ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΣ ΓΥΡΊΖΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΙΑ
Από την περασμένη Δευτέρα μαθητόκοσμος ζει τη μεγαλύτερη
δοκιμασία του. Τις εξετάσεις. Βλέπεις κορίτσια κι αγόρια γεμάτο άγχος
να ξεκινούν το πρωί για το σχολείο με χτυποκάρδια.
– Τί θέμα θα πέσει;
– Αν πέσουνε σύνολα κάηκα.
Σε κάθε κουβέντα τους τα ίδια πάνω κάτω ακούς. Κι εμείς που
δυστυχώς κάναμε το άγχος μόνιμο σύντροφο μας, τα κοιτάμε και κατά
βάθος μακαρίζουμε. Γιατί μας δίνουν μια αφορμή φυγής από την
πραγματικότητα. Μας γυρίζουν πίσω σ’ ένα χτες λίγο ή πολύ μακρινό.
Και μας δημιουργούν την επιθυμία να ψάξουμε σε αραχνιασμένες
γωνίες του λογισμού, αναζητώντας θύμησες από τα δικά μας μαθητικά
χρόνια. Τότε που κι εμείς ζούσαμε την αγωνία των εξετάσεων.
Θυμάστε κάποιες εξετάσεις από τη μαθητική σας ζωή που να τις
ξεχωρίσατε για κάποιο ιδιαίτερο λόγο;
Ρωτήσαμε αρκετούς συμπολίτες.
Διαβάστε τί μας απάντησαν: ένας Μαθηματικός:
«Αξέχαστο θα μου μείνει μια χρονιά στην Ε΄ γυμνασίου. Γράφαμε
μαθηματικά κι εγώ πήγα με πυρετό να γράψω για να μην
απουσιάσω. Ενώ λοιπόν ήμουν μαθητής του 18 έγραψα 11.
Έφαγα τότε μια κατσάδα από τον αλησμόνητο καθηγητή μου Ανδρέα
Αχτουδιανάκη που ακόμα την θυμάμαι. Και με το δίκιο του ο άνθρωπος.
Με το γραπτό μου τον εξέθετα . Γιατι ολο το χρόνο επειδή ήταν ενας
καθηγητής που με ενέπνεε διάβαζα πολύ το μάθημά του. Γι’ αυτό με
βαθμολογούσε με 18. Εκείνο το 11 όμως που του έγραψα ήταν
αδικαιολόγητο. Δίκαια λοιπόν έφαγα την κατσάδα…
Ένας φιλόλογος: από τις εξετάσεις μου κάθε χρόνο θυμάμαι μόνο
εκείνο το χτυποκάρδι. Εκείνο τον φόβο τον ανάκατο με την αγωνία για
την διατήρηση της βαθμολογίας αλλά και για ένα καλύτερο
αποτέλεσμα. Δυστυχώς δεν θυμάμαι κανένα χαρακτηριστικό
περιστατικό να σας πως..
Ενας προϊστάμενος Δημόσιας Υπηρεσίας: θυμάμαι μια φορά που
έγραψα 18 Γεωμετρία και 2 Άλγεβρα. Λες και τα είχα υπολογίσει για να
πάρω ίσα ίσα τη βάση.
Δεν ξέρω τώρα πως είναι σήμερα τα πράγματα πάντως τότε ήταν ενιαίο
μάθημα τα Μαθηματικά.
Μια νοικοκυρά: όταν τελείωνα το γυμνάσιο και γράφαμε απολυτήριες
θυμάμαι κάτι χαριτωμένο.
Ήτανε τότε μικτό το γυμνάσιο. Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα που μιλάμε
έγραφα μαθηματικά. Ενώ κόντευα να τελειώσω χωρίς δυσκολία
αντιλαμβάνομαι ένα συμμαθητή μου από τη διπλανή πτέρυγα να μου
γνέφει πως δεν γράφει τίποτα.
Τότε με τρόπο και μετά από στιγμιαία συνεννόηση με νόημα του δίνω
την κόλλα μου και παίρνω τη δική του. Άρχισα λοιπόν να του γράφω με
μολύβι τη λύση των ζητημάτων όταν βλέπω κάποια στιγμή τον
καθηγητή μου να στέκει από πάνω μου, παραξενευμένος που αργούσα
ενώ για τις δυνατότητές μου τα θέματα ήταν εύκολα. Εγώ όμως χωρίς
να χάσω την ψυχραιμία μου εξακολουθούσα εκεί στο πρόχειρο της
κόλλα να σβήνω και να γράφω.
Κόντευα όμως να τελειώσω κι εκείνος δεν έφευγε από πάνω μου. Δεν
ήξερα λοιπόν τί να κάνω. Ώσπου κάποια στιγμή γύρισε να παρατηρήσει
κάποιον και γρήγορα γρήγορα βρήκα την ευκαιρία κι έκανα την
ανταλλαγή των γραπτών με το συμμαθητή μου ευτυχώς χωρίς να
καταλάβει ο καθηγητής.
Οι αναμνήσεις όμως αυτές δεν τελειώνουν. Και ο χώρος δυστυχώς δεν
μας το επιτρέπει να συνεχίσουμε. Γι’ αυτό ίσως μια άλλη φορά να
επανέλθουμε πάνω σε αυτό το θέμα που είναι μια ευχάριστη αναδρομή
στ’ αξέχαστα μαθητικά μας χρόνια
ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ
Εφημ. «Κρητική Επιθεώρησις»