ΜΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΣ ΣΕ ΕΔΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ
ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
Αξιοθαύμαστη η σύμπνοια Ενορίας – Κοινότητας –
κατοίκων
Ο Φουρφουράς είναι από τα χωριά που
αντιπροσωπεύουν επάξια την Αμαριώτικη αρχοντιά και
την πηγαία καλοσύνη κι ανθρωπιά.
Τον γνωρίσαμε καλύτερα στη διάρκεια του πρώτου
αναπτυξιακού συνεδρίου της επαρχίας, όπου είχε
μελετηθεί ολόκληρο το χωριό σε μια ακένωτη πηγή
προσφοράς.
Κτισμένος σε υψόμετρο 460 μ., ο Φουρφουράς
αποτελεί το κοντινότερο σκαλί που σε οδηγεί στον
Ψηλορείτη. Λένε πως οφείλει την ονομασία του στο
βράχο που είναι κτισμένος και μοιάζει με φρούριο.
Σύμφωνα με τον Στέφανο Ξανθουδίδη όμως το όνομά
προέρχεται από τον πρώτο οικιστή Φουρφουρά, γόνο
μεγάλου βυζαντινού οίκου. Ο Μπαρότζι τον αναφέρει
στα αρχεία του 1577.
Όπως σημειώνει ο κ. Λευτέρης Κρυοβρυσανάκης ο
Φουρφουράς κτίστηκε τη βυζαντινή εποχή από
βιζαριανούς βοσκούς που ζούσαν στον Ψηλορείτη.
Ενδιαφέροντα είναι και τ’ άλλα στοιχεία που παραθέτει
στον <<Ρεθεμνιώτικο Πανδέκτη>> του ο κ.
Κρυοβρυσανάκης, ιδιαίτερα για την Παναγία την
Καρδιώτισσα, παλιό μοναστήρι, ξωκλήσι βυζαντινής
εποχής.
Σύμφωνα με την παράδοση, μια κοπέλλα χωρίς τη
συγκατάθεση του πατέρα της, πήγε καλόγρια στη μονή
αυτή κάνοντας όρκο να μη γυρίσει πίσω ακόμα κι αν
καιγόταν το σπίτι της. Έτυχε όμως να περάσει αυτή τη
δοκιμασία, αλλά ενώ οι φλόγες απειλούσαν με πλήρη
καταστροφή το κτίριο, η νεαρή καλόγρια πήρε με
ευλάβεια την εικόνα της Παναγίας, τη γύρισε προς το
μέρος του σπιτιού και η φωτιά έσβησε.
Από το Φουρφουρά ήταν και η μοναχή που είδε το
όραμα και κτίστηκε η Μονή Καλοείδαινας.
Αξίζει για μια ακόμα φορά να τυλιχτούμε στη μαγεία
αυτού του θρύλου.
Κάθε βράδυ λοιπόν η μοναχή αυτή έβλεπε ένα φως εκεί
προς τη μεριά του μοναστηριού και το έλεγε στους
κατοίκους του Φουρφουρά. Εκείνοι όμως δεν έβλεπαν
τίποτα με αποτέλεσμα να την ειρωνεύονται. Μάταια
εκείνη επέμενε ότι <<είδε και καλοείδε το φως>>. Με
τα πολλά αποφάσισαν να πάνε στο μέρος εκείνο και να
ψάξουν προσεκτικά. Πράγματι μέσα σ’ ένα βάτο βρήκαν
την εικόνα της θείας Μεταμόρφωσης.
Πανευτυχής τότε η μοναχή λέγεται ότι αναφώνησε:
<<εγώ καλά είδα – καλοείδα>>.
Έτσι το μετέπειτα μοναστήρι ονομάστηκε Καλοείδαινα.
Όταν βρήκαν την εικόνα οι κάτοικοι του Φουρφουρά,
αποφάσισαν να την πάρουν και να την τοποθετήσουν
στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Την επομένη όμως
διαπίστωσαν ότι η εικόνα επέστρεψε στο χώρο που είχε
βρεθεί. Έτσι αποφάσισαν να κτίσουν με συνεισφορές
και προσωπική εργασία μία εκκλησία στη θέση που
λέγεται << Αναυρετή>>.
Ο Σέργιος Σπανάκης επιπροσθέτως, αφού γράφει γενικά
για τον Φουρφουρά αναφέρει και για το μετόχι του
Φουρφουριανού που φαίνεται στην απογραφή του
1881 ως οικισμός του Δήμου Ρεθύμνου (!) με είκοσι
επτά Τούρκους κατοίκους.
Δεν πρόκειται όμως για κάτι παράδοξο αλλά για μια
απλή ιδιοκτησία κάποιου αγά από τον Φουρφουρά
Αμαρίου.
Ο Φουρφουράς όμως δεν έχει μόνο ιστορία, θρύλους
και ένδοξο παρελθόν (αφού σ’ αυτόν έγιναν σημαντικές
μάχες κατά των Τούρκων το 1821 και το 1866), αλλά κι
ένα εκπληκτικό σήμερα, για το οποίο συμβάλλουν
αρμονικά η Εκκλησία, η Κοινότητα, ο Πολιτιστικός
Σύλλογος και οι Γυναίκες της περιοχής.
Ας μη λησμονούμε ότι κι εδώ στο Φουρφουρά βρήκε
πρόσφορο έδαφος η ιδέα για την περίθαλψη στο σπίτι
των πασχόντων με ανίατα νοσήματα.
Από τους πρώτους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα
αγάπης της Ιεράς Μητρόπολης Λάμπης και Σφακίων
ήταν ο εφημέριος, ο πρόεδρος και οι γυναίκες του
Φουρφουρά, που σου εμπνέουν αισθήματα βαθύτατου
σεβασμού και δέους, για το έργο που επιτελούν.
Σου είναι πραγματικά αδύνατο να φανταστείς αυτό το
χωριό πλημμυρισμένο από τα προβλήματα που πνίγουν
τη Ρεθεμνιώτικη περιφέρεια.
Σίγουρα αντιμετωπίζει αρκετά αλλά με τόσο
δεξιοτεχνικό τρόπο Εκκλησία – Κοινότητα και κάτοικοι
βρίσκουν έστω και πρόχειρες λύσεις, που είναι να
θαυμάζεις αυτό το αποτέλεσμα της σύμπνοιας και της
καλής διάθεσης. Κι ένα τέτοιο χωριό που ακόμα και οι
πέτρες του ομονοούν δεν μπορεί παρά να είναι
ευλογημένο.
ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ
Ρεθεμνιώτικα Νέα 6 Μαΐου 1997