Γιατρός
Κρητική Επιθεώρηση 24/05/1982 και 23/05/1982
Από την Αθήνα αγγέλλεται ο θάνατος ενός ακόμη παλιού και διαλεκτού Ρεθεμνιώτη του Γεωργίου Χριστονάκη Ιατρού που κηδεύθηκε χθες στο Νεκροταφείο Ζωγράφου. Στο ησυχαστήριο του στην Αθήνα (στην οδό Ερλυν 16 στους Αμπελοκήπους) που έμενε τα τελευταία χρόνια ο αξέχαστος Γιατρός Χριστονάκης άφησε προχθές την τελευταία πνοή του.
Ο Γεώργιος Χριστονάκης άσκησε σαν λειτούργημα την Ιατρική κατ’ αρχήν στο Αμάρι και μετά στο Ρέθυμνο όπου επι σειράν ετών ήτο ελεγκτής ιατρός του ΙΚΑ και μετά την συνταξιοδότηση του μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ του αγαπημένου του Ρεθέμνου και της Αθήνας κοντά στα παιδιά του.
Φεύγοντας από την πρόσκαιρη αυτή ζωή αφήνει παράδοση ανθρωπιάς καλοσύνης, ευγένειας, αλτρουισμού και ένα παράδειγμα Ρεθεμνιώτη και Οικογενειάρχη.
ΛΙΓΑ ΝΕΚΡΟΛΟΥΛΟΥΔΑ
Η ολοκλήρωσις της ευτυχίας ενός πατέρα που έχει εκπληρώσει στο ακέραιο το καθήκον του καθρεφτιζόταν στο γελαστό πάντα πρόσωπο του αξέχαστου γιατρού. Πλησίαζαν οι μέρες που το Ρέθυμνο, το Αμάρι και η Γέννα θα τον δεχόταν και πάλι για τους καφτούς μήνες του καλοκαιριού να του χαρίσουν την ομορφάδα και τη δροσιά τους που τόσο λάτρευε. Φεύγοντας το φθινόπωρο για την Αθήνα οραματιζόταν την ημέρα του γυρισμού και μόνο. Στην αγορά με την τσάντα του γεμάτη ψώνια τον αποχαιρέτησα για τελευταία φορά ροδοκόκκινο και χαρούμενο. Αξέχαστα μούχε πει. «Ήντα να κάνωμε συμπέθερε, δεν τη θέλω γω τη παντέρμη την Αθήνα μα κοντά στα κοπέλια και στα εγγόνια περνά πιο καλά ο χειμώνας. Οι μήνες όμως θα περάσουνε γρήγορα και θα ξανάρθουμε πάλι». Τούτη τη φορά γελάστηκε ο καλός μας ο Γιατρός. Δεν φανταζόταν ποτέ την επίσκεψη της επάρατης αρρώστιας.
Ο Χριστονάκης έδωσε ένα όμορφο έντονο και τόσο ζωντανό παρόν όχι μόνο σαν άνθρωπος επιστήμονας και γενναιόψυχος πατριώτης αλλά κυρίως σαν υποδειγματικός οικογενειάρχης. Μαζί με την καλή του σύντροφο την κ. Παρασκευούλα που διάλεξε από το αρχοντικό του Εφέτ Βούλγαρη έκανε δυο θαυμάσια παιδιά το Στέλιο και την Ελένη Μαμαλάκη. Ευτύχησε να τα δει επιστήμονες και άριστα αποκατεστημένα. Αξιώθηκε να δει γιο και γαμβρό ανερχόμενους τόσο σύντομα τις ανώτατες βαθμίδες του δικαστικού κλάδου.
Το Ρέθυμνο που για πολλά χρόνια τον δέχθηκε στην αγκαλιά του σαν Γιατρό του ΙΚΑ του χάρισε με απλοχεριά την αγάπη του γι’ αυτό και η θλίψη όλων που τον γνώρισαν γνωστών φίλων και συγγενών ήταν τόσο έντονη στο ξαφνικό άκουσμα του θανάτου του. Το κενό που αφήνει είναι πολύ αισθητό και δυσαναπλήρωτο.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του.
Λ.Κ.