Το Κέντρος έχει καταχνιά,το Κέντρος είν’ στα μαύρα,
γιατί δεν έχει πια χωριά μόνο του Χάρου λαύρα.
Γύρω τριγύρω στο βουνό οκτώ χωριά χαθήκαν
σαράντα νιοι κάθε χωριού σφαγήκαν και καήκαν.
Δεν κελαηδούνε τα πουλιά δεν τραγουδούν τα’ αηδόνια
δεν έρχονται της άνοιξης όμορφα χελιδόνια
Μιχαήλ Εμμ. Κατσαντώνης
Μες στου Μαγιού τα πούλουδα
στ’ ανάπλαγα του Κέντρους
γιν’ αϊτός άνθους κλωνί
και γάργαρο ποτάμι
να δροσιστούν τα χείλη μου
να γλυκοφιληθούμε
να σε χαϊδεύω μάθια μου
βλαστέ,βασιλικέ μου
Μες στου Μαγιού τα πούλουδα
και μες στσι πρασινάδες
να βλέπανε τα μάθια μου
παραδεισένια κάλλη
να ιδώ τσι βεργολυγερές
στα πόδια σου να πέφτουν
να ιδώ κυπαρισσόπουλα
όμορφα ντελικάτα
Ολημερνίς κι ολονυχτίς αχ
να τα κανακίζω!
Σπύρος Μαρνιέρος
Το δάκρυ νέρωσε της λήθης το κρασί
κι όσο αν πιεί ο λογισμός δεν ξεμερεύει
αθώων αίμα τη δικαίωση γυρεύει
και στα ερείπια η πίκρα περισσή
από του μίσους τα δεσμά να βγεί παλεύει
Οπου ακόμ’ αχνίζει αναίτιος χαμός
φωνές παιδιών ξορκίζουν τώρα τα στοιχειά του
μόνο η μνήμη ανατριχιά στη συντυχιά του
γιατί αρχίζει ο δικός της παιδεμός
καθώς εικόνες φρίκης βγαίνουν στα τειχιά του
Κιτρινισμένες είναι πια απ’ τον καιρό
αλλά τα αίτια νωπά μένουν ακόμα
σαν να μη χόρτασε το θρήνο του το χώμα
που έχει πάνω του μνημόσυνο σταυρό
όποιου δεν χάρηκε της ζήσης του το γιόμα.
Το συναπάντημα ας είναι το στερνό
μια και η θύμηση δεν θέλει να σωπάσει
κι ας είναι ώρα πια ο βόγγος να κοπάσει
για ναβγει τ’ άστρο της συγγνώμης φωτεινό
και με γαλήνη τις ψυχές μας να σκεπάσει
Δεν ξεχνιέται ο αναίτιος χαμός
δεν λησμονιέται της ορφάνιας ο καημός
συχωρεμό δεν έχει τόσος χαλασμός.
Ρυτιδωμένες μνήμες γέρνουνε στη δύση
αλλά καμιά τους δεν μπορεί να καταλύσει
όσα στον κόρφο της με αίμα έχει κλείσει
Δεν ξεχνιέται ο αναίτιος χαμός
δεν λησμονιέται της ορφάνιας ο καημός
συχωρεμό δεν έχει τόσος χαλασμός.
Εύα Λαδιά