ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΑΚΗΣ

Πριν τον πόλεμο του 1940, υπηρετεί στον Σταθμό χωρ/κής του Κρουσώνα Ηρακλείου, ως Σταθμάρχης ο Χρήστος Μαράκης- ένα ωραίο ψηλό και γεροδεμένο παληκάρι από την Δρύμισκο Ρεθύμνης, παληκάρι και καλός πατριώτηςEίναι γνωστό ότι ο Δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς είχε μαζέψει τα όπλα από την Κρήτη. Στην αποθήκη του σταθμού υπήρχαν 400 όπλα. Όταν έπεσαν οι Γερμανοί αλεξιπτωτισταί, οι κάτοικοι της περιοχής όσοι ήθελαν να πολεμήσουν ζήτησαν από τον Σταθμάρχη να τους δώσει οπωσδήποτε τα όπλα αλλά τους λέει ότι τα έχει παραλάβει με πρωτόκολλο και δεν μπορεί. Αυτό που μένει λέει στον κόσμο, να κάμετε μία επίθεση ότι δήθεν τα πήρατε με τη βία, όπως και έγινε. Όταν κατάλαβαν οι Γερμανοί την Κρήτη, πληροφορήθηκαν το γεγονός, συνέλαβαν ένα χωροφύλακα και από τα φοβερά βασανιστήρια λύγισε και είπε ότι είναι ο μόνος υπαίτιος ο Χρήστος, συλλαμβάνουν αμέσως τον άτυχο Μαράκη και δεν μπορεί να χωρέσει ανθρώπινος νους τα αφάνταστα μαρτύρια 45 μέρες να μαρτυρήσει σε ποιους έδωσε τα όπλα και τους πολέμησαν, αλλά ο Χρήστος σαν άξιος απόγονος των ηρώων του Αρκαδιού με όλα τα απάνθρωπα και μεσαιωνικά μαρτύρια- τα παλικαρίσια του λόγια ήταν:
-Τα όπλα τα έδωσα εγώ δεν γνωρίζω κανένα αλλά και αν ήξερα προτιμώ τον θάνατο και απαντώ όχι, μόνο εγώ φταίω, ας κλάψει μόνο μια μάνα.
Το τι επακολούθησε από τον δήθεν πολιτισμένο λαό, τον έγδαραν ζωντανό σαν το Δασκαλογιάννη. Προ δυο- τρία χρόνια βρέθηκα στον Κρουσώνα καλεσμένος από ένα φιλιότσο μου – Γεώργιο Κονιδάκη από το Δοξαρό Μυλοποτάμου που παντρευόταν από ‘κει. Βρέθηκα σ’ ένα πλούσιο τραπέζι σ’ ένα σπουδαίο κέντρο νομίζω αετοφωλιά το όνομά του Γλεντίζαμε όλη νύκτα, εκεί γνώρισα και γίναμε φίλοι με πολλούς κατοίκους που οι περισσότεροι λεβέντες, παλικάρια και φιλόξενοι με ρωτούν:
– Κουμπάρε Ρεθεμνιώτης είσαι;
-Έτσι λέω
-Γνωρίζεις ένα χωριό Δρύμισκος;
-Πολύ καλά έχω πολλούς φίλους και συγγενείς εκεί, έχω και υπηρετήσει περί τα 10 χρόνια ως αγροτικός Διανομέας της περιοχής.
Με περιέβαλαν με τόση συμπάθεια και με παρακάλεσαν να μη φύγω να πάμε την επομένη στα σπίτια τους να μας φιλοξενήσουν, να γνωριστούμε οικογενειακώς και καλύτερα
– Για το Ρέθυμνο,μου είπαν , έχομε ατελείωτη συμπάθεια και υποχρέωση γιατί βγάζει τα καλύτερα παληκάρια της Ελλάδας.
Μου διηγήθηκαν την πονεμένη αυτή ιστορία με δακρυσμένα μάτια, αλλά σας ομολογώ εντίμως ότι εγώ και η παρέα μου, δακρύσαμε και πονέσαμε. Το πρωί με πήγαν και μου έδειξαν το μέρος, το καλύτερο της κωμοπόλεως, που θα του στήσουν άγαλμα και κάτι ακόμα, ο αείμνηστος Χρήστος είχε ένα αδελφό Ανθ/στη χωρ/κής, θηρίο άνδρα και καλός άνθρωπος και φίλος, ο χαμός του αδελφού του, τον είχε πενθήσει αφάνταστα, ήταν πολύ αγαπημένα αδέλφια. Η μοίρα παίζει παράξενα παιχνίδια στους ανθρώπους. Δυστυχώς, σε μία μάχη στη Σάμο το 1948 από αντάρτες, σκοτώθηκε και ο αδελφός του, αλλά περισσότερο λυπηρό να φονευθείς από ελληνικά βόλια. Κρίμα να χάνονται τέτοια παλικάρια που περισσότερο τώρα από κάθε άλλη φορά τους χρειάζεται η πατρίδα. Ας είναι ελαφρό το χώμα που θα σκεπάζει και η ιερή μνήμη τους σε αιωνία ανάπαυση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΠΑΝΩΜΕΡΙΤΑΚΗΣ ( Από το βιβλίο του “ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ”