Κρητική Επιθεώρηση 08/02/1982
Στο κηδευτή τση Σκάφης μπάρμπα Δημήτρη Αθανασιάδη που μίσεψε από κοντά μας
Βαθειά χαράματα κείνο το πρωινό π’ ακούστηκε το χαμπάρι του θανάτου του σεβαστού Γέροντα Δημήτρη Αθανασιάδη από το Μυξόρουμα Αγίου Βασιλείου, έτρεξα κι εγώ σαν φίλος ασήκης του σπιτιού λιβάνι να κάψω στη μνήμη του.
Ώρες πολλές περπάτηξα στις ποταμίδες πλαγιές ρεματιές και μικρο-μεγάλες βουνοκορφές να βρω αγιωτικά στις μυροθήκες των λουλουδιών και των δέντρων υλικά για το λιβανιστήρι μου, και να μιλήσω με τις ιτιές στις σκάφες τα αγριοκάλαμα, τις λυγαριές, και τις βίτσες που βγαίνουν χαμηλά στους κορμούς των δέντρων και στις μυρτιές. Αλλά δεν ήτο μόνο το ευωδιαστό λιβάνι που ήθελα να μου δώσουν για το μνημόσυνο, μα ήθελα να κουβεδιάσω με τα στολίδια της φύσης και τα πουλιά του λόγγου και να τους πω το θλιβερό μαντάτο του θανάτου του γέρω Κλαδευτή και Κηδευτή, περπατηχτή κι ανιχνευτή του τόπου, και να μου πουν κι εκείνα τα δέντρα και τα λουλούδια να μου μιλήσουν για τον λεβέντη σκαλιστή, όσα γνωρίζουν στη γνωριμία και τη φιλιά τους με τον γέροντα που κοιμάται τον ύπνο του ΑΙΩΝΙΟΥ. Όλες οι πρασινάδες από τα ρέτσουλα και τις κακοτοπιές πρόθυμα να μου μιλήσουν και να απαντήσουν για το βαρδάντο του λαγγού μα εγώ τα έχασα πλάνταξε η καρδιά μου από τις όμορφες κουβέντες για τον αρχιτέκτονα της γης και το κορμί μου έπεσε αναίσθητο σε μια ανθισμένη σφάκα σαν να είχα πιει πέντε μίστατα, κρασί μαρουβά. Που να κρατήσω τα παινέματα και να καταγράψω στο άψυχο χαρτί….
Γράφω μαμουρλής από τη πνευματική μέθη τσι θυμάμαι για τον καλωσυνάτο όπως μου είπαν, τον αλέγρο, τον αγωνιστή, τον σκαφτιά, τον υπέροχο οικογενειάρχη, τον λεβέντη και φιλάνθρωπο που περπάτηξε και πέθανε αντρόπιαστος κι αγνός σαν το γιασεμολούλουδο και πρωινή πάχνη. Γέροντα μου τώρα κατάλαβα ύστερα από μια φιλία 40 χρόνων από πού είχες πάρει τις γραμμές στη ζωή σου, το σωστό περπάτημα σου, και πως έτρεφες τις ρίζες και τις καταβολάδες σου από τα πουλιά και τα λουλούδια. Ευχαριστώ πολύ για το τρικούβερτο τραπέζι σου αυτό για μένα πάλι, στεραιωμένη η κορώνα του παιδιού σου κι ευλογημένα και τ΄ άλλα σου άξια παιδιά. Κοιμήσου Γέροντα στον χώρον των εκλεκτών κι εγώ θα λιβανίσω στο νωπό τάφο σου από τ’ αγιωτικά του βουνού και του δάσους.
Μιχαήλ Κ. Σταυριανάκης
Πρωθιερεύς