε υπουργού Στρατιωτικόν Ελευθερίου Κ. Βενιζέλου, που φέρει και την υπογραφή του.

Το μετάλλιο εκτός από τις μάχες, στις οποίες έλαβε μέρος, αναφέρει και τις λέξεις «Μακεδονία-Ήπειρος-Αρχιπέλαγοςς» Ημερομηνία 25-3-1914.

Η πατρίδα κέρδισε τις μάχες, η Μακεδονία και η Ήπειρος βρήκαν τη λευτεριά τους, αλλά η οικογένεια του Κωνσταντίνου Ν. Καλλέργη, δεν ξανάδε το παλικάρι της, ούτε γνωρίζει μέχρι σήμερα αν έχει θαφτεί σε κάποιο νεκροταφείο ή κενοτάφιο της περιοχής Μπιζανίου Ιωαννίνων.

Παρηγοριά τους η πικρή περηφάνια τους και οι λέξεις στο δίπλωμα: «Η πατρίς ευγνωμονούσα εις μνήμην του υπέρ αυτής πεσόντος τέκνου της Κωνσταντίνου Ν. Καλλέργη».

Το κλάμα, η θλίψη και το παράπονο των γονέων και των αδελφών του μέχρι και πρόσφατα, που έφυγε και η τελευταία αδελφή του Ευγενία, βουβό και ασίγαστο.

Οι πολύτιμες αυτές πληροφορίες προέρχονται από τον ανιψιό του, το δικηγόρο Κωστή Καλλέργη (Κ.Ι.Γ.Κ) ο πατέρας του οποίου ήταν αδελφός του ήρωα.

Ο καλός φίλος κι εκλεκτός λογοτέχνης μου έδωσε σε πλήρη φάκελο δείγμα και από τα θεατρικά έργα του ήρωα με τα υπέροχα καλλιγραφικά γράμματα. Επίσης την ιδιόγραφη μαντινάδα που είχε στείλει στη μάνα του λίγες μέρες πριν σκοτωθεί με τόσο μελαγχολικό στίχο:

Εννοεί φυσικά τη βαρυγκόμια της μάνας του όταν έφυγε στο μέτωπο, χωρίς να είναι υποχρεωμένος. Κι αυτή η μαντινάδα ήταν η αφορμή για να του γράψει στη συνέχεια ο ανιψιός του:

Με την ευκαιρία να σημειώσουμε ότι η αδελφή του ήρωα Παρασκευή, ήταν η μητέρα του επίσης λαμπρού λογοτέχνη Μαρίνου Γαλανάκη (Αρκάδιου Πηγαίου).

Αξιοπρόσεκτη είναι και η νεκρολογία που έγραψε για τον Κωνσταντίνο Καλλέργη ο βάρδος του Ρεθύμνου Γιώργης Καλομενόπουλος, που δημοσιεύτηκε στη Χανιώτικη Εφημερίδα «Νέα Έρευνα» στις 8 Μαρτίου 1913 και αξίζει να παραθέσουμε κρατώντας και το ύφος και την ορθογραφία για να το απολαύσουν οι συλλέκτες παρόμοιων αφιερωμάτων:

«…Είς ακόμη ήρως, είς γίγας προσέτι εκόσμησε το ιερόν της Κρήτης πάνθεον δια του ονόματός του. Είναι ο εκ Λούτρας Ρεθύμνης Κ. Καλλέργης, όστις ως μυθικός ήρως πολεμών κατά την επίθεσιν του Μπιζανίου έπεσεν υπέρ της μεγάλης ιδέας υπερασπίζων την φιλτάτην Πατρίδα. Νεαρός, νεαρώτατος ανήκων εις την κλάσιν των προεκπαιδευθέντων έτρεξεν εις την φωνήν της κινδυνευούσης πατρίδος όπως προσφέρη την νεανικήν ζωήν του, το νεανικόν του σφρίγος, το μέλλον του, την ζωήν του. Και η μοίρα του επεφύλαττεν ένδοξον θάνατον. Τον υπέρ πατρίδος. Εις τοιούτους νεκρούς δεν αρμόζουν δάκρυα ούτε θρήνοι. Εις τοιούτους νεκρούς δεν αρμόζουν κλαυθμοί και οδυρμοί. Πένθη και μοιρολογήματα. Ατενίσατέ τον νοερώς ευτυχείς γεννήτορες και μεγίστη παραμυθία και υπερηφάνεια υμίν έστω ότι προσεφέρετε εις τον ιερόν της πατρίδος βωμόν ένα ήρωα. Γονυπετούντες προ του τάφου Σου ένδοξε νεκρέ ραίνομέν σε με της Δόξης τα λούλουδα και θερμά χύνομεν δάκρυα ουχί λύπης αλλά υπερηφανείας ανακράζοντες. Αιωνεία σου η μνήμη».

Είναι πολλοί οι ήρωες της Λούτρας που έχουμε παρουσιάσει και πρόκειται να παρουσιάσουμε. Αλλά κατά γενική ομολογία δεσπόζουσα θέση ανήκει στο νέο αυτό παλικάρι, τον δάσκαλο Κωνσταντίνο Καλλέργη, που άφησε το σχολείο του, την όμορφη οικογένειά του για να τρέξει στο κάλεσμα της πατρίδας. Και να προσφέρει ακόμα και τη ζωή του με τόση αυτοθυσία και συγκλονιστική αυταπάρνηση.