ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΩΣΙΣ
Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 1945
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Άργησε λιγάκι να’ρθη στην Αθήνα το «Βήμα» της 28ης Νοεμβρίου όπου γράφει για τον υποφαινόμενο τ’ Ανεζηνιό.
Αμφιβάλλω ότι θα επιθυμείτε διακαώς να σπάσετε κέφι. Ο καυγάς στη προκειμένη περίπτωση είναι πολύ πρωτότυπος. Μαλώνει ένας πρωτευουσιάνος μ’ ένα επαρχιώτη από αποστάσεως 140 μιλίων. Η απόσταση είναι μεγάλη αλλά τα κανόνια που χρησιμοποιούμε έχουν μεγάλο βεληνεκές…βρισιές, βρωμολογα, ζουρνάδες, χτηματσεροίζευτικά και έχει ο Θεος! Αλλα οι οβίδες δεν πάνε κατ’ ευθείαν στο στόχο, πηγαίνουνε, πλαγίως! Αν δεν ήταν τόσο μεγάλη απόσταση, θα παίζαμε και γρόθο με τ’Ανεζηνιό, δηλαδή μπουνιές, κλωτσιές και καρεκλιές, αλλάμαξ-νιξ που λεει και το Νικολέλι.
Κι ολος ο καυγάς γίνεται για τι ξενοκοίταξε τ’ Ανεζηνιό μας το χαϊδεμένο, το θρεμμένο, το πρησμένο, τα στραπατσαρισμένο, το μπερδουκλωμένο, το συχαμένο!…
-Λιγοψυχώ Καπετάν Μανούσο- λεει τ’ Ανεζηνιό- α σου βολή νασου κάμω την κουβέντα και για τον άλλο Ζουρνά που ξεπροβάλενε σαν τον ομανίτη από την Αθήνα..
Δεν του βολούσε του καπετάν Μανούσο, γιατί ήθελε να πάει για ομανίτες. Δεν τους είχε λιγώσει ακόμη, αλλά σαν άκουσε για τον ζουρνά (Α! Να! Νίνα μου) κοντοστάθηκε ν’αφουκρασθή.
Κι άκουσε το άζουδο Ανεζηνιό να του λέει για το Γαρεφαλιό, Παρασκειό που έκανε «γυρίσματα” στο ποκάμισόν του και κατεβαίνει στο λιμάνι με την Κρητική και θωρεί αν κουνιούνται οι βάρκες και τα ημισφαίρια του καραβοτσακισμένου Ανεζηνιού..
Και το μεν Παρασκειό βασικά εις την Κρητική και πάει στο λιμάνι. Ο δε «Λαμπαδιάς με την «Κρητική «στον ..ώμο μπαίνει σ’ αλώνεια.! Γιατί; Γιατί είναι βούϊ, ζεστικο, χτηματσερό και δε χωρεί στη Κοινωνιακή ζωή των ανθρώπω..είναι χοντρός, πολύ χοντρός κι η κοινωνιάκη πόρτα είναι στενή. Είναι και στραβός, βρίσκεται στο σκοτάδι του Λαβυρίνθού κι ουτε με το μίτο τσ’ Αριάδνης δε βγαίνει, οξω αν χρησιμοποιήσει το ..μύτο του Τρουλλινού!
«για τούτονα, αφέντη Μανούσο, δεν έβγαλα μουδέ δεν βγάνω σφήνα ότι κι αν λένε..’
Μπα. Για όνομα Θεού! Με τέτοια μικροπράγματα θ’ασχοληθούμε τώρα εμείς, καπετάν Μανούσο; Σφήνα δεν έβγαλα, οξωπου τους ειπα εκείνα που ξέρεις : Ζευτικά , χτυπήματα και τα λοιπά. Αν είχα μαλλιά καπετάν Μανούσο θα τα ξερρίζωνα από το πείσμα μου. Μα έδωσε ο Θεός κι έχω πέντε τρίχες για να πηγαίνω στου Μουρτζανού να τσοι χτενίζω. Αν ειχα δόντια θα πήγαινα στο Βαρτανιάν να μου τα ξεπατώσει για να μη τον δαγκάσω αυτόν τον Λαμπαδιά, μα εδωσε ο διάοτσος και βρίσκεται στη Αθήνα. Αν είχα μυαλά – μα ντα εχω;- θα τα τίναζα στον αέρα να μη γροικώ ανοστιές ντωνε. Αν ειχα καρδιά δεν θα χωνόμουνα κάτω από το πιεστήριο τση «Κρητικής» όπως έκανε τουτοσάς ο προκομένος.