Γόνος πολυμελούς οικογένειας, μεγαλωμένος μέσα στη φτώχεια και τη βιοπάλη, με βαθιά την έφεση στα γράμματα, που, όμως, ήρθε ο πόλεμος τού ’40 να την ανακόψει και να γκρεμίσει τα όνειρά του και τη λαχτάρα του για σπουδές και παραπέρα παιδεία. Ο λόγος για τον γνωστό Ρεθεμνιώτη ταχυδρόμο της δεκαετίας του ’70 (από τότε, τουλάχιστον, εγώ, προσωπικά, τον ενθυμούμαι) κ. Δημήτρη Ι. Απανωμεριτάκη, που παρουσίασε πρόσφατα, και μας έκανε τιμητικά αποδέκτες, την αυτοβιογραφική παρουσίαση της ζωής του, σε μια προσεγμένη έκδοση 250 σελίδων, με τον τίτλο: «Η πορεία μιας ζωής».
Ανήλικος ο κ. Απανωμεριτάκης, παιδί μόλις 15-16 ετών, μα ψυχωμένος και με άδολη και καθάρια αγάπη για την πατρίδα, προσέτρεξε κι έλαβε μέρος στην ηρωική αντίσταση των Κρητικών κατά την επική εκείνη Μάχη της Κρήτης κατά των Γερμανών και συνέχισε να μετέχει στα πολεμικά γεγονότα του τόπου για μια κοντά δεκαετία, μέχρι και το τέλος των αδελφοκτόνων συγκρούσεων (1946- 49) που ακολούθησαν. Έτσι, ο κ. Απανωμεριτάκης μας διηγείται με τρόπο γνήσιο και αυθεντικό τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου αυτής, βιωμένα από πρώτο, κατάπρωτο χέρι. Χαρακτηριστικά- όπως ο ίδιος διηγείται αλλά και άλλοι σε κείμενά τους που αναδημοσιεύει- έφηβο τον έστησαν στο απόσπασμα οι Γερμανοί και σώθηκε, ως εκ θαύματος, την τελευταία στιγμή, γιατί επιχείρησε να κλέψει όπλα από τον γερμανικό καταυλισμό που βρισκόταν πάνω από το Μιξόρρουμα Αγίου Βασιλείου. Αυτήν την ως εκ θαύματος σωτηρία του ο κ. Δημ. Απανωμεριτάκης τη θεώρησε οφειλή και την ανταπέδωσε χρεωστικά κι εκείνος με τη σειρά του, αργότερα, σε άλλην ευκαιρία (κατά την οποία είχε την προς τούτο δικαιοδοσία), σε αυστριακό κατάδικο, με τον οποίο, έκτοτε, τον συνέδεσε βαθιά και ειλικρινής φιλία. Και ενώ η επική αντίσταση κατά των Γερμανών γέμιζε την εφηβική καρδιά του με υψηλά αισθήματα συγκίνησης και πατριωτικής έξαρσης και περηφάνιας, τα γεγονότα των αδελφοκτόνων συγκρούσεων (1946- 49) μονίμως μάτωναν βαθιά την καρδιά του. Από την περίοδο αυτήν το παρουσιαζόμενο, με το σημείωμά μας αυτό, βιβλίο γέμει γεγονότων και σπουδαίων πληροφοριών. Καταγράφει, δηλαδή, λεπτομερώς τις μάχες στα Λαγκάδια, στη Ζαχάρω, στη Βυτίνα και στον Πύργο Κορινθίας, από τις οποίες ο κ. Δημήτρης είχε πιστέψει πως δεν θα ‘βγαινε ποτέ ζωντανός, ενώ πιο πολύ, από το ότι θα πέθαινε, τον κατέτρωγε ακατάσβεστη η αγωνία που θα πέθαινε από χέρια και βόλια ελληνικά.
Και τώρα, σε ηλικία αρκετά προχωρημένη, ο συγγραφέας ένιωσε βαθιά μέσα του την ανάγκη να προχωρήσει στην αυτοβιογραφική παρουσίαση της ζωής του αυτής- της οποίας, ήδη, πήραμε μιαν αδρή γεύση- ξετυλίγοντας το κουβάρι μιας ζωής εξαιρετικά ενδιαφέρουσας αλλά και βαθιά τυραννισμένης και ματωμένης, μιας ζωής γεμάτης από σπουδαία γεγονότα που μόνα αυτά καταξιώνουν, ανεβάζουν και επιβραβεύουν τον άνθρωπο και τις πράξεις του σε κάθε εποχή. Και θέλει ο συγγραφέας με τη γραφή του αυτήν να υψώσει φωνή και να παραγγείλει προς όλες τις κατευθύνσεις. όχι πια άλλες χαμένες πατρίδες, όχι πια άλλες εθνικές συμφορές, αφήνοντας μήνυμα και ευχή μαζί για τις γενιές που ακολουθούν ότι και σήμερα που, όπως και τότε, την πατρίδα καραδοκούν, έτοιμοι για να την κατασπαράξουν, πολλοί και δυσώνυμοι εχθροί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και δυνατοί και γερά ενωμένοι και οπλισμένοι, σαν μια γροθιά, για την αντιμετώπιση των καταστάσεων. Γιατί, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, όποιος ξεχνά το παρελθόν του είναι υποχρεωμένος να το ζήσει ξανά το ίδιο πικρά και επικίνδυνα, αφού, και πάλι, θα έχει υποπέσει στα ίδια λάθη και ξαστοχήματα.
