ΛΟΓΟΣ εκφωνηθείς υπό του καθηγητού Ιωάννου Μαθιουδάκη (Σ.Σ όταν υπηρετούσε στη Νάξο) υπέρ των εν πολέμοις πεσόντων.
– Την παρ. Κυριακή ετελέσθη μνημόσυνο υπέρ των εν πολέμοις πεσόντων εις τον ενταύθα Μητροπολιτικόν Ναόν χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Ιεροθέου και συνιερουργούντων των Πανος. Αρχιμανδριτών κ.κ. Πουλάκυ και Καρπαθίου.
– Επιμνημόσυνον λόγον εξεφώνησεν ο καθηγητής του Γυμνασίου κ. Ι. Μαθιουδάκης κατασυγκινήσας το Εκκλησίασμα.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ
Ευγενέστατοι της Νάξου Νεκροί!
Αθάνατα εις την μνήμην των νεολλήνων παλληκάρια!!
Ταπεινός προσκυνητής και με το βήμα αργό μήπως ταράξω των ψυχών την γαλήνη προσέρχομαι τη μεγάλη αυτή της χριστιανοσύνης εορτή για να σκορπίσω μαζύ με το λιβανωτό της επιμνημόσυνης δέησις λίγα λόγια ευγνωμοσύνης σε σας εκ μέρους της αγαπημένης σας Νάξου. Σταθήτε αγιασμένες σκιές, που την ώ’ αυτή πετάτε χαρούμενα πάνω απ’ το κενοτάφιο που σ’ ένδειξη τιμής έστισε σε σας ο δήμος της Νάξου.
Σταθήτε, και καταδεχθείτε ν’ ακούσετε κι από μας για τους οποίους εθυσιάσατε κάθε υλικό λίγα λόγια αιωνίας ευγνωμοσύνης.
Πρώτα όμως θα ήθελα ανάμεσα σ’ αυτό το πλήθος των ψυχών να χτυπούσε η σάλπιγγα προσκλητήριο. Ναι θα ήθελα να χτυπούσε και τώρα σαν τότες…Όχι όμως να σας καλέση για να μη γυρίσετε πιά, αλλά για να παρουσιάζεται το όνομα του καθενούς ήρωα χωριστά και να πέρνη το μερτικό του από την ανεξάντλητη της πατρίδος σας ευγνωμοσύνη.
Ποιος όμως αναλαμβάνει του έργου την βαρύτητα;
Ποιος θα’ ναι ο πλατύστηθος σαλπιγκτής που θα τολμήση με φουσκωμένα τα ροδοκόκκινα μάγουλα να γιομήση της σάλπιγγα ήχο;
Η αγαπημένη σας πατρίδα δειλιάζη να φωνάξη το όνομα οτυ πρώτου μήπως αδικήσει το δεύτερο!! Και τότες τίνα πούμε γι’ αυτόν που θα πάρη τη θέση του τρίτου; Ποιος μας βεβαιώνει πως δεν θα παραπονεθή για μας ο τέταρτος και τίνος δεν θα τρέμη η καρδιά καλώντας της σειράς τον τελευταίο;
Όλοι για μας είστε αθάνατοι! Όλοι εις τον βωμό της λευτεριάς προσφέρατε την ίδια για την πατρίδα θυσία!!
Στην ψυχή μας μια κι όμοια υπάρχει θέση για όλους σας και η ευγνωμοσύνη μας ίδια κι απαράλλαχτη ωσάν τους καπνούς του λιβανωτού σας περιλούει!
Η αγαπημένη μητέρα σας Νάξος στέκεται την ώρα αυτή δίπλα στο κενοτάφιο μαυροφορεμένη για το χαμό σας, αλλά περίφανη!!
Για δες την πώς με τα δάκρυα στα μάτια κυττάζει τους σταριού το κατάξανθο χρώμα! Κυττάζει κι αναθυμάται το στερνό σας τον αποχαιρετισμό! Αναθυμάται την ώρ’ αυτή που μπαίνατε στην βάρκα για το φευγιό και κείνη, άλλοι! Σας κούναγε απ’ το μουράγιο το μαντήλι!
Και ήταν μά την αλήθεια η σκηνή ‘ κείνη συγκινητική κι η αδερφάδες δεν μπορούσαν να σταματήσουν των ματιών τους τα δάκρυα!
Ω ναι! Την μέρα κείνη δεν θα την λησμονήση ποτές που σφίγγοντας στην αγκαλιά τις δακρυσμένες σας αδερφάδς με λόγια παρήγορα, ξεκίναγε με σφυριγμούς προς το άγνωστο το καράβι.
Περάσανε από τότες χρόνια και χρόνια!
Μαντάτα από μέρους σας κάθε ΄τοσο της πλήγωναν την καρδιά και βούταγαν τα ρούχα της ολοένα και ποιο πολύ στο κατράμι.
Ο σκοπός σας όμως ο ιερός πέτυχε. Με την αυτοθυσία σας χαρίσατε στην γλυκειά σας μητέρα τη ζωή και στις αδερφάδες σας τον καθαρό και μοσκομυρισμένο της λευτεριάς αέρα.
Τιμή σας!!
Και τώρα ψυχές των ηρώων αθάνατες που για χάρη σας ευλαβείς προσκυνηταί σας προσφέρομε σήμερο της ευγνωμοσύνης το φόρο μείνατε ήσυχες.
Χτυπήστε τα φτερά σας ανάλαφρα και πετάξτε ξέγνοιαστες στου ύψηστου πατέρα το βασίλειο.
Δε θα λησμονηθούνε ποτές οι θυσίες σας.
Το παράδειγμά σας θα μίνη βαθειά χαραγμένο στην ψυχή μας. Η κληρονομία που μας αφήσατε, η γλυκειά και κονή για σας και για μας μητέρα βρίσκεται καλά φυλαγμένη στα χέρια μας.
Ορκιζόμαστε στην μνήμη σας την αιώνιο πως όπως εσείς σε μέρες φουρτουνιασμένες δεν λυπηθήκατε την ζωή σας την ίδια για να χαρίσετε σε κείνη ζωή, έτσι και μεις στις μέρες αυτές της γαλήνης δεν θα φεισθούμαι σε τίποτα για να της χαρίσουμε ευτυχία και πρόοδο.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΦΩΝΗ ΝΑΞΟΥ ΠΑΡΟΥ 15-3-1931)