Της Μαρίας Ε. Τσιριμωνάκη
Ξενοδοχείο «Βασιλεύς Γεώργιος» της «Grecotel” και ο Σύλλογος Ρεθυμνίων «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ» γιορτάζει τα εβδομηνταπέντε χρόνια από την ίδρησή του. Δεν θα μιλήσω για την θαυμάσια εκδήλωση για την οποία έχουν ήδη γράψει οι τοπικές εφημερίδες. Θα μιλήσω για δύο παρουσίες ανάμεσα στις πολλές συγκινητικές συναντήσεις που είχα εκείνη τη βραδιά, συναντήσεις που επιβεβαιώνανε τους ακατάλυτους δεσμούς που δένανε τους συμπολίτες μας –συμμαθητές και συμμαθήτριες, παλιούς γείτονες και φίλους, συγγενείς και συμπεθέρους – τα χρόνια εκείνα τα παλιά.
Πρόθεσή μου όμως δεν είναι η γλυκερή παρελθοντολογία. Θέλω απλά να γνωρίσω στους νεότερους συμπολίτες μου και να ενημερώσω τους παλιούς, πώς προχώρησαν στη ζωή και τι κατάφεραν τα δυο κοριτσάκια που χαμογελούν ανυποψίαστα στη μαθητική φωτογραφία του 1940.
Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη παντρεύτηκε τον τραπεζικό Μιχάλη Γιαννούλη και δημιούργησαν μια θαυμάσια οικογένεια, με δύο κόρες επιστήμονες, την αρχιτέκτονα Χαρά και τη φαρμακοποιό Μερόπη.
Κόρη του δικηγόρου Ιωάννη Αθανασιάδη που διακρίθηκε στον επαγγελματικό και κοινωνικό βίο αφού πρώτα έδωσε δείγματα ηρωϊσμού στα πεδία των μαχών κείνα τα χρόνια των ατελείωτων εθνικών αγώνων. Για όλα αυτά, η δημοτική αρχή, έδωσε το όνομά του σε δρόμο της πόλης μας.
Μεγαλωμένη σε σπίτι ανοιχτό και φιλόξενο, η Αλεξάνδρα διαμόρφωσε μια πρόσχαρη προσωπικότητα που την έκανε πολύ δημοφιλή στο νεανικό κόσμο της εποχής μας. Καμιά όμως από τις φιλενάδες της δεν υποψιαζότανε τι δύναμη κρύβει μέσα της η αγαπημένη μας Αλεξάνδρα. Αφού έδωσε δείγματα κοινωνικής ευαισθησίας και ευθυκρισίας, υπηρετώντας επί δεκαεπτά χρόνια στο Δ.Σ. του Συλλόγου Ρεθυμνίων «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ» – προσφορά για την οποία πήρε τιμητική διάκριση – αποχώρισε με τον τύτλο της επιτίμου αντιπροέδρου του Συλλόγου.
Όταν μια ανίατη αρρώστια την καθήλωσε στο κρεβάτι. Την καθήλωσε μα δεν την αχρήστευσε. Από το σημείο αυτό αρχίζει ένας αγώνας θάρρους, επιμονής και ακατάβλητης θέλησης για ζωή και προσφορά, που κάνει την Αλεξάνδρα στα μάτια μας ένα υπόδειγμα, ένα πρότυπο αγωνίστριας, μάνας, γιαγιάς και φίλης. Η καθημερινή άσκηση της έδωσε τη δύναμη να αποχωριστεί τον αγαπημένο της Μιχάλη, αλλά και τη μικρή της Μερόπη που άφησε πίσω της, την πεντάχρονη τότε μικρή Αλεξάνδρα που έδωσε στη γιαγιά ένα ακόμη λόγο ν΄αγωνίζεται για ζωή και προσφορά…
Αλεξάνδρα μας, αν η αξία του ανθρώπου μετριέται με το βάρος του σταυρού που σηκώνει και την προσφορά του, αρχίζοντας από την οικογένειά του, τότε η τάξη σου, οι συμμαθήτριές σου, σου βάζουν ΑΡΙΣΤΑ και δηλώνουν περίφανες για σένα.
Η άλλη συμμαθήτρια για την οποία θέλω να σας μιλήσω είναι η Στέλλα-Ροζίτα Κωνσταντίνου, το γένος Κοχράκη.
Καμία από τις συμμαθήτριες που πλαισιώνουν το γελαστό κορίτσι της δεύτερης σειράς της φωτογραφίας της τάξης μας, δεν υποψιαζότανε τι τροχιά θα ακολουθούσε η ζωή της.
Απόφοιτος Σχολής Δημοσιογραφίας, Δημοσιολόγων και Δημοσίων Σχέσεων, απόφοιτος Ακαδημίας Κινηματογραφικών Σπουδών, Θεάτρου και Χορού, αφού επί οκτώ χρόνια ταξίδεψε στο εξωτερικό σαν πρωτοχορεύτρια του λαϊκού μπαλέτου της Ντόρας Στράτου, προσγειώθηκε οριστικά στα ΓΡΑΜΜΑΤΑ:
«Συγγραφέας, ποιήτρια, διηγηματογράφος, αρθρογράφος, είναι μόνιμος συνεργάτης του περιοδικού «Λογοτεχνική Δημιουργία», έκδοση της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, την οποία η Ροζίτα Κωνσταντίνου υπηρέτησε σαν Γενική Γραμματέας και κατοπινά σαν Πρόεδρός της. Έχει εκδόσει πάνω από 17 βιβλία, ποίηση και διηγήματα. Έργα της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά και Γαλλικά. Είναι μέλος της Academie International de Lutte των Παρισίων και έχει βραβευτεί με ένα αργυρό και ένα χρυσό μετάλλιο μετά διπλώματος στην ποίηση, διήγημα και θεατρικό έργο…
Συνολικά έχει βραβευτεί με 43 βραβεία, επαίνους, διακρίσεις και τιμητικά διπλώματα.
Όλες αυτές οι διακρίσεις και το εντυπωσιακό έργο που βρίσκεται πίσω από αυτές, καθόλου δεν επιρέασαν τη ζεστή καρδιά της Στέλλας που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε παιδιά.
Τα χρόνια εκείνα τα μαθητικά, δεν υποψιαζόμαστε τι μας επιφυλάσσει η ζωή. Δεν είχαμε καν επίγνωση τι δυνατότητες και τι αδυναμίες έκρυβε η καθεμιά μέσα της. Τώρα, στην ωριμότητά μας, κοιτάζοντας πίσω, ευλογώ το Θεό, που τα χρόνια εκείνα με τις μεγάλες δοκιμασίες του πολέμου και της κατοχής, της φτώχειας και των δυσκολιών που είχε να αντιμετωπίσει κάθε παιδί που ήθελε να σπουδάσει, εμείς δεν είχαμε καιρό για ανταγωνισμούς και εγωϊστικές φιλοδοξίες…
Έτσι μπόρεσε να ριζώσει και να ανθίσει μια άδολη φιλία που κράτησε μια ζωή.