Κρητική Επιθεώρηση 19/03/1981
Καρδιά μεγάλη που χωρούσε όλο τον κόσμο, βλέμμα γλυκό που φεγγοβολούσε
καλοσύνη, πνεύμα απονήρευτο, σκέψη αμόλευτη από τις γνώριμες ανθρώπινες κακίες,
χείλη που ξεστόμιζαν πάντα λόγο καλό για τον καθένα.
Αυτή ήταν η κυρά Βαγγελίτσα που σε βαθιά γεράματα μας αποχαιρέτισε χθες.
Παρακλάδι της αρχοντοφαμελιάς των Τσουδερών ανατράφηκε σε περιβάλλον που η
τιμή και η αξιοπρέπεια βάραιναν πιο πολύ από κάθε πλούτος.
Σύνδεσε τη ζωή της μ’ έναν αγνό ιδεολόγο κι εξαιρετικό άνθρωπο, το Γιάννη
Καλαϊτζάκη. Μοιράστηκε μαζί του όλες τις χαρές και τις πίκρες. Ακόμα κι όταν είδε τον
άνδρα της να φυλακίζεται, τίμημα πικρό της δημοκρατικής του συνέπειας, δεν λύγισε.
Έδειξε με το ακλόνητο θάρρος της πόσο άξια σύντροφος ήταν γι’ αυτόν.
Για όποιον την γνώριζε απλώς ήταν η προσωποποίηση της αρχοντιάς. Ένα ακόμα
απομεινάρι του παλιού Ρεθύμνου.
Για όποιον τη ζούσε από κοντά ήταν η στοργή προσωποποιημένη.
Νοιαζόταν όλο τον κόσμο με την ίδια θέρμη που καρδιοχτυπούσε για τα δυο της
αγόρια. Ο ξένος πόνος την άγγιζε σαν νάταν δικός της. Το ίδιο και η ξένη χαρά.
Αξιώθηκε να δει τα παιδιά της να κρατούν υψηλές θέσεις στην κοινωνία μας και να
την περιβάλουν με την αγάπη τους.
Και έφθασε στο τέρμα της επίγειας ζωής της με την ικανοποίηση πως δεν πίκρανε,
δεν πλήγωσε, δεν παραπόνεσε κανέναν.
Όσο για την αποστολή της σαν σύζυγος και σαν μητέρα την έφερε σε πέρας στο
ακέραιο.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της
Ε.Λ.