“ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΕΙΣ”

Ο λόγος που αποδέχτηκα την τόσο τιμητική πρόσκληση του φίλου μας Βάϊου Ντάφου να μιλήσω για το νέο του βιβλίο «Το Μεγάλο Εμείς» είναι σίγουρα η ανάγκη να μοιραστώ με περισσότερους αυτά που με γέμισαν συναισθήματα και μ’ έκαναν να αιστανθώ λίγο πιο αισιόδοξη για τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Έννοιες όπως η αγάπη , η αλληλεγγύη και η φιλία που θέλουμε βέβαια να βιώνουμε αλλά οι συνθήκες μας πάνε παρακάτω. Στην οδό θεωρίας αριθμός πουθενά.
Τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το βιβλίο αυτό ξεδίπλωσαν πτυχές του εαυτού μου και ανακάλεσαν παλιές ιδιότητες σταθμούς στην πορεία μου ως τώρα.
Μια και είναι παραμύθι αυτό το υπέροχο βιβλίο του Βάιου Ντάφου η γιαγιά μέσα μου ήταν η πρώτη που άρχισε να επαινεί και να τονίζει σημεία που όντως αξίζει να προσεχθούν
Η ανίατη ασθένεια που βάζει σε δοκιμασία την οικογένεια και κυρίως το παιδί, η ελπίδα για το φάρμακο που θα φέρει τη λύτρωση στη μητέρα και θα επαναφέρει τις ισορροπίες στο σπιτικό της ήταν από τα σημεία που προκαλούν συγκίνηση αλλά ποτέ οίκτο.
Κι άλλα σημεία όμως προκαλούν το δάκρυ αλλά και το χαμόγελο όπως κάθε τι χαριτωμένο και αγνό.
Σαν γιαγιά με γοήτευσε ακόμα η αφηγηματική ικανότητα του συγγραφέα να δίνει τόσο ωραίες εικόνες με τόση ζωντάνια και χρώμα απερίγραπτο , δημιουργώντας αυτή τη μαγευτική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τον κόσμο του βυθού.
Και με συγκλόνισε η δύναμη της πίστης και του αγώνα για να έρθει το ποθητό αποτέλεσμα.
Γιατί πράγματι χωρίς αυτά κανένας δεν φτάνει ποτέ στο στόχο του. Κι είναι καλό να το μαθαίνει αυτό από τώρα κάθε παιδί και να το ενστερνίζεται Όπως κάποτε γινόταν με μας για τα εθνικά ιδεώδη, όταν ήταν ακόμα νωπό το μεγαλείο μιας πατρίδας που με αγώνα απαλλάχτηκε από τα δεινά της.
Ομολογώ πως με εξέπληξε ευχάριστα ο τόσο ουσιαστικός τρόπος αναφοράς στο θεσμό της οικογένειας που με το εμείς μπορεί να ξεπεράσει κάθε της πρόβλημα , όσο σοβαρό κι αν είναι αυτό. Με το ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΕΙΣ. Κάτι τόσο απλό αλλά τόσο ακατόρθωτο στην εποχή που αντιμετωπίζει την αναίτια απαξίωση ο θεσμός της οικογένειας αν κρίνουμε από τα στοιχεία που μας δίνουν οι σοβαρές επιστημονικές έρευνες που γίνονται στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι.
Μετά τη γιαγιά , ήρθε η σειρά της μητέρας να αξιολογήσει ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΕΙΣ Πίστευα πάντα ότι αυτό που δεν μπορώ να δώσω με θεωρία στα παιδιά μου, με τη μυθοπλασία θα τα καταφέρω καλύτερα. Με δικαίωσε απόλυτα το όμορφο αυτό παραμύθι που παρουσιάζουμε απόψε. Στο βιβλίο του Βάϊου ο μύθος τέρπει και διαπαιδαγωγεί. Διασκεδάζει και ψυχαγωγεί.
