Κρητική Επιθεώρηση 20/02/1982
Στα τρίμηνα του
Συμπληρώνονται κόλας τρεις μήνες από την ημέρα που με βαθειά θλίψη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο ενός τέλειου ανθρώπου, φλογερού πατριώτη, υποδειγματικού συζύγου και στοργικού πατέρα: Του Δημήτρη Αγάθου.
Γεννημένος στην Κέρκυρα το 1907, μετά τις Γυμνασιακές του σπουδές, που τέλειωσε επίσης στο νησί των Φαιάκων, κατετάγη στην Αστυνομία Πόλεων. Τα καθήκοντα που είχε αναλάβει στο Τμήμα Ηθών, όπου υπηρέτησε επί 27 χρόνια έδωσαν σε πολλούς την ευκαιρία να διαπιστώσουν τον ακέραιο χαρακτήρα του, την απέραντη ανθρωπιά του, την αυστηρή προσήλωση του στο καθήκον.
Για εκείνον, κάθε άνθρωπος που έμπαινε στο περιθώριο της ζωής από τις παρανομίες του, δεν ήταν απλώς ο ένοχος που έπρεπε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεων και να δεχτεί την τιμωρία του από τον νόμο. Ήταν ένας δυστυχής που στερούμενος τα δεκανίκια της κοινωνίας παρασύρθηκε από κάποια αδυναμία του και κατρακύλησε χαμηλά. Γι’ αυτό και φρόντιζε να μεταχειρίζεται τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα όσο πιο ανθρώπινα γίνεται. Καταφέρνοντας με τον τρόπο αυτό να τα πείθει πως υπάρχουν περιθώρια ν’ αλλάξουν ζωή.
Στην Κατοχή προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στην πατρίδα ιδιαίτερα στο τμήμα φυγαδεύσεως των Εγγλέζων, με αποτέλεσμα να βραβευτεί για τη πατριωτική δράση του και από τον Άγγλο στρατηγό Αλεξάντερ. Όμως και από το Αστυνομικό Σώμα όταν αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του υπαστυνόμου Α΄ δέχτηκε το χρυσό βραβείο της ηθικής.
Ευτύχησε να συνδέσει τη ζωή του με μια Ρεθεμνιώτισσα αρχόντισσα. Την Νίνα το γένος Μουσούρου. Μαζί της δημιούργησε εκείνο το μικρό επίγειο παράδεισο στα Μικρά Ανώγεια που ακόμα κι όποιος τον επισκεπτόταν για μια μόνο φορά δεν τον ξεχνούσε ποτέ.
Εκεί μεγάλωσαν τα παιδιά του δυο θαυμάσιες θυγατέρες για τις οποίες περηφανευόταν και καμάρωνε δικαιολογημένα.
Ο θάνατος του στις 28 του π. Νοέμβρη ήταν ένα πλήγμα για όσους τον γνώρισαν. Ακόμα και τώρα τρεις μήνες μετά το θάνατο του η καρδιά σφίγγεται στη θύμιση του και τα χείλη ψιθυρίζουν ακόμα μια φορά να είναι αιώνια η μνήμη του Δημητρίου Αγάθου που αγάπησε τον τόπο μας σαν να ήταν δικός του.