Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ
ΠΕΡΙΟΧΕΣ
Το Υπουργείο με απλό χαρακτηρισμό περιοχής δεν εξοφλεί το χρέος του
Της Εύας Λαδιά
Ο Δημήτρης Ιερωνυμάκης, είναι ένας απλός άνθρωπος,
γεωργοκτηνοτρόφος, που αν και του δόθηκαν ευκαιρίες, ποτέ δεν
εγκατέλειψε το χωριό του. Τις Βολιώνες Αμαρίου.
Έμεινε εκεί αυγατίζοντας την πατρική περιουσία με το προσωπικό του
μόχθο, με έγνοια μονάχη την πρόοδο την περιοχής.
Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να δένεται με το περιβάλλον του,
ένιωθε εν απροσδιόριστο συναίσθημα της ευθύνης της διασφάλισης
μιας μακραίωνης κληρονομιάς που έκρυβε με σιγουριά το χώμα της γης
του.
Η πρώτη έμπρακτη δικαίωση αυτής της αίσθησης, ήρθε το Νοέμβριο
του 1981. Ο Ιερωνυμάκης, όργωνε εκείνη τη μέρα με το τρακτέρ του
στην περιοχή «Βενί». Κάποια στιγμή τα χώματα καθώς σκορπίζονταν,
τον έφεραν μπροστά σε μια θαυμάσια αποκάλυψη. Εάν μαρμάρινο
άγαλμα που παρίστανε τον Ερμή.
Το πήρε στα χέρια του, το θαύμασε για λίγο με τη αγνότητα του
ανθρώπου που μπορεί να εκτιμήσει ενστικτωδώς το μεγαλείο της
κλασσικής τέχνης και χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε να το παραδώσει στο
Μουσείο Ρεθύμνου.
Ένα χρόνο αργότερα, σε τοποθεσία της κοινότητας Βολιώνων, το αλέτρι
του έστειλε ξανά ένα μήνυμα συγκλονιστικό. Με άπειρη προσοχή
έσκυψε, παραμέρισε τα χώματα που βρέθηκε μπροστά σε μια ακόμα
σημαντική ανακάλυψη. Όπως διαπίστωσαν αργότερα οι ειδικοί, αυτή τη
φορά είχε φέρει στο φως από τα βάθη των αιώνων, δύο
υστερομινωικούς τάφους.
Σύμφωνα με την έκθεση της ΚΕ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών
Αρχαιοτήτων, βρέθηκαν τμήματα μινωικής πήλινης λάρνακας και στη
συνέχεια η αρχαιολογική έρευνα αποκάλυψε δύο ασύλληπτους
μινωικούς λακκοειδής τάφους της ΥΜΙΙΙΒ περιόδου με διάφορα
ευρήματα.
Για την παράδοση των αρχαιοτήτων έλαβε την αναγνώριση της
πολιτείας με το συμβολικό ποσό των 250.000. δρχ.
«Ξέρω καλά – εξομολογείται σήμερα στα «Ρ.Ν» ότι η περιοχή μου
κρύβει σημαντικές αρχαιότητες. Κι είναι κοινό μυστικό ότι κάποιοι πριν
από χρόνια εκμεταλλευόμενοι την άγνοιά μας, επωφελήθηκαν. Ίσως κι
εγώ να είχα σήμερα λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα. Αυτό το χρήμα
όμως κατά τη γνώμη μου, που προέρχεται από αρχαιοκαπηλία, είναι
καταραμένο. Είναι σαν να πουλάς τη γενιά σου, τα ήθη και τα έθιμά, την
παράδοσή σου, όλα εκείνα που σε κάνουν σήμερα υπερήφανο για τις
ρίζες σου.
Όταν έπιασα εκείνο το άγαλμα του Ερμή, ένα δέος με κυρίεψε. Ήταν
σαν να βρέθηκα ξαφνικά σε άλλες εποχές. Μπροστά στο έργο τέχνης
αυτό, ένας θαυμασμός με κυρίευσε. Θα πρέπει να ήταν μεγάλος
καλλιτέχνης εκείνος που το δημιούργησε. Αν ήθελα θα μπορούσα να
γινώ πλούσιος. Δεν με απασχόλησε όμως το θέμα. Και σήμερα το ίδιο
θα έκανα.
Όταν παρέδωσα τα ευρήματα στην Αρχαιολογία δεν έκανα τίποτα
σπουδαίο που θα πρέπει να με προβάλλει σαν κάτι εξαιρετικό. Έκανα το
χρέος μου. Όπως και καθένας που σέβεται και αγαπά τη γη του».
Ο Δημήτρης Ιερωνυμάκης, είχε κι εάν ακόμα στόχο παραδίδοντας τους
αρχαιολογικούς θησαυρούς.
«Πίστευα και πιστεύω – μας είπε – ότι αν οι νέοι μας εκτιμήσουν την
αξία του τόπου τους, θα μείνουν και θ’ αγωνιστούν γιαυτόν. Δεν
πειράζει αν ακόμα δεν βλέπω να γίνεται συνείδηση αυτό. Οι μεγάλες
αποφάσεις δεν παίρνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. χρειάζεται
υπομονή και επιμονή. Κάποτε θα ξημερώσει για τη Ρεθεμνιώτικη
ύπαιθρο»
Όσο για την εγκατάλειψη της περιοχής του από την Πολιτεία αυτό είναι
ίσως που τον πονά περισσότερο.
«Σαν αντιπρόεδρος της κοινότητας – μας είπε- είχα ανακινήσει πριν από
χρόνια το θέμα και είχα ζητήσει από το αρμόδιο υπουργείο να
προστατεύσει την περιοχή. Δεν μπορώ να πω. Το υπουργείο μου
απάντησε ότι η περιοχή μου έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογική από το
1967. Κι αυτό ήταν όλο. Τόσα χρόνια πέρασαν και δεν έγινε τίποτα
περισσότερο. Είναι ομολογουμένως αχαρακτήριστη η τακτική του
υπουργείου να θεωρεί πως έκανε το χρέος του απέναντι σε μια περιοχή,
σαν τη δική μου, μ’ έναν απλό χαρακτηρισμό».
Αυτό παραμένει το παράπονο του κ. Ιερωνυμάκη, που εξακολουθεί να
στέκεται ακρίτας των αρχαιολογικών μας θησαυρών,. Και το μόνο που
τον απασχολεί πια, είναι πως μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας γίνουν
ουσιαστικότερες ενέργειες για την ανάδειξη της αρχαιολογικής μας
κληρονομιάς.
Εκείνο που τον ενδιαφέρει κυρίως, είναι η ευαισθητοποίηση των νέων
που από έλλειψη πείρας και γνώσεων, είναι πιο ευάλωτοι στις σειρήνες
του εύκολου κέρδους. Αλλά..
«Ξέρω – προσθέτει- ότι στα σχολεία μας γίνεται μεγάλη προσπάθεια για
την αφύπνιση των νέων μας και σ’ αυτόν τον τομέα. Έτσι μόνο κάτι
μπορεί να σωθεί. Όσο για την πολιτεία ποτέ δεν είναι αργά να
καταλάβει το χρέος της. Και το Υπουργείο Πολιτισμού να
συνειδητοποιήσει τις υποχρεώσεις του απέναντι σε μια περιοχή σαν τη
δική μας, που κρύβει τόσους θησαυρούς.»
Εφημ: «Ρεθεμνιώτικα Νέα»
26/7/1996