Η Χρυσούλα Δημητρακάκη γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από το Ρέθυμνο και το Ατσιπόπουλο, τόπο γέννησης του πατέρας της, βασική πηγή έμπνευσης και φυσική εκκίνηση κάθε λογοτεχνικής της δημιουργίας.
Συγγραφέας και Ποιήτρια στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα, με σπουδές σε Human Resource Management και Business Management στο London School of Management, με διατριβή στο Leadership Management, και μεταπτυχιακές σπουδές ΜΒΑ στο πανεπιστήμιο Teesside.
Έγγαμος, μητέρα δύο παιδιών, Διευθυντικό στέλεχος σε όμιλο επιχειρήσεων.
Και παράλληλα, είναι καταταγμένη στο εθελοντικό σώμα του Ερυθρού, ενώ σήμερα ανήκει στο σώμα πολέμου διπλωματούχων εθελοντριών του Ερυθρού Σταυρού.
Είναι δρομέας των 10.000μ. (Αργυρό μετάλλιο στο Διεθνή Δρόμο Μεσσήνης 2005), παράλληλα χορεύει Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, στον όμιλο της «Δώρα Στράτου».
Το 2005 κυκλοφορεί η πρώτη ποιητική συλλογή «Ποίηση», με τρεις ενότητες, «Άνεμοι και θύελλες», «Κρήτη των Ονείρων» και «Θάλασσα της Ψυχής» και το 2006, το μυθιστόρημα «Φρατζέσκα», από τον εκδοτικό οίκο Χάρη Πάτση. Το 2007 οι ποιητικές συλλογές «Tριλογία: Ύπαρξη – Ζωή – Άνθρωπος», η Ελληνο-Αγγλική έκδοση «Stone and Water» και η 2η έκδοση της «Φρατζέσκας» από τις εκδόσεις «Ιωλκός» και υπογράφει τα κείμενα στο αφιέρωμα, «Πόλη-Μνήμες-Θρύλοι», που παρουσιάσθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με οργάνωση ΣΑΕΠ. Το 2008, κυκλοφόρησε η συλλογή με δοκίμια και ποίηση «Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά», από τις εκδόσεις «Ιωλκός».
Έχει βραβευθεί, από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, συνεχείς χρονιές από το Πανελλαδικό Συμπόσιο «Σικελιανά» και τον «Όμιλο Τέχνης και Λόγου Ξάστερον».
Της έχει απονεμηθεί, η υψηλή τιμή του Ομίλου Βρακοφόρων Κρήτης, το Χρυσό Μετάλλιο Λογοτεχνίας 2006, των Διεθνών Βραβείων της Ακαδημίας M.Madhusudan της Ινδίας και του Πανεπιστημίου της Καλκούτας, ο τίτλος του Διδάκτορος της Λογοτεχνίας από Διεθνές Κέντρο Ποίησης USA και Κίνας, το «Χρυσό μετάλλιο της Βεργίνας» για τη διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού, στο Εξωτερικό, από τον πολιτιστικό σύλλογο Σαλαμίνας «Καφενείο των Ιδεών», το διεθνές βραβείο Giovanni Gronchi. Επίσης το 2008, της απενεμήθη ο τίτλος, του επίτιμου μέλους της Ακαδημίας Μ.Μadhusudan της Ινδίας και από το ΑΒΙ USA, ο τίτλος του Senior World Nations Congress, για την συμβολή της στην πολιτιστική επικοινωνία μεταξύ των Εθνών.
Ποίηση και δοκίμια και άρθρα δημοσιεύονται σε εφημερίδες, λογοτεχνικά περιοδικά, είναι δε συνεργάτης στο περιοδικό «Κρήτη», στις εφημερίδες «Κρητική Επιθεώρηση», «Ελληνική Γνώμη»- Dusseldorf και στο περιοδικό «Κρι-Κρι».
Είναι μέλος της Ακαδημίας Αμερικάνικης Ποίησης, της Διεθνούς Εταιρείας Ελληνικής Φιλοσοφίας, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Παγκρήτιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Ένωσης Δημοσιογράφων Κρητικού τύπου και Παγκρήτιας Ένωσης κ.α.
«Ποίηση» Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις Χάρτη Πάτση 2005
Στην ανηφόρα με τον σταυρό
Σάλευε μέσα από τις λευκές καταιγίδες
των ανθρώπων,
κι όταν ακουστεί η κραυγή τους σαν ηχώ
στον κακοτράχαλο ανήφορο,
δώσε πνοή να εμπιστευτούν το νου τους..
Μη λογιστείς αν κινδυνέψεις για την λύτρωση,
ώσπου να φτάσετε μαζί στην κορυφή,
και άδεια η ψυχή ν’ αγαπήσει την βροχή
που γέμισε την στέρνα, σταγόνα-σταγόνα.
