«ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ»

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ Κ. ΜΙΧΑΛΗ ΤΡΟΥΛΗ
«ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ»
Πριν από λίγες μέρες εκδόθηκε στην πόλη μας ένα μικρό, κομψό βιβλιαράκι. Πρόκειται για την πρώτη ποιητική συλλογή της κ. Εύας Λαδιά. Έχει τον τίτλο «Στιγμές Αγάπης και Στοχασμού». Είναι επιμέλεια των δι/δων Μαρίας Λιοδάκη και Χαρούλας Πρινιωτάκη. Της δ. Μ. Λιοδάκη, προσεγμένη δουλειά, είναι το εξώφυλλο και τα σκίτσα των κειμένων.
Ο τίτλος που έδωσε η κ. Εύα Λαδιά στην πρώτη της αυτή ποιητική συλλογή κυριολεκτεί με απόλυτη ακρίβεια στις είκοσι επτά στιγμές αγάπης και στοχασμού της. Πρόκειται ακριβώς για είκοσι επτά προσωπικές, κοινωνικά και επαγγελματικά βιώματα της. Και τα είκοσι επτά δημιουργήματα της Εύας Λαδιά είναι καρπός του συνεχούς προβληματισμού της, της μεγάλης βιωματικότητας, του γεμάτου ευγένεια και ευαισθησία χαρακτήρα της.
Και στα είκοσι επτά ποιήματα της διακρίνει, με μεγάλη μάλιστα ευκολία, ο αναγνώστης την εργατικότητα, την τιμιότητα, την αντικειμενικότητα της γυναίκας που μοχθεί να μας δώσει μεγάλες αλήθειες μέσα από το ψεύδος, την απάτη και τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της εποχής μας.
Θα σταθούμε λίγο σε μερικά, για να δείξουμε πόσο κοντά στο συνάνθρωπο μας στέκει η κ. Εύα Λαδιά, πόσο μέσα στην πραγματικότητα βρίσκεται και πόσο άμεσα επικοινωνεί με όλους μας. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο χάρισμα του έργου της.
Το πρώτο της ποίημα, με τον τίτλο «Διαπίστωση» είναι πραγματικά μια παγκόσμια διαπίστωση, παραδεκτή απ’ όλους μας όσο φοβερή κι αν φαίνεται. Μιλεί για τους απελευθερωτικούς αγώνες, για το βαρύ τίμημα των αγνών αγωνιστών και την ιστορική τους μοίρα. Αισθήματα ανάμεικτα, αισιόδοξα και απαισιόδοξα, δομούν αυτό το ποίημα. Η απογοήτευση κυριαρχεί, ιδιαίτερα στο τέλος: «κι άβουλοι πάνε για το δρόμο του χαμού». Αυτοί όμως που μένουν, όσο λίγοι κι αν είναι, συνεχίζουν, και πρέπει να συνεχίζουν. Ο άνθρωπος πρέπει ν’ αγωνίζεται, κι όταν προδίδεται, πρέπει ακόμα πιο πολύ ν’ αγωνίζεται, για να τα καταφέρνει να επιβιώνει.
Η απογοήτευση κυριαρχεί και σ’ ένα άλλο ποίημα με τον τίτλο «Ο στρατής», που εκφράζει απεγνωσμένα τις απορίες τους για ό,τι συμβαίνει πάνω στη Γη. Η κ. Εύα του απαντά στο τέλος «Σ ‘ αυτής της Γης το Γολγοθά φαίνετ’ Ανάσταση καμμιά ποτέ μας δεν θα δούμε». Και όμως θα δούμε. Αρκεί ο κάθε άνθρωπος να συνειδητοποιήσει το χρέος του απέναντι στον εαυτό του και στους συνανθρώπους του, απέναντι στον τόπο του.
Σ’ ένα άλλο ποίημα, με τίτλο «ο Λουκάς και τα πολιτικά» μας μιλεί για κάτι πολύ ασυνήθιστο ευτυχώς! Για τον απολιτικό Λουκά και την αντίθεσή του με τον πολιτικοποιημένο Μηνά.
Η αντίθεση των δύο φίλων δείχνει σ’ όλη της την έκταση την πολιτική μας ανωριμότητα, όσο κι αν λένε οι πολιτικοί μας ότι είμαστε πολιτικά ώριμα, κι ακόμα δείχνει το χαμηλό μας πνευματικό επίπεδο. Αν δεν μορφωθούμε δεν πρόκειται ποτέ να ωριμάσουμε οπλιτικά.
Θα σταθούμε σ’ ένα ποίημα ακόμη, πολύ μικρό, με τίτλο «Πώς». Το αφιερώνει, με μεγάλη ασφαλώς συγκίνηση, στην κόρη της, τη μικρή Ρένα. Θέλει να μάθει στο μικρό της παιδί δύο λέξεις, δύο μεγάλες και βασικές έννοιες, την αλήθεια και το δίκιο. Αναρωτιέται όμως «Πώς»;, πώς θα τα καταφέρει, μέσα από το ψέμα και την αδικία να μιλήσει στο μικρό για αλήθεια και δίκιο. Πιστεύουμε πώς θα το πετύχει.
Κοντά σ’ αυτούς τους προβληματισμούς, κοντά σ’ αυτά τα βιώματα, μέσα από τη διάχυτη ευγένεια και την άκρα ευαισθησία της κ. Εύας μπορούμε να δούμε και την απέραντη αγάπη της για τον συνάνθρωπο της, για τον κόσμο ολόκληρο, κι ακόμη τον υπερβολικό ιδεαλισμό της και τον άκρατο ρομαντισμό της, που θα πρέπει να την έχουν πικράνει πολύ στη ζωή αλλά και να την έχουν απογοητεύσει πολλές φορές. Δε σταματά όμως ν’ αγωνίζεται, δε σταματά ν’ αγαπά, δε σταματά να στοχάζεται, γι’ αυτό και μένει ελεύθερη. Αυτό μας το δείχνει μέσα απ’ όλα τα ποιήματα της «Στιγμές αγάπης και στοχασμού» και υπόσχεται να μας το αποδείξει με τα άλλα της έργα που ετοιμάζει σε πεζό λόγο, και θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Η κ. Εύα Λαδιά όμως αγαπά και την παράδοση, πιστεύει στην παράδοση και γράφει σε παραδοσειακό στίχο, γιατί έχει τη γνώμη, πως έτσι επικοινωνεί ευκολότερα, αμεσότερα και αποτελεσματικότερα με τους απλούς ανθρώπους του λαού μας. Αυτό είναι το δεύτερο και το πιο σημαντικό χάρισμα του έργου της. Αυτό κάνει πιο άμεση και πιο σαφή την επικοινωνία της με όλους μας. Την ευχαριστούμε και τη συγχαίρουμε και μαζί μ’ αυτή τις άξιες συνεργάτιδές τις διδες Μαρία Λιοδάκη και Χαρούλα Πρινιωτάκη και περιμένουμε τις καινούργιες δουλειές τους.

