ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ον
Εδώ θα γράψω:
1) Γιατί με έστειλαν στην Κορέα
2) Τι έκανα εκεί επι ένα έτος που έμεινα στην Κορέα
3) Πώς πέρασα και γενικά ότι αφορά τη μακρινή αυτή χώρα.
Ένα πρωινό με καλεί ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού και μου λέει:
« Έδωσα εντολή στο αρμόδιο επιτελικό Γραφείον να μου βρουν τον πλέον ικανό, τώρα που έγινε ανακωχή στην Κορέα να πάει εκεί για να γράψει την ιστορία του εκστρατευτικού Σώματος της Ελλάδος. Μου πρότειναν, προς τιμήν σου, εσένα ΤαγματάρχαΣαββάκη. Τους ρώτησα τι προσόντα διαθέτεις και μου είπαν:
- Ξέρει την Αγγλική Γλώσσα που κανείς άλλος δεν ξέρει καμιά γλώσσα (τότε δεν μαθαίναν ξένες γλώσσες οι Αξιωματικοί). Αυτός τηνέμαθε μαζί με την Ιταλική και έτσι κατόρθωσε να δραπετεύσει από τους Γερμανούς.
- Έχει την μεγαλύτερη πολεμική δράση στον Ελληνικό Στρατό. Δηλαδή ξέρει τον πόλεμο στην πράξη όπως κανένας άλλος.
- Επροτάθη ως καθηγητής στη Σχολή Πεζικού «Χάλκινος» επομένως ξέρει τον πόλεμο του Λόχου και του τάγματος και θεωρητικά
- Ολες οι προαγωγές του είναι «κατ’ εκλογήν’
- Σε όλες τις μάχες ήταν νικητής
- Έχει τραυματιστεί με πέντε τραύματα
- Έχει τα περισσότερα παράσημα.
καλύτερος για να γράψει την ΙΣΤΟΡΙΑ του ΕΚΣ.Ε. δεν υπάρχει.
Με τη σειρά μου κι εγώ πρωτού σου δώσω την διαταγή έχω να σου δώσω τα θερμότατά μου συγχαρητήρια για όλα τα παραπάνω επιτεύγματά σου. Τότε μου έσφιξε το χέρι και μου είπε οτι του φαίνονται απίστευτα και με ρώτησε αν πράγματι είναι αλήθεια και δεν έκαμαν κανένα λάθος οι Επιτελείς του. Όταν του απάντησα καταφατικά μου είπε : «Λοιπόν τώρα θα γίνεις και.. «Ιστορικός- και χαμογέλασε. Θα πας με το Ελληνικό Τάγμα, που φεύγει εντός του μηνός στην Κορέα, θα μείνεις εκεί ένα χρόνο και θα γράψεις την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝΚΟΡΕΑ. Θα την υποβάλεις στη Δ/νση Ιστορίας του ΓΕΣ και βάση αυτής, τους διέταξα ότι θα γράψουν την ίδια ιστορία αλλά επίσημα ως ιστορία γραμμένη από το ΓΕΣ.»
Τότε εγώ του λέω «Κύριε Αρχηγέ, αισθάνομαι ένα τεράστιο βάρος εις τους ώμους μου γιατι δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τη συγγραφή ΙΣΤΟΡΙΑΣ, Δεν ξέρω αν ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας. Γι’ αυτό ίσως ήταν καλύτερα ένας όχι πολεμιστής αλλά ένας Αξιωματικός Συγγραφέας.
Αυτό που μου ανάφερε με πήθει ότι είσαι ο καταλληλότερος γιατι έχεις σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα της ευθύνης για το τόσο μεγάλο έργο που σου αναθέτω να κάνεις. Ακόμα να πας στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού να τους πεις τοι διέταξα να σε κατατοπίσουν πλήρως για το πώς θα γράψεις την ΙΣΤΟΡΙΑ.
Πήγα λοιπόν στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού και είπα τα παραπάνω στον Διευθυντή. Αυτός μου λέει: «Δυστυχώς δεν είναι πολύς καιρός που ανέλαβα την Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού και γιαυτό δεν μπορώ να σε βοηθήσω σε τίποτα. Ο,τι ξέρεις ξέρω κι εγώ!»
Τότε σκέφτηκα αν πάω να τα αναφέρω στον Αρχηγό ξέρω πολύ καλά ότι το μόνο που θα καταφέρω είναι αν τον τιμωρήσει. Εγώ οπωσδήποτε να πάω στην Κορέα και θα γράψω την ΙΣΤΟΡΙΑ. Κι ο Θεός βοηθός…
Τότε μου έδωσαν μια ολιγοήμερη άδεια και πήγα στο Ρέθυμνο να αποχαιρετήσω τους δικούς μου. Τότε γνώρισα την Δίδα Ελένη Χριστοφοράκη και όταν επέστρεψα από την Κορέα την παντρεύτηκα.
Επέστρεψα μετά τη λήξη της άδειας εις την Αθήνα και πήγα στο Χαϊδάρι, που ήταν το τάγμα που θα πήγαινε στην Κορέα.
Εκεί ο Διοικητής του τάγματος Αντ/ρχης ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ μου λέει ότι εγώ θα είμαι ο Υποδιοικητής του τάγματος. Εκεί γνώρισα και όλους τους Αξιωματικούς του. ΄Ενας από τους Αξιωματικούς μου είπε ότι γράφει σε Στρατιωτικό περιοδικό! Τότετου είπα να αγοράσει βιβλία, περιοδικά και χάρτες που να γράφουν σχετικά με τα μέρη που θα περνούσε το πλοίο που θα μας πήγαινε στην Κορέα.
Σκοπός ήταν να εκδίδομε ένα έντυπο σαν εφημερίδα, που να περιγράφουμε την χώρα από τα παράλια της οποία θα περνούσαμε. Έτσι οι Στρατιώτες και οι Αξιωματικοί θα μάθαιναν χρήσιμες πληροφορίες και θα σπάζαμε την μονοτονία του ταξιδιού, που όπως έμαθα ήταν περίπου ένας Μήνας.
Αυτά τα έχω στη βιβλιοθήκη και τα επισυνάπτω.
Τελικά ήλθε η μεγάλη ημέρα της Αναχωρήσεως. Μας αποχαιρέτησαν εκπρόσωποι των πολιτικών και Στρατιωκών Αρχών και μεγάλο πλήθος από συγγενείς των αναχωρούντων στρατιωτικών.
Το καράβι ήταν ένα τεράστιο Αμερικάνικο οπλιταγωγό. Οι Αμερικάνοι προθυμοποιούνται σε όλες μας τις αιτήσεις. Το δρομολόγιο ήταν ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΣΟΥΕΖ- ΤΣΙΜΠΟΥΤΙ – ΑΝΤΕΝ- ΑΡΑΒΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ- ΚΕΫΛΑΝΗ- ΣΙΝΙΚΉ ΘΑΛΑΣΣΑ – ΚΙΤΡΙΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ- ΚΟΡΕΑ.
Όταν μπήκαμε στη Διώρυγα του Σουέζ είδα στο δεξί μας μέρος γνώριμα μέρη όπως την ΙΣΜΑΙΛΙΑ, οπου μετά την δραπέτευσή μου από τους Γερμανούς στην Ιταλία οι Αμερικάνοι με έφεραν εδώ στην Αίγυπτο και πέρασα ένα στρατιωτικό σχολείο που ήταν στη ΙΣΜΑΗΛΙΑ. Πιο κάτω είδα την αμμουδιά που έκανα θαλάσσια μπάνια όταν φοιτούσα στο παραπάνω Στρατιωτικό σχολείο.
Την επομένη ξυπνήσαμε είχαμε αγκυροβολήσει στο λιμάνι Τσιμπουτί, πόλη της Αιθιοπίας. Επιβιβάσθη, εις το καράβι το Αμερικάνικο που είμαστε κι εμείς, ένα τάγμα ΑΙΘΙΟΠΩΝ. Ηταν όλοι βέβαια μαύροι αλλάολοι τους παρα πολύ καλοί σαν άνθρωποι και σ’εμας συμπεριφέρονταν σαν αδέλφια.
