1866 – 1982 Το νόημα της θυσίας τ’ Αρκαδιού του Δημ. Αετουδάκη
Αυτές τις μέρες, τις γεμάτες από ιστορικές μνήμες, εμείς που ζούμε σ’ αυτόν το τόπο, τον σημαδεμένο από την μοίρα, ανασταίνουμε στην σκέψη μας την τιτανομαχία που έλαβε χώρα στην ιερή Μονή του Αρκαδίου εδώ και 166 χρόνια. Και πρέπει να γίνεται αυτό γιατί το παρελθόν στηρίζει το παρών και θεμελιώνει το μέλλον των Λαών. Και αλίμονο στους Λαούς εκείνους που ξεχνούν το ιστορικό τους παρελθόν. Είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν, να σβήσουν μέσα στην λαίλαπα των καιρών. Είναι λοιπόν αναγκαία η ιστορική αναδρομή, γιατί μέσα σ’ αυτή θα αντλήσουμε τα διδάγματα της μεγαλοσύνης μας, και θα συνετιστούμε από τα σφάλματά μας.
Έτσι και το Αρκάδι αποτελεί μια πλούσια πυκνή και εντυπωσιακή δέσμη, από πράξεις ηρωισμού και φιλοπατρίας που μένουμε σήμερα εκστατικοί μπροστά σ’ αυτόν τον Αγώνα της Λευτεριάς και της Τιμής. Το Αρκάδι θα μείνει πάντα μέσα στην πορεία των Λαών σαν φωτεινό παράδειγμα, αυταπάρνησης και θυσίας στο βωμό της Πατρίδας και της Λευτεριάς, της Πίστης και της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου.
Ιδανικά που η εποχή μας προσπαθεί να υποβαθμίσει και υποκαταστήσει με το πνεύμα της άρνησης, της αμφισβητήσεως και του μηδενισμού.
Στο Αρκάδι αγωνίστηκαν δύο στέρεες και αιώνιες δυνάμεις της φυλή μας. Η πίστης και η φιλοπατρία αδελφωμένες, κάτω από την ηρωική και αγιασμένη από τις θυσίες και τους αγώνες της εκκλησίας και έκαναν θαύματα. Αντιμετώπισαν με θάρρος και δυναμισμό τις δυνάμεις της βίας και της καταπίεσης για να φέρουν το φως μέσα στα σκοτάδια της σκλαβωμένης πατρίδας. Η εκκλησία είναι εκείνη που μέσα σ’ αυτά τα δύσκολα και τραγικά χρόνια κράτησε τη φλόγα της φυλής και σφυρηλάτησε κάτω στα λαγούμια, στις κατακόμβες και στα σκοτεινά υπόγεια, την εθνική συνείδηση των Ελλήνων και έδωσε πίστη, θάρρος και ελπίδα στις φοβισμένες και ετοιμοθάνατες ψυχές των ραγιάδων. Είναι λοιπόν και καθήκον και χρέος να τονίσουμε αυτές τις ιερές μέρες την συμβολή και την πρωτοπορία της εκκλησίας στην ανάσταση του γένους. Γιατί αν πραγματικά η Οθωμανική Αυτοκρατορία κτυπούσε και διέλυσε απ’ αρχής την Εκκλησία τότε θα ήταν δύσκολο να μιλάμε για Ελληνικό Έθνος. Αυτά μας θυμίζει το Αρκάδι με την ηρωική του και συνάμα τραγική του ύπαρξη, μέσα στο χρόνο με τους αγώνες, τις θυσίες, και το ολοκαύτωμά του.
Οι κλεισμένοι σ’ αυτό Λαϊκοί Ιερείς, Μοναχοί, ολοκαυτώθηκαν και σφαγιάσθηκαν, ενώ μπορούσαν να σωθούν, να ζήσουν, να κρατήσουν προνόμια και τα αγαθά τους. Πέθαναν, γιατί θέλησαν να πεθάνουν για να σώσουν την τιμή του Αγώνα, για να προστατεύσουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, για να ποτίσουν με το αγιασμένο αίμα τους, το δένδρο της Λευτεριάς. Έχασαν την μάχη στ’ Αρκάδι. Μα κέρδισαν τον πόλεμο. Η ήττα μετατράπηκε σε δόξα. Και έμεινε φωτεινό σημάδι στην ιστορία μας για να μας διδάσκει, πως οι Δούλοι γίνονται Ελεύθεροι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΕΤΟΥΔΑΚΗΣ