ΒΙΑΝΝΟΣ – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ – ΚΡΗΤΗΣ (14-16/9/2018)
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΩΝ
Γ΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ
20-31 Μαΐου 1941. Η Μάχη της Κρήτης. Η βία περνά και ίσως δουλώνει τον τόπο, ποτέ όμως το πνεύμα και τις ψυχές των Κρητών.
1η Ιουνίου 1941. Έναρξη αντίστασης. Από τη Ζάκρο και το Παλαίκαστρο, μέχρι τη Γραμβούσα και την Παλαιόχωρα η Κρήτη χτυπά αλύπητα Ναζισμό και Φασισμό, ώσπου έρχεται η χιλιάκριβη η λευτεριά.
«Δε μας τρομάζουν των Γερμανών τα βόλια, των Φασιστάδων τ’ άδοξα σπαθιά…» τραγουδούν οι αγωνιστές της Εθνικής αντίστασης στα Λασιθιώτικα Βουνά, στον Ψηλορείτη, στα Λευκά όρη. Το τίμημα βαρύ. Η Βιάννος και τα γειτονικά χωριά της Ιεράπετρας πληρώνουν ακριβά την προσφορά τους.
14-16 Σεπτεμβρίου 1943. Το μίσος των Ναζί απύθμενο. Εκτελούνται 461 συντοπίτες μας. Η Βιάννος ευγνωμονούσα στήνει μνημείο, στο Σελί Αμιρά, των μαρτύρων της λευτεριάς. Κάθε Σεπτέμβριο τελείται Μνημόσυνο. Φέτος πραγματοποιείται και το 3ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τα ολοκαυτώματα και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Ο Δήμος Βιάννου και η Ένωση Θυμάτων Δήμου Βιάννου βράβευσαν τον επιτ. Αρχηγό ΓΕΕΘΑ και σεμνό δημοκράτη Στρατηγό Μανούσο Παραγιουδάκη, για την καθοριστική και ανεκτίμητη συμβολή του στην αποκάλυψη και απόκρουση του εγχειρήματος παραχάραξης της Ιστορίας της Μάχης της Κρήτης, της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης.
Ο Στρατηγός Μανούσος Κωσταντίνου – Γεωργίας Παραγιουδάκης γεννήθηκε στο Χρωμοναστήρι – Ρεθύμνης, γενέτειρα της μητέρας του. Ο πατέρας του από το Μελισσουργάκι Μυλοποτάμου, με ρίζα από Κάλυβο Μυλοποτάμου Ρεθύμνης. Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού, τάξεως 1960 Σ.Σ.Ε.. Ο Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Πανεπιστημίου Κρήτης Δημήτρης Ξενάκης προσφώνησε τη βράβευση του «Νέστορα» των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Η ομιλία του καταξιωμένου Καθηγητή μεστή και την παραθέτομε.
Βασίλειος Κωνσταντίνου Αποστολάκης
«Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή, που βρίσκομαι μαζί σας, στην 75η επέτειο του Ολοκαυτώματος της Βιάννου και εκφράζω τη βαθιά εκτίμηση και τα συγχαρητήριά µου στα µέλη της Ένωσης Θυμάτων και το Δήμο Βιάννου για την πρωτοβουλία της βράβευσης. Είναι σημαντικό, σε μια εποχή αμφισβήτησης των πάντων, να αναγνωρίζονται και να τιμώνται αξίες, που ξεχωρίζουν για την ποιότητα, το ήθος και την προσφορά τους, όπως ο Μανούσος Παραγιουδάκης.
Όταν προσκλήθηκα από το Δήμαρχο Παύλο Μπαριτάκη και τον Πρόεδρο Αριστομένη Συγγελάκη, να προσφωνήσω τη βράβευση του Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Μανούσου Παραγιουδάκη για το ρόλο του στην περιβόητη υπόθεση Ρίχτερ, χάρηκα και προβληματίστηκα διότι, η υπόθεση βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, με καθοριστικά ζητήματα ακόμη ανοιχτά, για την τελική της έκβαση και τα 10 λεπτά, που μου δόθηκαν, είναι περιορισμένος χρόνος να αναφερθώ σε μια προσωπικότητα τέτοιου βεληνεκούς με βιογραφικό, όπως εκείνο του Στρατηγού Παραγιουδάκη και να αξιολογήσω τον κρίσιμο ρόλο του στην υπόθεση Ρίχτερ.
Αναφέρω μόνο πως, ως Αρχηγός ΓΕΣ 1996 – 1999 και ΓΕΕΘΑ 1999-2002, ο Στρατηγός έμεινε γνωστός ως ο πιο «δημοκρατικός» και «προοδευτικός» Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων. Επέφερε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, για εκσυγχρονισμό και αναβάθμιση της αποτρεπτικής ισχύος έναντι της Τουρκίας, λόγος για τον οποίο του απονεμήθηκε ο ανώτατος τίτλος του επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ.
Αναφέρω, επίσης, δύο στοιχεία σχετικά με τη βραδιά των Ιμίων. Ο Στρατηγός Παραγιουδάκης είναι ένας ζωντανός μύθος, καθώς με τις κινήσεις του, στον Έβρο, ως Διοικητής του Δ’ Σώματος Στρατού προκάλεσε την παρέμβαση των Η.Π.Α., με αποκλιμάκωση της έντασης. Όλα, ίσως ήταν αλλιώς, αν εκείνο το βράδυ ο Στρατηγός δεν επεδείκνυε την ετοιμότητα, το θάρρος και την αποφασιστικότητα, που απαιτούν θέσεις τόσο υψηλής ευθύνης. Την ίδια περίοδο, με δική του πρωτοβουλία, συντάχθηκε και το πρώτο Ελληνο-Πομακικό λεξικό, από ένστολους, μεγάλη προσφορά στην πατρίδα που λατρεύει.
Για το τεράστιο έργο του στις ένοπλες δυνάμεις, του έχουν απονεμηθεί πολλές τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων:
– Ο Μεγαλόσταυρος του τάγματος του Φοίνικος, ύψιστη τιμητική διάκριση της Ελληνικής Πολιτείας, για την εξαιρετική προσφορά του στην Πατρίδα.
– Ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Αξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, η υψηλότερη τιμητική διάκριση, για την πολύπλευρη προσφορά του στην Άμυνα της Κύπρου, το σχεδιασμό και την υιοθέτηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
– Το παράσημο Αξίας της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας, που του απενεμήθη από τον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας Ζακ Σιράκ, για την προσφορά του στο Κόσσοβο. Οι Ελληνικές Δυνάμεις, με πρωτοβουλία του, με τις Γαλλικές, διέσωσαν εγκλωβισμένους Χριστιανούς Σέρβους, ορθόδοξες εκκλησίες, μοναστήρια από τους Μουσουλμάνους Κοσσοβάρους.
Δεν επεκτείνομαι στα όσα ο ένστολος Παραγιουδάκης έχει προσφέρει στην Πατρίδα, που έχει τιμηθεί επανειλημμένως, αλλά στα όσα ο Πολίτης Παραγιουδάκης προσφέρει στον αγώνα απέναντι στην παραχάραξη της ιστορίας, λόγος για τον οποίο, βραβεύεται από την Ένωση Θυμάτων και το Δήμο Βιάννου.
Τα τελευταία χρόνια, ο Στρατηγός απολαμβάνει ένα άλλο έργο του, το πανέμορφο Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας στο Χρωμοναστήρι Ρεθύμνου. Εκεί εμφανίστηκε κάποτε ο Γερμανός ιστορικός Χάινζ Ρίχτερ, ζητώντας πληροφορίες για τη Μάχη της Κρήτης. Ο Στρατηγός, αργότερα το 2011 εντόπισε την παρουσίαση του επίμαχου βιβλίου του Ρίχτερ στο Ηράκλειο και εκεί ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ιστορία του Παραγιουδάκη.
Ξεκινά να μελετά συστηματικά και να δημοσιεύει τις αντιρρήσεις του για τη ναζιστική εκδοχή της ιστορίας, που παρουσιάζει ο Ρίχτερ, χωρίς να γνωρίζει την έκπληξη, που επιφύλασσε 3 χρόνια μετά, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, όταν αποφάσισε να τιμήσει το Γερμανό Καθηγητή.
Επισημαίνω, ιδιαίτερα, αυτό το σημείο, για να αναλογιστούμε, τι μας διδάσκει με τη στάση του. Είναι μια πρότυπη στάση ενός κριτικά σκεπτόμενου ενεργού πολίτη, που διαβάζει, που συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο για την ιστορία μας καθεαυτή, αλλά και πώς να αντιμετωπίζουμε την ιστορία. Δηλαδή, πώς την κατανοούμε, πέρα από τις απλές περιγραφές, και πώς αντιδρούμε στον παρόντα χρόνο, σκεπτόμενοι το μέλλον.
Καταρχάς αντιδρούμε!! Ναι υπάρχει και αυτή η στάση ζωής!
