Μια θεατρική παράσταση υψηλού επιπέδου που ανεβάζει τον πήχη στις εκδηλώσεις που γίνονται όλα αυτά τα χρόνια και σχετίζονται την αρκαδική εθελοθυσία. Βέβαια αυτό δεν είναι τυχαίο αφού στην επιτυχία αυτή συνέβαλαν φορείς όπως το ‘Λύκειο των Ελληνίδων Ρεθύμνης’, η ‘Πολιτιστική Αναγέννηση’, και πρόσωπα όπως η Εύα Λαδιά (κείμενα –σκηνοθεσία βίντεο), η Μαρία Σακαδάκη Σακαράκη (σκηνοθεσία παράστασης), η Φερενίκη Βαλαρή (τραγούδια στο βίντεο και σύμβουλος παράστασης), ο Μπάμπης Πραματευτάκης (μουσική επένδυση). Η εκδήλωση ήταν υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κρήτης, ενώ το παρόν έδωσαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.κ. Ευγένιος, η αντιπεριφερειάρχης Μαίρη Λιονή, ο Δήμαρχος Ρεθύμνης Γιώργος Μαρινάκης.
Η όλη ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική, ενώ το λευκοδιάφανο τούλι πίσω από το οποίο γινόταν η παράσταση, συνέβαλε ‘ στην μετάβαση στην ιστορία’, ‘στην ιερότητα της στιγμής’ και ‘στην υπέρβαση’.
Αρχικά η γνωστή δημοσιογράφος Έυα Λαδιά από την ‘Πολιτιστική Αναγέννηση’ αφού καλωσόρισε το κοινό του κατάμεστου Ωδείου, μίλησε για το έργο και ευχήθηκε ΄καλή θέαση’.
Σειρά είχε τώρα το Θεατρικό Δρώμενο. Πίσω από το αραχνοϋφαντο τούλι πρόβαλε η πανίερη κι επιβλητική όψη του καθολικού της Μονής Αρκαδίου, και ο περιβάλλον χώρος διαχέοντας σε όλους την δυνατή ενέργεια που εκπέμπει, προκαλώντας παράλληλα ρίγη συγκίνησης ακόμη και στον πιο ψυχρό θεατή. Ύστερα παρουσιάστηκε στο βίντεο το λάβαρο τ΄ Αρκαδιού και ακούστηκαν με την μοναδική φωνή της Φερενίκης Βαλαρή, προέδρου του Λυκείου Ελληνίδων τα τραγούδια ΄Στη Σημαία του Αρκαδιού¨ (ποίηση Ιωάννη Πολέμη, απαγελία Τάσου Κόλλια) και «Η Κρήτη πιάνει τ’ άρματα» (ποίηση Κώστα Ψαράκη), ενώ από την χορωδία της ΔΕΗ συνοδεία κλιμακίου της Φιλαρμονικής Ρεθύμνου, ακούστηκε το τραγούδι «Ύμνος στ΄Αρκάδι» (ποίηση Μιχάλη Καυκαλά).
Όσο για τους ‘ερασιτέχνες ηθοποιούς’, οι οποίοι τελικά έδειξαν επαγγελματισμό μολονότι είχαν λίγο καιρό κάνει πρόβες, απέδωσαν τα μάλα κατά την ερμηνεία των ρόλων τους, αποδεικνύοντας ότι άμα έχεις ψυχή και τάλαντον μπορείς να μεταδώσεις στο κοινό την ατμόσφαιρα τα συναισθήματα και τον νόημα των προσώπων του έργου.
Η πρωταγωνίστρια η Μαρία Δασκαλάκη (Δασκαλοχαρίκλεια) με την απόλυτη ερμηνεία της, τον έντονο ψυχισμό και το δωρικό της ύφος, κατάφερε να εμψυχώσει την Χαρίκλεια Δασκαλάκη, το κεντρικό πρόσωπο του έργου και να αποδώσει στην εντέλεια την τραγικότητα της στιγμής, κατασυγκινώντας άπαντες. Άψογα απέδωσαν τους ρόλους τους η Ειρήνη Λογιάκη, (κόρη της Δασκαλοχαρίκλειας) και η Άρτεμις Ψωμά (εγγονή της), ενώ ο διάλογος και η παρουσία των τριών ‘ γιαγιάς Χαρίκλειας , θυγατέρας κι εγγονής κατάφεραν να φθάσουν το έργο στο ζενίθ. Ο Μάρκος Πελαντάκης (Ηγούμενος Γαβριήλ), κατάφερε να παντρέψει τις δύο φύσεις του ως ‘αγωνιστής και ιερέας’ και να παρουσιάσει τον ιεράρχη Γαβριήλ με την ευλάβεια αλλά και την αποφασιστικότητα και ηρωισμό που τον χαρακτήριζε. Ο Γιώργος Αποκορωνιωτάκης (Κωστής Γιαμπουδάκης) με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο κατάφερε να κάνει την μεγάλη έκρηξη που ‘έσωσε΄ τα γυναικόπαιδα από τις βιαιοπραγίες των Τούρκων. Οι Πολέμαρχοι ‘ Ανδρέας Αποκορωνιωτάκης, Αντώνης Πλαϊτης, Κωστής Κοντογιάννης, Σταύρος Καλαϊτζιδάκης, Νίκος Καραϊσκος με την στιβαρότητά τους και το επαναστατικό μένος τους, μας μετέφεραν το πνεύμα του ‘αγώνος υπέρ της πατρίδος’.
