ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ
Υστέρα από την μακράν πάλην που έγινε μεταξύ σου και του χάροντος
στα σιδερένια της ζωής αλώνια ητο φυσικό σου να νικηθείς . όμως απ’
αυτό φαίνεται πόσο δυνατός ήσουν και δεν έβαλες κάτω το κεφάλι σου
με μιας.
Πάλεψες, κονταροχτυπήθηκες, ξέφυγες, σε πρόλαβε και στα κλέφτικα
σε κτύπησε στο πιο απίθανο σημείο του σώματός την καρδιά!
Παρέδωσες το πνεύμα μέσα στις περιποιήσεις των καλών παιδιών σου,
των ευγενικών νυφάδων σου και γαμβρών σου. Με δίχως γογγυσμούς
και παράπονα έφυγες! Μακάρι κι εμείς να έχομε τις ανέσεις που
δοκίμασες σ’ αυτόν τον κόσμο, από τα παιδιά σου.
Τ’ όνομά σου έμεινε και πέρασε αθόρυβα σε κουφάρι ενός νέου που σε
τιμά για τον κυπαρισσένιο παράστημα του και το μεγάλο μυαλό του.
Θανάσης κι αυτός σαν και εσένα μα με πνευματική οντότητα και
αξιοπρέπεια περίσσια.
Ο γιος σου που τόσο χριστιανικά σου παραστάθηκε είναι το δείγμα της
αξίας σου και πρέπει να έχεις τιμή σου την όλη δράσιν του,
επιστημονική και ανθρωπιστική.
Η κόρη σου πλάι στον εξαίρετο άνδρα που στέκεται κι αυτή δεν
ξεμάκρυνε απ’ ότι ονειρεύεται κάθε γονιός κι εύχεται να αξιωθεί.
Η αγάπη των συγχωριανών σου μια και των περιχώρων δείχνουν
ξεκάθαρα την αξία σου. «Μελάς» σε φώναζαν από παντού γιατι ίσως
γλυκό σαν μέλι να ήταν το σπιτικό σου μα και γεμάτο από μέλι, γιατι
καθένα αγαθό δε σου έλειπε.
Ήσυχος πέρασε τη ζωή σου και τώρα ήσυχος κι ατάραχος πέρασες στο
θάνατο γιατι δεν άφησες τίποτε αταχτοποίητο πίσω σου.
Ας είναι αιωνία η μνήμνη σου κι ανάλαφρο το χώμα της Λαμπινής που
θα σε σκεπάσει.
Χ.ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗ – ΜΑΡΚΑΚΗ
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΣΑ