Κρητική Επιθεώρηση 12/01/1982
Ο Μυλοπόταμος θρήνησε την π. Τρίτη έναν από τους καλύτερους εκπροσώπους της ανθρωπιάς, του ακατάβλητου θάρρους, της ψυχικής λεβεντιάς και του αλτρουισμού τον ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΒΟΛΤΥΡΑΚΗ.
Γεννήθηκε πριν από 80 περίπου χρόνια στην Αλφά Μυλοποτάμου. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής οι καιροί δύσκολοι. Έτσι ο Ευάγγελος Βολτυράκης αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το έμφυτο εμπορικό ταλέντο που διέθετε. Άφησε λοιπόν την Χωροφυλακή που είχε καταταγεί και κατέβηκε στη Βιράν Επισκοπή όπου άνοιξε μαγαζί. Εκεί ευτύχησε να γνωρίσει τη μετέπειτα σύντροφό του Ελένη το γένος Σπυριδάκη.
Όταν παντρεύτηκαν μοναδικός σκοπός της ζωής του ήταν να την κάνει όσο το δυνατόν πιο ευτυχισμένη. Τον βοήθησε να το πετύχει αυτό η αξιοθαύμαστη εργατικότητά του. Σιγά σιγά η οικογένεια μεγάλωνε. Έξι παιδιά, τρία αγόρια και τρία κορίτσια ήρθαν να συμπληρώσουν την ευτυχία του ζευγαριού.
Αυτό έκανε τον Ευάγγελο Βολτυράκη να διπλασιάσει τους κόπους του. Ήθελε τα παιδιά του να μη στερηθούν το παραμικρό. Τότε τον βρήκε ξαφνικά μια μεγάλη δοκιμασία. Ο πόλεμος τον κατάστρεψε. Η τεράστια περιουσία που είχε δημιουργήσει με τόσο κόπο ξαφνικά χάθηκε. Δεν πτοήθηκε όμως ο λεβέντης Μυλοποταμίτης. Η μεγάλη αγάπη που έτρεφε στη γυναίκα του και στα παιδιά του νίκησε κάθε αδυναμία. Έτσι ξεκινώντας ακόμα μια φορά από το μηδέν κατόρθωσε ξανά να δημιουργήσει περιουσία και μάλιστα μεγαλύτερη. Αυτό ήταν το ευχάριστο τέλος και της μοναδικής ταλαιπωρίας που του επέβαλε η ζωή.
Από κει και μετά οι μέρες κυλούσαν γεμάτες ευτυχία και ικανοποίηση. Τα παιδιά του που βάδιζαν στα χνάρια του προικισμένα μ’ εξυπνάδα, καλοσύνη, ψυχική ευγένεια και ήθος μεγάλωσαν. Αξιώθηκε μάλιστα να καμαρώσει ανάμεσά τους έναν στρατιωτικό γιατρό, μια καθηγήτρια, μία φυσιοθεραπεύτρια. Και τ’ άλλα του παιδιά όμως τακτοποιήθηκαν όσο καλύτερα γινόταν. Μετά την επαγγελματική τους αποκατάσταση ικανοποιήθηκε γιατί σύνδεσαν τη ζωή τους μ’ εκλεκτούς ανθρώπους και ήξερε ότι περνούν ευτυχισμένα.
Έτσι ήρεμα και γαλήνια κυλούσε η ζωή του. Άπειρες οι ελεημοσύνες του. Μα κανείς δεν τις έμαθε ποτέ παρά τώρα στο τέλος από τους ίδιους που ευεργετήθηκαν. Ανοιχτή πάντα η καρδιά του όλοι γύρευαν την παρέα του στα γλέντια για να διασκεδάσουν με το μαντολίνο που έπαιζε τόσο όμορφα και με τις μαντινάδες που αυτοσχεδίαζε. Ακόμα και την παραμονή του θανάτου έπαιζε για να χορέψουν τα εγγονάκια του. Ακόμα και μέχρι το θάνατο του κράτησε το αιώνιο ζεστό χαμόγελό του. Και το μοίραζε σπάταλα στους αγαπημένους του. Ήταν σπάνιος άνθρωπος ο Ευάγγελος Βολτυράκης.
Ας είναι ελαφρό το χώμα της Μυλοποταμίτικης Γης που τον σκέπασε.