Ο Διοικητής του ήταν ο ταγματάρχης CassaieWoldeGuiorguisimperialGuara που ήταν αξιωματικός της φρουράς τους Αυτοκράτορα των Αιθιόπων ΧΑΙΛΕ ΣΕΛΑΣΙΕ . Ένα συνημμένο το Μπιλιέτο του.
Η έκπληξή μου ήταν πάρα πολύ μεγάλη γιατι μιλούσε κι αυτός όπως κι εγώ άπταιστα Ιταλικά.
Τα είχε μάθει διότιείχετελειώσει μια Στρατιωτική Σχολή στην Ιταλία. Έτσι είχαμε απόλυτησυνεννόηση με τους Αιθίοπας. Ο Έλληνας Υπολοχαγός, όταν περνούσαμε από τα παράλια μιας χώρας εξέδιδε την εφημερίδα που έγραφε ό,τι σχετικό αφορούσε τη χώρα αυτή, που έβρισκε από τα βιβλία που του είχα πει και αγόρασε, πριν φύγουμε από την Ελλάδα.
Και ο Αιθίοπας Διοικητής ήθελε να τα μαθαίνει και γι’ αυτό με παρακαλούσε κα του τα μετέφραζα. Όταν ήταν παρα πολύ ευχάριστα και το ταξίδι υπέροχο. Μόνο όταν περνάγαμε τον Ινδικό Ωκεανό ήταν παρα πολύ ζέστη έξω στο κατάστρωμα κι έτσι μέναμε συνέχεια μέσα. Περνούσαμε άλλωστε κοντά από τον Ισημερινό.
Ακόμα ένα ατυχές γεγονός ήταν η αιτία να περάσουμε μια εβδομάδα με άσχημες σχέσεις με τους Αιθίοπας και ειδικώς το Διοικητή τους.
Το γεγονός ότι κάτι έφαγαν οι Αιθίοπας και όλοι πηγαίναν ευκοιλιότητα. Τα αφοδευτήρια ήταν γεμάτα και ένας Αιθίοπας πήγε κάτω από μια σκάλα και τα έκανε σε μια σακούλα που μετά την πέταξε στην Θάλασσα. Τον είδε ένας Έλληνας Στρατιώτης και χάριν αστειότητος τον πήρε φωτογραφία. Ο Αιθίοπας το ανέφερε εις τον Διοικητή του και αυτός μου ζήτησε να πάρω τη φωτογραφία και το αρνητικό της και να του το δώσω να τη σκίσει διότι εάν πέσει αυτή η φωτογραφία στα χέρια των Εχθρών μας θα την δημοσιεύσουν και θα γράφουν από κάτω πόσο απολίτιστοι είναι οι Αιθίοπες που δεν ήξεραν ότι αποπαιτούν στα αποχωρητήρια και αποπαιτούν όπου βρουν;
Να αυτοί οι απολίτιστοι ήλθαν στην Κορέα να μας πολεμήσουν για να διδάξουν στους Κορεάτες τον πολιτισμό. Εγώ ρώτησα όλους τους Στρατιώτες αλλα αυτός που έβγαλε τη φωτογραφία δεν επαρουσιάσθη. Το είπα στον Αιθίοπα Διοικητή και μου είπε: εάν εντός μιας εβδομάδος δεν έχω την φωτογραφία θα έχουμε εμφύλιο πόλεμο!
Το είπα στους στρατιώτες αλλα κανείς δεν παρουσιάσθηκε με τη φωτογραφία.
Την τελευταία ημέρα της εβδομάδος αυτής παρουσιάζεται ένας παρα πολύ καλός Δεκανέας και μου λέει: «Κύριε Υποδιοικητάόπως φαίνεται αυτός που έβγαλε τη φωτογραφία δεν πρόκειται να παρουσιασθεί. Εγω δεν έχω φωτογραφική μηχανή ούτε έβγαλα ποτέ φωτογραφία. Σκέφθηκα όμως το εξής. Στην αναφορά το πρωί να παρουσιασθώ και θα σας αναφέρω ότι εγώ έβγαλα τη φωτογραφία άλλα όταν άκουσα την απειλή του Αιθίοπα Διοικητή πέταξα τη φωτογραφία στη θάλασσα. Τώρα προκειμένου να έχουμε εμφύλιο πόλεμο με τους Αιθίοπες τους οποίους αγαπώ, σας το αναφέρω και στεναχωριέμαι που πέταξα τη φωτογραφία διαφορετικά αν την είχα θα σας την έδιδα. Εσείς για να δουν οι Αιθίοπες ότι ήταν αληθινά αυτά που σας ανέφερα να με δείρετε με χαστούκια και κλωτσιές και να με κλείσετε στο πειθαρχείο. Θα κάνω οκτώ ημέρες όσπου να φθάσουμε στην Κορέα. Οπότε θα αποβιβασθούμε όλοι από το καράβι κι έτσι κι εγώ θα είμαι ελεύθερος.»
Ετσι κι έγινε. Ο Αιθίοπας Διοικητής με ευχαρίστησε και το μόνο που μου είπε ήταν ότι δεν έπρεπε να χειροδικήσω κατά του Δεκανέα διότι αν το αναφέρει εις τους ανωτέρους μου ίσως βρω τον μπελά μου. Αυτό το γεγονός ήταν η αιτία και ο Αιθίοπας Διοικητής, με θεώρησε τον καλύτερο φίλο της Αιθιοπίας και ύστερα από μερικούς μήνες αφού πήρε την έγκριση του Αυτοκράτορα ΧΑΙΛΕ ΣΕΛ ΑΣΙΕ με κάλεσε στο Στρατόπεδο του στην Κορέα και παρήλασε το Αιθιοπικό Τάγμα μπροστά μου.
Μου παρέθεσε γεύμα με Αιθιοπικά φαγητά και είπε σ’ ολο το τάγμα ότι είμαι ο μεγαλύτερος φίλος των Αιθιόπων στην Κορέα. Με έκανεΕπίτημο Μέλος του Αιθιοπικού Στρατού. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι μου έδωσε συνημμένο έγγραφο προερχόμενο από τον Διοικητή του Αιθιοπικού εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα. ΟνόματιASFANHABTEMARIAM. Μου εξήγησε δε ότι αν στην Ελλάδα αποστρατευθώ για οποιαδήποτε αιτία και δεν θα παίρνω μισθό ή σύνταξη, τότε να πάω να μένω στην Αιθιοπία όπου και σύνταξη θα παίρνω από τον Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας και θα έχω όλες τις τιμές που αρμόζουν σε ένα αποδεδειγμένο φίλο των Αιθιόπων. Βέβαια το ότι ήμουν φίλος του Αιθιοπικού λαού δεν το πίστεψε μόνο από το ως ανω γεγονός της φωτογραφίας, αλλα και από πολλά αλλαμικροπεριστατικά που έγιναν μεταξύ Ελλήνων και Αιθιόπων, και απ’ οσα συζητούσαμε ολο το μήνα (περίπου) του ταξιδιού μας, είχαμε γίνει πραγματικά αδελφικοί φίλοι.
Το πολυήμερο (σχεδόν μήνα) αυτό ταξίδι τελείωσε και το Αμερικανικό οπλιταγωγό που μας μετέφερε αγκυροβόλησε εις τον Λιμένα της πόλεως ΙΝΤΣΟΝ που είναι το πλησιέστερο λιμάνι της ΣΕΟΥΛ.
Εκεί ήταν εκπρόσωποι των Βορειοκρατών , Κινέζων, Νοτιοκορεατών και Αμερικανών οι οποίοι μας μετρούσαν έναν προς έναν όταν αποβιβαζόμαστε από το πλοίο και πατάγαμε στην ξηρά. Αυτό εγένετοδιοτι έτσι προέβλεπαν οι όροι της Ανακωχής. Ακόμη ήταν αντιπροσωπία από τους Έλληνες του Τάγματος του Συντάγματος ε.ε. Αυτοί είχαν φέρε και οχήματα με τα οποία μας μετέφεραν στη έδρα του Τάγματος το οποίον ήτο ανεπτυγμένο στην Αμυντική Γραμμή απέναντι από τους εχθρούς μας Βορειοκορεάτες.