Και έρχεται το πώς αντιδρούμε. Εδώ τονίζω, πως στους καιρούς κρίσης και απαξίωσης των πάντων, από τους επαναστάτες του πληκτρολογίου, που βιώνει η κοινωνία μας, ο τιμώμενος, με μεθοδικότητα, αποφασιστικότητα, υπομονή και επιμονή στις θέσεις του, με ανυποχώρητο θάρρος, αλλά και σεβασμό προς όλους – συμμάχους και αντιπάλους-, δίδαξε απαράμιλλο ήθος, που αναγνώρισαν ακόμη και οι ίδιοι οι συνήγοροι του Ρίχτερ.
Δέχθηκε απαξιωτικές δημόσιες επιθέσεις, αλλά στάθηκε, με σθένος, πολλές φορές, μόνος του απέναντι στους υβριστές της Ιστορίας, ξεπερνώντας τις συκοφαντίες και επιβάλλοντας την αντιπαράθεση με επιχειρήματα και όχι με κραυγές και στερεότυπα. Ουσία, όχι εντυπώσεις.
Νοέμβριος 2014. Ο Στρατηγός αντιλαμβάνεται, πως ο γερμανός καθηγητής θα γίνει επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης και αποστέλλει επιστολές στην Πρυτανεία. Οι απαντήσεις που λαμβάνει ανεπαρκείς. Η δημόσια παρέμβαση του Στρατηγού Παραγιουδάκη οδηγεί σε χιονοστοιβάδα δημοσιευμάτων, κοινωνική αναστάτωση, σημαντικές διαμαρτυρίες Συλλόγων και Πολιτών, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η προγραμματισμένη απονομή στο Ωδείο Ρεθύμνου.
Αγνοώντας τις επιστολές Παραγιουδάκη και τις αντιδράσεις, μια ομάδα ανθρώπων που δεν μας είναι όλοι γνωστοί, ανοίγουν την κατάληψη στην Παν/πολη του Γάλλου και ανακηρύσσουν, εν κρυπτώ, τον Ρίχτερ διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ταυτόχρονα, ξεκινούν εκστρατεία αμαύρωσης όσων αντέδρασαν νωρίτερα, εμού συμπεριλαμβανομένου, αλλά πρωτίστως του Στρατηγού Παραγιουδάκη, που ανέδειξε το θέμα.
Το ρόλο της απαξίωσης, ανέλαβε, αρχικά, ο μαθητής και βασικός «προξενητής» του Ρίχτερ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, με επιστολή στον Τύπο, όπου παρουσιάζει τον Στρατηγό ως χουντικό, που παρεμβαίνει στο θεάρεστο ακαδημαϊκό έργο τους στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Έχω συναντήσει πολλά κακώς κείμενα στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, ποτέ όμως δεν έχω ντραπεί τόσο, όσο με την επαίσχυντη επιστολή, του τότε μέλους του Τμήματός μου, όπως και για τις επιστολές άλλων μελών του Πανεπιστημίου, που στράφηκαν όχι μόνο εναντίον του τιμωμένου προσώπου, αλλά και στο κομμάτι της κοινωνίας, που δικαίως αντιδρούσε και ζητούσε επανεξέταση. Στη συνέχεια «αναγκάστηκαν» να αλλάξουν γνώμη για τον Ρίχτερ, αλλά δε συνοδεύτηκε από μια συγνώμη προς το Στρατηγό και την Τοπική Κοινωνία που υποτίμησαν.
Στη διάρκεια της δίκης στο Πρωτοδικείο Ρεθύμνου, ο Στρατηγός Παραγιουδάκης δέχθηκε, επί ώρες, τις επιθέσεις των συνηγόρων του Ρίχτερ, οι οποίες εντέχνως διοχετεύτηκαν στα ΜΜΕ Αθηνών, δημιουργώντας μια στρεβλή εικόνα για το διακύβευμα της υπόθεσης Ρίχτερ. Εδώ θέλω, όπως φαντάζομαι θέλει και ο Στρατηγός, να εξάρω τον αποφασιστικό ρόλο κάποιων επιφανών δημοσιογράφων σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, χωρίς τη συμβολή των οποίων, η μάχη θα ήταν εξαιρετικά άνιση.
Στη συνέχεια, επιστρατεύτηκε η Ακαδημία Αθηνών υπέρ του γερμανού καθηγητή, εξαπολύοντας προσωπική επίθεση στον Στρατηγό, αλλά εκείνος επέλεξε να απαντήσει δημοσίως, με απολύτως τεκμηριωμένο τρόπο, αρθρώνοντας με θάρρος και σεβασμό τα επιχειρήματά του απέναντι σε «αδιάβαστους», όπως αποδεικνύεται, διανοούμενους, που με ελαφρά την καρδία τάχθηκαν με το επιχείρημα ότι ο Ρίχτερ – και ο κάθε Ρίχτερ – μπορεί να γράφει και να υποστηρίζει ελεύθερα ό,τι πιστεύει. Ακόμη και αν παραχαράζει την ιστορία, με σοβαρές επιπτώσεις, σε μια σειρά από επίπεδα και ζητήματα στις διμερείς σχέσεις μας με την Γερμανία θα αναρωτηθεί κάποιος; Ναι απαντώ, αλλά σίγουρα δε χρειάζεται τη νομιμοποίηση από το Πανεπιστήμιο του τόπου, που φαίνεται ο ίδιος να υποτιμά, ίσως περισσότερο και από τους ναζί συμπατριώτες του, που πριν 75 χρόνια σκόρπισαν την καταστροφή και τον όλεθρο. Ενδεχομένως, ούτε και την τιμή που φέρει από την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από πατριώτες και πατριωτικές πράξεις. Ο πατριωτισμός δεν έχει σχέση με τον ακραίο εθνικισμό και το σωβινισμό, αν και σκόπιμα κάποιοι διαστρεβλώνουν τη διαφορά ανάμεσα στους δύο αυτούς όρους, τις δύο αυτές πολιτικές στάσεις. Ο Στρατηγός, με τη στάση του, στην υπόθεση Ρίχτερ, ήταν σχετικά εύκολος στόχος, σκέφτηκαν. Απειλήθηκε αλλά δε φοβήθηκε και μου εκμυστηρεύτηκε: «Ε, κι αν βρεις τον μπελά σου τι πειράζει; Για την πατρίδα το κάνεις»!
Οι εμπεριστατωμένες δημόσιες παρεμβάσεις του Στρατηγού, για ένα θέμα καθαρά ιστορικό, ξένισαν πολλούς, καθώς δεν περίμεναν από ένα Στρατιωτικό να ανοίξει δημόσιο διάλογο με ουσιαστικά επιχειρήματα. Δεν περίμεναν να είναι εκείνος, που θα εντόπιζε πρώτος και θα κατάφερνε να αναδείξει την προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας από τον Ρίχτερ, με στόχους σκοτεινούς και αστεία ναζιστικά επιχειρήματα. Δεν περίμεναν, ένας Στρατηγός να κάλυπτε το κενό της Ελληνικής Ιστορικής Κοινότητας, που είχε θεοποιήσει τον γερμανό καθηγητή. Δεν περίμεναν τέλος να σταθεί όρθιος απέναντι στις συντονισμένες συστημικές επιθέσεις και μάλιστα να τις αντιπαρέλθει με δημόσιο ήθος άλλων εποχών.
Αυτό που δεν ήξεραν ήταν πως ο Παραγιουδάκης ήξερε, ή όπως θα έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Στρατηγός «ήξερε πως γράφει ιστορία».
Σε καιρούς άνομβρους και δίσεκτους, σε καιρούς πνευματικής υποταγής αποτελεί αχτίδα ελπίδας και αισιοδοξίας η διοργάνωση εκδηλώσεων, όπως η σημερινή από ένα μικρό, αλλά ιστορικό Δήμο, που τιμά με ευλάβεια τη συμπλήρωση 75 χρόνων από τη ναζιστική θηριωδία, που βίωσε. Η διοργάνωση της επετειακής εκδήλωσης έχει ένα πολυσύνθετο και διαχρονικό χαρακτήρα, μεστό νοημάτων. Το ίδιο και η βράβευση του Επίτιμου Αρχηγού.
Κύριοι εκπρόσωποι της Ένωσης Θυμάτων και του Δήμου Βιάννου δεν τιμούμε τον Στρατηγό Παραγιουδάκη μόνο για τον κρίσιμο ρόλο του στον αγώνα ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας μας, τιμούμε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ένα διαμάντι της Κρήτης, ένα πρότυπο για να ακολουθήσουμε τις αξίες, τη συνεισφορά και το ήθος, που έχει επιδείξει σε κάθε πτυχή της συναρπαστικής ζωής του.
Με αυτές τις σκέψεις, χαιρετίζω και συγχαίρω τους διοργανωτές για την πρωτοβουλία τους, και καλώ τον Στρατηγό να προσέλθει να παραλάβει την τιμητική πλακέτα.»