Ειρήνη Γρηγοριάδου: Άξια Ρεθεμνιώτισσα από τις πιο σημαντικές της εποχής της

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΑΤΙΜΗΤΗ ΔΡΑΣΗ

Ειρήνη Γρηγοριάδου: Άξια Ρεθεμνιώτισσα από τις πιο σημαντικές της εποχής της
• Ανεπανάληπτα τα κείμενά της με μουσικοκριτικές
Από τις γυναίκες που άφησαν εποχή και η Ειρήνη Γρηγοριάδου. Όσοι τη γνώρισαν έχουν να πουν για το δυναμισμό και την καλλιέργειά της.
Ήταν η μοναδική που έγραφε τόσο προσεγμένες μουσικές κριτικές και δεν είναι τυχαίο ότι οι λόγιοι εκείνης της εποχής την χαρακτήριζαν «Αθηνά Σπανούδη του Ρεθύμνου».
Και σε ποιον κοινωνικό τομέα δεν είχε ασχοληθεί με επιτυχία. Και που δεν είχε αφήσει φωτεινή πορεία στο διάβα της. Είναι ξεχωριστή τιμή για μένα να την παρουσιάζω σήμερα στους νεώτερους. Γιατί πήρα πολλά και από εκείνη, έμαθα περισσότερα και κυρίως υπομονή και απαντοχή όταν η ζωή γίνεται σκληρή απέναντί μας.
Η Ειρήνη Γρηγοριάδου γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1907. Ήταν κόρη του Νίκου και της Άννας Σταυρουλάκη. Τρία ακόμα παιδιά είχαν να καμαρώνουν οι γονείς. Δυο γιους και μια κόρη, την Δανάη, την μετέπειτα επιφανή φιλόλογο που τίμησε την εκπαίδευση και με το συζυγικό της επώνυμο Φιλιώτου αναφέρεται πάντα με ιδιαίτερο σεβασμό.
Για τη Δανάη τους η Ειρήνη καμάρωνε περισσότερο από όλους. Κι όταν κάποιος επαινούσε κείμενο ή δράση της έλεγε πάντα «Η Δανάη το έκανε καλύτερα», «Σαν την Δανάη κανένας…».
 
Διψούσε για γνώση
Τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στο Ρέθυμνο, ενώ παράλληλα έπαιρνε μαθήματα βιολιού, γαλλικών και ζωγραφικής. Βιολί της δίδαξε ο μουσικός Αχιλλέας Γέροντας σε μία αίθουσα που το Λύκειο Ελληνίδων είχε νοικιάσει για τον σκοπό αυτό, στην οδό Αρκαδίου. Να θυμίσουμε ότι την εποχή που αναφερόμαστε το Λύκειο δεν διέθετε τότε ιδιόκτητο κτίριο. Είχε πάθος με τη μουσική. Και εκτός από την πρώτη συμφωνική ορχήστρα που δημιούργησε ο Μπάμπης Πραματευτάκης πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες και στο Ωδείο Ρεθύμνου μέσα από τις δραστηριότητες του Συνδέσμου για τη Διάδοση των Καλών Τεχνών.
Περίφημες ήταν οι διαλέξεις της γύρω από θέματα μουσικής, ενώ έδινε και ρεσιτάλ με την επίσης αξέχαστη Ρεθεμνιώτισσα Αντιγόνη Βαρούχα που έπαιζε επίσης βιολί και τραγουδούσε εξαιρετικά.
Ανήσυχη καλλιτεχνική φύση αναζητούσε και άλλες διεξόδους έκφρασης. Οι γονείς της, που ήθελαν για όλα τους τα παιδιά ευκαιρίες να διευρύνουν τους πνευματικούς του ορίζοντες, άκουσαν με ενδιαφέρον την επιθυμία της να πάρει και μαθήματα ζωγραφικής. Και την έστειλαν στην καλύτερη εκείνης της εποχής δασκάλα. Ήταν η Αθηνά Καφφάτου. Φυσικά σαν όλες τις αρχοντοπούλες της εποχής διδάχτηκε και Γαλλικά εκτός από το μάθημα του σχολείου. Ιδιαίτερα της έκανε ο Εμμανουήλ Σωτήρχος.
 
Πρότυπο για συλλογική προσφορά
Η μητέρα της Άννα ήταν εκείνη που την έφερε κοντά στην συλλογική δράση. Ενεργό μέλος του Συλλόγου των Κυριών, ενέπνευσε και στα παιδιά της την αγάπη για την κοινωνική προσφορά.
Η μόρφωσή της, ζηλευτή για την εποχή, συνέβαλε να διοριστεί στο δημόσιο. Υπηρέτησε 35 χρόνια στη Νομαρχία Ρεθύμνου και ήταν υπόδειγμα υπαλλήλου. Καλλιγράφος και άριστη στη διατύπωση γινόταν πάντα το δεξί χέρι κάθε Νομάρχη.
Ακόμα κι όταν όλα άγονταν και φέρονταν από τις σχέσεις με πολιτικά γραφεία, η Ειρήνη Γρηγοριάδου, κατάφερνε να ανέρχεται την κλίμακα της ιεραρχίας με τις δικές της δυνάμεις.
Δεν χαριζόταν σε κανέναν και δεν δίσταζε να υπερασπιστεί με σθένος τα δικαιώματά της χωρίς να καταφεύγει σε πολιτικά μέσα.
Κάποτε κινδύνευε να χάσει βαθμό στην ιεραρχία από κάποιο λάθος ή παράλειψη να φτάσει το αίτημά της αρμοδίως. Δεν έχασε καιρό. Πήρε το πλοίο, αδιαφορώντας για τις καιρικές συνθήκες, πήγε στο υπουργείο και απαίτησε να αξιολογηθεί το αίτημά της. Με τον τρόπο που ήξερε να επιβάλλει το σεβασμό νίκησε και πάλι.
Γύρισε στο Ρέθυμνο την επομένη με την προαγωγή της στην τσέπη. Αυτό μου το διηγήθηκε η ίδια όταν κάποτε θέλησε να μου ανεβάσει το ηθικό σε μια παρόμοια περίπτωση να χάσω τα δικαιώματά μου γιατί κάποιος άλλος είχε ισχυρό πολιτικό μέσον στην ΕΡΤ. Ακόμα έχω στο νου μου τα λόγια της και της οφείλω ότι μου έδωσε δύναμη να διεκδικήσω και να δικαιωθώ κι ας μην είχα πολιτικές πλάτες να στηριχθώ.
Από τη Νομαρχία έφυγε με τα βαθμό του Τμηματάρχη Α’ και με περγαμηνές, καθώς κανένας δεν άφηνε το γραφείο της χωρίς να εξυπηρετηθεί.
 
Μια όμορφη οικογένεια
Όμορφη και σαν άνθρωπος ήταν μια νύφη περιζήτητη. Εδώ στάθηκε τυχερός ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης, που είχαμε παρουσιάσει σε παλαιότερο αφιέρωμα. Ο εξπέρ της ζαχαροπλαστικής με τα φημισμένα γαλακτομπούρεκα.
Η Ειρήνη αποδείχτηκε άριστη νοικοκυρά, εξαίρετη σύζυγος και μια υπέροχη μητέρα για τις κόρες της Μαρίτα και Άννα.
Έκανε τη νύχτα μέρα για να μην υστερήσει σε κανένα τομέα. Και από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που διέθετε δεν παρέλειπε να ασχολείται με τα κοινά.
Είχε πάντα έγνοια της τα παιδιά, που δεν είχαν τα μέσα να σπουδάσουν, τα ορφανά και τα άπορα. Η φίλη της Βιργινία Τσουδερού αρκετές φορές δεχόταν τις πιέσεις της για να καλυφθούν δομές που εξυπηρετούσαν παρόμοιες καταστάσεις.
Ποιος από τους παλιούς δεν θυμάται τον αγώνα της για το Κέντρο Νεότητας και όχι μόνο. Η Μαρία Λιονή και η Βιργινία Τσουδερού με τον αξέχαστο παπα-Γιάννη Πίτερη ήταν οι αφοσιωμένοι συνοδοιπόροι στον αγώνα αυτό.
Πολλές φορές γυρίζοντας στο σπίτι γέμιζε ενοχές θεωρώντας ότι στέρησε από την οικογένειά της κάτι. Ένα χαμόγελο όμως από το Θεόδωρό της ήταν αρκετό να την καθησυχάσει.
«Να συμμετέχεις της έλεγε. Αφού σ’ ευχαριστεί και φέρνεις αποτέλεσμα γιατί μου στενοχωριέσαι;».
Με αυτή την ενθάρρυνση συνέχισε το έργο της.Αν και νιόπαντρη είχε λάβει μέρος ενεργό και στη «Φανέλα του Στρατιώτη» το 1940.
Όπως μου έλεγε όμως το Λύκειο Ελληνίδων ήταν ο χώρος που την ενέπνεε πάντα.
Από τον Μάρτιο του 1958 μέχρι το 1994 που δεν μπορούσε πια να προσφέρει λόγω ηλικίας ήταν από τα πιο δραστήρια μέλη του ιστορικού σωματείου.
Αξέχαστες οι συμμετοχές της στην Σχολή Γονέων του Λυκείου μας. Εκεί δίδαξε Οικογενειακή ψυχολογία με την Ιωάννα Βαλαρή και την Κατίνα Χαλκιαδάκη και το 1980 «Ψυχολογία του Γάμου».
Ο άνθρωπος που είχε πάντα πρότυπο για να παροτρύνει τους νέους για δημιουργία ήταν ο επιφανής συμπολίτης με την σπουδαία πολιτιστική δράση Βαγγέλης Στεφανάκης. Η Ειρήνη ήταν από τους πιο θερμούς υποστηρικτές των ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΝΕΙΑΤΩΝ του και με τις θαυμάσιες κριτικές της αναδείκνυε τις εκδηλώσεις του Συλλόγου.
Ακόμα όμως και σε βαθιά γεράματα δεν έμενε μακριά από πολιτιστικά γεγονότα. Με τη στήριξη των θυγατέρων της που ήταν πάντα η σκέψη της και ο παλμός της καρδιάς της συμμετείχε παντού. Θυμόμαστε να είναι πάντα στις συναυλίες του Μπάμπη Πραματευτάκη, ενώ δεν έλειπε ποτέ από τις πρόβες της Μικτής Ρεθεμνιώτικης Χορωδίας. Κι αλίμονό μας όταν την ώρα του μαθήματος δείχναμε απείθεια στη δασκάλα μας την κ. Δανάη, που η Ειρήνη εκτιμούσε βαθύτατα. Όπως και τη Ρίτσα Καρνιωτάκη άλλωστε. Δεν έχανε επίσης διάλεξη του κ. Κωστή Ηλ. Παπαδάκη που θαύμαζε ιδιαίτερα.
Τίμησε τα σωματεία που συμμετείχε αλλά και την τίμησαν. Εκείνη έστειλε το Λύκειο Ελληνίδων ως εκπρόσωπο σε Πανελλήνια Συνέδρια Καλαμάτας και Ηρακλείου.
Κι εκείνη έστειλαν από το Σύνδεσμο Καλών Τεχνών για να παραλάβει το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για τα 50 χρόνια δράσης του φορέα.
Η ζωή δεν της χαρίστηκε. Και κάποτε ήπιε ένα πικρό ποτήρι με τη στωικότητα μιας βαθιάς χριστιανικής αντίληψης. Μα δεν γονάτισε ποτέ. Έμενε δυνατή για να δίνει κουράγιο. Ήταν πάντα μέσα στην καρδιά μας και η ζωή της πρότυπο για μας.
Κάποια στιγμή η αγαπημένη μας Κυρία Ειρήνη δεν φαινόταν πουθενά. Και μια μέρα πληροφορηθήκαμε το θάνατό της κοντά στο κατώφλι του αιώνα ζωής της .Ήταν 28 Νοεμβρίου 2006.
Ευτυχώς είχαμε συλλέξει σαν Πολιτιστικό Ρέθυμνο τα άρθρα της και δυο συνεντεύξεις σε φορέα μας και στο Λύκειο Ελληνίδων που έδωσε στις Κυρίες Χαρά Ζαχαράκη και Μαριέτα Εκκεκάκη. Έτσι έχουμε αρκετά στοιχεία για τη σπουδαία αυτή γυναίκα που τίμησε τον τόπο της και άφησε παρακαταθήκες σημαντικές για την πολιτιστική ζωή του Ρεθύμνου.

Αφήστε μια απάντηση