Ετσι ενώ η Ελλάς συμμετείχε στον Κορεάτικο Πόλεμο με ένα τάγμα τώρα το τάγμα αυτό γίνεται Σύνταγμα των δύο ταγμάτων, του 1ου Τάγματος με διοικητή τον Αντισυνταγματάρχη Μαντούζο Βασίλειο και Υποδιοικητή τον ταγματάρχη Μπονάνο Γρηγόριο και του 2ου Τάγματος με Διοικητή τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ Και Υπ/κητή τον νεαρό Ταγματάρχη Σαββάκη Παντελή.
Υστερα από ολιγοήμερη ανάπαυση αντικαταστήσαμε το 1ο Τάγμα που ήταν ανεπτυγμένο στην Αμυντική τοποθέτησιν πλησίον της πύλεωςTSORBON.
Το τι κάναμε όταν είμαστε στη τοποθεσία και είχαμε απέναντί τον εχθρό του Βορειο-Κορεατικου Στρατού δεν θα το αναφέρω εδώδιοτι αυτά τα αναφέρω στη ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ εδώ στη Κορέα.
Μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα που παρέμεινε το τάγμα μου (2ο Τάγμα) ήλθε ο Διοικητής του Συντάγματος Συνταγματάρχης Γεννηματάς Ιωάννης και μας λέει ότι το Σύνταγμά μας φεύγει από τη πρώτη γραμμή και πάει στα μετόπισθεν για εφεδρεία.
Πράγματι μας αντικατέστησαν στην πρώτη γραμμή συμμαχικός στρατός και εμείς πήγαμε ως εφεδρεία σε τρία στρατόπεδα.
Το ένα στρατόπεδο ήταν το στρατόπεδο του Επιτελείου του Συντάγματος. Το δεύτερο Στρατόπεδο ήταν του 1ου Τάγματος και το τρίτο του 2ου Τάγματος, του δικού μου.
Εδώ ασχολούμεθα έντονα με την εκπαίδευση γιατι είμαστε μεν ανακωχή αλλα ύστερα από λίγο χρόνο, τελείωνε ο χρόνος της Ανακωχής οπότε οποιαδήποτε ώρα μέρα ή νύχτα μπορούσαν οι Βορειο-Κορεάτες με τους Κινέζους συμμάχους τους να μας επιτεθούν. Ετσι μαζί με την εκπαίδευση λαμβάνουμε και μέτρα Ασφαλείας τα οποία ήταν κουραστικά για τους στρατιώτες τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ολοι όμως οι στρατιώτες και οι Αξιωματικοί του Συντάγματος ήταν πραγματικά παλικάρια. Εγώ δε που έχω λάβει μέρος σε όλους τους πολέμους μπορώ να το εκτιμήσω αυτό καλύτερα από τον καθένα.
ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ
Η Κορέα είναι στον 38ονπαράλληλον όπως και η Ελλάδα όμως το κλίμα της Ελλάδος δεν εχει καμία ομοιότητα με το κλίμα της Κορέας. Μπορώ να πω για να το τονίσω την διαφορά ότι το κλίμα της Ελλάδος είναι το ωραιότερο κλίμα στον κόσμο και το κλίμα της Κορέας το χειρότερο κλίμα στον κόσμο.
Βεβαια αυτά είναι υπερβολές αλλά τις λέω για να τονίσω το περίεργο του κλίματος της Κορέας.
Πρώτο γεγονός ότι η Κορέα λέγεται «Η χώρα της πρωινής Γαλήνης» κι αυτό γιατι στην Κορέα δεν υπάρχουν πτηνά για να κελαϊδούν το πρωί και να μας ξυπνούν ευχάριστα όπως συμβαίνει σ’όλα τα άλλα μέρη του κόσμου. Δεν υπάρχει ούτε ένα πτηνό! Οσο ήμουν στη Κορέα (ένα έτος) δεν είδα ένα πτηνό. Αυτό συμβαίνει γιατι το Χειμώνα είναι τόσο μεγάλο το κρύο ώστε παγώνει το χώμα και γίνεται σαν τσιμέντο. Ετσι οι σπόροι που θα έτρωγαν τα πουλιά εχουν γίνει μαζί με το χώμα τσιμέντο!
Τα πουλιά λοιπόν δεν βρίσκουν να φάνε και ψοφούν!
Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό γεγονός που μου συνέβη και που έμεινα έκπληκτος όταν το αντίκρισα.
Διέταξα να φυτεύσουν μικρά κλαράκια από την είσοδο του στρατοπέδου μέχρι τη Λέσχη. Ετσι ο επισκέπτης να ακολουθεί αυτή τη δενδροφυτία χωρίς να είναι ανάγκη να του δείχνουμε το δρόμο.
Το πρωί λοιπόν με ξυπνά ο εντεταλμένος δια την φύτευση των δενδρυλλίων Αξιωματικός και μου λέει ότι το έδαφος από το κρύο έχει γίνει σαν παγοκολώνα και δε σκάβεται. Τότε εγώ παίρνω το σκαπάνι και πάω να σκάψω το χώμα και το σκαπάνι κτύπησε το στο χώμα σαν να κτύπαγε με τσιμέντο! Αυτό δεν γίνεται ποτέ στην Ελλάδα. Τοτεενας στρατιώτης πήρε στουπί και το έβρεξε με πετρέλαιο και άναψε το στουπί, ετσι έγινε μια λακούβα από τη ζέστη που ήταν γεμάτη με νερό. Στο νερό αυτό έβαλε το δενδράκι , πάγωσε το νερό και έτσι φαινόταν σαν να ήταν δεντράκια από τη είσοδο μέχρι τη Λέσχη. Την επόμενη ήλθε ο Κορεάτης επίσημος και θαύμαζε την δεντροφυτεία. Βέβαια μετά τα δενδράκια ξεράθηκαν.
Άλλη περίοδος είναι η περίοδος των βροχών! Τότε βρέχει ακατάπαυστα και το νερό βγαίνει περίπου ένα μέτρο στο ύψος. Τότε οι Κορεάτες φυτεύουν τα χωράφια που είναι σαν λίμνες με ρύζι. Όπως καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο αυτές τις δύο εποχές να κάνεις ασκήσεις επι του εδάφους.
Κάτι άλλο που είναι πάρα πολύ περίεργο και επικίνδυνο. Μια μέρα ενας στρατιώτης που υπηρετούσε στο επιτελείο του Συντάγματος πεθαίνει. Πέθανε στο στρατιωτικό νοσοκομείο. Οι γιατροί λοιπόν μας λένε ότι υπάρχει ενας ποντικός (αρουραίος) ο οποίος περνάει από χόρτα και το τρίχωμά του αλλάζει στα χόρτα. Τοτεεπειδή στο τρίχωμα του φέρει ένα ακάρι το αποίο άμα έλθει σε απαφή με το δέρμα του ανθρώπου τότε ο άνθρωπος …πεθαίνει! Δηλαδή αν από χόρτα, θάμνους κλπ περάσει ο αρουραίος και μετά στρατιώτης στις ασκήσεις μάχης πέσει στο έδαφος και ένα μέρος του σώματός τους που είναι γυμνό όπως χέρια, πρόσωπο κ.λ.π έλθει σε επαφή με τα μολυσμένα χόρτα τοτε ο στρατιώτης πεθαίνει.
Από τότε ΔΕΝ κάναμε ασκήσεις μάχης, και γενικώς οι στρατιώτες δεν ήρχοντο σε επαφή με το έδαφος. Εγώ έκαμακάτι που με βοήθησε ενας Αμερικάνος Διοικητής μιας Μονάδας Μηχανικού που ήταν κοντά μας κι εγώ ήμουν φίλος του επειδή ήξερα τα Αγγλικά και συζητούσαμε. Του ζήτησα λοιπόν μια μπουλντόζα η οποία ανασκάλευε το έδαφος του στρατοπέδου και όσοι αρουραίοι ήσανεντός του εδάφους έβγαιναν έξω και έτρεχαν. Τοτε πίσωαπο τη μπουλντόζα ήταν πάρα πολλοί στρατιώτες με ένα φτυάρι ο καθένας στα χέρια και έτρεχαν και σκότωναν τους αρουραίους.