Συγκινητική ήταν η Μάνα (Κατερίνα Παυλάκη, η οποία αν και τώρα έλαβε το βάπτισμα στο θέατρο απέδειξε ότι έχει δυνατότητες για πολύ καλή εξέλιξη), που έσερνε την Κόρη της (Κατερίνα Σαμψών, πολλά υποσχόμενη ηθοποιός), για το υπέρτατο χρέος, την άγουσα προς το ολοκαύτωμα και την ‘ πλήρη ελευθερία’. Η πολυτάλαντη Φανουρία (Φένια) Κοκολογιάννη, είχε διπλό ρόλο. Από την μια ήταν η κορυφαία του χορού, τον οποίο απάρτιζαν η Μαρία Νικηφόρου, η Μαρία Φραγκιαδάκη , η Γογώ Μαρκατσάκη, η Ελένη Μόκα, η Χρυσάνθη Δαμιανού, η Ιωάννα Σπαντιδάκη, η Μίνα Βορδοναράκη, και η Δέσποινα Κουνενάκη, οι οποίες κατάφεραν να μας μεταφέρουν το τελετουργικό της ‘αρχαίας τραγωδίας’. Η κ. Κοκολογιάννη ήταν επίσης η ‘έρημη μάνα’ που ζητούσε από τον άσπλαχνο Μουσταφά Πασά να της δώσει τα παιδιά της. Ο Μουσταφά Πασάς από την πλευρά του, με την ποιοτική και υπέροχη οθωμανική ενδυμασία, και το επιβλητικό τουρμπάνι, ήταν ο αυταρχικός, ο άτεγκτος, ο σκληρός δυνάστης που δεν υποχωρούσε στις παρακλήσεις των μανάδων να τους δώσει πίσω τα παιδιά τους. Ο Πασάς με ύφος αλαζονικό και βλοσυρό έδιδε το μήνυμα ότι παραμένει κυρίαρχος και ότι η Τουρκιά ‘είναι ακόμη ισχυρή’, ενώ κατηγορούσε για την όλη κατάσταση τον Κορωναίο, που ’ξεσήκωσε τους άμυαλους Γκιαούρηδες’ να ξεσηκωθούν εναντίον του’.
Ο υποτακτικός του Πασά (Ανδρέας Αποκορωνιωτάκης), έπαιξε σωστά τον ρόλο του, διότι κατάφερε να προστατεύσει τον αφέντη του από κάθε κίνηση εναντίον του. Η αισιόδοξη κι ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν οι ‘Λιλιπούτιοι ηθοποιοί’, τα παιδιά Ερωφίλη Γιαπάκη, Αμαρυλλίς Τσουπάκη, Ελλήνοος Τσουπάκης, Παντελής Πολιτάκης, Άκης Χριστοδουλάκης, Νίκος Πολιτάκης, που φυσικά και αβίαστα έπαιξαν τον ρόλο τους επιβεβαιώνοντας ότι αυτά είναι το ‘μέλλον και η ελπίδα’ της ‘πανωραίας θεατρικής συντροφιάς’.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Αξίζει ένα μεγάλο Μπράβο (ετυμολογικά η λέξις ‘Μπράβο βγαίνει από την αρχαία ελληνική λέξη ‘Βραβείον’), διότι με το τάλαντον , την εργατικότητά τους κατά την διάρκεια των προβών, το φιλότιμό τους, το δόσιμό στο ρόλο και την ταύτισή τους με τους ήρωες του ‘Αρκαδίου Έπους’, κατάφεραν να ενσπείρουν στους Ρεθυμνιώτες (σχεδόν ξεχασμένα) ανθρώπινα ιδανικά, όπως την αγάπη για την ελευθερία, την θυσία για το κοινό σκοπό, τον αλτρουισμό, και να μεταδώσουν το πατριωτικό πνεύμα της εποχής εκείνης, στη σύγχρονη εποχή του Υλισμού, των Spreads, των Xρηματιστηρίων, των Οίκων Αξιολόγησης και των οικονομικών δεικτών.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΟΥΠΑΚΗΣ