Τον Σεπτέμβριο του 1920, μετά από τις περίλαμπρες νίκες του ελληνικού στρατού από το 1912 έως το 1920, εορτάστηκαν στον Παναθηναϊκό Στάδιο τα επινίκια.
Στην εκδήλωση εκκλήθησαν να παραστούν με τα λάβαρά τους η Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας και η Ιερά Μονή Αρκαδίου.
Το λάβαρο της Ιεράς Μονής Αρκαδίου συνόδευσε ο τότε μητροπολίτης Κρήτης κ. Τιμόθεος Μ. Βενέρης με τον τότε επίσκοπο Λάμπης και Σφακίων κ. Αγαθάγγγελο, μετά του ηγουμένου και των αδελφών της Ιεράς Μονής Αρκαδίου.
Κατά την πανηγυρική αυτή εορτή, αδελφομένα τα δύο ιστορικά Λάβαρα, συγκλόνισαν τους χιλιάδες παρευρισκομένους στο Στάδιο, που τα υποδέχτηκαν κατά την είσοδό τους στο Παναθηναϊκό Στάδιο με ζητωκραυγές και με τα μάτια τους πλημμυρισμένα στα δάκρυα.
Ανάμεσα στους θεατές ήταν και ο μεγάλος πατριώτης ποιητής Ιωάννης Πολέμης (1862 – 1924), του οποίου, τόση ήταν η συγκίνηση στη συγκλονιστική θέα του λαβάρου της Ιεράς Μονής Αρκαδίου (μπαρουτοκαπνισμένου και χιλιοτρύπητου) που επιτόπου έγραψε και καρφίτσωσε πάνω στο λάβαρο, ιδιόχειρο σημείωμά του με το παρακάτω ποίημα, το αυτόγραφο του οποίου φυλάσσεται στο Αρκάδι, μέσα στη θήκη του λαβάρου, όπως γράφει ο τότε μητροπολίτης Κρήτης Τιμόθεος Μ. Βενέρης, στο επίτομο έργο του “Το Αρκάδι διά των Αιώνων”:
«Εις την Ιεράν σημαίαν του Αρκαδίου
Μπρος στο κουρέλι σκύψετε με δακρυσμένα μάτια,
όταν η δόξα τ’ άρπαξε μέσ’ από τη φωτιά,
τόσο σφιχτά τ’ αγκάλιασε, που το ‘κανε κομμάτια,
στα στήθια τα πλατιά!
Όταν η δόξα τ’ άρπαξε, του ‘πε, θα ‘ρθει μια μέρα,
που η Λευτεριά προβάλλοντας σαν άστρο της αυγής,
θα φέρει το ξημέρωμα, θα φέξει πέρα ως πέρα
και Συ μέσ’ απ’ τις στάχτες σου, περήφανο θα βγεις.
Και θα σε πάνε χέρια αγνά, κορμιά παλληκαρίσια,
μ’ άλλα αγιασμένα φλάμπουρα, να κάνεις συντροφιά!
Κι από τον Παρθενώνα μου, θα βλέπεις ολοΐσια,
προς την Αγιά Σοφιά.
Κι όταν σε ξαναφέρουνε τα τιμημένα χέρια,
μέσ’ στ’ άγιο Μοναστήρι σου, που θα σ’ αναζητεί,
τη φλόγα που σ’ εμπύρισε, θα τη σκορπάς ακέρια,
μα δεν θα καίει ως άλλοτε, θα λάμπει ακτινωτή».
Καλλέργης Κώστας Ι.Γ. (ΚΙΓΚ)
Πηγή : ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