Έτσι στο στρατόπεδο του τάγματός μου δεν υπήρχε ούτε ενας αρουραίος. Μ’αυτό τον τρόπο κατάφερα και δεν είχα κανένας πεθαμένος Στρατιώτης.
Μια άλλη θανατηφόρα ασθένεια ήταν ο λεγόμενος αιμορραγικός πυρετός. Αυτή είχε τα ίδια συμπτώματα με το απλό κρυολόγημα. Αν όμως έχεις τα συμπτώματα του κρυολογήματος και δεν πας αμέσως στο νοσοκομείο πεθαίνεις! Πεθαίνεις σε τρεις ημέρες. Γι’αυτό ένα νοσοκομείο Αμερικάνικο που ήταν λίγο κοντά μας, μας είχαν πει ότι μόλις ενας στρατιώτης εχει συμπτώματα κρυολογήματος να ειδοποιείται το νοσοκομείο να στέλνει ελικόπτερο, να παίρνει τον ασθενή στρατιώτη και εάν έχει απλό κρυολόγημα θα του δίνει τα φάρμακα και τον στρατιώτη θα τον επιστρέφει το ελικόπτερο στη Μονάδα. Αν εχειαιμορραγικό πυρετό θα τον κρατάνε μέχρι να τον κάνουν καλά. Ο αιμορραγικός πυρετός μετα την Τρίτη ημέρα ουρεί ο ασθενής αίμα μέχρι που δεν έχει πλέον αίμα και πεθαίνει. Μετα την Τρίτη ημέρα ούτε οι Γιατροί δεν μπορούν να κάμουν τίποτα. Ευτυχώς στο 2ο Τάγμα που ήμουν Υποδιοικητής και μετα όταν αρρώστησε ο Διοικητής Αντ/ρχηςΠαναγιωτάκος Γρηγόριος και επαναπατρίσθη ανέλαβα την Διιοικησιν του Τάγματος,Δεν είχα κανένα πεθαμένο στρατιώτη, Υπαξιωματικό ή Αξιωματικό.
Όπως είναι περίοδος των βροχών και του κρύου έτσι είναι και η περίοδος της ζέστης. Όταν λέμε ζέστη εννοούμε αφόρητη ζέστη! Μια μέρα λοιπόν ένας στρατιώτης για να δροσιστεί λίγο πήγε και κολύμπησε σε μια λακκούβα που είχε το ποτάμι που περνούσε δίπλα απ’ όλες τις Μονάδες του Ελληνικού Εκστρατιωτικού Σώματος. Στη λακκούβα αυτή πνίγηκε! Ήταν στρατιώτης του επιτελείου του Συντάγματος ΕΚ.ΣΕ.
Όταν το έμαθα πήγα στο ποτάμι που πέρναγε δίπλα από το τάγμα μου και πήραμε ένα σωλήνα νερό και τροφοδοτούσα καμιά δεκαριά ποτιστήρια και όταν οι στρατιώτες πήγαιναν και έκαναν το λουτρό του κάτω από το νερό που έβρεχε από κάθε ποτιστήρι και τους απαγόρευσε να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι.
Ετσι και δρόσιζε από την αφόρητη ζέστη και δεν υπήρχε ο κίνδυνος να πνιγούν.
Μια χαρά πολύ ωραία εποχή είναι η εποχή της Ανοίξεως.
Ευτυχώς και υπήρχε αυτή η εποχή για να θυμόμαστε τα ωραία της Κορέας.
Μέχρι τώρα έγραψα τα άσχημα της ΚΟΡΕΑΣ.
Εχω όμως και τα παρα πολύ ωραία της.
Πρώτα είναι οι Άνθρωποι της. Όπως είπα παραπάνω πως έχει το χειρότερο κλίμα έτσι λέω τώρα ότι έχει τους καλύτερους ανθρώπους απ’ οσουςεχω συναντήσει μέχρι σήμερα στη ζωή μου. Άξιζε πραγματικά το τοι πολεμήσαμε για την ελευθερία τέτοιου Λαού!
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τις σχέσεις μου με τους Κορεάτεςαλλα δεν τα γράφω γιατι μόνο όταν τους γνωρίσεις μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ όταν λέω ότι είναι οι καλύτεροι άνθρωποι την εποχή αυτή λόγω του ότι δυο φορές πέρασε ο πόλεμος από επάνω τους ήταν όπως είμαστε εμείς εδώ την κατοχή. Φτώχια, Φτώχια,. Όμως δεν ζητούσαν τίποτα απ’εμας. Μόνο αγάπη και χαμόγελα μας πρόσφεραν. ΒέβαιαΚορεάτεςβλέπαμε μόνο όταν οι Στρατιωτικοί κατεβαίναμε στη Σεούλ. Κατέβαιναν μόνο την Κυριακή οι Στρατιώτες και οι Αξιωματικοί που δεν είχαν υπηρεσία. Πήγαινανεκκλησία παρακολουθούσαν την λειτουργία και μετα όσοι ήθελαν βάφτιζαν Κορεατόπουλα ή Κορεάτες που είχαν γίνει ορθόδοξοι χριστιανοί στον μοναδικό Ναό του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ που τον είχε ανακαινίσει, αναστηλώσει το Ελληνικό τάγμα.
Εκτός της κάθοδο στην Σεούλ κάθε Κυριακή οι Στρατιώτες κάθε βράδυ έβλεπαν κινηματογράφο που μας έστελναν οι Αμερικάνοι. Εγώ, επειδή εις το τάγμα ήταν δύο στρατιώτες που ήταν ηθοποιοί είχαν κάμει κατ’εντολή μου ένα «θίασο» που ο θεός να τον κάμει θίασο, και έπαιζανκωμωδίες που οι στρατιώτες γελούσαν περισσότερο από αν έβλεπαν τον θίασο του Λογοθετίδη..
Ακόμα ενας υπεράξιος Αρχιμουσικός Έλληνας Αξιωματικός είχε δημιουργήσει την καλύτερη μπάντα και έδιδε τακτικά συναυλίες στη Σεούλ τις οποίες παρακολουθούσαν υψηλόβαθμοι Κορεάτες και Αξιωματικοί των διαφόρων εθνών που είχαν στείλει εκστρατιωτικά σώματα στην Κορέα.
Ετσιέβγαλε έναπαρα πολύ καλό όνομα του ΕΚ. ΣΕ και βέβαια και η πολιτισμένη Ελλάδα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του τι ικανότητα έχει ο Κορεάτικό λαός θα πως αυτό που έβλεπα όσο ήμουν στην Κορέα.
Έβλεπα ότι ήταν το φτωχότερο Κράτος του κόσμου. Όταν μετά πήγα το 1984 ως επικεφαλής των συγγενών των φονευθέντων Ελλήνων στον Κορεατικό Πόλεμο, είδα την Κορέα από τα πλουσιότερα κράτη του κόσμου.
Είναι επισήμως αποδεκτό ότι η Κορέα είναι το 8ο κράτος από άποψη πλούτου και πολιτισμού στον Κόσμο. Η οργανωτικότης του και η τιμιότης αυτού του λαού είναι κατι το εκπληκτικό.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες που έκανε η Κορέα είναι από τους καλύτερους που εχουν γίνει μέχρι σήμερα όπωςέγραφαν και οι εφημερίδες.
Όλα αυτά που έγραψα μέχρι εδώ είναι πώς γνώρισα την Κορέα όταν πήγα για να γράψω την ιστορία του ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος. Δεν έγραψα όμως τίποτε ποτέ και πώς έγραψα την ιστορία.
