Κρητική Επιθεώρηση 29/01/1982
Μια εκλεχτή ψυχή, μια θαυμάσια φυσιογνωμία, ένας σπουδαίος άνθρωπος, έφυγε τόσο ξαφνικά μόλις χθες από κοντά μας. Ο πρόωρος και ξαφνικός θάνατος της, σκόρπισε βαθειά λύπη και συντριβή στη Ρεθεμνιώτικη Κοινωνία που τόσο αγαπούσε, τάραξε την Ενορία μας που στο έργο της ήταν αφιερωμένη και σκόρπισε πόνο και συντριβή στην οικογένεια της.
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1926 από την θαυμάσια οικογένεια του δικηγόρου Χαρίλαου και Ελένης Πετυχάκη. Κατά την διάρκεια των Γυμνασιακών της σπουδών είχε την ευκαιρία να συνδεθεί με κύκλους ευσεβών και ευλαβικών προσώπων με υπεύθυνη τότε την αείμνηστη Ευαγγελία Μαραγκουδάκη. Δημιούργησε Κατηχητικούς κύκλους – ομάδες Χριστιανικές πάντα μέσα στο χώρο της Εκκλ/κής ζωής.
Το 1957 έρχεται σε γάμο μετά του αείμνηστου Γεωργίου Παπαδάκη δικηγόρου. Πιστή, ενάρετη, πρόθυμη και αφοσιωμένη σύντροφος. Στάθηκε δίπλα του με ηρωισμό και θυσία μέχρι την τελευταία του στιγμή. Απόχτησε μια εκλεκτή μονάκριβη κόρη την Ευαγγελία που ευτύχησε να δει τους αρραβώνες της με τον εξαίρετο επιστήμονα και άνθρωπο κ. Δημήτριο Φραγκιαδάκη.
Βαθειά ψυχικά καλλιεργημένη και αναγεννημένη, ζούσε έντονα την μυστηριακή ζωή της Εκ/σίας μας και τον παλμό της εποχής. Είπε το πρώτο ΝΑΙ στο κάλεσμα της ενορίας του Μητροπολιτικού μας Ναού, για την δημιουργία ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ κύκλου. Ανάλαβε την ευθύνη του και γίνηκε το βασικότερο στέλεχος του και η σπουδαία συνεργάτιδα των ενοριακών δραστηριοτήτων. Ήταν η καρδιά του Κύκλου. Η παρουσία της, ο ζήλος της, ο ενθουσιασμός της, η αγωνία της, το φωτεινό της παράδειγμα γέμιζαν την αίθουσα τελετών και φώτιζαν τις ψυχές όλων μας. Ψυχή απλή γεμάτη καλωσύνη και χρηστότητα, γεμάτη αγάπη και συμπόνοια βαθειά ταπείνωση, ευγενέστατη στους τρόπους, απαράμιλλη ευσεινηδησία, γεμάτη ζήλο μας άφησε την ανάμνηση του σωστού Χριστιανού και δημιούργησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Ακούραστη, υπεύθυνη, πνευματώδης, εξαίρετη δημιουργική, σεμνή, χαρισματούχος. Η αείμνηστη ΕΙΡΗΝΗ Γ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ ήταν ότι ζητά και λείπη από την εποχή μας. Ζωντανή τις επάλξεις τόσο στο οικογενειακό της περιβάλλον όσον στην Ρεθεμνιώτικη κοινωνία και ιδιαίτερα στην Ενοριακή μας ζωή και Εκκλησιαστική διακονία.
Βιάστηκε να φύγει στην αιωνιότητα. Πολλά προσφιλή της πρόσωπα την περίμεναν. Καλέστηκε από τον Κύριο για να πάριε τη θέση της στον Ουρανό. Ένα φως αγάπης, καλωσύνης, θυσίας, προσφοράς, έσβυσε. Η Ενορία του Μητροπολιτικού Ι. Ναού με τον θάνατό της στερήθηκε το βασικότερο στέλεχός της. Η Ρεθεμνιώτικη Κοινωνία έχασε ένα επίλεκτο μέλος της. Και η οικογένειά της η μονάκριβη κόρη της, ένα στυλοβάτη και βοηθό. Το Εκ/κο Συμβούλιο του Καθεδρικού Ναού, οι αδελφοί ιερείς, τα μέλη του ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ προσεύχονται στον Κύριο Ιησού, να χαρίση στην Οικογένεια της μεταστάσης παρηγοριά και να συγκαταριθμήση την ειρηνική ψυχή της μετά των δικαίων και Αγίων
Χαράλαμπος Καμηλάκης
Ιερεύς – Καθηγητής
ΨΗΦΙΣΜΑ
Ο Αγιογραφικός Κύκλος Γυναικών, της Ενορίας του Μητροπολιτικού Ι. Ναού πληροφορηθείς τον αιφνίδιο θάνατο της πρωτεργάτιδος και επίλεκτου υπεύθυνου μέλους του αείμνηστης ΕΙΡΗΝΗΣ Γ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ αποφάσισε τα εξής:
- Να παρακολουθήσει σύσσωμος ο Κύκλος την κηδεία της, που θα ψαλεί τον Μητροπολιτικό Ι. Ναό.