Μιχάλης Τρούλης
Κρητική Επιθεώρηση, 25-08-1981

«ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ»

Ένα κομψό βιβλιαράκι γεμάτο συναισθηματισμό αγάπη κι αλήθεια.
Μια ευγενική προσφορά της κ. Εύας λαδιά ήλθε στα χέργια μου πριν λίγες μέρες η πρώτη, ποιητική συλλογή της με τον τίτλο «Στιγμές Αγάπης και Στοχασμού» αφιερωμένο στο καθηγητή της κ. Διονύσιο Μπατιστάτο και στη Σχολή ΣΤΕΓΚΑ. Όπως γράφει στην αρχή η ίδια η συλλογή τούτη εκδόθηκε στο Ρέθυμνο με την επιμέλεια των δίδων Μαρίας Λιοδάκη και Χαρούλας Πρινιωτάκη. Το εξώφυλλο και τα σκίτσα έκανε η Μαρία Λιοδάκη. Μια δουλειά αξιοπρόσεχτη και αρκετά επιμελημένη που αξίζει κάθε επαίνου.
Ο εκλεκτός καθηγητής και πολύ αγαπητός κ. Μιχάλης Τρούλης ζωντανά περιεκτικά και τόσο παραστατικά ανέλυσε στο προχθεσινό φύλλο της Κρητικής Επιθεώρησης τη πρώτη τούτη ποιητική εμφάνιση της κ. λαδιά. Είκοσι επτά ευαίσθητες ψυχικές δονήσεις αφιερωμένες στην αγάπη και στο στοχασμό. Όπως γράφει ο κ. Τρούλης και τα είκοσι επτά δημιουργήματα της κ. λαδιά είναι «καρπός του συνεχώς προβληματισμού της, της μεγάλης βιωματικότητας, του γεμάτου ευγένεια και ευαισθησία χαρακτήρα της». Γιατί είναι αλήθεια πως η κ. Λαδιά επεβλήθη σ’ όσους την πλησίασαν και επιβάλλεται όχι μόνο σαν δημοσιογράφος ξέχωρη μα κυρίως σαν άνθρωπος. Τώρα μας πλησιάζει τόσο ζεστά και σαν ποιήτρια.
Στις ευαίσθητες τούτες ψυχικές δονήσεις, υπάρχει και ο ανάλογος λυρισμός σε παραδοσιακό στίχο με συναισθήματα στοχασμού στις μεγάλες αλήθειες των καιρών μας.
Ένα προς ένα τα ποιήματα της ιδιαίτερα τα κοινωνικά ταυτίζονται με τις σκέψεις σου κι έτσι γλυκαίνουν και τους δικούς σου στοχασμούς.
Σταματάμε ιδιαίτερα στα ποιήματα.
«Διαπίστωση, Τα όνειρά μου, Ο Στρατής, Προσδοκία, Σάλπισμα, Χωρίς Τίτλο, Μεγάλη Τρίτη, Απορία, Χαίρε Ειρήνη, Τελώνες και Φαρισαίοι, Χριστουγεννιάτικες Σκέψεις, Σαν παραμύθι και τέλος το Πώς; Χαρισμένο στη μικρή της Ρένα».
Αξίζει νομίζω να διαβαστούν τούτα τα δύο τελευταία θαυμάσια ποιήματα κι από τους αναγνώστες του τύπου με τη παράκληση να δημοσιευθούν όλα σε κατάλληλη ώρα και στον εγχώριο τύπο.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Πάλι και φέτος ο Χριστός θα
Γεννηθή
Για τους φτωχούς και ταπεινούς
Όλης της πλάσης
Για όσους πίστεψαν σ’ αυτόν
Θα ξαναρθή
Γι’ αυτούς που ντρέπεσαι συνή
θως ν’ αγκαλιάσης.

