Ο σκηνοθέτης Απόστολος Κουγιτάκης δεν παύει να είναι από τα αγαπημένα παιδιά που παρακολουθούμε με θαυμασμό την εξέλιξή τους σε καλλιτεχνικές αναζητήσεις.

Η παρουσία εκλεκτών συμπολιτών, που είχαν ήδη πάρει τη θέση τους, μας έπεισε ότι δεν είμαστε οι μόνοι με τα ίδια συναισθήματα.

Αν και το έργο γράφτηκε σε εποχή που απέχει από τη δική μας, παρασάγγας ως προς τη νοοτροπία, ο Απόστολος Κουγιτάκης ενέπνευσε στην ταλαντούχα ομάδα του ένα πνεύμα συνένωσης δυνάμεων, για να τονιστεί η διαχρονική αξία του έργου που αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες επιλογές των θιάσων, όταν αναζητούν μια καλογραμμένη κωμωδία.

Με τρόπο ευρηματικό, χωρίς να αλλοιωθεί το νόημα του έργου, ο Απόστολος με το πηγαίο ταλέντο που τον διακρίνει, έκανε τους χαρακτήρες τόσο κοντινούς και το έργο έμοιαζε να έχει γραφτεί μόλις πρόσφατα. Το μυστικό της επιτυχίας, δεν ήταν το φαινόμενο της απιστίας που ακολουθεί μοιραία το ανθρώπινο γένος στη διαχρονική πορεία του. Είναι η επιτυχία να φρεσκάρεις καταστάσεις και χαρακτήρες, έτσι ώστε να φύγει η «ναφθαλίνη» από το έργο και να ευωδιάσουν φρεσκάδα ρόλοι και καταστάσεις. Εικόνες και δρώμενα.

Η μεγάλη επιτυχία του Απόστολου και στο έργο αυτό οφείλεται φυσικά και στους ηθοποιούς που ανέλαβαν να υποστηρίξουν τους ρόλους του έργου. Ήταν όλοι αξιολάτρευτοι κι έδεναν μεταξύ τους με εξαιρετική χημεία. Κρίκοι σε μια αλυσίδα κωμικών καταστάσεων μοιράστηκαν ισότιμα την ευθύνη μιας ολοκληρωμένης σε όλους τους τομείς παράστασης. Χειροκροτήσαμε συγκεκριμένα στους αντίστοιχους ρόλους τους – Mαρίνο Παλιουδάκη, (Ετιέν) – Μαίρη Ανδρεαδάκη, (κ. Υβόν) – Γιώργο Κοκολάκη, (Μπασινέ) Γαρυφαλιά Μπουζάκη, (κ. Εγκρβίλ) – Ιώ Ασηθιανάκη, (Σούζαν) – Νίκο Τριποδάκη, (Ωμπέν) – Χρύσα Βολάνη, (Πομπινέτ) και Σίσσυ Δαμουλάκη (Ρόζα).

Να σημειώσουμε με την ευκαιρία ότι ο εκλεκτός καλλιτέχνης που συμπληρώνει 25 χρόνια στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης μας παρουσίασε το «Ράφτη Κυριών» του Φευντώ μετά το «Μεγάλο μας Τσίρκο» και τη «Λυσιστράτη», που παρουσιάστηκαν πέρσι και φέτος στο ΔΗΠΕΘΕΚ.

Όσο κι αν η υπόθεση του έργου μας οδηγεί σε θέμα ρουτίνας με πολλούς κινδύνους ευτέλειας να απειλούν την θεατρική δράση, ο Απόστολος Κουγιτάκης επιτέλεσε άθλο δίνοντας παλμό και δύναμη στο έργο σε κάθε σκηνή. Δεν υπήρξε λεπτό σε όλη την παράσταση να επιτρέψει στο κοινό την απόδραση από τα τεκταινόμενα στο παλκοσένικο.

Οι ηθοποιοί «έγραψαν» ο καθένας στο ρόλο του σκορπίζοντας αβίαστα το γέλιο. Η σάτιρα αποδόθηκε εύστοχα χωρίς να μας αντιμετωπίσει επί άμβωνος. Κι αυτό που αξίζει περισσότερο να τονιστεί είναι ότι ο σκηνοθέτης με τις σωστές επιλογές του έχοντας τη μουσική επιμέλεια, σκόρπισε στο έργο μια παριζιάνικη φινέτσα, που μύρωνε κάθε σκηνή με πανάκριβο άρωμα ψυχής. Γιατί κάθε συντελεστής της παράστασης έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για την επιτυχία του έργου. Η επιβράβευση ήρθε με το θερμό χειροκρότημα του κοινού που ξέρει πάντα να δίνει τα εύσημα στους άξιους λειτουργούς της τέχνης. Και ο Απόστολος Κουγιτάκης και οι συνεργάτες του μας έπεισαν ξανά ότι ανήκουν επάξια σ’ αυτούς τους εκλεκτούς και ευλογημένους δημιουργούς.