Όταν πήγαμε στο Σύνταγμα το Ελληνικό μόλις ήλθαμε από τη Ελλάδα πήγα στον Συν/ρχη Γεννηματά Ιωάννη και του αναφέρω ότι εγώ ήλθα στην Κορέα για να γράψω την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚ.ΣΕ. και όχι για να υπηρετήσω ως Αξ/κόςγιαυτό τον παρακάλεσα να με απαλλάξει από τα καθήκοντα του Υποδιοικητού του τάγματος για να μπορέσω να εκτελέσω κατά τον καλύτερο τρόπο την διαταγή του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου του Ελληνικού στρατού που μου έδωσε αυτοπροσώπως πριν φύγω από την Αθήνα. Τοτε ο συνταγματάρχης μου λέει: πρόσεξε καλά αυτά που θα σου πω: εδώ εκπροσωπούμε την Ελλάδα κάθε μας επιτυχία είναι επιτυχία της Ελλάδος, όχι δική μας ούτε του Συνταγματάρχη Γεννηματά ούτε του Ταγματάρχη Σαββάκη.
Κάθε αποτυχία το ίδιο. Λοιπόν ήλθαμε μόνο για να επιτύχει η Ελλάδα. Γι’αυτό ό,τι μέσα έχω σε ανθρώπινο δυναμικό θα το χρησιμοποιήσω όσο μπορώ καλύτερα. Έτσι δεν μπορώ να μη σε χρησιμοποιήσω κι εσένα για τον Πολεμικό Σκοπό.
Ακόμα εγώ υπολογίζω πολλά σ ’εσέναγιατι είσαι ο πλέον εμπειροπόλεμος και ικανός και τολμηρός Αξ/κός απ’ όσους έχω αυτή τη στιγμή υπό τας διαταγάς μου. Θα ήταν λοιπόν έγκλημα κατά της Ελλάδος να μη με βοηθήσεις να κάνουμε το καλύτερο για την Ελλάδα.
Αν αποτύγχανε το σύνταγμά μου και πολεμούσε τότε στην Αλβανία κατά των Ιταλών θα με τιμωρούσαν και κανείς δεν θα μάθαινε τίποτα πάρα μόνο το στρατοδικείο που θα με δίκαζε.
Αν αποτύχω εδώ θα το μάθει ολος ο κόσμος και όλοι θα γελούν εις βάρος της Ελλάδος. Όχι εις βάρος μου γιατι κανείς στο κόσμο δε με ξέρει. Ξέρω πως αυτή τη στιγμή δεν εκτελεις διαταγή του Αρχηγού του ΓΕΣ. Αυτό όμως άφησέ το σε μένα. Εγώθα κάνω αναφορά στο ΓΕΣ και θα του τα αναφέρω όλα αυτά. Εκείνο που θέλω τώρα από σένα να πας στην πρώτη γραμμή του πυρρός και να οργανώσετε μαζί με τον Διοικητή του τάγματος όσο το δυνατό καλύτερα την αμυντική σας τοποθεσία.
Έκανε την αναφορά και ήλθε η απάντηση του Αρχηγού του ΓΕΣ εγγράφως.
«Ο Ταγματάρχης Σαββάκης Π. θα ασχολείται με τη συγγραφή της ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΚ. ΣΕ μόνο όσο καιρό το Σύνταγμα θα είναι σε εφεδρεία και χωρίς πόλεμο. Θα εκτελεί παράλληλα και τα καθήκοντά του ως Υποδιοικητής του 2ου Τάγματος. Όταν θα υποβάλει την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚ.ΣΕ θα φέρει και την υπογραφή του Υποδιοικητού του Συντάγματος και του Διοικητού του Συντάγματος και του Διοικητού του 1ου και 2ου Τάγματος».
Έτσι όταν πήγαμε εφεδρεία κανόνιζα και εκτελούσα τα καθήκοντά μου ως Υποδιοικητής και αντί να αναπαύομαι πήγαινα κι έψαχνα τα Αρχεία του Τάγματος για να βρω υλικό να γράψω την ΙΣΤΟΡΙΑ. Αλλά και σ’ αυτό υπήρξα άτυχος. Για κάθε μάχη υπήρχε μόνο η διαταγή που έβγαινε προ της Μάχης. Δηλαδή πως θα γίνει η μάχη. Η Διαταγή επιχειρήσεως όπως λεγόταν. Η διεξαγωγή όμως της Μάχης εξελίσσεται ανάλογα με την αντίσταση του εχθρού. Δηλαδή μπορεί αντί να καταληφθεί ο αντικειμενικός σκοπός (ύψωμα) να αποτύχει η μάχη και να έχει τελείως διαφορετική αποτελεσματικότητα απ’ ότι έλεγε η αρχική διαταγή επιχειρήσεων. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να πηγαίνω στο έδαφος που είχε γίνει η κάθε μάχη και να βλέπω το έδαφος από εάν άλλο σωρό λεπτομέρειες να βγάλω το συμπέρασμα, κατά τη γνώμη μου πώς έγινε η μάχη. Ακόμα έπρεπε να πάω στα αρχεία των Αμερικανικών Μονάδων υπο τας Διαταγάς των οποίων έδιδε τη μάχη για να δώ αν βρω κανένα χαρτί – διαταγή που να με βοηθά να καταλάβω πώς έγινε η Μάχη, τα αρχεία όμως των Αμερικανικών Μονάδων ήταν στα Αγγλικά και όσο και αν έλεγα ότι ξέρω τα Αγγλικά οι στρατιωτικοί όροι που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικάνοι δεν μου ήταν γνωστοί. Έπρεπε λοιπόν να χρησιμοποιώ λεξικό.
Ακόμα το να φύγω από το τάγμα μου με τζιπ και να πάω εκεί που είχε γίνει η κάθε μάχη ήθελε μια ή και δύο ημέρες κι έπρεπε να μην είχε βροχή για να κυκλοφορώ στο πεδίο της Μάχης. Ακόμα ένα σωρό άλλες δυσκολίες. Η σπουδαιότερη όμως ήταν μήπως υπάρχει καμία ομάδα ΒορειοΚορεατών οι οποίοι θα με σκότωναν.
Ακόμα ορισμένες εργασίες του τάγματος έμεναν πίσω λόγω της απουσίας μου. Όλα αυτά τα ανέφερα στο Διοικητικό νέο του Συντάγματος και του ζήτησα να ενεργήσει ώστε οι Διοικητές του Τάγματος που έδιδαν την κάθε μάχη να μου γράψουν πώς την έκαναν που αυτό θα με διευκόλυνε να γράψω την ΙΣΤΟΡΙΑ χωρίς λάθη. Ο νέος Συνταγματάρχης λεγόταν Χριστόπουλος Παναγιώτης.
Ο Νέος Συνταγματάρχης έκανε την ενέργεια και η απάντηση ήταν να γράψει ο Σαββάκης Π. την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚ. ΣΕ και θα την δώσει το ΓΕΣ εις τους Διοικητές για να αποφανθούν αν την έγραψε σωστά. Σε κάθε διαφορά θα τη ρυθμίζει η Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού στην Αθήνα . Ετσι κι έγινε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όλοι οι Διοικητές που έδωσαν τις μάχες αποφάνθησαν ότι έγιναν όπως ακριβώς τις περιγράφει ο Σαββάκης. Αυτό βέβαια δεν το περίμενα ποτέ, διοτι τις περισσότερες μάχες δεν έβρισκα ατράνταχτα στοιχεία κι έτσι έγραφα πολλά σημεία της εξελίξεως της Μάχης κατά τη γνώμη μου.
Το δύσκολο ήταν στις μάχες που είχαν και αποτυχίες. Αν έγραφα την αποτυχία όπως έγινε φοβόμουν μήπως τιμωρηθεί ο Διοικητής. Αν δεν τις έγραφα, δεν έγραφα την ΙΣΤΟΡΙΑ και αυτό το ήξεραν όλοι οι στρατιώτες και Αξ/κοί και θα γελούσαν με την ΙΣΤΟΡΙΑ μου.
Πήρα απόφαση και έγραψα την Ιστορία που πίστευα ότι έγινε η κάθε μάχη είτε είχα στοιχεία είτε όχι . έτσι έγραψα μια ΙΣΤΟΡΙΑ χωρίς βιβλιογραφία και με τις πλέον αντίξοες συνθήκες τόσο καιρικών συνθηκών όσο και σωματικής μου κοπώσεως αφού πήγαινα στο πεδίο της κάθε μάχης και έλειπα από το τάγμα μερικές ημέρες. Αυτό κράτησε ένα έτος.
Όταν την τελευταία εβδομάδα πριν επαναπατρισθώ την υπέβαλα στο Σύνταγμα ο Συν/ρχης μου είπε να σου πως Σαββάκη την αλήθεια: δεν περίμενα ότι θα κατόρθωνες να γράψει ς τόσο ωραία την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚ. ΣΕ και να εκτελέσεις και τα καθήκοντά σου ως υποδιοικητής και μετά ως Διοικητής του 2ου Τάγματος κι ακόμα γιατί ήσουν νεοπραχθής ταγματάρχης δηλαδή και μικρός στην ηλικία και βαθμό.
Και οι δύο τόσο ο Συνταγματάρχης όσο και ο Διοικητής μου του τάγματος μου έγραψαν άριστες διαδοχικές σημειώσεις που φαίνεται ότι και οι δύο κι όχι μόνο εγώ την εργασία αυτή την θεωρώ άθλο αν ληφθεί υπ’ όψιν οι αντίξοες συνθήκες υπο τα οποίας την έγραψα –αθλο την ονόμασαν και οι δύο διοικητές μου,-έγραψα μετα και άλλο ένα βιβλίο για τις ανάγκες της υπηρεσίας, χωρίς προσωπικό κέρδος, με τίτλο ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ, το οποίο εδιδάσκωντο στις σχολές Εφέδρων Αξιωματικών. Αυτό το βιβλίο είναι επιστημονικό. Το έγραψα αντιγράφοντας απλώς άλλα επιστημονικό βιβλίο και ξένους στρατιωτικούς κανονισμούς και καθήμενος στο γραφείο μου χωρίς καμιασωματική ή ψυχική κόπωση. Το ένα βιβλίο δεν παραβάλλεται με το άλλο. Γιατο βιβλίο ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚ.ΣΕ εκτός των συγχαρητηρίων των προϊσταμένων μου στρατιωτικών ο πρόεδρος των Ελλήνων Λογοτεχνών κ. Κομίνης σε ειδική τελετή του Συλλόγου, μου απένημε Χρυσόν δίπλωμα και είπε χαρακτηριστικά ότι το βιβλίο αυτο είναι το μοναδικό Ιστορικό βιβλίο χωρίς βιβλιογραφία.
Βάσει του δικού μου βιβλίου η Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού έγραψε (αντέγραψε την ΙΣΤΟΡΙΑ του ΕΚ.ΣΕ και την πουλάει στα βιβλιοπωλεία και οι εισπράξεις είναι υπέρ της υπηρεσίας.
Ετσι αν δεν κατόρθωνα να γράψω την ιστορία αυτή κανείς δεν θα ήξερε τί εκαναν μια χούφτα Ελληνες Στρατιώτες στη μακρινή αυτή χώρα και πώς και διατί 186 Ελληνες Στρατιώτες και αξιωματικοί έδωσαν στη ζωή του και ποιοι ήταν αυτοί. Τώρα θα γράψω μια ιστορία που αφορά ένα Κορεατάκι και κάθε φορά που την διηγούμαι η τη θυμούμαι συγκινούμαι αφάνταστα.
SAVVASLEEINSOO.
Κάθε Κυριακή κατέβαινα στη Σεούλ με ένα αριθμό από Στρατιώτες, υπαξιωματικούς και Αξιωματικούς και ο καθένας τους εβάπτιζε ένα Κορεατάκι, μια Κορεάτισσα ή ένα Κορεατόπουλο οι οποίοι είχαν γίνει Χριστιανοί Ορθόδοξοι .
Μια Κυριακή μετα τη λειτουργία στο μοναδικό ορθόδοξο Ναό του Αγίου Νικολάου στη Σεούλ και μετά τις βαπτίσεις ήμουν εγώ με τον ιερέα στην αυλή της εκκλησίας και κουβεντιάζαμε.
Σε μια στιγμή βλέπω ένα Κορεατάκι 5 με 6 ετών με ρούχα κουρελιασμένα και παραπολύ αδύνατο να ψάχνει στον ντενεκέ των σκουπιδιών να βρει κάτι να φάει. Λεω στον παπά να του πει να μη τρώει τίποτα από τον κάδο των σκουπιδιών γιατι θα αρρωστήσει.
Τοτε ο ιερέας μου είπε: αυτό το παιδάκι είναι πεντάρφανο, ολομόναχο στον κόσμο γιατι όλους, γονείς, αδέλφια και συγγενείς τους σκότωσαν ο Βορειοκορεάτες όταν νικήθηκαν στον πόλεμο και εγκατέλειψαν τη Σεούλ.
Αυτό το παιδάκι ήταν κρυμμένο κάπου και δεν το βρήκαν οι Βορειοκορεάτες και έτσι έμεινεζωντνό για να τυραννιέται το άμοιρο ολη την ημέρα να βρει κάτι να φάει από τα απορρίμματα.
Το λυπήθηκα αφάνταστα και σκεπτόμουνα τι μπορώ να κάνω να το βοηθήσω λιγάκι.
Δε μου ερχόταν τίποτα στο μυαλό. Εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα στρατιώτη μου να περνάει από κοντά μας. Τότε μου ήλθε μια ιδέα στο μυαλό και τον ρωτάω:
«Εσύ δεν είσαι δάσκαλος;» μου απαντάει
«Μάλιστα ΚύριεΔιοικητά».
«Λοιπόν άκου καλά αυτά που θα σου πω: από σήμερα μέχρι να γυρίσεις στην Ελλάδα πρώτον δε θα λαμβάνεις μέρος στις ασκήσεις. Δεύτερον δεν θα μπαίνεις αγγαρείες τρίτον δε θα φυλάγεις σκοπιά ποτέ. Το μόνο που θα κάνεις είναι να γίνεις ο πατέρας αυτού του παιδιού που ψάχνει στον σκουπιδοτενεκέ. Θα το ταΐζεις, θα το ντύνεις, θα το κοιμίζεις και γενικά θα ασχολήσε αποκλειστικά και μόνο με το παιδί. Ακόμα και το σπουδαιότερο θα τον μάθεις Ελληνικά. Κατάλαβες;»
«Μάλιστα κύριε Διοικητά θα κάνω ό,τι διατάξετε».
«Λοιπόν παρε αυτά τα χρήματα, να πας από το Ρ.Χ (σουπερμάρκετ) του Αμερικανικού Στρατού να πάρεις σοκολάτες, καραμέλες κι ο,τι γλυκά βρεις. Ακόμα ρώτησε τους στρατιώτες του τάγματός μας αν έχουν γλυκά ή ότι άλλο φαγώσιμο και φέρε μου το.» Πήγε κι έφερε ο,τι βρήκε. Τότε πάω στον Ιερέα να φωνάξει το παιδάκι και να του πει ότι απ’εδώ και περα ο πατέρας του θα είναι ο στρατιώτης αυτός, κι έδειξα το στρατιώτη μου τον δάσκαλο.
Ο δάσκαλος όταν ήλθε το παιδάκι του έδωσε γλυκά και ήταν κατ’ευχαριστημένο. Το πήρε και πήγαμε στο τάγμα που ήταν αρκετά μακριά από τη Σεούλ σ’ ένα οροπέδιο μικρό. Έδωσα εντολή σ’ένα στρατιώτη ράπτη, να κόψει μια στολή στρατιώτου και να ράψει μια στολή στα μέτρα του παιδιού.
Ετσι έγινε ένα μικρό στρατιωτάκι. Όλη μέρα έτρεχε κι έπαιζε με τους στρατιώτες. Είπα στο δάσκαλο να μου λέει κάθε πρωί τις λέξεις που έμαθε καλά. Ετσι κάθε πρωί μετά την αναφορά του τάγματος το ρώταγα τις λέξεις μόνο εκείνες που ήξερε και αυτό μου τις απαντούσε. Τότε εγώ, όλος χαρά του έδινα μια σοκολάτα ή ένα γλυκό. Αυτό ενθουσιασμένο και χαρούμενο έτρωγε τα γλυκά και έπαιζε με το Δάσκαλο. Λίγο λίγο ύστερα από καιρό άρχισε να μιλάει αρκετά καλά τα ελληνικά τόσο ώστε να μπορώ να του λέω ότι ήθελα και να μου ζητάει κι αυτό ότι ήθελε.
Εγώ βέβαια δεν του χαλούσα ποτέ χατίρι. Ακόμα ολοι ζητούσαν να πάει στη έδρα του Συντάγματος στο 1ο Τάγμα και γενικώς το γνώρισαν ολοι, Αξιωματικοί και στρατιώτες του ΕΚ.ΣΕ.
Ακόμα ο Συν/ρχης και ο άλλος Δ/της του 1ου Τάγματος ζητούσαν να το δουν για να μιλήσουν μαζί του που λόγω της εξυπνάδας του τους έλεγε έξυπνες απαντήσεις στις ερωτήσεις που του έκαναν. Ετσι ο καιρός περνούσε υπέροχα για το μικρό στρατιωτάκι.
Από την κόλαση που ήταν στη Σεούλ τώρα βρισκόταν στον παράδεισο που λεγόταν 2ο Τάγμα πεζικού του Εκστρατιωτικού Σώματος Ελλάδος στην Κορέα (ΕΚ. ΣΕ).
Στον παράδεισο αυτό δύο ήταν οι θεοί του: ο δάσκαλος ήταν ο ένας κι εγώ ο άλλος. Αυτό το λέω γιατί όταν έμαθε ότι εγώ θα έφευγα από την Κορέα και θα γύριζα στη Ελλάδα άρχισε τα κλάματα που δεν μπορούσε κανείς να το παρηγορήσει. Τότε εγώ του είπα τοι το αγαπώ τόσο πολυ που και μετά θα γύριζα να είμαστε και πάλι μαζί. Με πίστεψε και παρηγορήθηκε.
Ετσι για μενα τελείωσε η ιστορία αυτή με το άμοιρο αυτό Κορεατάκι που ήταν ένα παρα πολύ καλό παιδάκι και πανέξυπνο.
Γύρισα στην Ελλάδα το 1955 και παντρεύτηκα, έκανα την οικογένεια μου με δύο παιδιά και ζούσα στην Αθήνα. Τα παιδιά ου σπούδαζαν το ένα η κόρη μου στη Ξάνθη πολιτικός Μηχανικός και ο γιός μου στην Τεργέστη στη Ιταλία Ναυπηγός και Μηχανολόγος Μηχανικός.
Το 1987 , (το προηγούμενο έτος που έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες στη Σεούλ) με καλεί ο πρόεδρος του Συλλόγου Παλαίμαχων πολεμιστών Κορέας και μου λέει: «Στρατηγέ μου ο Σύλλογος σας επέλεξε να πάρετε τους Συγγενείς των φονευθέντων εις Κορέαν και να τους πάτε στη Σεούλ για να τους φιλοξενήσει η Κορεατική Κυβέρνηση για μια εβδομάδα. Όλα τα έξοδα πληρωμένα από την Κυβέρνηση της Κορέας.
Επιλέξαμε εσάςδιότι έχετε γράψει την Ιστορία του Ελληνικού Τάγματος που πολέμησε στην Κορέαάρα ξέρετε καλύτερα απ’ολους λεπτομερώς πώς έγινε ο πόλεμος αυτός. Ετσι όταν θα σας υποδεχθούν οι Στρατηγοί του Συνδέσμου παλέμαχων πολεμιστών Κορεατών θα ξέρετε καλύτερα απ’αυτους όλες τις λεπτομέρειες του Αγώνος και αυτό θα είναι τιμή για τους Έλληνες παλαίμαχους πολεμιστές στην Κορέα. Ακόμα ξέρετε Αγγλικά και Ιταλικά που θα μπορείτε να συζητάτε με ολους τους αξιωματούχους Κορεάτες χωρίς διερμηνέα.
Ακόμα ξέρετε τον πόλεμο στην πράξη αφού έχετε πολεμήσει σ’όλους τους πολέμους που έκανε η Ελλάδα και υπήρξατε και καθηγητής της Σχολής Πολέμου. Έτσιλοιπόν στρατηγέ μπορείτε να πάρετε την σύζυγο και τα δυο σας παιδιά και να κάνετε αυτό το υπέροχο ταξίδι στην Κορέα δωρεάν.
Είπα ότι θα απαντήσω την επομένη. Την επομένη κατόπιν συνεννοήσεως με τη σύζυγό μου απάντησα ότι δέχομαι και ότι αντι για τα παιδιά που σπούδαζαν εκείνη μου ζήτησε να πάρουμε την αδελφή της.
Ετσι πήρα 30 συγγενείς των φονευθέντων εν Κορέα καιπήγαμε αεροπορικώς στη Σεούλ.
Εκει η υποδοχή και η επι μία εβδομάδα φιλοξενία είναι κατι που δεν περιγράφεται. Υπνο στο καλύτερο ξενοδοχείο της Σεούλ. Φαγητό έπαιρνε ο,τι ήθελε ο καθένας. Ξεναγήσεις κάθε μέρα με λεωφορείο στα πλέον αξιοθέατα της Σεούλ. Μας έδειξαν το Στάδιο και τις άλλες προετοιμασίες που έκαναν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που εγίνοντο το επόμενο έτος.
Αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση ήταν όταν μας πήγαν στον 38οπαράλληλο δηλαδή στα σύνορα μεταξύ Βορείου και Νοτίου Κορέας και μας έβαλαν σ’ένα υπόγειο τούνελ πολλών χιλιομέτρων εις μήκος και πολλών μέτρων εις βάθος και εις το μέσον αυτού ήταν ένας Σκοπός Νοτιοκορεάτης από τη μια πλευρά και ένας Βορειοκορεάτης από την άλλη. Εκεί ήταν μέσα στο υπόγειο τούνελ το σύνορο βορείου και Νοτίου Κορέας. Το είχαν δημιουργήσει οι Βορειοκορεάτες, κρυφά από τους Νοτιοκορεάτες για να περάσουν τα στρατεύματά τους οι Βορειοκορεάτες και να βγουν στα μετόπισθεν της αμυντικής γραμμής των Νοτιοκορεατών και έτσι να τους αιφνιδιάσουν και να τους νικήσουν.
Τους αντιλήφθηκαν όμως εγκαίρως και έτσι μόλις βγήκαν οι Βορειοκορεάτες , οι Νοτιοκορεάτες τους αιφνιδίασαν κι έτσι επέστρεψαν στη Βόρειο Κορέα. Και ολη η προσπάθεια και τα έξοδα πήγαν άδικα. Μια άλλη μέρα ο σύνδεσμος των Στρατηγών Κορεατών που είχαν πολεμήσει στον Κορεατικό Πόλεμο, μας έκαναν δεξίωση.
Ηταν μια τεράστια αίθουσα και παρα πολύς κόσμος για να μας γνωρίσει και να ακούσει τι ΄θα έλεγα εγώ ως επικεφαλής στον λόγο που θα έβγαζα και θα έλεγε ο παλαίμαχοςΚορεάτης Στρατηγός στην ομιλία του. Ακόμα πολλοί δημοσιογράφοι για να γράψουν την επομένη τι ειπώθηκε και τι έγινε στη δεξίωση.
Ενώ περιμέναμε να βγει στο βήμα ο αρχηγός των Βετεράνων Στρατηγός να ομιλήσει έρχεται εκεί που στεκόμουν με τη γυναίκα μου ένας Νοτιοκορεάτης πολίτης και μου λέει: «Στρατηγέ μου είμαι ο διερμηνέας στην ελληνική γλώσσα της κυβερνήσεως της Κορέας και πήρα εντολή να μεταφράζω τον λόγο σας. Θέλω να σας ρωτήσω αν τον έχετε έγγραφο..εαν ναι τοτε θα σας παρακαλέσω να μου τον δώσετε για 5 λεπτά να σας βάλω κόμματα με κόκκινο μολύβι εκεί που θα σας παρακαλέσω να σταματάτε για να μεταφράζω αυτά που θα έχετε πει από το προηγούμενο κόμμα στο επόμενο.
