O Μανός Αστρινός ανήκε στη γενιά εκείνη που ανδρώθηκε σε χρόνια πέτρινα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.Έζησε τις δυσκολίες μιας εποχής που άφηνε έντονα τα σημάδια της ανέχειας και της συμφοράς από διάφορες τραγικές συγκυρίες. Αλλά είχε πάντα τα βιβλία του να του ανοίγουν ορίζοντες και να ονειρεύεται από παιδί τις ψηλότερες κορφές του πνεύματος. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο κι ήταν γόνος οικογενείας με τεράστιο πλούτο σε αρετές που κληροδοτούσε στους απογόνους της. Νεαρός ακόμα με τους συμμαθητές του έκανε το χρέος του προς την πατρίδα , ενάντια στον εχθρό , χωρίς να αναζητήσει περγαμηνές για την προσφορά του. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με επιτυχία ,στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, παρά τις αντιξοότητες που αντιμετώπιζαν οι νέοι της εποχής του και στη συνέχεια υπηρέτησε την πατρίδα επί τριετία ως έφεδρος αξιωματικός. Επιστρέφοντας στο Ρέθυμνο διορίστηκε αμέσως στο δήμο.
Ήταν οι καιροί τέτοιοι που δεν υπήρχαν ούτε και οι στοιχειώδεις υποδομές. Αυτό έκανε το νεαρό επιστήμονα να καθιερώσει μεθόδους που αρχειοθετούσαν υποδειγματικά και βοηθούσαν κάθε τμήμα στο έργο του με περισσότερη ευκολία. Άλλωστε ήταν ο πρώτος επιστήμονας που διοριζόταν στο δήμο και είχε βάλει στόχο να δικαιώσει τις σπουδές του και να αξιοποιήσει τις γνώσεις του προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του στους συνδημότες του.
Η παρουσία του γενικά έφερε έναν άλλο αέρα παντού σε όποιο κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα ασχολήθηκε.
Στο δήμο εξάντλησε την ιεραρχία μένοντας πάντα ο αναντικατάστατος και ο πολύτιμος κ. Αστρινός. Κανένας δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα θέματα με τόση ακρίβεια και αποτελεσματικότητα.
Έτσι παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν το επιδίωξε , το κύρος και η επιβλητικότητά του ήταν αυτά τα στοιχεία που κέρδιζαν αμέσως κάθε υψηλό επισκέπτη του δήμου Κι ευτύχησε επί της εποχής του να υποδεχτεί το Ρέθυμνο εξέχουσες προσωπικότητες της σύγχρονης ιστορίας.
Τον διέκρινε το αίσθημα του δικαίου , προσόν που του αναγνώριζαν οι συνεργάτες του όλων των βαθμίδων αλλά ήταν απόλυτος στα θέματα τάξης και ευπρέπειας. Γνώριζε όσο ελάχιστοι το πρωτόκολλο και ποτέ δεν μπορούσε να γίνει μια σοβαρή εκδήλωση χωρίς να ζητηθεί η γνώμη του και από άλλους θεσμικούς παράγοντες και εκτός δήμου.
Ηταν αξιοσέβαστος και αγαπητός χάρις στην άφθαστη ευγένεια και στο ήθος του.
Από νωρίς διοχέτευσε χρόνο και δράση στο Σύνδεσμο για τη Διάδοση των Καλών Τεχνών. Πρωτοστατούσε σε κάθε προσπάθεια πολιτιστικής αναβάθμισης και για πολλά χρόνια αγωνίστηκε με πάθος για τα προβλήματα του μνημείου που στεγάζει τις δραστηριότητες του Συνδέσμου και τις Σχολές του ελληνικού ωδείου παραρτήματος Ρεθύμνου.
Επιδίωκε πάντα την προσφορά αποφεύγοντας ο ίδιος τα φώτα της δημοσιότητας.
Έργο ζωής του το αρχείο σπάνιων φωτογραφιών που κλείνουν την ιστορία του Ρεθύμνου ατόφια . Αναρίθμητοι τόμοι που ο ίδιος με δικά του έξοδα ετοίμαζε χωρίς να παραλείψει λεπτομέρειες χρήσιμες για τον μελετητή. Η ασχολία του αυτή του απορροφούσε ώρες , κόπο, χρήματα Αλλά τον ξεκούραζε και τον ευχαριστούσε. Δωμάτια γεμίζει αυτό το αρχείο και από καιρό είχε εκφραστεί η αγωνία πολλών Ρεθεμνιωτών για την αξιοποίηση αυτού του τεράστιου υλικού που θα πρέπει να φυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού γιατί ανασταίνει το Ρέθυμνο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν ο βασικός εισηγητής και στις επιτροπές ονοματοθεσίας αφού μπορούσε να αξιολογήσει ιδανικά κάθε πρόταση.
Ο Μάνος Αστρινός ευτύχησε να συνδέσει τη ζωή του με την εκλεκτή των εκλεκτών Πόπη Τσάκωνα , την επιφανή φιλόλογο ,την πρωτοποριακή εκπαιδευτικό που αναδείχτηκε άξια σύντροφος και πολύτιμη συνεργάτις του συζύγου της. Δημιούργησαν μια υποδειγματική οικογένεια που κοσμούν τρία χαριτωμένα παιδιά, τρεις επιστήμονες που η τοπική κοινωνία περιβάλλει με την αγάπη και την εκτίμησή της.
Η απώλεια που δημιουργεί η αναχώρηση του Μανού Αστρινού αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Γιατί ο χθεσινός αναχωρητής κρατούσε με κάθε τρόπο το Ρέθυμνο που αποτελούσε καύχημα της Κρήτης για το πνευματικό του δυναμικό. Και το αναδείκνυε σε κάθε ευκαιρία.
Η πόλη του οφείλει τα μέγιστα. Και θα πρέπει άμεσα να του ανταποδώσει έστω και το ελάχιστο της μεγάλης ανεκτίμητης προσφοράς του.
ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ (28-2-13)