Και μην αποκάμεις
μέχρι να δουν την στέρνα,
και μην απελπιστείς
μέχρι να ξεχωρίσουν το νερό.
Κι όταν ο στεναγμός βγει σαν φωνή χαράς
που ‘χουν νερό να πιούν ,
τότε κάνε το χρέος σου
και κλάψε χωρίς να ντραπείς.
Κι αν ακόμα θαρρείς πως οι άνθρωποι
με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό ταιριάζουν
πιο πολύ με τα πουλιά,
σκύψε από πάνω τους,
όπως φροντίζουν τα μικρά νεογνά στη φωλιά
και δώσε τα δικά σου φτερά να πετάξουν
και τα δικά σου πόδια να πατήσουν στη γη !
Και σα να ‘ταν η κραυγή ,
του δικού σου νου προσταγή
να εναρμονισθεί με το σύμπαν,
σήκωσε τον ξένο σταυρό της συντριβής ,
χωρίς να ελπίζεις,
ότι θα κάνουν το ίδιο για σένα ..
Και αγάπησε τους ανθρώπους όπως είναι ,
και γι αυτό που είναι,
και δέξου όλα τούτα με σ ι ω π ή ,
χωρίς να περιμένεις τίποτα λιγότερο,
από έναν σταυρό!
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Ποίηση, Χάρη Τ.Πατση, 2005
Ο βοριάς
Όταν φυσάει ο βοριάς να μην
τον αποπαίρνεις,
μα στάσου εκεί που δυνατά
φυσάνε τα κλαδιά,
ό,τι θα φύγει, ήτανε ,από καιρό
φευγάτο,
κι ό,τι αντέξει, θα άντεχε,
βοριά μα και νοτιά.
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Ποίηση, Χάρη Τ.Πατση, 2005
«ΦΡΑΤΖΕΣΚΑ» Μυθιστόρημα Εκδόσεις Ιωλκός 2007
Πέρα από το καλό και το κακό. Πέρα από τις ανθρώπινες αδυναμίες. Μια ιστορία που οι χαρακτήρες της, συμφιλιώνονται με τις συμφορές και προχωρούν στη ζωή με το μυαλό και την καρδιά Ένας μύθος σαν τη ζωή όλων των ανθρώπων, που την ώρα του χαλασμού φαντάζει σαν το πιο λογικό αντιπερισπασμό στην μπόρα. Στο επίκεντρο η Φρατζέσκα, η κόρη που έκανε το χάος άπειρο την ώρα της μεγάλης απολύτρωσης. Η «Φρατζέσκα» της Χρυσούλας Δημητρακάκη είναι ένα μήνυμα-ένδειξη για όσους ξεκινούν και για όσους νομίζουν ότι τελείωσαν
«Τριλογία: Υπαρξη-Ζωή-Ανθρωπος» Συλλογη ποίησης Εκδόσεις Ιωλκός 2007
Το όνειρο
Μάτωσα, για να καταλάβω αυτό τον κόσμο.
Και όταν δεν τον κατάλαβα,
σιώπησα για να τον ακούσω
κι όταν δεν τον άκουσα,
έκλεισα τα μάτια μου για να τον ονειρευτώ
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Τριλογια: Yπαρξη-Ζωή-Ανθρωπος, Ιωλκός 2007
Ειμαστε
Δεν είμαστε παρά ένα μεγάλο δένδρο,
που αν δεν ξαποστάσει στον κορμό του ο άνθρωπος
δεν ολοκλήρωσε τον προορισμό του.
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Τριλογια: Yπαρξη-Ζωή-Ανθρωπος, Ιωλκός 2007
«Πέτρα και Νερό» «Stone and Water” Εκδόσεις Ιωλκός 2007
H ζωή μας
Δεν λέω γιατί έρχεται συννεφιά,
η επιδρομή μοιάζει με κυριαρχία που την επιζητούμε.
Δεν λέω γιατί οι κακουχίες κατακτούν άδειες πόλεις.
Το ένα βήμα οδηγεί στο άλλο και μετά στους φραγμούς. Δεν λέω γιατί τα λόγια πληγώνουν βαθιά,
η ζωή μας ορίζει, ένα ταξίδι ενάντια στα ‘γιατί’.
Επαναστατώ σημαίνει διαβλέπω.
Είμαι ελεύθερος, σημαίνει μπορώ να αντιστρέφω.
Περιπλανιόμαστε για κάτι που κάνει θρύλους τα λάθη.
Ετοιμαζόμαστε για τον κίνδυνο σαν ομάδα αποστολής,
αλλά την ώρα της απογείωσης δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες.
H εσωτερική βαθιά μαγεία σπάει το φεγγάρι σε κομμάτια
και η βαθιά λαχτάρα αιχμαλωτίζει κομμάτια από χρυσάφι.
Η ύπαρξη του Κόσμου, εξαρτάται από την ειρήνη
Η ζωή μας, χρειάζεται αγάπη για παίρνει ανάσα βαθιά.
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Stone and Water – Ιωλκός 2007
Οι άνθρωποι
Οι άνθρωποι αλλάζουν, όταν θα πρέπει ν’αποδείξουν
τα όσα λένε.
Οι άνθρωποι θυμώνουν, όταν χωρίς ελπίδα,
μισούν χωρίς οίκτο.
Οι άνθρωποι γερνάνε, περνώντας τη ζωή τους
Να βρουν τον ένοχο για τα λάθη τους.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν, όταν νομίζουν ότι είναι μοναδικοί
και δεν βρίσκουν κανέναν άλλο να κατηγορήσουν.
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Stone and Water – Ιωλκός 2007
«Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά» Εκδόσεις Ιωλκός 2009
Μεταξύ αβύσσου και ζωής
Οι άνθρωποι αρχίζουν από την επόμενη λέξη που τελειώνει ο θάνατος και ο κόσμος είναι μοιρασμένος στα δύο. Και ενώ πηγαίνουμε κι ερχόμαστε, αναζητούμε με αγωνία μια σύγκριση, να μας τραβήξει από την άβυσσο, στη ζωή.
Αμφιταλαντευόμενοι, στην άκρη του γκρεμού, αναγκαζόμαστε ν’αποδείξουμε την τόλμη μας και ελπίζουμε κάποιος να μας αγαπήσει, για να μας δώσει επιχειρήματα, να κρατηθούμε.
Κουβαλάμε το βαρύ φορτίο της απελπισίας μας και όπως κυρτώνουμε για να αντέξουμε, βρίσκουν την ευκαιρία να μας φορτώσουν την απελπισία ολόκληρου του κόσμου. Η θρυμματισμένη μας καρδιά, αντέχει μετά βίας και ο πόνος, μας κάνει αδιάφορους στις κρυμμένες προθέσεις των άλλων, που συνηθίζουν να συνωστίζονται πίσω από τον πόνο. Και ενώ μαθαίνουμε τις διαστάσεις των χασμάτων την ώρα που τα περνάμε αναγκαστικά, νομίζοντας ότι έχουμε τον έλεγχο, μας παρασέρνει ο οίστρος και χανόμαστε μέσα τους.
Και όταν η άβυσσος φανεί οριστική, η φωτιά του θανάτου, μας φωτίζει ένα στενό πέρασμα, που αν αποφασίσουμε να το περάσουμε, θα δοκιμασθούμε τόσο, όσο χρειάζεται για να γνωρίζουμε το λόγο, που θα περάσουμε, από το θάνατο, στη ζωή.
Και αν ο κόσμος είναι μοιρασμένος στα δύο, το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, είναι ένα πέρασμα που δεν απαιτεί εξηγήσεις. Και στην αθέατη μετάβαση από το ένα στο άλλο, την ώρα της μεγάλης προσπάθειας και την ώρα της μεγάλης επιστροφής, κανείς δεν έχει χρόνο να ερμηνεύει ελλείψεις, αλλά αποφασίζει, αν θα πεθάνει η αν θα ζήσει.
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Το θροισμα του μεγάλου δρυγιά, Ιωλκός 2011
Είμαστε
Είμαστε άνθρωποι,
που προϋπήρξαμε θεοί και
για να ‘Δημιουργήσουμε’
ψάχνουμε ένα μικρό σποράκι,
σε μαλακή και κινούμενη γη.
Είμαστε,
και τι δεν είμαστε….
λίγο χώμα και λίγο βροχή.
Μια ανάσα είμαστε,
που όταν δεν υπάρχει,
γινόμαστε κενό κουφάρι, χωρίς νόημα.
Ένα δένδρο που κρατιέται στις θύελλες,
είναι μία επιδίωξη, που αφορά την ανθρωπότητα.
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Το θροισμα του μεγάλου δρυγιά, Ιωλκός 2011
«Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια» Εκδόσεις Ιωλκός 2011
Κινδυνεύεις
Δεν κινδυνεύεις από τους ‘εχθρούς’.
Κινδυνεύεις,
από εκείνους που ήσυχα διεισδύουν
και σε κατακτούν,
μέχρι να νομίζεις ότι έγιναν δικοί σου.
Κινδυνεύεις από εκείνους,
που προσπαθούν να σε πείσουν
και όταν τους πιστέψεις,
έχουν ήδη
αλλάξει θρησκεία.
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια, Ιωλκός 2011
Ο Μαραθώνας
Σπεύσε να συναντήσεις
τον εχθρό,
Ο Μαραθώνας,
δεν είναι μια απλή μάχη.
Είναι ιδέα.
Αν πας,
πρέπει και να γυρίσεις.
Χρυσούλα Δημητρακάκη
Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια, Ιωλκός 2011