- Να προσφέρει το ποσόν των 2.000 δρχ. στο ίδρυμα Νεανική Εστία (Άγιος Τίτος).
- Να γίνει τη Δευτέρα 1-2-1982 πριν την καθιερωμένη ομιλία, στην αίθουσα τελετών της Ενορίας ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΑΦΙΕΡΩΣΗ για την προσωπικότητα και το έργο της μεταστάσης και τήρησης ενός λεπτού σιγής.
Το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος: Χαράλαμπος Καμηλάκης, Ιερεύς
Η Γραμματεύς: Ανδριανή Δρανδάκη
Κρητική Επιθεώρηση 31/01/1982
Αντίο Ειρήνη
Είναι μια κρύα νύχτα του Γενάρη. Έξω ο βοριάς λυσσομανά, ουρλιάζει και με μανία τρίζει τα παραθυρόφυλλα. Η βροχή πέφτει ραγδαία γεμίζοντας την πλάση μ’ ένα παράξενο μουρμουρητό. Η θάλασσα μουγκρίζει αφήνοντας ακατάληπτους αναστεναγμούς. Ένα παράξενο αλλόκοτο και κρύο σκηνικό. Από τις ποιο σημαδιακές στιγμές της ζωής μου. Κείνη η νύχτα ήταν η τελευταία συνάντηση, το τελευταίο σμίξιμο, μ’ έναν από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους του τόπου μας. Την Ειρήνη Παπαδάκη. Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου μπορεί ν’ αφήσει τόσο βαθιά σημάδια στην ψυχή αυτών που μένουν.
Η γνωριμία μας έγινε στο ξεκίνημα μιας από τις αποφασιστικότερες στιγμές της ζωής του πιο λατρευτού της ανθρώπου, της κόρης της. Όταν έμπαινα στο κατώφλι της πόρτας της, ένοιωθα μεγάλη αγωνία, γιατί θα συναντούσα έναν άνθρωπο που οι τόσοι έπαινοι που άκουγα γι’ αυτόν, τον είχαν κάνει, στη φαντασία μου, απρόσιτο. Έμεινα σχεδόν εμβρόντητη όταν είδα δυο χέρια να με σφιχταγκαλιάζουν και μια απαλή βαθιά και ζεστή φωνή να μου λέει «Καλωσόρισες παιδί μου». Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν αντηχήσει στ’ αυτιά μου, τόσο αληθινά αυτά τα λόγια. Όταν σήκωσα το βλέμμα και τον αντίκρισα, μπόρεσα να διακρίνω τον τρόπο με τον οποίο η Αρχοντιά, η Ευγένεια, η Καλωσύνη, μα πάνω απ’ όλα η Αγάπη, αντικατοπτρίζεται σ’ ένα μόνο βλέμμα. Αυτό ήταν. Το δέσιμο είχε γίνει.
Τι να πρωτοθυμηθώ από τότε; Τις ατέλειωτες ώρες, τις γεμάτες γέλια και χαρά που περνούσαμε τα κρύα χειμωνιάτικα απογευματινά – ράβοντας εμείς τα κοριτσόπουλα μ’ εκείνη ανάμεσα μας να στριφογυρνά σαν εκείνες τις παλιές, τις μυθικές σχεδόν αρχόντισσες. Μια ατέλειωτη κι αστείρευτη πηγή, γεμάτη γνώσεις, πείρα μα πάνω απ’ όλα αισθήματα. Ή μήπως ν’ αναδυθούν από τα βάθη της θύμησης οι ατέλειωτες εκείνες συζητήσεις που κάναμε, πότε στην κουζίνα και πότε στη βεράντα του σπιτιού της το καλοκαίρι. Ήταν εκείνες οι στιγμές απ’ αυτές τις λιγοστές τις μετρημένες στα δάχτυλα που σε κάνουν να νοιώθεις, το πόδια σου να πατούν σταθερά στη γη μα την ψυχή σου να φτάνει στον ουρανό.
Τι να πρωτοθυμηθώ από σένα Ειρήνη. Καταφύγιο σ’ είχα κάποτε ονομάσει και είχες τόσο γελάσει λέγοντας «Πόσα πολλά κρύβετε μέσα σας εσείς τα νέα παιδιά, «τα βλαστάρια». Έτσι μας έλεγες, μ’ αυτό το γέλιο σου, μ’ αυτή τη ματιά σου την τόσο καθάρια με την καρδιά σου την τόσο μεγάλη. Κάθε φορά που βρισκόμουν κοντά σου, ένοιωθα μια παράξενη σιγουριά. Και μιλούσα, σου μιλούσα ασταμάτητα και συ μ’ άκουγες χωρίς να μιλάς μ’ ένα παράξενο χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό σου. Και ένα καλοκαιρινό δειλινό που καθισμένη στην βεράντα σου, έκλαιγα νοιώθοντας τόσο μα τόσο αδύναμη, ένοιωσα το χέρι σου ν’ αγγίζει την ψυχή μου καθώς έλεγες. «Πίσω από κάθε μουντό δειλινό βρίσκεται μια φωτεινή αυγή». Και πόσο δίκιο είχες. Τότε το πίστευα γιατί τολεγες εσύ, αργότερα τόζησα και τόνοιωσα και σ’ ένοιωσα ακόμα πιο πολύ.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τ’ απόγευμα στις 28 Οχτώβρη 81 που παρακινούμενη από μίαν αναπάντεχη ορμή σου τηλεφώνησα να με πάρεις μαζί σου στην λιτανεία που κάθε χρόνο γίνεται στην πόλη μας. Και ξαφνικά καθώς περνούσαμε τη λεωφόρο και φτάναμε στο τέρμα της, έχοντας πάνω απ’ το κεφάλι μας, ένα γκρίζο φθινοπωριάτικο ουρανό και μιαν ατμόσφαιρα ολόγυρα μας επιβλητική, γύρισα και σούπα «Πόσο θάθελα τώρα να γράψω». Και γεμάτη γαλήνη μου είπες «Πόσο μου μοιάζεις» Κι ένοιωσα τόσο περήφανη τότε…
Και τώρα, που είσαι τώρα; Σ’ ένα κρύο κρεβάτι, νεκρικό. Και γω καθισμένη στο γραφείο σου, ακουμπισμένη πάνω σ’ ένα από τα πλημμυρισμένα από συναισθήματα και σκέψεις τετράδια σου, γράφω, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το μεγαλύτερο δεινό στον άνθρωπο είναι ο θάνατος. Τώρα πως θ’ αναπληρωθεί το κενό που άφησες; Ποιος είναι τόσο απέραντα μεγάλος και ασύλληπτα Αληθινός για να το καλύψει; Κανένας. Θα μείνει βαθιά για να μείνει χαραγμένη η μορφή σου στη μνήμη μας και να παραμείνουν αιώνια μέσα μας τα λόγια του μεγάλου Κρητικού συγγραφέα «Είμαστε μεις οι θνητοί το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας και χτίζουμε πάνω στην άβυσσο ένα νησί». Και καθώς μαζί με τη θύμηση σου τα λόγια αυτά θα πλημμυρίζουν το είναι μου αυθόρμητα θα προβάλλει στο μυαλό μου η φράση κάποιου μεγάλου Λατίνου συγγραφέα.
«ΣΚΙΑ ΟΝΕΙΡΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
Κρητική Επιθεώρηση 19/02/1982
Εύα Απ. Φραγκιαδάκη
Στη μνήμη της Ειρήνης Πετυχάκη – Παπαδάκη
Όταν πληροφορήθηκα πως η Ειρήνη Πετυχάκη – Παπαδάκη «έφυγε για πάντα», ένοιωσα κάτι συγκλονιστικό από θλίψη και στενοχωρήθηκα πραγματικά, για την τόσο ξαφνική απώλεια της. Την είχα γνωρίσει στα χρόνια της εφηβείας μου, ως Ομαδάρχισσα μου, στην Ομάδα του Κατηχητικού που ήμουν μέλος.
Σήμερα, σε ώριμη πια ηλικία, μπορώ να πω, πως η Ειρήνη Πετυχάκη – Παπαδάκη με είχε ευαισθητοποιήσει στην αγάπη μου για τον άνθρωπο και το παιδί και το επάγγελμα που διάλεξα ν’ ακολουθήσω στα δεκάξι μου χρόνια, δεν ήταν μια λύση ανάγκης, αλλά ακολούθησα τις κλίσεις μου, που είχαν καλλιεργηθεί στην Ομάδα του Κατηχητικού, με υπεύθυνη την Ειρήνη Πετυχάκη – Παπαδάκη.
Αν υπήρχε τρόπος, να επικοινωνήσω σήμερα με τα τότε «Ομαδόπουλα» θα συμφωνούσαμε όλες, πιστεύω, πως η Ειρήνη Πετυχάκη – Παπαδάκη, ήταν μια προσωπικότητα, με ευδιάκριτες πλούσιες νοητικές δυνατότητες και με πνευματικό «πλάτος». Πίσω από την απλότητα και μετριοφροσύνη της, κρυβότανε πολλή ψυχική λεπτότητα και έμφυτη ευγένεια.
Θυμάμαι, πως μιλούσε πηγαία και αισθαντικά και κρατούσε στην έκφραση της μια λιτότητα. Είχε μια έκδηλη δυνατότητα να ψυχολογεί και να κατανοεί σωστά τα νιάτα, με αβίαστη παραδοχή κι ένα πηγαίο ενδιαφέρον. Είχε ένα ιδιαίτερο ανεπτυγμένο αισθητήριο για τα ψυχολογικά κίνητρα της συμπεριφοράς των ατόμων και ήταν ευαισθητοποιημένη σε «ερεθίσματα» που της δημιουργούσαν μια αξιόλογη συναισθηματική συμμετοχή στο πλησίασμα της στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να δημιουργεί εμπιστοσύνη και σεβασμό για το άτομο της. Η αντιμετώπιση των ανθρώπινων αδυναμιών, δεν έπαιρνε στη δική της περίπτωση την έννοια της επιείκειας, αλλά αντίθετα της πραγματικής κατανόησης.
Άτομο, με ιδιαίτερες αντιληπτικές ικανότητες, είχε την δυνατότητα αναλυτικής και συνθετικής σκέψης, αυτογνωσία, συνέπεια, ωριμότητα και μπορούσε να αναπτύξει με την ευαισθησία της οξεία κρίση και παρατήρηση. Την διέκρινε, ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης και οι σκέψεις της, ήταν αποτέλεσμα εσωτερικής διεργασίας. Προικισμένο άτομο, με ανεπτυγμένο ήθος, ακεραιότητα χαρακτήρα, ιδεολόγος, ενέπνεε εμπιστοσύνη με την θετικότητα που αντίκρυζε ανθρώπους, συνθήκες, προβλήματα. Είχε μυαλό και ευαισθησία με «διαστάσεις». Κοινωνική και πρόσχαρη, με προσωπική άνεση, κέρδιζε τον συνομιλητή της με το βάθος και την σοβαρότητα της προσωπικότητας της, μα και με την άνεση που είχε να «δέχεται» τους ανθρώπους όπως είναι και γιατί εξέφραζε με σαφήνεια και απλότητα τα πιστεύω της και τις ιδέες της. Ευχάριστη προσωπικότητα, με θέρμη και ικανότητα επαφής, κέρδιζε την εμπιστοσύνη και την αγάπη των φίλων της με το πηγαίο και γνήσιο ενδιαφέρον της για όλους. Θερμός, ζωντανός, έξυπνος, φιλοπρόοδος και καλλιεργημένος άνθρωπος, προερχότανε από υψηλή στάθμη πολιτιστικό επίπεδο, οικογένειας και περιβάλλοντος, με αρχές και παραδόσεις και έφερε μαζί της όλες τις ενδείξεις μιας καλής οικογενειακής ζωής.
Εκφράζω τα πιο θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στη μοναχοκόρη της και το άμεσο συγγενικό της περιβάλλον και εύχομαι νάναι ελαφρύ το χώμα της Ρεθεμνιώτικης γης μας που την σκέπασε. Ζωή σε όλους μας, να θυμόμαστε την Ειρήνη Πετυχάκη – Παπαδάκη. Ναι, θα την θυμόμαστε.
Ευαγγελία Ιερωνυμάκη
Κοινωνική Λειτουργός
Αθήνα
Κρητική Επιθεώρηση 03/02/1982
ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Κτυπούν καμπάνες οι ουρανοί
τα σήμαντρα βαρούνε
Αρχάγγελοι και Άγγελοι
μια λειτουργιά αρχινούνε.
Κι Άγιοι εξεπλάγησαν
την Παναγιά ρωτούνε
-Σαν τι Παρθένα μας γλυκειά
είν’ η Γιορτή ετούτη;
Κι εκείνη τους απάντησε
είναι γιορτή μεγάλη,
έρχεται κόρη απ’ τη γη
έρχεται η Ειρήνη
Έχει ειρήνη στη ματιά
γαλήνη στην ψυχή της
Ήταν δασκάλα του καλού
της ελεημοσύνης
Πάλι ρωτούν οι Άγιοι
ποια θέση να της δώσουν
και κείνη τους απάντησε:
Ανοίξτε πύλη ολόχρυση
δώστε της χρυσό θρόνο
να ξαποστάσει από τη Γη
πούρχεται κουρασμένη… Χρυσούλα (Τζώνη) Βασιλάκη
Κρητική Επιθεώρηση 07/03/1982
Αφιέρωμα στην μνήμη Ειρήνης Γ. Παπαδάκη
Συμπληρώνονται σήμερα 40 μέρες από το θάνατο της αλησμόνητης συμπολίτισσας Ειρήνης Παπαδάκη, που τόσο πρόωρα έφυγε. Αντί άλλου μνημοσύνου δημοσιεύομε σήμερα την επιμνημόσυνη ομιλία που έγινε κατά την πρώτη μετά το θάνατο της συνάντηση που έγινε στην αίθουσα του Αγίου Αθανασίου από τους Κύκλους του «Ελληνικού Φωτός» που η Ειρήνη Παπαδάκη υπήρξε ιδρυτικό μέλος και η κύρια εμψυχώτρια τους μέχρι την ημέρα του θανάτου της.
Επίσης δημοσιεύουμε το ποίημα της κ. Ευθυμίας Ζουρμπάκη αφιερωμένο στην μνήμη της Ειρήνης Παπαδάκη που διαβάστηκε στην ίδια συνάντηση.
Με απέραντη συντριβή και οδύνη αντιμετωπίσαμε όλες μας τον ξαφνικό και αναπάντεχο θάνατο της αγαπημένης Ειρήνης. Ο πρόωρος θάνατος της μας συνεκλόνισε βαθύτατα, γέμισε με πόνο τις καρδιές ανέστειλε όλες τις άλλες σκέψεις μας θαρρείς και την περιμέναμε αθάνατη, γιατί ποτέ δεν είχαμε σκεφθεί ότι μπορεί να μας λείψει μια μοιραία μέρα. Ο ξαφνικός θάνατος της Ειρήνης μας βρήκε ψυχολογικά απροετοίμαστες και θα είναι δύσκολο να συνέλθουμε από τέτοιο συγκλονιστικό αποχωρισμό, στερημένες όπως θάμαστε για πάντα από τη σεμνή ευγενική και ζεστή παρουσία της. Γιατί η Ειρήνη ήταν μια σπάνια ύπαρξη στολισμένη με άπειρες ψυχικές και πνευματικές αρετές, χριστιανική πίστη, φρόνηση, σοφία, φιλανθρωπία, σεμνότητα, ανεξικακία, ταπεινοφροσύνη και αυταπάρνηση. Όλα αυτά τα ηθικά στοιχεία συμπυκνωμένα και συνταιριασμένα στην προσωπικότητα της Ειρήνης συνέπεσαν και αποτελούσαν μια πολυσύνθετη και πολυδιάστατη γυναικεία μορφή.
Η Ειρήνη από νεαράς ηλικίας, με την έμφυτη θρησκευτικότητα της προτίμησε να προσέλθει μαθήτρια στο χριστιανικό έργο, κοντά στην αξέχαστη και εξαίρετη καθοδηγήτρια του χριστιανισμού Ευαγγελία Μαραγκουδάκη. Δεν θέλησε να ακολουθήσει την κοσμική ζωή όπως θα έκανε κάθε άλλη αρχοντοπούλα του παλιού καλού Ρεθέμνου όπως ήταν εκείνη. Ανεπίληπτη με υψηλό ήθος και πανέξυπνη στάθηκε μετά το θάνατο της Ευαγγελίας Μαραγκουδάκη η ρυθμίστρια δύναμη που κατόρθωσε πάντοτε βέβαια με την βοήθεια της Εκκλησίας να συνεχίσει την λειτουργία της Χριστιανικής Κίνησης στο Ρέθυμνο. Έκτοτε δοσμένη ολόψυχα στην υπηρεσία του Χριστού γίνεται κατηχήτρια στα Κατηχητικά σχολεία της πόλης μας, ομαδάρχης στις χριστιανικές ομάδες, κυκλάρχης στους κύκλους των Ακτίνων, τακτική ομιλήτρια, συνυπεύθυνη στον Αγιογραφικό κύκλο της ενορίας της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και υπεύθυνη στους κύκλους του ελληνικού φωτός. Αυτές είναι λίγες από τις δραστηριότητες της που μπορώ να αναφέρω τώρα.
Τρεις χριστιανικές αρετές της Ειρήνης είναι απαραίτητο να ξεχωρίσω:
Την δυνατή και βαθιά πίστη της προς τον αληθινό θεό. Μια πίστη φλογερή και αέναη που την αντλούσε από θεϊκή άσβεστη φλόγα που έκαιγε μέσα της και που την συντηρούσε με την διαρκή μελέτη της Αγίας Γραφής. Διάβαζε επίσης πολύ και μελετούσε όλα τα βιβλία που είχε εκδώσει η Ένωσις Χριστιανών Επιστημόνων Ελλάδος, και το δημιούργημα της είναι οι κύκλοι του Ελληνικού Φωτός. Η ακλόνητη χριστιανική πίστη της κυριάρχησε στη ζωή στα έργα και στις σκέψεις της και την ανέδειξε σε μια ευσεβή ευλαβική και εξαίρετη χριστιανή.
Άλλη αρετή της Ειρήνης ήταν η θερμή αγάπη της προς την εκκλησία, το σώμα του χριστού όπως την αποκαλεί ο Απόστολος Παύλος. Ο δε ιερός Αυγουστίνος υποστηρίζει ότι η εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες. Η Ειρήνη με όλη την δύναμη της βοηθούσε την εκκλησία στο έργο της Χριστιανικής διδασκαλίας. Στην εκκλησία προσήρχετο με ιερό δέος και με βαθιά κατάνυξη παρακολουθούσε τις λειτουργίες τους εσπερινούς τις παρακλήσεις και μετείχε τακτικά της θείας ευχαριστίας. Από την θερμουργό δύναμη της εκκλησίας αντλούσε καρτερία για να υπομένει τις δυσκολίες που τόσο πολλές της είχε επιφυλάξει η ζωή.
Η τρίτη χριστιανική αρετή της Ειρήνης ήταν η αγάπη της προς τον πλησίον και η αφοσίωση της στο καθήκον για να υπηρετεί τους άλλους. Με αυταπάρνηση και αυτοθυσία έκανε το καθήκον της και με χριστιανική αγάπη και κατανόηση έκρινε πάντα τους ανθρώπους. Και πιστεύω απόλυτα ότι ποτέ της δεν είχε κακολογήσει κανένα άνθρωπο. Είχε την ιδιότητα να εφαρμόζει πιστά το «Αγαπάτε αλλήλους» και είχε πάντα μια ιδιαιτερότητα η στοργή της και η τρυφερότητα που μας τύλιγε όλες ανεξαιρέτως, και το άγρυπνο ενδιαφέρον της για τα προβλήματα των άλλων που γινόταν και δικά της προβλήματα.
Για την Ειρήνη πρέπει να ειπωθούν πολλά. Άνθρωποι με πείρα και γνώση πρέπει να αναλύσουν τη προσωπικότητα της και να φέρουν στην επιφάνεια το μήνυμα που έστελνε η χριστιανική ζωή της. Η σιωπή γύρω απ’ αυτό το μήνυμα θα ήταν άγονη και στείρα, γιατί το φωτεινό παράδειγμα της μπορεί και πρέπει να φωτίσει και να οδηγήσει. Τέτοιες φωτεινές παρουσίες τις έχουν μεγάλη ανάγκη οι σύγχρονοι καιροί.
Θα ήθελα ακόμα να πω λίγα λόγια για τις συγγραφικές ικανότητες και δυνατότητες της Ειρήνης. Η Ειρήνη ήξερε να γράφει και να περιγράφει μ’ ευχέρεια ότι την συγκινούσε και την εντυπωσίαζε. Μπορούσε να εκφράσει τις σκέψεις της με το γράψιμο και τα τελευταία χρόνια, πολύ συχνά διαβάζαμε τα πετυχημένα άρθρα της στο Ρεθεμνιώτικο τύπο. Επίσης είχε ασχοληθεί με λαογραφικές εργασίες. Με γλαφυρότητα και χάρη περιέγραφε τα ωραία ήθη και έθιμα πολλών φημισμένων χωριών. Ήταν οι αναμνήσεις της από τη ζωή των καλοκαιρινών διακοπών. Η Ειρήνη είχε επίσης το μεγάλο χάρισμα της συναρπαστικής ομιλήτριας. Οι ομιλίες και οι διαλέξεις της γοήτευαν πάντα το ακροατήριο της. Αλλά εμείς είχαμε την τύχη να την έχομε αποκλειστική ομιλήτρια, μέχρι σήμερα στον κύκλο μας. Εκείνη ανέπτυσσε τα θέματα και μας τα πρόσφερε με την χαρακτηριστική της ευγένεια την στοχαστική της σκέψη.
Η αγαπημένη μας Ειρήνη όμως δεν είναι πια ανάμεσα μας. Έφυγε ήρεμα ειρηνικά με την αίσθηση της ικανοποίησης ότι επιτέλεσε στο ακέραιο το χρέος της σαν χριστιανική, σύζυγος και μητέρα. Το κενό που μας αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο και η έλλειψη της μας προκαλεί δέος για την δυνατότητα της συνέχισης της μεγάλης προσπάθειας της. Μας αφήνει όμως το μεγάλο φωτεινό παράδειγμά της υπόδειγμα και οδηγό για να συνεχίσουμε με την ίδια ψυχική ενότητα και αγάπη το ωραίο έργο της. Η εκπλήρωση αυτού του χρέους είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμούμε την μνήμη της Ειρήνης και να την διατηρούμε πάντοτε ζωντανή ανάμεσα μας.
Στην Ειρήνη μας
Ειρήνη! Του τόπου μας
εσύ πολύτιμο διαμάντι
όλοι δικοί και φίλες σου
σε έχομε καμάρι
Ήσουνα δώρο του Θεού
σταλμένο απ’ τα Ουράνια
και όλες μας σε είχαμε
σαν δεύτερη μας μάνα
Ήσουν υπέροχη ψυχή
γεμάτη καλοσύνη,
και όλες τις χάρες που ο Θεός
στους εκλεκτούς του δίνει.
Αγάπησες τον Κύριο,
δόξαζες τ’ Όνομα Του
κι έκανες πράξι στη ζωή
τ’ άγιο θέλημά του.
Τις χάρες βλέπαμε σε σε,
πνεύμα σπινθιροβόλο,
θάρρος, ειρήνη και χαρά
ακόμα και στον πόνο.
Απλότης και ταπείνωσι
στόλιζαν τη ζωή σου
που ήτο ένα δόσιμο
εις την αποστολήν σου
Αλήθεια τι αφωσίωσι
στον άνδρα, στην μητέρα,
και στην αγαπημένη σου
μοναχοθυγατέρα.
Κι’ επέρασες μπόρες πολλές
μα παλληκάρι εστάθης,
γιατί το χέρι του θεού
μ’ εμπιστοσύνη εκράτης
Σε όσους εγονάτιζαν
τους έδινες το χέρι
για να σταθούν πάλι ορθοί,
ως ο Θεός το θέλει.
Μα τώρα ο Κύριος τ’ Ουρανού
σε πήρε από κοντά μας
και μεις μεγάλο νιώθουμε
πόνο εις την καρδιά μας.
Απλά του απευθύνουμε
μια δέησι εμείς όλοι,
να σ’ έχη πάντα δίπλα Του
σ’ ολόφωτο περβόλι.
Εκεί να το δοξολογεί
η ψυχή σου μ’ ευφροσύνη
και μια παράκλησι θερμή
για μας να τ’ απευθύνη
Να μας φωτίζει η Χάρις Του
μη μας εγκαταλείψη
στου έργου την συνέχεια,
όπως μας έχει δείξει.
Ευθυμία Στ. Ζουρμπάκη