Αυτό θα με διευκολύνει παρα πολύ γι’ αυτο σας παρακαλώ δώστε μουτο χαρτί που έχετεγράψει το λόγο σας. Του έδωσα το χαρτί και σε λίγο μου το γύρισε και είδα ότι είχε βάλει τα κόκκινακόμματα. Τοτε του λέω: «Με συγχωρείτεβλέπω ότι ξέρετεάπτεστα τα ελληνικά. Που τα μάθατε;» αυτός μου απάντησε: ένας Αγιος άνθρωπος μου τα έμαθε. Ο χαρακτηρισμός «Αγιος» δεν είναι σχήμα λόγου ήταν πράγματι «Άγιος». Ήταν ο Διοικητής του 2ου Τάγματος του Ελληνικού Συντάγματος όταν στον πόλεμοείχεέλθει εδώ ο Ελληνικός Στρατός και πολέμησε για την ελευθερία μας.».
Τότε κατάλαβα ότι εννοούσε εμένα. Τον ρωτάω «ξέρεις το όνομα του;» «μα τι λέτε Στρατηγέ; Του Θεού μου το όνομα να μην ξέρω; Λεγόταν Ταγματάρχης Σαββάκης Παντελής».
Αυτά τα άκουγε η γυναίκα μου που στεκόταν δίπλα μας. Τότε τον ρωτάω πάλι. «Αν τον έβλεπες θα τον γνώριζες;» «βεβαίως μπορώ να τον ξεχάσω; Θα τον θυμάμαι όσο ζω. Αυτά τα πει και στα παιδιά μου.» «και μια τελευταία ερώτηση: φορούσε γυαλιά;» τότε εγινε που ολοι οι παρευρισκόμενοι γύρισαν και κοίταζαν την σκηνή. Μόλις τον ρώτησα αν φορούσε γυαλιά, γιατι εγώ φορούσα γυαλιά με γνώρισε και φωνάζει: «Κύριε Διοικητά!» τότε τον αγκαλιάζω και με αγκαλιάζει κι αυτός με τα μάτια μας γεμάτα δάκρυα ανείπωτης χαράς. Ο κόσμος έβλεπε τον Έλληνα Στρατηγό Βετεράνο του πολέμου και επικεφαλής των συγγενών των θυμάτων του πολέμου να αγκαλιάζεται με ένα απλό Κορέατη!
Δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Τότε ήλθαν πολλοί Κορεάτες που μάλλον ήταν Δημοσιογράφοι και ρωτούσαν τον Διερμηνέα γιατί αγκαλιαζόμασταν. Αυτός ασφαλώς τους είπε την ιστορία που περιέγραψα πως το πεντάρφανο και πεινασμένο παιδάκι το υιοθέτησα ουσιαστικά και του έμαθα τα ελληνικά και σήμερα ήταν ο Διερμηνέας του Κορεάτικου Κράτους στην Ελληνική γλώσσα. Έτσι του εξασφάλισα και επάγγελμα ως Δημόσιος Υπάλληλος.
Την επομένη οι Κορεατικές εφημερίδες έγραφαν την ιστορία αυτή και τα καλύτερα λόγια για εμένα. Δεν είχαν όμως καμία φωτογραφία. Αν είχαν φωτογραφίες θα τις είχα αγοράσει. Ότι έγραφαν ήταν στα Κορεάτικα που δεν καταλάβαινα τίποτα. Το έγγραφό μου το μετέφραζε ο διερμηνέας που ήτα το ουσιαστικά παιδί με το όνομαSAVVASLEEINSOOκαι στα Ελληνικά Σάββας ΛηΙνσου.
Καθ’ολη τη διάρκεια της παραμονής μου στη Σεούλ κάθε μέρα ερχόταν για να με βλέπει και να με ρωτάει συνέχεια εάν ήθελα κάτι να κάνει για μένα.
Του είπα ότι είχα βαπτίσει έναΚορεατάκι της ηλικίας του και τον έβγαλα Γιώργη. Τοτε μου λέει ότι τον ξέρει και είναι φίλοι γιατιείχανεεμένα πατέρα και κάτι παραπάνω. «Μου έλεγε το ό,τι του είχατε δώσει ως Νονός του».
- «Να του πεις ότι ο Νονός του είναι στη Σεούλ και θέλει να τον δει.»
Έψαξε και την επομένη μου είπε ότι έμαθε ότι έφυγε από τη Σεούλ και δεν ξέρει κανείς που πήγε και αν θα ξαναέρθει ή όχι.
Το παιδάκι αυτό που βάπτισα «Γιώργη».
Την τελευταία ημέρα της αναχωρήσεως μας από τη Σεούλ πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου και είδα το Μουσείο που δημιούργησε η Ελληνική Κυβέρνηση στο υπόγειο της εκκλησίας με ομοιώματα ελληνικών αγαλμάτων κλπ, κάτι παρα πολύ ωραίο.
Όταν αποχαιρετούσα τον ..διερμηνέα του είπα να μου γράψει δύο λόγια σ’ένα κομμάτι χαρτί για ενθύμιο. Να έχω τα γράμματά του και το όνομά του γραμμένα με το χέρι του. Το έγραψε και είναι το συνημμένο που γράφει τοι λέγεται Σάββας ΛηΙνσου. Και ότι υπηρέτησε εις το τάγμα μου. Δηλαδή ήταν η Μασκότ του τάγματος 5 ετών παιδάκι.
Τότε μου είπεχαριτολογώντας. Εχουμε το ίδιο όνομα Σάββας εγώ, Σαββάκις εσείς.
Εξω από την εκκλησία βγάλαμε φωτογραφία που είμαστε και οι τέσσερις. Η γυναίκα μου, η αδελφή της Μαίρη, εγώ και στη μέση ο Σάββας.
Στη δεξίωση έμαθε ο πρόεδρος των Βετεράνων Στρατηγών την αγάπη μου για την Κορέα, για τα παιδιά της, το ότι έχω γράψει την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ στον Κορεατικό πόλεμονα ζει σήμερα ελεύθερη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα χώρα. Ενώ ήταν η φτωχότερη. Για τα παραπάνω με παρασημοφόρησε ενώπιον όλων των παρευρισκόμενων στην δεξίωση.
Η Κορέα ήταν η φτωχότερη χώρα του κόσμου. Ετσι τη γνώρισα όταν έγραφα την ΙΣΤΟΡΙΑ του ΕΚ. ΣΕ. Γιατί ήταν η μετα τον πόλεμοκατεστραμμένηχώρα. Σήμερα είναι η 8η πλουσιότερη δώρα του Κόσμου! Ετσι την γνώρισα τη δεύτερη φορά που πήγα και μου έκανε τεράστια εντύπωση.
Τώρα το δεύτερο μέρος της ιστορίας που αφορά την οικογένεια του Σάββα ΛηΙνσού.
Μια ημέρα σ’ένα τραπέζι που μας είχε κάμει ο πρέσβης της Κορέας εμάς των παλαίμαχων Στρατηγών στο Χίλτον Αθηνών ενας υπάλληλος της Πρεσβείας μου λέει ότι ο υιός του ΣάββαΛηΙνσου είναι φοιτητής εδώ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τον παρακάλεσα να μου τον στείλει σπίτι για να γίνω κηδεμών του με την ίδια αγάπη που είχα και στον Σάββα.
Την επομένη μου είπε ότι είναι στην Κορέα και υπηρετεί ως στρατιώτης διότι εκλήθει από τον Κορεατικό Στρατό και μου έδωσε το τηλέφωνο του στη Σεούλ. Ο αριθμός που κάλεσα άνηκε στην Ορθόδοξο Εκκλησία της Σεούλ. Τον πήρα και μου είπε πως λέγεται Ιάκωβος ΛηΙνσου και ότι έχει κι άλλο αδελφό που λέγεται Γιόχαν ΛηΙνσου. Μου είπε ακόμα πως ο πατέρας του ο Σάββας πέθανε και αυτός θα υπηρετήσει τη θητεία του στην Κορέα που είναι 5 χρόνια. Και μετά θα έρθει να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ελλάδα.
Του έδωσα τη διεύθυνσή μου και του είπα ότι όταν θα έλθει να βρει στο πρόσωπό μου τον πατέρα του που πέθανε. Τον περιμένω.