του Κώστα Πετρίδη
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή βρίσκεται στην επικαιρότητα
ο δακτύλιος της παλιάς πόλης. Ένας περίεργος
δακτύλιος, που <<επιβλήθηκε>> από το Δήμο και
υπέστη μεταμορφώσεις κατά καιρούς αναλόγως με τα
συμφέροντα κυρίως των καταστηματαρχών και
ανάλογα από το πως έκαστος εξ’ αυτών έβλεπε αυτά τα
συμφέροντα.
Αν δηλαδή οι υποψήφιοι πελάτες ενός εκάστου εκ των
καταστηματαρχών κεκλεισμένου του δρόμου, έχουν
μεγαλύτερη άνεση, κινούμενοι στο κατάστρωμα αυτού
του δρόμου, να γίνουν από υποψήφιοι πελάτες, απλώς
πελάτες.
Ένας άλλος λόγος, για την επιβολή του δακτυλίου, είναι
ότι χωρίς αυτοκίνητα και με τα πεζοδρόμια
κατειλημμένα από εμπορεύματα, τραπεζάκια και
πινακίδες διαφημιστικές των εδεσμάτων, διευκολύνεται
η διάβαση των πεζών πλέον στα άδεια οδοστρώματα με
άνεση και χαζοπαζάρεμα αρκούντως αφηρημένο,
ούτως ώστε η άγρα τους να είναι προσφορότερη. Άλλο
λόγο, όσο και αν προσπαθήσει κανείς να εύρει, δεν
ημπορεί που να δικαιολογεί το μέτρο του δακτυλίου.
Βεβαίως, δεν θέλω να πω μ’ αυτό, ότι δεν είναι
ουσιαστικοί αυτοί οι λόγοι που ανέφερα. Οι λόγοι είναι
πάρα πάνω από ουσιαστικοί… και ως ωφέλιμοι
πολλαπλώς, και ως έχοντες εκ των πραγμάτων ισχυρούς
υποστηρικτές!…
Και βεβαίως η δημοτική μας εξουσία, δεν μπορεί παρά
να είναι επιρρεπής και ευήκοος στις πιέσεις των
ισχυρών και για λόγους πελατειακούς και για λόγους
ηθικούς. Η ημετέρα ταπεινότης, δεν έχει καμία
προκατάληψη έναντι αυτών των σχέσεων που
επέβαλαν το μέτρο, ούτε αγνοεί τις οικονομικές
παραμέτρους των για το γενικότερο της πόλης
συμφέρον, εν επιγνώσει διατελούσα της τουριστικής
μας μοίρας.
Επίσης ως εκ της πεζοπόρου ιδιότητάς μου και της
αφηρημάδας μου εκ φύσεως, προτιμώ τους δρόμους
της παλιάς πόλης άνευ τροχοφόρων…
Πάσα άλλη δικαιολογία για την επιβολή δακτυλίου στην
παλιά πόλη δεν ευσταθεί και έχει κωμική χροιά, όπως
π.χ. η ηχορύπανση από τα μηχανάκια που θυμίζει τη
γνωστή φράση << πονάει δόντι βγάζει μάτι…>>
Πέραν όλων αυτών όμως, και για να μιλήσουμε σοβαρά
και εντός των πλαισίων της νομιμότητας και των
πλαισίων εκείνων που μπορεί να στηριχτεί η επιβολή
ενός μέτρου, που κατ’ αρχήν αντίκειται στις ελευθερίες
του πολίτη, αλλά κρίνεται επιβεβλημένο εξ’ αδηρίτου
ανάγκης, πρέπει να πούμε τα εξής.
Πρώτον η επιβολή του μέτρου, για να νομιμοποιείται
χρειάζεται να ακολουθηθούν διαδικασίες άλλες από
εκείνες που ακολουθήθηκαν και να συντρέχουν
σοβαροί λόγοι, άλλοι από αυτούς που ουσιαστικά
υπάρχουν και αναφέραμε. Πρέπει δηλαδή να υπάρχει
ρύπανση που δημιουργεί αναπνευστικά και άλλα
προβλήματα, ρύπανση που οι μετρήσεις δείχνουν ότι
ξεπερνά ενίοτε τα ανεκτά όρια και δημιουργεί συνθήκες
επικίνδυνες για την υγεία.
Εκτός αυτού του σοβαρού λόγου, υπάρχει και άλλος,
επίσης σοβαρός, που χαρακτηρίζετε ως κυκλοφοριακή
συμφόρηση και έχει ως συνέπεια, ένα κομφούζιο στην
κυκλοφορία των τροχοφόρων, τέτοιο που τελικά
αποβαίνει σε βάρος της ελεύθερης κυκλοφορίας και της
οικονομίας.
Στην παλιά πόλη, ούτε ρύπανση, ούτε κυκλοφοριακός
συνωστισμός παρατηρείται στο βαθμό που να
απαιτείται δακτύλιος. Και για να είμαστε αντικειμενικοί,
στη λεωφόρο και αλλού υπάρχει ρύπανση αισθητή και
κυκλοφοριακή συμφόρηση, ουδείς όμως σκέφτεται
σοβαρά εκεί να επιβάλλει δακτύλιο.
Συνεπώς, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή ο Δήμος
αδιαφορεί για την υγεία και τα ώτα και την
κυκλοφοριακή άνεση των κατοίκων της λεωφόρου,
θεωρώντας τους πολίτες δευτέρας διαλογής, ή άλλες
σκέψεις έχει κατά νου για το μέλλον της παλιάς πόλης.
Τελειώνοντας θέλω να πω, ότι σύμφωνα με τα λίγα που
έχω διαβάσει, η μοναδικότητα της παλιάς μας πόλης,
είναι ότι αυτή αιώνες τώρα, στο ίδιο σχεδόν οικιστικό
περιβάλλον, διατηρείται σφύζουσα από ζωή και κίνηση
με παραδοσιακά χαρακτηριστικά διαπροσωπικών και
οικονομικών σχέσεων, καθώς και με άλλα αναλλοίωτα
στοιχεία αυτής της ζωής, που προκαλούν εκτός των
άλλων ενδιαφερόντων και ενδιαφέροντα, που έχουν
σχέση με την τουριστική μας μοίρα, στο βαθμό που να
συνιστά πόλο έλξης των επισκεπτών μας.
Συνεπώς κάθε επέμβαση που μπορεί να νεκρώσει αυτή
τη ζωή ή να την αλλοιώσει καθοριστικά, πρέπει να
αποφεύγεται με κάθε θυσία.
Το Ρέθυμνο χωρίς τους κατοίκους του και την
παραδοσιακή ατμόσφαιρά του, δεν κάνει πράμα
σύντεκνοι!….
Ρεθεμνιώτικα Νέα Σάββατο 10 – Κυριακή 11 Μαΐου
1997