Δεν τον αγγίζει η δική σου η
Χλιδή
Κι ούτε του δέντρου σου τα φώ
τα τον θαμπώνουν
Θέλει στα χέργια να κρατάς
Ελιάς κλαδί
Κι αγάπης δώρα τη ψυχή σου
Να φορτώνουν.

Μονάχα σαν η αγκαλιά σου α
νοιχτεί
Των Χριστουγέννων θάναι ξέ
χωρη η βραδιά σου
Αλλιώς πως θέλεις να δεχτείς το Λυτρωτή
Όταν δεν έχει γεννηθεί μες στη
καρδιά σου;

Πώς;
Πώς να σου μάθω την αλήθεια
Όταν το ψέμμα διαφεντεύει
Της έρμης τούτης γης τα πλάτη;
Και πώς στο τέλος να σε πείσω
Ότι το δίκιο θριαμβεύει
Όταν υπάρχουν οι Πιλάτοι;
Νιώθουμε την ανάγκη να συγχαρούμε την κ. λαδιά για την αξιόλογη τούτη εργασία της και κυρίως από ότι φαίνεται στο στίχο της, για το συνεχή αγώνα της ν’ αγαπά να στοχάζεται τόσο ώριμα και κυρίως να εκφράζεται μένοντας πάντα ανεπηρέαστη. Στη προσεχή εργασία της σε πεζό λόγο της ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Κοντά της συγχαίρομε και τις δύο Ρεθεμνιωτοπούλες που τόσο όμορφα επιμελήθηκαν και σκάλισαν το βιβλιαράκι τούτο εσωτερικά και στο εξώφυλλο.
Λεωνίδας Καούνης

ΕΜΜΕΤΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ
Για το βιβλίο της Εύας Λαδιά «Στιγμές Αγάπης και στοχασμού» πήραμε από την νηπιαγωγό κ. Παγώνα Φωτάκη – Σταματεράκη την παρακάτω έμμετρη κριτική.
Για το βιβλίο σας «Στιγμές Αγάπης και Στοχασμού».
Δεν έχω πέννα κριτικού
Και ποιητή τη χάρη,
Να γράψω για το όμορφο
Βιβλίο πούχω πάρει

Η ποίηση με συγκινεί
Σαν είναι συνταγμένη,
Με στοχασμό κι ευγένεια
Κι απ’ τη ψυχή βγαλμένη

Τα λόγια μου είναι φτωχά
Τι να πρωτοπαινέσουν
Την «Απορία»; τ «Όνειρο»;
Όλα πολύ μου αρέσουν

Συγχαρητήρια λοιπόν
Πάρα πολλά αξίζουν,
Για «τις στιγμές του στοχασμού»
Που τόσα μας χαρίζουν

Να δώσετε συνέχεια
Στη ποίηση ετούτη
Γιατί αξίζει πιο πολλή
Κι από μεγάλα πλούτη.

Αφήστε μια απάντηση