Του Αρχιμανδρίτου Θεολόγου Χρυσ. Μακρυγιαννάκη Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Το άκουσα κι εγώ, και το ήκουσαν και πολλοί άλλοι από το στόμα του μεγάλου μας μουσουργού και Διευθυντού της κρατικής Ορχήστρας Αθηνών κ. Αντιόχου Ευαγγελάτου, όταν προ καιρού επεσκέφθη την πόλιν μας, δια ν΄ απονήμη τα διπλώματα εις τους μαθητάς του Ωδείου Ρεθύμνης. «Στο παιδί αυτό, βλέπω μια μέρα μια μεγάλη μουσική προσωπικότητα, μια νέα δόξα της Ελλάδος, ένα μεγάλο μουσικοσυνθέτη και δημιουργό». Λόγια βγαλμένα από το πλέον επίσημο στόμα, την αλάνθαστη μουσική πηγή της σημερινής Ελλάδος. Μόνο τ ΄όνομά του είναι αρκετόν να μας κάνη να πιστεύομαι ακράδαντα ότι όλα όσα είπε μια μέρα θα επαληθεύσουν. Και αυτό το πιστεύομαι απόλυτα. Και ο κ. Αντίοχος Ευαγγελάτος δεν τα είπε τα λόγια αυτά ούτε για μένα, αλλά ούτε και για σένα φίλε αναγνώστα. Τα είπε τη στιγμή που έβλεπε το πρόσωπον του Μπάμπη Πραματευτάκη. Μια μεγάλη μουσική ιδιοφυία της εποχής μας το νέο παιδί φαινόμενον κατά τον κ. Ευαγγελάτον. Και προσέθεσεν χαρακτηριστικά για το Ρέθυμνον «Μια μέρα το Ρέθυμνον δεν θα καυχάται μόνον ως πόλις των γραμμάτων, αλλά και ως πόλις των μεγάλων μουσουργών και συνθετών¨.
Και ερωτώ. Ημπορεί κανείς να μην σταθή ευλαβικά μπροστά στις μεγάλες αυτές νεανικές μορφές, τα ηθικά αυτά αναστήματα της εποχής μας! Μορφές που κάθε 100 χρόνια μας παρουσιάζει ο πλανήτης μας. Μορφές νεανικές, αγνές, παρθένες.
Αλήθεια βουρκώνουν τα μάτια μου τη στιγμή αυτή τολμώντας να σκιαγραφήσω τον νέον αυτόν με τον αδαμάντινον χαρακτήρα και την ατσαλένια θέληση. Παιδιά που με συγκινούν διότι τα γνώρισα από την παιδικήν των ηλικίαν. Απο το πρώτο ξεκίνημά των, μόνοι των χωρίς κανείς να τους προσφέρη την παραμικρή βοήθειαν.
Κι ο Μπάμπης Πραματευτάκης ξεκίνησε με την θέλησιν και την βεβαιότητα να γίνη ένας μεγάλος μύστης της μουσικής τέχνης. Ξεκίνησεν ως μόνον όπλον έχον την ευχή του καλού του πατέρα της καλής του μάννας που τόσο τους λατρεύει.
Αν και πτωχό παιδί, σαν και πολλούς άλλους, κατώρθωσεν να εξυψώση την μουσικήν στον τόπον μας, όσον ουδείς άλλος. Ο Μπάμπης μας έφυγε προχθές για ανώτερες σπουδές στη Γερμανία. Άφησε πίσω του παιδιά μαθητάς του που σήμερα που τον έχασαν στο άκουσμα του ονόματός του δακρύζουν. Ουδέποτε θα λησμονήσουν την αγγελικήν μορφήν μου έλεγεν ένας του μαθητής, την άγια αυτή μορφή με την απέραντη καλωσύνη που με το χαμόγελο στα χείλη μας μιλούσε, έπεζε πιάνο, ακορντεόν, μας δίδασκε. Ουδέποτε η κοινωνία της Ρεθύμνης τον είδε θυμωμένο, νευριασμένο ή κατσουφιασμένο. Θα φεύγαμαι από τη μουσική αν δεν μας συγκρατούσε ο Μπάμπης λένε οι μαθηταί του. Ότι διδαχθήκαμε από τον Πραματευτάκη δεν ήτο δυνατόν να το διδαχθούμαι από κανένα άλλο. Κι όμως το παιδί ούτο πόσες φορές δεν επικράθηκε δεν ηδικήθηκε. Κι όλα αυτά τα εδέχετο καρτερικά, χαμογελώντας. Τούτο οφείλεται εις την ανατροφήν και αγωγήν που πήρε απ΄ τους καλούς γονείς του. Αξίζει μα την αλήθεια ένας μεγάλος έπαινος και τιμητική διάκρισις στους γονείς αυτούς.
Διότι αν και πτωχοί και απλωϊκοί άνθρωποι χωρίς μεγάλες γραμ/κές γνώσεις κατώρθωσαν με τα μέσα που διέθεταν να αναθρέψουν, να μεγαλώσουν και να παραδόσουν στην κοινωνίαν μας ένα παιδί, ένα λεβέντη στο ήθος και στην ψυχή, μια μεγάλη μουσική ιδιοφυϊα ένα διαμάντι ηθικής που τιμά όλως ιδιαιτέρως το Ρέθυμνο και αυτούς. Στους καλούς και εναρέτους αυτούς γονείς του Μπάμπη Πραματευτάκη χαρίζω εις λίγες αυτές γραμμές, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης και αναγνωρίσεως των κόπων, θυσιών και φροντίδων που κατέβαλον δια το μεγάλο μουσικό αστέρι που μας παρέδωσαν.
Αι ευχαί τις Εκκλησίας θα συνοδεύουν τον νεαρόν Πραματευτάκη στη νέα του πνευματική κατάκτηση στους μουσικού φθόγγους. Όλοι μας του ευχόμεθα ολόψυχα να επαληθεύσουν όλα όσα είπεν για αυτόν, ο μεγάλος μας μουσουργός κ. Αντίοχος Ευαγγελάτος, και να τον καμαρώσωμεν στην θέσιν ενός Μπετόβεν, ενός Τοσκανίνι, ενός Σούμπερτ, ενός Μπαχ.
Αρχιμανδρίτης
ΧΡ. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΑΚΗΣ