Απέθανε εις Αθήνας ο άλλοτε Πρόεδρος Πρωτοδικών Ρεθύμνης Εφέτης, Αθανάσιος Μπόμπος.
Ο νέος ακόμη, αποθανών δικαστικός, υπηρέτησε επι έξι συνεχή έτη εις το Πρωτοδικίο Ρεθύμνου ως Πρόεδρος αυτού.
Ενώ κατετρύχετο από σοβαρότατην ασθένεια που τελικώς τον έφερε εις τον τάφον, ουδ’επι έπαυσε εκτελών το καθήκον του με αυτόκτονον αυταπάρνησιν.
Άνηκε εις την κατηγορία των απομοιωτικών του δικαστικού Σώματος, και το συγγενές αυτό δικαστικόν ελάττωμα, τον εκράτησε αυστηρώς γνωστόν μόνο εν τω Ιερώ της Θέμιδος.
Την δίκη αντιμετώπιζε με αίσθημα, λελογισμένης δικαιοσύνης. Δεν είναι δε ως είναι σήμερον παραδεδειγμένον, η Δικαιοσύνη, στενό φάρδος προσήλωσις προς το ψυχρόν του νόμου γράμμα, αλλα και προς το αίσθημα, που κυρίαρχον εις τας διατάξεις του νέου μας Ποιν. Κώδικος.
Ητο βεβαίως αυστηρός αλλ’ η αυστηρότης του εξηντλείτο εις τα αδικήματα που ατιμάζουν τον τόπον και κυρίως την Ζωοκλοπήν. Η διαχείρισης τη δίκης απο τον αποθανόντα Πρόεδρον υπήρξε πράγματι ιδεώδης. Αναζητών την αλήθειαν κατεπόνει και κατεπονήτο και τούτο, ητο η κυριωτέρα αφορμή επιταχύνσεως του τέλους. Δεν ήτο σπάνιον το φαινόμενον, να μεταβάλει το ψυχρόν λειτούργημά του, εις κήρυγμα από έδρας φιλοσοφικόν και ηθικόν. Ητο η δική του τέχνη αν μπορεί κανεις να την θωρήσει ταλέντο, να κρατήται μκράν των προσώπων της δίκης, και να φθάνει εις την απόφαση αδιάβλητος. Υπήρξε αυστηρώς αντικειμενικός.
Η αρετή αυτή, που πρέπει πάντοτε να συνοδεύει τον δικαστήν αποτελεί κυρίως δια το Κακουργοδικείον, πολλοί πρόεδροι του οποίου, είναι και σήμερον αιχμάλωτοι τη παραδόσεως της περιλήψεως των δεδομένων της διαδικασίας, μίαν βασικήν προϋπόθεσιν δια την ορθήν απονομήν της Δικαιοσύνης.
Ετελείωνε η ακροαματική διαδικασία χωρίς ν’ αποκαλυφθεί ο Πρόεδρος.
Εις την πολιτικήν δίκην, υπήρξε και ενημερωμένος και αδιάβλητος. Κατέχων τον νόμον, δεν ηννόειτο ότι ούτος, ήτο ο δυνατόν να εφαρμόζεται, κατά την άποψιν του ισχυροτέρου. Σκληρός ο νόμος, όπως συνήθιζαν να λέγουν οι Ρωμαίοι νομοδιδάσκαλοι αλλα νόμος. Ισχυρός κατά παντός. Προαχθείς εις Εφέτην, ετοποθετείθη εις το Εφετείον Χανίων αλλ’ ο θάνατος του οποίου το βήμα επιτάχυνε, με τον ακατάβλητον ζήλον του, με την προσήλωσιν του προς την εκτέλεσιν του καθήκοντος που είναι πάντοτε κοπιώδης, πάντοτε οδυνηρά.
Η δικαστική οικογένεια αισθάνεται δυσαναπλήρωτον το κενόν που του ανοίγεται με τον θάνατον του Αθανασίου Μπόμπου. Αλλά και οι Ρεθύμνιοι δικηγόροι θα ενθυμούνται δια πολύ, τον Πρόεδρον των, που πιστός εις την δικαστικήν παράδοσην, εύρε τον θάνατον, επί των επάλξεων της Δικαιοσύνης, όρθιος με τη αυταπάρνησιν των Γεναίων.
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
Εφημ. «Το Βήμα»
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 1959