Ο κ. Ντάφος αξιοποιώντας και την εκπαιδευτική του ιδιότητα βάζει τα μηνύματα στη σωστή θέση χωρίς να ζημιώνει την πλοκή του έργου που είναι συγκλονιστική
Μηνύματα που υμνούν τη φιλία και επιβεβαιώνουν τη δύναμη της ενότητας και της ομοψυχίας. Αυτά τα θαυμαστά που μπορούν να καταφέρουν τα ενωμένα χέρια Σίγουρα μόνο τα χέρια που ενώνει η αγάπη και η απόφαση για το καλό μπορούν να κόψουν ακόμα και τα δεσμά της προκατάληψης και να κυνηγήσουν τα θαύμα
Στη δημοσιογράφο πάλι έκανε εντύπωση η περιβαλλοντική αγωγή που επιχειρείται με τόσο διακριτικό τρόπο. Θα μπορούσε, χωρίς υπερβολή, να χρησιμοποιήσει και ολόκληρο το βιβλίο για να επιχειρηματολογήσει στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το περιβάλλον από την ανθρώπινη αμέλεια και την εγκληματική αδιαφορία των συμφερόντων. Το βιβλίο αυτό,συν τοις άλλοις ,αποτελεί μια στεντόρεια φωνή για οικολογική αφύπνιση. Είναι μια καταγγελία ψυχής για τα οικολογικά εγκλήματα που απειλούν τη ζωή του πλανήτη. Και δεν ξέρουμε αν υπάρχει ακόμα ευκαιρία , αν περισσεύει χρόνος για την αναζήτηση του φαρμάκου που εγγυάται τη δική μας σωτηρία. Αν υπάρχει παρόμοιο φάρμακο με αυτό που με τόση αγωνία ψάχνει ο ήρωας της ιστορίας μας μαζί με τους φίλους του για να βοηθήσει τη μητέρα του.
Σαν συγγραφέας εξάλλου ,καμάρωσα την ευχέρεια του ταλαντούχου μας δημιουργού να ενσαρκώνει το «ουδείς εκών κακός» σε ήρωες που μόνον σαν αναφορά σου παγώνουν το αίμα. Κι όμως για παράδειγμα ,ο Ζαχαρίας , ο φαφούτης καρχαρίας στο έργο είναι τόσο συμπαθητικός.
Ο Βάϊος Ντάφος δημιουργεί χαρακτήρες που θα μπορούσαν να σταθούν κόντρα στο χρόνο επειδή είναι απόλυτα αληθινοί. Και τα παιδιά ,αδέκαστοι κριτές, ξέρουν να επιβραβεύουν κάθε τι αληθινό.
Δεν θα βρεις ψεγάδι και στο δεύτερο βιβλίο του Βάιου Ντάφου σε ιδέα, δομή, πλοκή, χαρακτήρες . Γιαυτό και το ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΕΙΣ κερδίζει τον αναγνώστη κάθε ηλικίας. Κι έχει τόσο ανάγκη ο άνθρωπος της εποχής μας παραμύθια σαν το ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΕΙΣ.
Θέλω να πιστεύω ότι θα έρθει καιρός που θα καμαρώνουμε το Βάϊο Ντάφο στις κορφές της παιδικής λογοτεχνίας. Κι αυτή την πρόγνωση την οφείλω στο παιδί που κρύβω κι εγώ μέσα μου όπως ήταν τότε. Ένα ανήσυχο πλάσμα που διάβαζε μετά μανίας βιβλία και σε όποιο παραμύθι υπήρχε κάτι που το ενοχλούσε έπαιρνε αμέσως το μολύβι και γέμιζε τα περιθώρια με πλοκή της ιστορίας όπως την ήθελε. Εκείνος ο Κοντορεβιθούλης πια είχε αλλάξει και ταυτότητα ,πόσο μάλλον περιεχόμενο καθώς φαινόταν αδιανόητο να μένει ένα παιδί μόνο στο δάσος από τους γονείς του.
Σ’ αυτό το παιδί έδωσα πάλι το μολύβι τελειώνοντας την ανάγνωση του ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΜΕΙΣ ζητώντας την εκτίμησή του Κι εκείνο χωρίς δεύτερη σκέψη το γέμισε θαυμαστικά . Αμέτρητα θαυμαστικά με το μολύβι και την καρδιά του ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
EYA ΛAΔΙΑ