Συγγραφείς και Έργα

  ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ 1945 Γλυκειά και ωραιόκορμη παρθένα με τα νοσταλγικά μαύρα σου μάτια. Ω! πόσο φως σκορπίζει ένα σου βλέμμα, στα θαμπά της ψυχής μου μονοπάτια.   Τους καϋμούς πως τους σβύνει ένα ένα και εις πίκρες σε χαρά πως τις γυρίζει. Ω! δεν ξέρεις, ονειρόμορφη παρθένα, πόσους κόσμους, η ματιά σου καθρεφτίζει.. ΣΥΛΒΙΟΣ

  ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ Πέμπτη 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1945     Κιτρινισμένη, σκυθρωπή, κι αμίλητη τραβούσε Η πονεμένη μούσα μου βασίλισσα στον Αδη Κι ο Πήγασός μου αφτέρουγος στον σταύλο του ψοφούσε                                                             ατροφικό, κι αδύναμο της ανεργίας ρημάδι.   Μα ξάφνου επέρασες εσύ, λαχταριστή Παρθένα σαν ηλιαχτίδας ζεστασιά, σαν λυτρωμού σονάτα                                                                … Συνέχεια

    Του κ. Νικ. Α. Ορφανού   Ανάμεσα στα δυο χωριά στο σημείο ακριβώς που ο μικρός ποταμός αδειάζει το ιερά και τα ποταμοσέρματα του στο πελώριο αυλάκι του μεγάλου ποταμού, όπως το καλοπόταγο παιδί, που κουβαλά τα κέρδη του κόπου του στο πατρικό ταμείο, η όχθη από τα πολύχρονα νεροφαγώματα, έχει κοπεί κατακόρυφα, σχηματίζοντας ένα απότομο γκρεμό, ίσαμε τριάντα μέτρα. Πάνω από το χείλος του γκρεμού τούτου περνά ο μοναδικός δρόμος που συγκοινωνούν τα δύο χωριά, ουτε δυο … Συνέχεια

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίόυ 1962     Στη Ρεθεμνιώτικη αμμουδιά του δειλινού την ώρα που απαλό το λιόγερμα  χρυσάφι γύρω απλώνει νοιώθεις σαν χάδι στην ψυχή μιαν αύρα μυροφόρα τον κάθε σου κρυφό καημό γλυκά να βαλσαμώνει   Κι ως σε μαγεύει τ’ όραμα καθώς γλυκοβραδιάζει  νοιώθεις ανάλαφρη καρδιά πουλάκι νάναι σάμπως μπροστά σου απλώνεται όπως της θάλασσας τ’ ατλάζι το λιμανάκι μας ζερβά , δεξιά βουνό και κάμπος     Και προς τη δύση βλέποντας της Βενετιάς τα κάστρα τον … Συνέχεια

      ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ της   ΕΛΕΝΗΣ Γ. ΓΑΓΑΝΗ               Ο Λύκος γέλασε. Τα ολόισια ξανθά μαλλιά΄ έπεφταν στα μάτια που π’ αντιφέγγιζαν ήλιο. Η Ερόϊκα τον κύτταξε. Προσπάθησε να ξεχωρίσει τι χρώμα είχαν τα μάτια του. Μα χάθηκε μέσα τους. Μπορεί να ναι καμωμένα από άμμο την ώρα που τη φωτολούζει ο ήλιος. Μπορεί κι από οργισμένη θάλασσα. Μπορεί κι από γκρίζα διάφανη βροχή, πνιγμένη μέσα στη ομίχλη. Ο Λύκος, συνέχισε να γελά. Γιατί γελάς; Ρώτησε η Ερόϊκα. Ετσι είναι … Συνέχεια

MNHMH  MANOYΣΟΥ ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΑΚΗ Της ΕΥΑΣ ΛΑΔΙΑ   Λεβεντονιός δρασκέλιζε του χρέους το κατώφλι και τα βουνά θαυμάζανε την άσωστη ορμή του η νιότη αποταυρίζονταν στο ποθητό κορμί του μ’ αυτός τον όρκο έβλεπε κι αυτόν ακολούθησε   Ξοπίσω του σερνότανε βρεγμένο από το δάκρυ της μάνας το σπαρακτικό και μάταιο παρακάλιο σειρήνα που της άνοιξης τα κάλλη ανιστορούσε όσα μεθούνε τη ματιά και το μυαλό θολώνουν.   – Γιε μου κάτσε και λόγιασε γλυκιά που ‘ναι η ζήση που σού … Συνέχεια