Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Πολλοί περιμένοιυν να αλλάξει ο κόσμος , και μάλιστα αγωνίζονται ο ίδιοι να τον
αλλάξουν, ενώ δεν παύουν να τον μιμούνται.. Δεν εφαρμόζοιυν τα λόγια τοιυ Χριστού, “να
ζείτε σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είστε από τα στοιχεία αυτολυ του κόσμου τ .”
Το πολύτιμο αυτό νόημα, όπως είναι όλα τα νοήματα των λόγων τοιυ Χριστού συνέλαβε ο
Γκάντι, ένας Ινδός δικηγόρους ποιυ χωρίς βία έδιωξε τους Άγγλους από την πατρίδα του
Ινδία. Βέβαια οι Άγγλοι χρησιμοοίησαν τα λόγια του Ευαγγελίου, για να συνεχίζοιυν την
αποικιοκρατία τουι με τη μορφή τουι γνωστού ‘Αγγλο-σαξωνικού μοντέλου, που τείνει να
επιβληθεί σε όλη τη τη γη, Η ουσία της αποικιοκρατίας είναι η ιδέα ότι ο πολιτισμός τους
είναι ανώτερος από αυτόν των φτωχών λαών και πρέπει να επιβάλουν το δικό του
πολιτισμό, καταστρέφοντας τον πολιτισμών τωνλαών, που κατακτούν με τη δύναμη των
όπλων.
Όταν οι πλούσιοι σφάλλοιυν τα σφάλματά τους τα πληρώνουν δυστυχώς , οι φτωχοί.!
Παράδειγμα ο λαός των Ισραηλιτών που ( όπως γράφει το Λεξικό των Αγίων Γραφών,
ασπάστηκαν τις επικίνδυνες λατρείες των πλούσιων και περιήλθαν εις διαφθοράν ηθών και
εκ ταύτης εις εθνικήν παραλυσίαν., με απoτέλεσμα να καταστραφούν χωρίς ελπίδα
σωτηρίας.
Τί μας λέει η ιστορία αυτή του αρχαίου Ισραήλ; Αν είχε τη δύναμη ο φτωχός λαός, αν
υπήρχε αληθινή δημοκρατία, έπρεπε να μην μιμούνται οι φτωχοί τις επικίνδυνες λατρείες
των πλούσιων και να μείνουν πιστοί στον αληθινό Θεό. , αντί να τους ακολουθούν και να
τους μιμούνται. Διαβάζοντας την ιστορία αυτή, σκέφτομαι μήπως και οι σημερινοί Έλληνες,
μιμούμενοι τους πλούσιους στην αθεϊα τους παραδοθούμε σε βάρβαρο λαό, για να
κλάψουμε πικρά, που δεν μας άρεσε ο Χριστός!
Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα
Αυτό που με φοβίζει και που σκιάζει κάθε μου χαρά, αυτό τον δύσκολο καιρό, είναι η
σκέψη για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα: Άραγε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζούμε
την κάθε μέρα μας υπερβαίνοντας τις ανάγκες μας;
Οι ανάγκες θα μας καταπιέζουν όσο θα ζούμε στον μάταιο και πονηρό αυτό κόσμο; Ο
πόθος να υπερβούμε τις ανάγκες μας και να ζούμε ελεύθεροι από αυτές είναι έμφυτος στον
κάθε άνθρωπο. Σ’ αυτό διαφέρουμε από τα ζώα που δεν νιώθουν ποτέ τον πόθο να
υπερβούν τις ανάγκες τους. (Τα ζώα είναι ευχαριστημένα όταν ικανοποιούν τις ανάγκες
τους. Δεν νιώθουν τον πόθο να τις υπερβούν. Να είναι ανώτερα από αυτές με το να τις
έχουν υπό τον έλεγχό τους).
Στον άνθρωπο είναι έμφυτος ο πόθος του να γίνει όμοιος με τον Θεό, με το μόνο Ον που
είναι ανώτερο από τις ανάγκες και από τον κτιστό αυτόν κόσμο. Η ιδέα ότι κι ο Θεός
υπακούει στις ανάγκες είναι η ιδέα του αθεϊσμού ή της πολυθεΐας, που είναι το ίδιο.
Στο βιβλίο του Ιβάν Ίλιτς με τίτλο «Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα», Εκδόσεις
Νησίδες, στο κεφάλαιο «βιομηχανικά ή συμβιωτικά εργαλεία», ο ξεχωριστός αυτός
φιλόσοφος γράφει: Ο άνθρωπος παύει ν’ αναγνωρίζεται ως άνθρωπος, όταν δεν μπορεί πια
να διαμορφώνει τις ανάγκες του χρησιμοποιώντας λιγότερο ή περισσότερο επιδέξια τα
εργαλεία που του παρέχει η κουλτούρα του.
Στο οπισθόφυλλο του ίδιου βιβλίου, διαβάζουμε τα εξής: Η κρατούσα ιδεολογία σήμερα
ταυτίζει την πρόοδο με την αφθονία. Ο καταναλωτής αντικαθιστά της ανάγκες που νιώθει
με τις ανάγκες που του επιβάλλονται. Με το κυνήγι των αναγκών μας ως να είναι
πράγματα, σε εποχές σαν τη δική μας σήμερα, ξεχνάμε ότι έχουμε εσωτερικό κόσμο, που
χρειάζεται την προσοχή μας περισσότερο από τα πράγματα και τις επιθυμίες τους.
Έχουμε αφαιρέσει την προσοχή μας ακόμα και από αυτούς που αγαπούμε, τα παιδιά μας
και τους γέρους μας. Η αγάπη δεν έχει τόπο να σταθεί, σ΄ ένα κόσμο που τα αντικείμενα
απορροφούν ολοκληρωτικά την προσοχή μας, σε σημείο να ξεχνάμε τον εσωτερικό μας
κόσμο. Ο υιός του ανθρώπου, δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι, λέει ο Κύριος Ιησούς για τον
εαυτό ΤουΔεν βρίσκω πουθενά τόπο να ακουμπήσω την καρδιά μου, γράφει ο Αλμπέρ
Καμύ στον «Ξένο» του.
Το να διατηρούμε τον εσωτερικό μας κόσμο καθαρό δεν είναι απαίτηση του Θεού. Δεν έχει
ανάγκη ο Θεός από την καθαρότητα του εσωτερικού μας κόσμου κι από την ελευθερία μας.
Εμείς θέλουμε την εσωτερική καθαρότητα για να μην εμποδίζεται η χάρη του Θεού να
μείνει μέσα μας. Η σκηνή στην οποία ο Κύριος διώχνει τους εμπόρους του ναού, είναι και
μια παραβολή. Η καρδιά του ανθρώπου είναι ο ναός του Θεού, καθαρή από ιδιοτέλεια.
Μόσχος Λαγκουβάρδος