«Όσα δεν έγραψε η Ιστορία»

Οι αλησμόνητες πατρίδες άνοιξαν τις πόρτες της εθνικής μνήμης στο πολύκεντρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Άδελε Αγίας Παρασκευής, για μια ακόμα παρουσίαση του βιβλίου «Όσα δεν έγραψε η Ιστορία» του Παρασκευά Συριανόγλου.
Όπως τόνισε και στην ομιλία του ο πρόεδρος του Συλλόγου Κωστής Μεργέμογλου, ήταν τιμή για το φορέα του η οργάνωση αυτής της εκδήλωσης, γιατί η προβολή του βιβλίου θα πρέπει να είναι πρώτιστο καθήκον κάθε πολιτιστικού φορέα.
Και πρόσθεσε:
« Η τιμή όμως είναι μεγαλύτερη επειδή αφορά την πνευματική παραγωγή ενός συντοπίτη μας που διακρίνεται στο αγώνα να διασώσει ιστορικές μνήμες και να κρατήσει αλώβητη την αγάπη για τις αλησμόνητες πατρίδες.
Ο κ. Παρασκευάς Συριανόγλου που αποτελεί για το δήμο μας, πολύτιμο πνευματικό κεφάλαιο ,έχει καταφέρει μέσα από τις άοκνες προσπάθειές του να μας κάνει κοινωνούς μιας πολύτιμης κληρονομιάς από τον πολιτισμό της Ιωνίας, που χάραξε δρόμους προόδου από τους θεματοφύλακές της.
Με την παρουσίαση του βιβλίου του θέλουμε παράλληλα να του εκφράσουμε τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μας, γιατί τιμά τον τόπο με την ενεργή παρουσία του στην πνευματική ζωή και να προβάλλουμε ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας όπως χαρισματικά το δίνει ο συγγραφέας μέσα από το βιβλίο του ,γεμάτο μηνύματα ειρήνης και διδάγματα ενότητας.»
Και ο κ. Μεργέμογλου κατέληξε με τη διαβεβαίωση ότι παρόμοιες εκδηλώσεις θα συνεχιστούν και στο μέλλον ,γιατί ο Σύλλογος έχει υποχρέωση να προβάλλει τους ντόπιους δημιουργούς, που ενώ τα έργα τους βρίσκουν τόση απήχηση «εκτός των τειχών», παραμένουν άγνωστα σε ένα μεγάλο βαθμό στον ίδιο τους τον τόπο.
Στη συνέχεια ο συντονιστής Αντώνης Αραμπατζόγλου παρουσίασε τους ομιλητές που ήταν κατά σειρά η δημοσιογράφος κ. Εύα Λαδιά και η Λέκτορας του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης κ.Μαρίνα Τζακώστα που σε προηγούμενη παρουσίαση του βιβλίου είχε επίσης αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Η Εύα Λαδιά με βάση τα δικά της βιώματα, από το μικρασιάτικο περιβάλλον που μεγάλωσε, αναφέρθηκε στη σημαντικότητα των βιβλίων που κρατούν αλώβητη από το χρόνο τις ιστορικές μνήμες.
Κατέθεσε με συγκίνηση τα συναισθήματα που προκαλεί στις επόμενες γενιές των ξερριζωμένων η ανάγνωση βιβλίων όπως αυτό του Παρασκευά Συριανόγλου και έδωσε τη δική της απάντηση στον προβληματισμό κατά πόσο χρειάζεται στην εποχή της παγκοσμιοποίησης να αγγίζουμε εθνικές πληγές.
« Μεγαλώσαμε ,είπε, με τη συνείδηση να καταδικάζει τον πόλεμο και όχι και τις εθνικότητες. Το «κατηγορώ» για το μεγάλο ξερριζωμό απευθύνεται στους ηθικούς αυτουργούς και στα συμφέροντα ,όχι στους λαούς. Έτσι λοιπόν βλέπουμε σε κάθε σελίδα βιβλίου όπως αυτών που υπογράφει ο Παρασκευάς Συριανόγλου, με τη χαρισματική γραφή, ένα καντήλι στη μνήμη εκείνων που χάθηκαν. Είναι μια ανάγκη να κρατούμε ανοικτή την πύλη του χθες μόνο για να θυμόμαστε τη θυσία εκείνων που κράτησαν για αιώνες έναν τεράστιο πολιτισμό. Και ν’ αποδεικνύουμε δίνοντας συνέχεια στην προσφορά τους, ότι έχει περάσει το μήνυμα όταν φεύγοντας αλλόφρονες για να σωθούν από την λαίλαπα της φωτιάς και της σφαγής ,προτίμησαν να πάρουν μαζί τους τα εικονίσματα αντί για το βιος που θα μπορούσαν να σηκώσουν.
Γιαυτό μας χρειάζεται η χαρισματική γραφή του Παρασκευά Συριανόγλου και όλων εκείνων που μας κρατάνε τη μνήμη άσβεστη δίνοντας έτσι αθανασία στους ηρωικούς μάρτυρες προγόνους μας.»
Με τη σειρά της η κ.Τζακώστα συνεπικουρούμενη από το συγγραφέα διάβασε και σχολίασε σχετικά αποσπάσματα αναδεικνύοντας το έργο.
Κι ήταν τόση η συγκίνηση που προκάλεσε, ώστε το ακροατήριο δήλωνε ότι δεν θα ήθελε να τελειώσει η βραδιά.
Με την αφήγηση τονίστηκε το περιεχόμενο και τα μηνύματα του έργου, που έχει τη μορφή μυθιστορήματος αλλά είναι βασισμένο,σε πραγματικά γεγονότα.
Ο Παρασκευάς Συριανόγλου με μια ωριμότητα συγγραφικού ταλέντου ,που μπορεί να συγκριθεί πλέον με τους καταξιωμένους λογοτέχνες, συναρπάζει τον αναγνώστη με τους χαρακτήρες του έργου του αλλά και με τις συγκρούσεις τους δοσμένες με τρόπο μοναδικό.
Είναι ένα ακόμα ευαγγέλιο μνήμης που αξίζει να το προσέξουν οι νεότερες γενιές.
Φορτισμένος συναισθηματικά έκλεισε την βραδιά ο συγγραφέας λέγοντας μεταξύ άλλων εκτός από τις ευχαριστίες του, στους συντελεστές της βραδιάς.:
Φίλες και φίλοι
Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι η αποψινή βραδιά δεν είναι αφιερωμένη σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο.
Απόψε τιμούμε μια από τις πολλές μικρές πατρίδες της Ανατολής τη Νέα Φώκαια ,αλλά και την ξερριζωμένη γενιά της που ζούσε μέσα στην απαλάμη του Θεού.
Συναντήσεις σαν την αποψινή είναι τα καλύτερα μνημόσυνα γι’ αυτούς που έφτασαν στη μάνα Ελλάδα χωρίς αποσκευές και διαβατήρια.
Έφτασαν κυνηγημένοι και αποδεκατισμένοι ,μα κάτω από της προσφυγιάς τα κουρέλια κουβάλησαν τον πολιτισμό που μπόρεσε να συμπορευθεί με το χρόνο ,τον Αιώνιο Ιωνικό Πολιτισμό.
Η παρουσία μου στο βήμα αποτελεί ξεχωριστή τιμή .
Δεν έχω σκοπό να μαζέψω λογοτεχνικές δάφνες ούτε και επαίνους. Βρίσκομαι εδώ για να θυμηθούμε ότι επιβάλλεται και να σταθούμε μπροστά στις στάχτες του χτες και να τις σκαλίσουμε. Είναι γεμάτες από σπίθες άσβηστες οι οποίες αποτελούν το καλύτερο πνευματικό προσάναμμα του αύριο. Προσάναμμα που έρχονται σήμερα με νέα συστήματα διδασκαλίας να εξαφανίσουν. Προσπαθούν ν’ αλλάξουν το χτες, χωρίς να σκεφτούν ότι αυτό δεν το μπορεί ούτε ο Θεός. Είναι ένα χθες που δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί αφού είναι γεμάτο από σταυρώσεις και αναστάσεις.
Αυτό το χθες τόλμησα κι εγώ να αποτυπώσω σε χαρτί, κάνοντας αρχή από τις χαρούμενες στιγμές της Ελληνικής Ανατολής
Έγραψα και γράφω αφού πιστεύω ότι μ’ αυτό τον τρόπο συμβάλλω ,ώστε να μην μείνουν μέσα στ’ αποκαίδια της πατρίδας μας αμέτρητα στοιχεία πολιτισμού.
Προσπάθησα να διασώσω τα λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία μιας ταπεινής περιοχής κι αυτή την εργασία μου την προσφέρω αντί για λιβάνι στο ενάμιση εκατομμύριο ψυχές που πέταξαν βίαια κι έγιναν θυσία για τα συμφέροντα των δυνατών.
Είμαι Μικρασιάτης της δεύτερης γενιάς. Με σημάδεψαν έντονα βιώματα αφού πολλές φορές ένιωσα τη γεύση από το δάκρυ της γιαγιάς.
Πάνω στην ψυχή μου, σαν πυρωμένο ατσάλι σημαδεύτηκε η ευχή που άκουγα όταν τσούγκριζαν τα ποτήρια κι έλεγαν: « Άντε και καλή πατρίδα»
Μ’ ένα σωρό βιώματα μέσα μου άρχισα πριν τριάντα χρόνια (κάπως αργά βέβαια) να μαζεύω στοιχεία. Μάζευα χωρίς σταματημό χωρίς να ξέρω το γιατί. Αμέτρητες σελίδες από σημειώσεις, 65 μαγνητοφωνημένες κασέτες. Άκουγα και διάβαζα συνεχώς μα οι αμφιβολίες μου δεν έσβηναν και πάντα φοβόμουν ότι όσα είχα καταγράψει ήταν φορτωμένα υπερβολές.
Επισκέφθηκα την Ανατολή πολλές φορές και είχα ξεναγό μου τον μπάρμπα Δημητρό που διώχτηκε από τα 15 του χρόνια μα και τον Ταμάρ τον τουρκοφωκιανό τη ίδιας ηλικίας.
Ήθελα να δω από κοντά και να μάθω
Ξεκινούσα κάθε φορά με κυβερνήτη το νου ,τον πόθο της καρδιάς, καπετάνιο τη νοσταλγία, της σκέψης πιλότο την λαχτάρα.
Περπάτησα τη γη των πατέρων ,την ένιωσα απαλή σαν γιασεμί ,ζεστή σαν την αγάπη Άφησα τη φαντασία λεύτερη και η ψυχή μου έζησε στο ρυθμό της κάποτε χαρούμενης πατρίδας, στον πάντα ελληνικό ρυθμό της. Μέσα στους ντουσεμέδες άκουσα το κρυστάλλινο γέλιο των κοριτσιών μας έξω από τον καφενέ, στάθηκα και με συνεπήρε ο λαγγεμένος στεναγμός του σαντουριού. Περπάτησα τα καλντερίμια ,φίλησα τις πέτρες ,προσκύνησα στου σπιτιού μας το κατώφλι.
Εκεί στη Μικρασία που πήγα μίλησα με τον ίδιο το Θεό. Είδα την κλεμμένη πατρίδα μ’ ένα πικρό χαμόγελο να κοιμάται σε μαξιλάρι κεντημένο με αψέντι και σεβντά και η θάλασσα αγρυπνούσε και τη συντρόφευε κάθε κύμα κι ένας πόθος κάθε αφρός κι ένα καινούργιο αίσθημα
Κι από τις δυο πλευρές του Αιγαίου μάζεψα ότι μπόρεσα από έναν κόσμο θρυψαλιασμένο Το 1995 πήρα την πιο μεγάλη απόφαση. Ταξινόμησα ένα μέρος από τα στοιχεία μου και με μεγάλο βάρος ευθύνης δούλεψα για τρία χρόνια για την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου που έχει τίτλο «Θεμέλια του Πολιτισμού»
Δεν σταμάτησα την προσπάθειά μου αφού το υλικό που είχα στα χέρια μου ήταν ακόμα πλούσιο.
Το 2003 με την έκδοση του 2ου βιβλίου μου ολοκλήρωσα τον κύκλο των λαογραφικών στοιχείων.
Αυτό το δεύτερο βιβλίο που έχει τίτλο « Λαϊκός Πολιτισμός»τιμήθηκε με το Α’ Πανελλήνιο Βραβείο της Εστίας Νέας Σμύρνης.
Το 2006 είχα στα χέρια μου ένα τρίτο βιβλίο με τίτλο «Όσα δεν έγραψε η Ιστορία «και πιστεύω ότι έχω χαράξει ένα δρόμο με την ελπίδα ότι πορεύομαι σωστά.
Στο τυπογραφείο ετοιμάζεται η έκδοση ενός τέταρτου βιβλίου με τίτλο « Διατροφικές συνήθειες της Ανατολής» Και η συνέχεια της προσπάθειάς μου είναι η καταγραφή των γεγονότων και των συνθηκών κάτω από τις οποίες εγκαταστάθηκαν οι Μικρασιάτες στον Ελλαδικό χώρο.
Πολλοί επιμένουν ότι πρέπει να συνεχίσω να γράφω. Και απαντώ:
Θα γράφω, πάντα θα γράφω κι αν κάποτε σταματήσω θα είναι για να πεθάνω».