Καθώς ένας ένας, οι παληοί Ρεθεμνιώτες μας αφήνουν αναρωτιέται
κανείς, πόσο καιρό ακόμα το Ρέθεμνος θα αντέξη στο χωρίς ανανέωσι
τούτο ρήμαγμα.
Οι παηλιές ευγενικές φυσιογνωμίες των Ρεθεμνιωτών αραιώνουν
και οι καινούργιες που παίρνουν τη θέση τους, παραδερμένοι από τα
συνακόλουθα της κοσμπολίτικης ευημερίας, χάνουν σιγά – σιγά την
αρχοντιά, την ευγένεια, την στοχαστικότητα και την αίσθηση της
κοινότητας, τέτοιας όπως την απαθανάτισε ο Πρεβελάκης στο «Χρονικό
μιας Πολιτείας».
Είναι τούτο το γεγονός η αίσθησις πως ο τόπος μας μένει άδειος με
το πέρασμα των ανθρώπων αυτών και κάνει οδυνηρή την απώλεια αυτών
που ανήκαν στην παλιά φρουρά του Ρεθέμνους. Ο Δασκαλάκης ο
γιατρός, οι Ανδρουλιδάκηδες, ο Μαντωλανάς που μας έφυγαν τελευταία,
ήταν άνθρωποι που ενσάρκωναν το παληό Ρέθεμνος.
Ο Κοσμάς ο Κορωνάκης που έφυγε από κοντά μας εδώ και 40
μέρες, ανήκε αναντίλεκτα σ’ αυτόν τον κόσμον.
Βγαλμένος από παληό αρχοντικό του Ρεθέμνους, έκλεινε και
ανακεφαλαίωνε μέσα στην ευγενικιά καρδιά ολόκληρη την αρετή του
Ρεθέμνους. Όπως και το Ρέθεμνος, γνώρισε κι αυτός μέρες καλές και
ένδοξες πλάι στο μεγάλο Εθνάρχη μα ήλθε μετά σκληρός καιρός
βιοπάλης.
Όπως το Ρέθυμνον της παρακμής, ο Κοσμάς κράτησε σ’ όλους τους
δύσκολους τούτους καιρούς ψηλά το φλάμπουρο της αξιοπρεπείας.
Κι ήταν αληθινά υπέροχος αυτός ο συνδυασμός του παληού
αρχοντόπουλου με το φίλο και αδελφό της φτωχολογιάς, Σαν τέτοιο
κλάψαμε όλοι τον Κοσμά. Ο χαμός του αν και δεν ήταν αναπάντεχος μια
και προηγήθηκε σχετικά μακρά περίοδος αρρώστειας, γέμισε με πίκρα
όλους αυτούς που νοιώθουν δεμένοι με την αρχοντικιά ξεπεσμένη τούτου
πολιτεία και τρόμο μπροστά στις νεοπλουτικές της προοπτικές.
ΑΝΤ. ΠΕΤΟΥΣΑΚΗΣ