Έτσι, αυτός ο όμορφος, εξυπηρετικός, πρόθυμος στο καθήκον και χαμογελαστός ταχυδρόμος- όπως, τουλάχιστον, εγώ τον θυμάμαι από τη δεκαετία τού ’70- ο κ. Δημήτρης Απανωμεριτάκης, ενώ θα μπορούσε να είχε εστιάσει και γεμίσει το βιβλίο του με το απόσταγμα αυτό, μιας μεγάλης και μακράς ζωής ως ταχυδρόμος, με τις χιλιάδες όμορφες στιγμές, τις γεμάτες από τα ανάκατα συναισθήματα χαράς και λύπης, που η επαφή με τον άνθρωπο χαρίζει στον εργάτη αυτόν της κοινωνίας, όμως οι δύσκολες καταστάσεις που βίωσε στη ζωή του τον έστρεψαν να εστιάσει στα προσημειωθέντα δύσκολα και συγκλονιστικά πολεμικά του τόπου μας γεγονότα, καθιστώντας, πάντως, και με τον τρόπο αυτόν, το βιβλίο του ένα χρήσιμο εγχειρίδιο πληροφόρησης και γνώσης των τελευταίων ιστορικών γεγονότων του τόπου μας, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και από τις τραυματικές εμπειρίες των αδελφοκτόνων συγκρούσεων του Εμφυλίου που ακολούθησε, μέσα από τις τάξεις της Χωροφυλακής, στην οποία υπηρετούσε και από τις οποίες αγωνίστηκε.
Μετά τη Μάχη της Κρήτης και τον τελευταίο εθνοκτόνο πόλεμο, ο Δημ. Απανωμεριτάκης διορίζεται βάσει νόμου- ως τραυματίας πολέμου που ήταν- ως αγροτικός διανομέας στο Σπήλι και, στη συνέχεια, και στο Ρέθυμνο και τώρα πια συνεχίζεται το βιβλίο του καταγράφοντας και τις ωραίες αναμνήσεις του και από την ειρηνική περίοδο της ζωής του. Το επάγγελμα τού ταχυδρόμου, ευρισκόμενο σε στενή επαφή και συνάφεια με τις χαρές και τις λύπες τού ανθρώπου, του έδωσε νέες εμπνεύσεις, νέες γνώσεις και δραστηριότητες και όλες τις καταθέτει σήμερα με το ωραίο αυτό βιβλίο του, που γίνεται έτσι μια χορταστική πηγή και ειρηνικών, πλέον, γνώσεων, με μια λίαν ευπρόσδεκτη ποικιλία ύλης αναφερόμενης σε πρόσωπα και γεγονότα που τον σημάδεψαν βαθιά στη ζωή. Παρουσιάζει, λοιπόν, και βιογραφεί μορφές, όπως του Εμμανουήλ Παπαδογιάννη, του, και άλλως, παππού της Αντίστασης, του Περβολιανού αλτρουιστή γιατρού Βαγγέλη Δασκαλάκη, του Ατσιπουλιανού λογοτέχνη Γιάννη Δαλέντζα, του βουλευτή και πολιτικού του Ρεθύμνου Παύλου Βαρδινογιάννη, του σπουδαίου Αγιοβασιλειώτη λυράρη Αλέκου Καραβίτη, του ανεπανάληπτου Σπηλιανού χορευτή Σταμάτη Παπαδάκη κ.ά., ενώ των βιογραφιών αυτών ακολουθεί και σειρά όλη νεκρολογιών που ίδιος και πάλι, κατά καιρούς, απηύθυνε στη μνήμη αγαπημένων προσώπων. Και μέσα από τις νεκρολογίες αυτές αναβιώνει και προστίθεται στις προηγούμενες βιογραφίες ένα νέο πλήθος ρεθεμνιώτικων μορφών, ενώ νέα στοιχεία παραθέτουν στο παρουσιαζόμενο βιβλίο και οι ομιλίες που ο συγγραφέας έκανε κατά καιρούς και τις παραθέτει σε αυτό (όπως για το Ολοκαύτωμα της Λαμπηνής, για τον μεγάλο Αγαλλιανό τροβαδούρο Σπύρο Σηφογιωργάκη κ.λπ.), χωρίς, βέβαια, να παραλείψει να μας παραθέσει στο τέλος και μιαν ακόμα λατρεία του, την κρητική μαντινάδα. δεκάδες μαντινάδες, απόσταγμα λαϊκής σοφίας, που ο ίδιος έγραφε ή σαν την μέλισσα μάζευε σε όλη του τη ζωή, μάς τις προσφέρει σήμερα με το βιβλίο του αυτό, συγκεντρωμένες στις τελευταίες του σελίδες και πριν από το πλούσιο φωτογραφικό Παράρτημα, στο οποίο απαθανατίζονται στιγμές όμορφες, γαλήνιας χαράς και ευτυχίας με φίλους ακριβούς και συγγενείς αγαπημένους.
Να σημειώσουμε, τέλος, ότι το παρουσιαζόμενο βιβλίο με ξεχωριστή προσοχή επιμελήθηκε η γνωστή και καταξιωμένη δημοσιογράφος κυρία Εύα Λαδιά.
Τα θερμά μας συγχαρητήρια στον φίλο συγγραφέα και το βιβλίο του ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο. Έχει πολλά να προσφέρει.
ΚΩΣΤΗΣ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